New York

Nog steeds herken ik de nieuwe skyline van New York niet als deze in een film of tv serie voorbijschiet. De twee torens waren immers zo beeldbepalend dat de stad nu meer op Pittsburg lijkt dan op de oude ‘city that never sleeps.’

Eigenlijk zou ik deze week in New York zijn. Ik was van plan om donderdag vanaf Brooklyn over de brug naar Manhattan te lopen. Dan verder tot ground zero om zo misschien nog in een staartje van de herdenkingen te belanden.
30 jaar geleden bezocht ik als kind het World Trade Centre in New York. In een plakboek uit die tijd vond ik nog de entreeticket (child). Deze heb ik vrij snel na de aanslagen geplastificeerd en als een ‘gedoemde talisman’ in mijn portemonnee gestopt.

De aanslagen zijn in hun wreedheid ondertussen wel ingehaald door de talloze aanslagen die de laatste 10 jaar het nieuws bepaalden.
Indonesië, de Filippijnen, Thailand, Afghanistan, Pakistan, India, Iran, Irak, Israël, Egypte, Jemen, Sudan, Somalië, Nigeria, Oeganda, Turkije, Rusland, Tsjetsjenië, Spanje, Frankrijk, Engeland, USA, Nederland, Zweden, Noorwegen, Algerije, Mauritanië, Marokko.

- Er zullen nog wel een aantal landen in dit rijtje ontbreken.-
En een mens raakt murw en blasé door alle zinloze abattoir taferelen. Hoeveel opgeblazen kinderen in een moskee kun je zien, totdat je volstrekt onverschillig wordt?

Ik was voor nine eleven al geen groot voorstander van massa immigratie. Ook heb ik de ‘opgedrongen multiculturaliteit’ nooit anders beschouwd als wéér een valse ideologie.
Toch hield ik er altijd rekening mee dat ik fout zat. En dat misschien de Ed van Thijns van deze wereld het juist hadden. Dat we door het multiculturalisme een einde aan ‘alle animositeit’ tussen de volkeren gingen maken.

Door het juichen van het security personeel op Schiphol na de aanslagen is dat laatste stukje naïviteit verdwenen.

Waar niets is verliest ook de sultan zijn recht.

Ik vermoed dat de komende jaren nogal wat onheil in petto zullen hebben. Ondanks dat moeten we, zij het schoorvoetend, met elkaar verder. Dat gaat beter met de Dibi’s dan met de Fawaz Jneids.
Tofik  kaart de fatwa’s aan en dat is toch aan hem te prijzen.

Het afschaffen van de fatwa’s zou samen moeten gaan met het bevorderen van het zoeken naar de schuld in eigen kring.

Dat we zover zijn gekomen in Nederland is iets waarover de historici zich later hoofdschuddend zullen buigen.

Gelukkig, dat is dan het wrange positieve, heeft nine eleven het Westen voorgoed wakker geschud.