Benno uit Pisa

Ik ben een chaoot. Mijn geest is gevat in spinrag en om voor eens en voor altijd orde te scheppen in mijn muziekverzameling schafte ik afgelopen week de CD kast Benno aan bij IKEA. In eerste instantie was het echter niet bij me opgekomen dat ik na het passeren van de kassa er met deze aankoop helemaal alleen voor zou staan. Dat werd me al duidelijk in de parkeergarage. Daar bleek dat een meer dan twee meter lang pakket niet het meest handzame formaat is voor de modale auto. Enig gesjor en getrek en een ietwat ongewone houding achter het stuurwiel leidden er evenwel toe dat ik er toch in slaagde mijn bestemming te bereiken. Thuis aangekomen legde ik het pakket op de vloer van de huiskamer. In het weekeinde zou ik het wel even in elkaar zetten.

Zondag na het uitslapen en het ontbijt met koffie en croissants viel ik de met breed plakband afgesloten doos aan met een mes. Het karton opende zich en openbaarde een met cellofaan afgedekte houten plank met van onderen een inkeping. Daaronder lag eenzelfde plank, met dezelfde inkeping maar dan in spiegelbeeld. Aan de achterkant van beide planken bevond zich een ontelbare hoeveelheid gaatjes in een identiek patroon dat er slechts in verschilde dat het op de ander eveneens spiegelbeeldig in aan was gebracht. Twijfel rees. Wat moest ik daar nou mee doen? Er zou toch wel een handleiding in dat pakket zitten? Of waren ze dat misschien vergeten? Haastig graaide ik in de doos. Er zaten een hoop vierkante plankjes in, een gefineerde strook boord en een afgesloten plastic zakje met daarin schroeven, houten pinnen, metalen nippeltjes, ronde doch vreemdvormige stukjes kunststof, een beugeltje en ook nog vertrouwd aandoende kopspijkers. Het zweet brak me uit. Tenslotte bevond zich onder in de doos de handleiding. Ik had de verpakking aan de verkeerde kant geopend.

Om het verloop van de etappe van de Tour de France te kunnen volgen had ik de TV aangezet. Robert Gesink blijkt alweer in moeilijkheden. Achthonderdduizend euro per jaar en drie Spaanse helpers die ieder meer prijzen gewonnen hebben dan hun kopman die er serieus over nadenkt het bijltje erbij neer te gooien. Ik richt mij maar weer tot Benno het bouwpakket.

De handleiding bood nuttige informatie. Om tot montage over te gaan had ik een hamer, een schroevendraaier en een kruiskopschroevendraaier nodig. Een kruiskopschroevendraaier? Had ik die wel? In de gereedschapskist in de schuur zat er geen. Op de zolder had ik ook nog wat gereedschap liggen. Maar geen kruiskopschroevendraaier. Tenslotte bood mijn vrouw uitkomst. Een paar jaar geleden hadden we een nieuwjaarsgeschenk gekregen. Uit een kastje in de keuken haalde ze een plastic doosje met daarin, heel handig, allemaal montabel gereedschap, waaronder een handvat van een schroevendraaier waar verschillende bitjes in pasten, onder andere die van een kruiskopschroevendraaier. Ik had dus een kruiskopschroevendraaier en een schroevendraaier, bovendien had ik in de schuur een hamer gevonden.

Johnny Hoogerland is mee met een kopgroep van zes man om punten te sprokkelen voor de bolletjestrui, maar de Fransman Voeckler troeft hem op een bergtop van de tweede categorie af, waarna hij in de afdaling Hoogerland op grote achterstand zet. Die laatste heeft trouwens alle geluk van de wereld als hij op volle snelheid een bocht verkeerd neemt met één voet van het pedaal nog net niet in de afgrond duikelt.

Ik begon met de montage van de eerste lange plank. In de daartoe bestemde gaten bracht ik zes schroeven aan net zoals in zijn spiegelbeeldige tegenvoeter. Ik controleerde dat nog even aan de hand van de tekening. Dat was dus goed. Maar toen ik met de hamer in drie vierkante plankjes aan elke zijkant een houten pin had geslagen, bleek ik dat in de verkeerde opening te hebben gedaan. Paniek sloeg toe. Wat nu? Uit het wonderbaarlijke nieuwjaarsgeschenk toverde mijn vrouw triomfantelijk een tangetje te voorschijn waarmee ik na veel frommelen de fout herstelde. Ik plaatste een vierkant plankje over de eerder aangebrachte schroeven die precies in de daarvoor bestemde gaten vielen die in de zijkant van het vierkante plankje waren aangebracht en de nu op juiste wijze aangebrachte houten pin gleed precies in het daartoe bestemd gat. Op identieke wijze plaatste ik ook de twee resterende vierkantjes op de plank. Mij overviel een groot gevoel van opluchting.

De bocht waar Hoogerland net even te voren problemen ondervond, blijkt voor het peleton te moeilijk. Vinokourov duikt in de afgrond en breekt zijn heup en zijn bovenbeen. Zabriskie valt en breekt zijn pols. Frederik Willems zit op de grond met een gebroken sleutelbeen en Jurgen Van den Broeck van dezelfde Lotto ploeg en Belgisch Hoop in Bange Dagen staat weer op en rijdt verder tot ook hij stopt met een gebroken sleutelbeen, een gebroken schouder, gebroken ribben en een klaplong.

Nu kwam er iets lastigs. Ik moest nu het twee meter lange spiegelbeeld van de onderste plank met zijn zes schroeven en drie gaten in en over de gaten en pinnen van zijn tegenvoeter schuiven. Ik moest die plank er voorzichtig en heel precies bovenop plaatsen. Het zweet stond op m'n voorhoofd en met trillende handen en hulp van m'n vrouw lukte het. Huwelijksgeluk is een schone zaak.

Hoogerland is weer komen aansluiten bij de kopgroep en wint de volgende sprint op een top van de tweede categorie. In de kopgroep besluit men samen te werken. Omdat het peleton, geschrokken van het noodlot dat heeft toegeslagen, stapvoets rijdt, breidt de voorsprong van de kopgroep zich zienderogen uit en rijdt Voeckler virtueel in de gele trui. Hij laat Hoogerland de punten voor de bergtrui en de groep snelt weer verder. Ieder doet zijn werk. Kop over kop.

Wat volgde was een fluitje van een cent. De vreemdvormige kunststof rondjes vonden hun plaats in vier gaten die in vier gaten van de vierkante plankjes waren gefreesd en die eenmaal vastgedraaid met de schroevendraaier dienden als borg voor de aangebrachte schroeven zodat alles niet meer in onderdelen uiteen kon vallen. Ik zette de kast overeind.

De commentator zegt het zo enthousiast: “Johnny Hoogerland hoeft alleen maar op z'n fiets te blijven zitten en dan pakt ie met grote voorsprong de bolletjestrui. Yerseke kan weer de rood gestippelde Tom Poucen te voorschijn halen.” Dan rijdt een slordig passerende auto van de Franse Televisie de Spanjaard Flecha tegen de grond en katapulteert Hoogerland in één klap in het prikkeldraad en tot legende. Wim van Est - Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep... – heeft zijn opvolger gevonden in Johnny – Een man met stalen ballen en benen van prikkeldraad...

De werkzaamheden naderden zijn einde. Er moesten nog tien plankjes gemonteerd worden die rusten op metalen nippeltjes waarvoor in de lange staanders gaatjes waren aangebracht. Vier nippeltjes per plank betekende veertig nippeltjes en dat bleken er heel veel toen al die gaatjes net allemaal te krap waren. Elk nippeltje vroeg een eigen behandeling van een beetje heen en weer frommelen en wat draaien om dan met een paar tikken van de hamer er in te worden gemept. Uiteindelijk zaten ze er allemaal in en zette ik de laatste tien plankjes op hun plaats.

Luiz León Sánchez in dienst van Rabo wint de etappe en Voeckler pakt het geel. Robert Gesink heeft zich hersteld en loopt slechts acht seconden achterstand op. Johnny Hoogerland neemt huilend de bolletjestrui in ontvangst en ontvangt in het ziekenhuis drieëndertig hechtingen. Het is de vraag of hij dinsdag wel van start kan gaan. De Tour wacht op niemand.
Ik proefde de voldoening van de arbeid, maar toen ik de kast naast mijn boekenkast plaatste stond hij compleet uit het lood. Zo scheef als de toren van Pisa. Wat nu? Ik sneed een stuk karton van de doos. Vouwde dit dubbel en plaatste het aan één kant onder de kast. Niemand die het zag. Benno de kast uit Pisa stond kaarsrecht.