Poepchinees

Gnoe

In dienst bij de duivel

Achttien euro vijfennegentig heb ik neergeteld om me te laten beledigen, om mezelf en de rest van bleekscheterig Nederland een keertje in de zeik te laten nemen. Blijkt. Want ze kon het weer niet laten. Net als in haar bestseller (en straks ook verfilmde) VINEXVROUWEN zet Naima El Bezaz in haar jongste roman In dienst bij de duivel de Nederlander en de Nederlandse cultuur flink te kak en geeft ze aan het begrip 'slachtofferschap' een bijzondere draai.

Zo kan het ik-personage van In dienst bij de duivel dat over het werk op de redactie van een glossy gaat, er maar niet over uit dat sommige Nederlanders een urn van een overleden familielid in huis hebben: "Wij begraven onze mensen. Mijn ouders en hun vrienden zijn nog steeds niet van de schrik

Een zacht wit puntje

Het ging de afgelopen week over brood. De Volkskrant noteerde de opmars van het speltbrood, NRC Next maakte gewag van het onrustbarende feit dat Nederland minder brood eet, Elsevier besteedde aandacht aan het broodloze dieet, alle kranten meldden dat de prijs van het brood gaat stijgen, DWDD besprak met twee bakkers de broodgewoonten in ons land, Nico Dijkshoorn riep zijn afschuw uit over al die ‘rare exotische broodjes’ en brak een lans voor het ‘natte witte kadetje’, en Annelies wijdde er in Metro een column aan, waarin ze alle ophef over ons brood herleidt tot overbodige verwarring en paniek ten nadele van ‘die lekkere, gezonde broodnodige boterhammen’. Ik moest denken aan dat lesuurtje creatief schrijven aan de toenmalige opleiding Tekstschrijven van de toenmalige Hogeschool Holland, waarin de slogan Brood, daar zit wat in ontstond. Het was begin jaren negentig, een tijd dat het product brood een steuntje in de rug goed kon gebruiken.

Laat ik eerst bekennen, dat ik geen of nauwelijks meer brood eet, waardoor ik ben gaan behoren tot die groep van kennissen van Annelies, die een zelfde omslag hebben gemaakt maar daar niet veel over

Precies, daar zit wat in!

Het komt voor mij niet geheel uit de lucht vallen, dus voor de lezer wellicht evenmin; zeker drie kennissen hebben me onlangs verteld dat ze er niet meer aan doen en sinds vorige week is het door onderzoek bevestigd: Nederlanders

Lees verder in METRO, of op de METRO-site hierrr

Een historische dag

In de net uitgekomen vermakelijke debuutroman De belofte van Pisa van de 22-jarige Mano Bouzamour vraagt de hoofdpersoon Sam, een voorbeeld-Marokkaan, op pagina 67 aan de advocaat van zijn voor een roofoverval veroordeelde broer: “Waarom Wilders?” Waarop deze repliceert: “Waarom niet? “ Ik zou daaraan willen toevoegen: Waarom, Wilders? Waarom toch die parodoxale wens? Waarom een Europese samenwerking van nationalistische partijen? Waar is dat goed voor? Op de persconferentie naar aanleiding van het bliksembezoek van de met een zuurstokrose handtas gewapende Marine Le Pen sprak Wilders over het ‘monster van Brussel’. “Le monstre de Bruxelles”, hoorde de Front National voorzitster enkele tellen later in vertaling door haar koptelefoon. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Dat is wat deze twee geblondeerde leiders en al die andere voormannen van nationalistische partijen verbindt . Tegen Europa. Tegen. Maar zijn de verschillen tussen deze partijen niet veel groter? En wat willen ze in positivo? Alleen maar terug naar hun nationale hok en munt? Wilders sprak van een ‘historische dag’. Weer verscheen – na enkele tellen - die glimlach op het gelaat van de vrouw uit Parijs. “Un jour historique”. En toen? Welke grote omwenteling was hiermee in gang gezet?

De dag na de ‘historische dag’ haakte één potentiële Europese bondgenoot al af. Dat schiet natuurlijk niet op. De Deense Volkspartij (DF) liet weten, dat zij niets ziet in samenwerking met het Front

Waterplas

Nerveuze penseelstreken van een oude wilde

In zijn boek 1913, het laatste gouden jaar van de twintigste eeuw (2013) schildert Florian Illies – honderd jaar na dato - een boeiend panorama van een sleuteljaar in de geschiedenis, waarin Hitler zijn handgeschilderde prentbriefkaarten aan de man probeert te brengen (en Stalin niet ontmoet, hoewel beiden in januari van dat jaar bijna dagelijks in hetzelfde park in Wenen wandelen), maar waarin ook echte kunstenaars doorbreken of hun meesterwerk maken, zoals Thomas Mann, Strawinsky, Proust, Duchamp, Munch, Picasso, Matisse en Duke Ellington. Trotsky zit dat godganse jaar te schaken in Café Central in Wenen, terwijl Tito als testcoureur door de straten van Zagreb raast. Iedere maand krijgt van Illies een korte introductie. In die van juli lezen we: “Alma Mahler vlucht naar Marienbad omdat Oskar Kokoschka huwelijksaangifte heeft gedaan.” In datzelfde jaar reisde de 30-jarige weduwe van de componist Mahler naar Italië, samen met de schilder Kokoschka , over wie Beatrice von Dormann in het Rotterdamse Boijmans Van Beuningen nu een prachtige expositie heeft ingericht (tot half januari). Kokoschka schilderde op die reis De Windsbruid, één van zijn beste werken. Over het begin van hun stormachtige liefdesverhouding in 1912 en de verdere ontwikkeling daarvan schreef Hilde Berger in 2012 de roman De waanzinnige liefde van Alma Mahler en Oskar Kokoschka. Dat lijkt dus een aardige

De Reichskristallnacht van 9 november 1938

(...) Op 1 april 1933 waren joodse winkels, artsen en advocaten het doelwit van een boycot. De verontwaardiging in het buitenland was groot, zeker gezien de gewelddadigheid waarmee de SA de joden én hun mogelijke klanten aanpakte. De actie berokkende Duitsland grote imagoschade in het buitenland en moest na een paar dagen worden beëindigd. Begin april vaardigde de regering een wet uit op grond waarvan joodse ambtenaren werden ontslagen. Op aandringen van president Hindenburg werden - vooralsnog - joodse veteranen uit de wereldoorlog uitgzonderd. Op de Duitse bevolking maakten deze maatregelen weinig indruk, vrijwel niemand snelde de joden te hulp. Deze passiviteit en onverschilligheid zouden de toon voor de komende jaren zetten. Een van de eerste wetten die de nazi's uitvaardigden was het Reichstierschutzgesetz van 21 april 1933. Zoals wel vaker het geval is, vonden antisemitisme en dierenliefde elkaar in een verbod op ritueel slachten. Het was evident dat de joodse gemeenschap het doelwit van deze diervriendelijke wetgeving was.

In 1935 werden de joden definitief tot tweederangsburgers gedegradeerd. Hitler persoonlijk kondigde deze rassenweten af tijdens de Rijkspartijdag te Neurenberg. Volgens het Reichsbürgergesetz verloren joden hun burgerrechten, in plaats van staatsburgers waren ze voortaan niet meer dan 'onderdanen'. Opmerkelijk was dat de nazi's er niet in slaagden om hun racistische politiek volgens biologische criteria te implementeren. Het criterium 'jood' was uiteindelijk gebaseerd op de godsdienst van de

Zwarte Piet kan echt niet meer!

'Roken kan echt niet meer!', dat lullige, lijzig uitgesproken zinnetje uit die anti-rook reclame, daar moet ik steeds aan denken nu het Nederlandse culturele sprookjesfiguur Zwarte Piet ook niet meer schijnt te kunnen. Volgens sommige medeburgers die zich door Zwarte Pietje diep in hun huidskleur gekwetst weten dan.

't Is waar natuurlijk, roken kan echt niet meer want als roken nu, in 2013, zou worden bedacht, zou het nooit toegestaan worden. Zóóó smerig, zóóó slecht voor de gezondheid. Maar van mij mag iedereen

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Het lot bepaalt - ook in de parlementaire democratie?

Ruim tweehonderd jaar geleden, ten tijde van de Amerikaanse en Franse revolutie, ontstond ons prachtige stelsel van verkiezingen. Inmiddels is er algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen. De parlementaire democratie is, zoals Churchill zei, het minst imperfecte systeem. Toch heerst er onvrede over dit politieke bestel . Het vertrouwen in de politiek is behoorlijk gedaald. Is onze parlementaire democratie op haar grenzen gestoten? De socioloog Willem Schinkel houdt in zijn boek De nieuwe democratie (2012) ons vertrouwde politieke systeem tegen het licht, dat het naar zijn idee steeds meer moet afleggen tegen de financiële markten en de macht van de massamedia. Hij pleit voor een nieuwe politisering in de vorm van een nieuwe Raad van State als bron van kritische tegenkracht. De Duitse filosoof Jürgen Habermas spreekt in (email)interviews naar aanleiding van het in ontvangst nemen van de Erasmusprijs op 6 november over radicaliserende burgerprotesten tegen ontoereikende kansen om aan het democratisch proces deel te nemen. Hij pleit in dit verband voor (internationale) solidariteit. En David van Reybrouck, bekend geworden door zijn bestseller Congo, een geschiedenis (2010), waarvoor hij zowel de AKO Literatuurprijs als de Libris Geschiedenis Prijs won, ziet in loting een mogelijkheid om het verworven recht op zeggenschap op een eerlijker manier te verdelen. In zijn net uitgekomen pamflet Tegen verkiezingen wil hij aantonen, dat loting de beste manier is om te vermijden dat alleen wie geld, diploma’s of connecties heeft, werkelijk recht van spreken heeft.

D66 heeft in Nederland voorstellen voor hervormingen gedaan, zoals een districtenstelsel, een gekozen premier en referenda, waarvan het laatste door populistische partijen is opgepikt. Veel soelaas heeft dat niet gegeven. De laatste jaren is de politieke constellatie in Nederland met enige kunstgrepen in stand gehouden. Eerst door het sluiten van een akkoord met een onbetrouwbare gedoogpartner, vervolgens

De Directeur

Je hebt van die debatten die niet makkelijk zijn om te voeren, je kunt ze gerust moeilijk noemen. De onderwerpen liggen gevoelig bij de mensen, ze zijn heikel, ze maken van alles los wat soms beter vast kan blijven zitten. Je let dus wel op, maar níet De Directeur van De Balie, platform voor debatten, seminars en wat niet al op het gebied van (multi)culturele, sociale en politieke kwesties te Amsterdam. 

Directeur Yoeri Albrecht tamboereert er graag op dat 'moeilijke debatten' in De Balie gevoerd moeten kunnen worden. Niets is hem te dol om het vrije woord te laten klinken. Nou ja, mochten lieden fascistengedachtegoed een warm hart toedragen en daar een avondje in De Balie tijdens zo'n moeilijk debatje over willen bakkeleien, dan zijn die griezels natuurlijk niet welkom. Echter, probeer De Directeur er eens van te weerhouden Haitham al-Haddad, de seksistische sjeik uit Engeland, onderdak

Roetmop

GNOE