De geur van viooltjes

Rozengeur, de geur van hyacinthen of lelies, de geur van vers gemaaid gras... , wie kent die niet? Maar de geur van viooltjes, die heb ik nog nooit geroken, terwijl ik inmiddels diep door de knieën ga als ik een volle bloembak met van die vrolijke fel gekleurde violen tegenkom en snuif als een nieuwsgierig hondje.

Niks komt er vrij! 

Ligt het aan mij? Zou best kunnen maar wat dan nog? Wat maal ik om de
geur van viooltjes? Nou, daar vraag je me wat want vrijwel elke wijnschrijver heeft 't wel 'ns over de heerlijke geur of 'n betoverend bouquet zelfs, van viooltjes als hij of zij een wijn beschrijft en die gaat dus aan mijn neus voorbij terwijl ik er wel voor betaald heb. 

Viooltjes, nooit heb ik om ze gegeven omdat ik eenvoudigweg geen bloemenpersoon ben maar deze lente heb ik met m'n eigen handen violen in de aarde gestopt, wel vijf bakken vol, dus zeg me niet dat ik geen moeite doe om viooltjes te leren kennen. 

Ik vind 't zo knap van die wijnschrijvers hoe ze een drank die gemaakt is van druiven (geen tafeldruiven maar wijndruiven (vitis vinifera)) weten te beschrijven en te duiden in termen van bloemengeuren, fruitsmaken (nóóit druiven), kruiden en diergeuren. Daar komt wat creativiteit bij kijken, maar diep in m'n hart, nee, niet zo heel diep, vind ik 't allemaal flauwekul.

Ik wil helemaal niet dat mijn wijn naar gras ruikt, naar bosfruit, of naar viooltjes die ik niet eens ruik. Mijn wijn hoeft niet te smaken naar aardbeien, kersen, appeltjes, besjes, drop, hout of peper. Nee, wijn moet geuren en smaken naar druiven. Wijndruiven. Daar zijn er al zoo veel van. Het ene glas naar een lekkere chardonnay, het andere naar een heerlijke sauvignon blanc of een verrukkelijke albarino, een pinot noir, blanc gris of grigio. Dat is genoeg. 

't Zal wel vloeken in de kerk zijn (of het tekenen van een zekere profeet die toch niet van wijn houdt). Ook dat kan mij weinig schelen. Oké, het is wel duidelijk dat ik nooit een wijnproever van beroep zal worden, ik die niet eens de geur van viooltjes kan herkennen, als ik maar kan genieten van wat er in mijn glas zit, zoals laatst een verrukkellijke pinot noir, uit de Nieuwe Wereld nog wel (Errázuriz Estate Series Pinot Noir, 2016, Chili, 10,95 bij Wijnkring.nl), die geurde naar een kerkuil en smaakte alsof er een engeltje over m'n tong pieste. Geen idee hoe dat in elkaar zit maar lekker dat 't was! 

Naschrift: Er bestaan wel 40 soorten viooltjes! Laat ik nu net gisteren die ene soort zijn tegengekomen die wel degelijk geurt: bosviooltjes! (Zet dat er dan ook bij als je toch bezig bent.) Ik ben gered. Voor de rest alles hetzelfde.