Vierentwintig uur

Dan heb je een huisje-in-het-bos met plenty of buitenruimte, ik dus, ben je gewenst kinderloos, ik dus, maar heb je des te meer neefjes en nichtjes die wel eens verlost willen worden van hun ouders. Of andersom natuurlijk, dat valt soms lastig in te schatten, en dus nodig je, om te beginnen, de schattigste en braafste nichtjes uit voor een logeerpartijtje in het bos. Spannend!

Het plan is eenvoudig. Wij halen de meisjes (vier en zeven), ….

Lees verder in METRO of op de  METRO-site hierrr

Er staat een antisemiet achter mij

Iedereen heeft al z'n eigen sores en ik wil het graag luchtig houden maar het scares the shit out of me dat Joden in het Vrije Westen vandaag de dag op straat worden uitgescholden, gemolesteerd, gehaat en, bijna terloops, vermoord, alsof er - en hier zou een hartgrondige vloek niet misplaatst zijn -, alsof er halverwege de vorige eeuw nooit een Holocaust heeft plaatsgevonden. Je weet wel, de totale vernietiging van de Joden door de nazi's. Toch al iets wat nauwelijks te bevatten is maar wat wél is gebeurd en dan zou die waanzin opnieuw beginnen. Al zijn het nu niet de nazi's maar andere griezels, ja ze zijn onder ons en dat weten we maar wat gaan we eraan doen? Deze keer?

Durft de #EU dit al te agenderen? Uit recent onderzoek door de Amerikaanse organisatie Anti-Defamation League blijkt namelijk dat

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierr

Een zomer lang Hitchcock (De film Vertigo en de roman Hotel Vertigo)

Iedere zomer organiseert het Eye (filmmuseum) in Amsterdam een retrospectief. Vorig jaar werden er aan het IJ films vertoond van Fellini en was er een interessante tentoonstelling aan de Italiaanse maestro gewijd (zie De wereld van Fellini; zie ook Bepaald geen dertien in een dozijn – over Kubrick, en Jack Nicholson – rebelse charmeur). Dit jaar is Hitchcock de hoofdpersoon. Vanaf 25 juli worden er ook op tv verschillende films van de master of suspense uitgezonden, waaronder Vertigo (1957). Verwijzend naar deze film publiceerde Kees ’t Hart in december 2012, dezelfde maand waarin ook een complete box met twintig schoongepoetste Hitchcock-films verscheen, zijn roman Hotel Vertigo. Daarin keert een gepensioneerde weduwnaar terug naar San Francisco waar hij in 1957 betrokken raakte bij de second union die opnamen maakte van locaties voor Hitchcocks meesterwerk. Van het begin af aan is duidelijk dat die ervaring van destijds met Vertigo niet goed afliep. 

De houdbaarheidsdatum van tradities

Ooit was ik in Pamplona, waar vanaf 6 juli elk jaar 8 ochtenden lang het stieren rennen plaatsvindt. Een traditie die elke inwoner van de Noord-Spaanse stad met de paplepel ingegoten krijgt, als onderdeel van het feest van de patroonheilige San Fermin. We begaven ons wijselijk niet in de nauwe straatjes waarlangs de stieren, waarmee later op de dag gevochten wordt, van kraal naar arena worden gejaagd. Elk jaar staat deze traditie ter discussie. Als de corrida, het gevecht, verboden wordt, zal de encierro, de ren, dan nog blijven bestaan? De encierro wordt ook van binnenuit bedreigd. Het meerennen is eeuwenlang van vader op zoon doorgegeven. Het was een initiatieritueel, een sacrale ervaring. In een steeds minder katholieke samenleving, die bovendien vermijdbare risico’s wil uitsluiten, haakt de jeugd meer en meer af. De buitenlanders, die veel geld in het laatje brengen, raken in de meerderheid, en daarmee verdwijnt de kern van deze traditie. Is Pamplona op de ochtend van 6 juli het voorland van Nederland op de avond van 5 december? De bestuursrechter in Amsterdam heeft in ieder geval met de rode lap gezwaaid.

Zo had ik het nog niet bekeken

De of het jongetje, zeg 't maar

"Juf, hét lichaam klinkt niet hoor! Niemand zegt dat. Dé lichaam!" 

Het meisje dat dit roept is tien jaar geleden in Almere geboren maar haar ouders niet, die hebben allebei een andere taal als eerste taal, iets wat tegenwoordig niets bijzonders is maar wat

lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Wk taal

Het WK stimuleert de creativiteit. Als het gaat om het maken van verrassende beelden. En het bedenken van nieuwe woorden. Op internet, in sociale media, de sportverslaggeving en in de commercie. Het juichpak was er al voordat het WK begon. Het bijtincident van Suarez leverde tal van visuele en talige vondsten op. Vanaf de eerste wedstrijd van Oranje ging het over persieing, poldercattenaccio en chef incidentele pressie. Ook aan spelers van het Nederlands elftal zelf werden nieuwe woorden of formuleringen verbonden, zoals huntelen, kuijteren en Ich bin ein Bedumer. Laten we ons focussen op de laatste twee.

Honderd jaar geleden

Wat een geklungel was het die dag in Serajevo. Met onmetelijk fatale gevolgen. Honderd jaar na dato, op 28 juni j.l. kreeg Gravillo Princip er een standbeeld voor in Belgrado. En ook nog eentje in Oost-Serajevo. Historicus Guido van Hengel publiceerde onlangs een studie over deze “dweepzuchtigen Servischen melkbaard” (Het Handelsblad 30 juni 1914), en de Deense tekenaar Henrik Rehr bracht een stripboek, grafische roman heet dit genre tegenwoordig, over het clubje Bosnisch-Servische radicale jongeren uit, die door de Canadese historica Margaret MacMillan in haar net in het Nederlands verschenen 1914 – Hoe Europa de vrede liet varen voor de Eerste Wereldoorlog vergeleken wordt met fanatici van Al Qaida.

Honderd jaar na de moord op de Oostenrijkse troonopvolger Franz Ferdinand proberen geschiedkundigen, zoals ook de Australische Christopher Clark in Slaapwandelaars – Hoe Europa in 1914 ten oorlog trok, nog altijd te achterhalen wat precies de motor was van het conflict dat WO I heet.

Deal met een Saoedische prins

Vorige week ben ik ontboden door een Saoedische prins. Hij stuurde twee van zijn lijfwachten want zelf had hij wel wat beters te doen dan bij mij vier-hoog-achter een visite afleggen. Alleen die trappen al, vier!, plus ongewenst permanent gestoffeerd met hondenharen. Druk, druk, druk zo'n prins en op het punt door te reizen naar Birmingham waar hem meer zendingswerk wacht, begreep ik van de twee mannen die onverwacht bij mij op de stoep verschenen. Ik moest in een geblindeerde auto stappen en voor ik het wist arriveerden we bij het mondaine Amstelhotel, een plek waar ik altijd al eens wilde vertoeven.

In korte zinnen doch in uitstekend Engels legde de prins me uit, zijn naam is me ontschoten, dat zekere Nederlander hem een persóónlijke brief had geschreven waarin hij zijn persóónlijke zorgen uitte over mijn houding ten aanzien van de

lees  verder in dagblad METRO of op de METRO-site hierrr