Voor de nabestaanden van slachtoffers van islamitisch terrorisme

Kent u dat? Dat u zich afvraagt hoe ’t moet zijn een geliefde te verliezen door de islam?

Dat er ergens Allah Akbar is geroepen waar uw geliefde toevallig ook was omdat hij naar zijn werk moest of iets anders alledaags en dat u hem daarna nooit meer zult zien. Niet in levenden lijve. (Begin nu niet over statistieken, en een geliefde door islamitisch geweld verliezen is echt iets anders dan door een verkeersongeluk.)

Ik moet daar af en toe aan denken, al blokkeren mijn hersenen dan bijkans van walging. Niet omdat ik bang ben maar omdat ik een geliefde heb én omdat ik nog nooit een nabestaande of zwaar gewond slachtoffer van islamitisch terrorisme heb gehoord die openlijk z’n grote verlies onder woorden bracht en tevens de islam noemde of de daders voluit de schuld gaf.

Ik verwacht dat ook niet.
Het verdriet is te groot en privé bovendien. De afschuw van de islam en vooral van de enablers is

Bindend advies voor Job Seuren!

Heb je zojuist je wijnbrevet gehaald, weet je alles van de edele rotting, koop je, uit dorst naar meer, voor ’t eerst van je leven ’t vaktijdschrift ‘Perswijn’, geen opinieblad dus maar een VAKtijdschrijft, krijg je me toch een portie politiek correcte rot voorgeschoteld!

Ik wist niet wat ik las!

Ene Job Seuren vraagt zich in ’n wijncolumn hardop af wat hij zou doen als Geert Wilders voor zijn Amsterdamse deur zou staan, te weten Café De Klepel waar hij werkt. Want “Hoe zou de eigenaar van München Bürgerbräukeller zich achteraf gevoeld hebben, wetend dat zijn zaak een rol speelde in wat zich tussen 1932 en 1945 afspeelde?”

Ja,ja een heuse Godwin. Dat Amsterdam een gedoemde stad is, wist de volksschrijver Gerard Reve