Kinderen: geen

Ik weet dat ze bestaan want ik ben er zelf één van maar 'k ben er nooit eentje tegengekomen die er nóg enthousiaster over spreekt dan ik.

G. had een aantrekkelijk schilderijtje gezien wat ik in het echt móest zien
voordat hij 't zou kopen. Na wat vriendelijk emailverkeer met de schilderes rijden we op een herfstige zaterdagmiddag naar haar huis aan de rand van D. waar we het boerenlandschapschilderijtje-met tractor op ons gemak kunnen bewonderen. "Benieuwd waar ze haar atelier heeft," merkt G. onderweg op, "in een leeggeruimde kamer, in de inpandige garage of een atelier in de tuin". 

Het wordt de garage waar we binnendoor naartoe werden geloodst nadat we kort handen schudden met de echtgenoot die later alleen nog koffie met koek komt brengen. En zo hoort het ook.

De moderne garage is volledig omgetoverd tot schildersatelier waar J., de schilderes, voor de gelegenheid het door ons begeerde schilderijtje aan een muur heeft opgehangen, omringd door een stuk of zeven andere schilderijtjes met min of meer 'tzelfde thema: het boerenlandschap. Wel toepasselijk gezien de boerenstakingen die op het punt staan uit te breken.

We zijn er snel uit maar niet weg want 't schilderijtje valt niks tegen en we kletsen gezellig door over het schildersbestaan en andere bezigheden. Dan hebben we 't over speelgoed kopen voor kinderen en zeg ik ter verduidelijking: "niet dat wijzelf kinderen hebben hoor", om er nog vrijwel automatisch aan toe te voegen: "we zijn gewénst kinderloos".

Waarom zeg ik zoiets? Joost mag 't weten. Of het komt door de talloze vrouwen die (in de media mogen) klagen over hun óngewenst kinderloos zijn. Omdat, vrij naar Gerard Reve, "werk voor het baby'tje ging" of doordat ze niet op tijd een geschikte partner tegenkwamen. Ik noem geen namen maar er is altijd enorm veel compassie voor deze vrouwen die, ja daar komt het toch vaak op neer, niet op tijd de juiste keuzes hebben gemaakt. Niet altíjd dus maar wel vaak. Behoor ik medelijden met hen te hebben? Nee. 

En nu staat er dus een vrouw tegenover me - die ik qua leeftijd moeilijk te schatten vind maar veel jonger of ouder dan ik kan ze nu ook weer niet zijn - die bij het horen van ons gewenst-kinderloos-zijn-opmerking breeduit begint te lachen, haar handen lichtjes tot vuisten balt en in de lucht gooit, en vervolgens roept nee, juicht: "ik ook! Nee, geen kinderen, alsjeblieft niet! Moet er niet aan denken! Nee, nooit spijt gehad!".

Nooit eerder meegemaakt. Niet dat ik (of we) iets tegen kinderen heb natuurlijk. G. en ik kunnen ons verheugen in (sommige) neefjes en nichtjes of 't kroost van (sommige) vrienden maar om ze zelf te hebben, nou nee, bedankt. Kwestie van keuzes maken, want we zijn mensen en geen dieren, dus ze horen er niet als vanzelfsprekend bij. The horror!

Nooit eerder een vrouw ontmoet die 't hierover zo hartgrondig met me eens was. Een uitermate bijzondere ervaring. Lekker spontaan ook.

Annelies van der Veer

12 februari 2020