Terwijl de huisarts me als altijd vriendelijk begroet, stapt ze enkele pasjes achterwaarts, uitnodigend maar een handdruk krijg ik niet meer.
Aangezien ik niet aan ‘t nieuwe abnormale normaal doe, zeg ik er wat van.
Wat volgt is natuurlijk ‘n warrig gesprek want haar weigering van ‘n jaar geleden om ‘t geneesmiddel ivermectine eventueel als early treatment voor te schrijven in geval van ‘n covid ziektebeeld zit ons nog vers in ‘t geheugen. Bij haar en bij mij bedoel ik. Ik kan haar beter meteen vragen of ze er inmiddels achter is hoe bijzonder effectief ivermectine is gebleken in ‘t bestrijden van de covidplandemie maar dat laat ik na.
Ach er valt best wat voor te zeggen om daar waar zieke mensen bijeen komen ‘n beetje afstand te houden maar als ‘n huisarts nu, haast tweeeneenhalf jaar na de corona-inceptie nog niet weet dat ‘t mRNA-vaccin nog (steeds) in de experimentele fase zit en daar lakoniek op reageert met “oh… dat…”, alsof ‘t een onbelangrijk detail is, waar moet je dan beginnen?
Ik heb m’n huisarts altijd gemogen maar ik kan niet meegaan in haar opvatting dat we allebei onze waarheid mogen hebben. Er is maar 1 waarheid, de rest is perceptie.
Ik krijg een verwijzing naar de gynaecoloog.
Die maandagochtend ben ik ruim op tijd via ‘n digitale paal ingecheckt - niets onmenselijks is een ziekenhuis tegenwoordig vreemd - en kan ik genieten van de collegiale gesprekjes die vanuit ‘t aangrenzende secretariaat de nog lege wachtkamer binnenwaaien. Ze gaan over vakanties en hoe die door onmenselijke toestanden op vliegvelden schandalig in de soep lopen. Over de onderliggende feiten laat niemand zich uit.
Tegen negenen meldt de een na de andere gynaecoloog zich met een vrolijke noot of begroeting bij de dames van de poli, zoals dat gaat op ‘n maandagmorgen als de arbeidsplicht roept. Ik kijk belangstellend toe want ‘k heb geen idee wie mijn gynaecoloog is, of ‘t een man of ‘n vrouw is, want mij is alleen een achternaam en voorletters gegeven. Of dit vernieuwde moderne privacy wetgeving is, tevens onderdeel van ‘t nieuwe abnormale normaal, geen idee, je moet niet van alles een probleem willen maken.
Stipt 9.00 uur wordt mijn naam omgeroepen en herhaalt ‘t tafereeltje van bij de huisarts zich: ‘n vriendelijke begroeting, enkele stappen achterwaarts meelopen maar geen uitgestrekte hand.
“Hier ook al niet?”
Zo begin ik onze kennismaking. Maar dit keer verloopt ‘t vervolg volslagen anders dan bij de huisarts en blijk ik een-het-oude-normaal-gynaecoloog voor me te hebben. Ik krijg alsnog een hand, vrijwel meteen gevolgd door haar vraag: “dus jij bent ook niet geprikt?”
Daarna ontstaat ‘n wat samenzweerderige uiteenwisseling van informatie waarin we elkaar compleet aanvullen. Het lucht haar zienderogen op. M’n wakkere gynaecologe vertelt dat ze de enige op de afdeling is en hoe lastig ‘t haar gemaakt wordt om naar eer en geweten haar werk te doen. Ze is vanwege haar oplettende houding al een keer van hogerhand berispt. Gelukkig is ze niet alleen wakker maar ook gis. Als ‘n zwangere vrouw (dit pleonasme houd ik mijn leven wel vol want echt alleen vrouwen kunnen zwanger worden, al beweren verdwaasde geesten wel eens anders) haar nu vraagt of ze er goed aan doet zich te laten injecteren, antwoordt ze dusdanig dat ze zelf niet in de problemen komt en de zwangere vrouw evenmin. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar ondertussen. Wat een ellende.
“Ik heb nog nooit zo veel dode baby’s gezien als in het afgelopen jaar,” stort ze haar hart uit. Het heeft haar enorm aangegrepen. Wat denk je nou! Over de oversterfte in ‘t algemeen is ze ook niet te spreken.
Als ze 1 jaar voor haar pensioen had gezeten dan wist ze ‘t wel maar deze gynaecoloog is dol op d’r werk, wil graag vrouwen blijven helpen, heeft een hypotheek en nog jaren voor de boeg…
Dat haar collega’s wel braaf geprikt zijn, komt volgens haar doordat alles wat zij in hun studietijd voorgeschoteld krijgen voor waarheid aannemen. Dus nu ook deze georkestreerde prik-propaganda.De schapen…
Ik begin over hoe belangrijk het voor mij is lokaal te verbinden met andere bewuste mensen. Want je kunt, zoals zij heeft gedaan, met je geliefden uiteindelijk afspreken “agree to disagree en toch van elkaar te houden”, maar lukt het dan nog echt met elkaar te praten?
Verbinden, dat wil zij ook. Dit cadeautje op de maandagochtend smaakt naar meer, ik wil in ieder geval alles horen over crisisgerelateerde zaken die ze als gynaecoloog de afgelopen jaren in haar vakgebied heeft meegemaakt. Anoniem of niet, dat mag, nee moet de mensheid ook weten. Er bestaan nog mensen bij wie ‘t morele kompas in orde is of wederom in balans kan worden gebracht. En die moet je koesteren.
Niet nog meer dode baby’s!!
Hoewel het protocol twintig minuten voorschrijft, verlaat ik na een half uur haar werkkamer.
Geen hand heb je, dus vraag om die hand en wie weet krijg je die, plus een goed verhaal.
