Zkv’s zijn zeer korte verhalen. A.L. Snijders (alias Peter Műller) noemt zijn verhalen zo. Een grote berg kleine takjes die samen een boom vormen. Voor die enorme berg takjes kreeg hij in 2010 de Constantijn Huygens Prijs. Zijn zkv’s zijn in vele bundels uitgegeven, maar je kunt je er ook via e-mail op abonneren. Eén van die kleine pareltjes, gepubliceerd in april 2012, begint zo: “Vandaag een verhaal over een gebeurtenis”. Veel korter kan het niet. Kaler evenmin. Zo’n verhaaltje wil je lezen. Soms doet Snijders een stap terug om een zeer kort verhaal af te drukken dat hij ergens is tegengekomen. Ook dat wil je lezen.
De zkv’s van Snijders zijn al enkele decennia lang in bundels uitgegeven. Dat de schrijver niet zo’n hoge pet op heeft van pretenties en illusies, blijkt uit een titel als Brandnetels en verkeersborden (2012). Snijders gunt de lezer een blik in zijn denken en herinneringen maar ook in het dagelijks leven in de Achterhoek, waar hij ruim veertig jaar geleden vanuit Amsterdam neerstreek. Het zijn unieke en prachtige observaties van mensen, dieren, dingen om hem heen. Daarin ontpopt de schrijver zich als een Tsjechov op de vierkante centimeter. Amusant, ontroerend soms en achter zijn observaties zit vaak een terloopse wijsheid. Snijders heeft met zijn zkv’s een nieuw genre uitgevonden en dat tot zeer grote hoogte ontwikkeld. Tegenwoordig schrijft hij ook in de VPRO gids over tv en voor de radioprogramma’s De Avonden en De Ochtend van 4 waarin hij zelf een zkv voorleest.
Snijders is ook een graag geziene gast op diverse literaire podia. Soms maakt hij daar een zkv over. Of hij doet een stap terug voor een verhaal van een ander, zoals onlangs voor een 92 jarige amateurschrijver die zijn tekst voorlas op het Groot Letterfestival, georganiseerd door Vitalis Woonzorg Groep in Eindhoven. Het gegeven motto was: ‘recept voor een goed leven’. Waar een klein verhaal groot in kan zijn.
Ik druk het hier – in de grootst mogelijke bescheidenheid – af.
Korte overpeinzing in lijn 24
Zoals in de eo-documentaire van gisteravond een kleurrijke school vissen door een nauwe spleet het koraalrif binnendringt
de visjes elkaar zachtmoedig verdringen op zoek naar voedsel
speels en onbekommerd, bellen blazend, in de natuurlijke zekerheid verzadigd te zullen worden
overschaduwd door de voice-over met z'n zorgen omtrent voedseltekort en vervuiling.
Zo stappen zij binnen door de smalle deuropening van lijn 24, ieder met haar eigen incheckpiepje
meisjes van mbo-verzorging, bijna kinderen nog, kleurrijk en enthousiast
onbekommerd lachend en luidruchtig mededeelzaam over liefde en mode,
hier en nu
alleen ik hoor mijn eigen voice-over
wat zal er behouden blijven van hun natuurlijke zekerheid van nu
ook als hun levens worden overbevist.
Mijn documentaire wordt afgebroken door hun uitcheckpiepjes bij halte Piazza
ze gaan op weg naar hun voedsel
de frietkraam is gelukkig dichtbij en er is daar volop leven.
In hun nagelaten stilte proef ik ingrediënten van de eenvoud van het leven
smaak en aroma bevallen mij
misschien heb ik nu een recept.
Dick Gilsing
Geen opmerkingen:
Een reactie posten