zandweggetje zonder ruimte voor tegenliggers om uiteindelijk vanuit een blinde hoek in te voegen op de geasfalteerde weg. Een zenuwslopende gok, telkens weer. Ik kan geen Noors lezen maar de krantenkoppen in 't supermarktje 10 km verderop spreken boekdelen: TERROR! En de foto's natuurlijk.
Ik kan de hut nog ruiken, de houten hut die 35 kilometer van Oslo op een heuvel is gebouwd. Een beetje Noor heeft zo'n “hytte” als vakantiewoning. Diep beneden lonkt een reusachtig staalblauw, ijskoud meer. Er is verder niets, er gebeurt niets en ik doe niets, behalve wandelen met gerede kans te verdwalen in de uitgestrekte Noorse bossen.
De impact van de krantenkoppen dringt onmiddellijk tot me door, ik bel naar NL voor meer info. De volgende dag rijd ik naar Oslo om een buitenlandse krant te kopen. Ik heb 'm nog, The Independent met een 10 pagina's tellende bijlage TERROR IN AMERICA. Ik spel de artikelen met koppen als “There is only one way to defeat such hatred” (méér democratie) en “The stream of calls to say 'I love you'”, waarna ik toch maar naar het Vigelandpark met z'n overweldigende en verontrustend menselijke sculpturen tijg. Niets in Oslo lijkt ook maar enig verband te houden met de brandende Twin Towers in NY. Dat is een andere wereld. Dit is Oslo, Norge, hier zal nooit een terroristische aanslag plaatsvinden. Hier valt niets kapot te maken. Dat denk je dan.
In de hut draai ik 'A Hidden Place' van de IJslandse zangeres Bjørk. Op een audio-setje van niets, nog net geen iPods in 2001, evengoed draai ik 't nummer grijs. In ons verborgen plekje. Ik kijk naar de koeien, speel scrabble en luister naar de wonderschone maar o zo weemoedige klanken.
De westerse wereld is sindsdien veranderd, maar anders dan we met z'n allen hebben gedacht. Eén ding is zeker, de 'religie van de vrede', heeft ons 10 jaar na 9/11 niet méér vrede op aarde gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten