Ze doelde op onze aanwezigheid bij de Britse Open die vorige week, onder barre weersomstandigheden, werd verspeeld in Kent. Inderdaad, ik kijk liever naar golf dan dat ik het zelf doe.
The Open is veruit het mooiste golftoernooi en “The Claret Jug” is ongetwijfeld de meest felbegeerde prijs waar ’s werelds beste golfers om strijden.
Ik hockey niet (meer), maar u zult mij regelmatig langs de lijn van HCR (Rotterdam) vinden.
Ik schaats niet (meer), maar in Heerenveen kijk ik mijn ogen uit.
Ik tennis niet (meer), maar Wimbledon ervaren lijkt me fantastisch.
Topsport live meemaken is iets bijzonders. Het proeven van de sfeer. Het deel uitmaken van. Erbij zijn. Daar geniet ik enorm van.
Mijn ogen en oren pikken situaties op die een televisieregisseur mist of onbelangrijk vindt.
In de baan vochten de spelers voornamelijk tegen zichzelf en de (weers)elementen.
Zo nu en dan was het noodweer. De wind maakte meer lawaai dan de 70.000+ toeschouwers.
Daarom is The Open zo’n uniek evenement. Daar ontmoet je echte golfliefhebbers. Geen hooligans.
Zodra er een bal geslagen wordt is het stil. Je kunt een speld horen vallen.
Als het een goed shot is barst er een ovationeel applaus los. Is het een miss hit, dan blijft het stil of hoor je een zacht “oh.”
Op een van de oefendagen ontmoette ik bij de practice putting green een paar mensen die de discipline van het krabbel jagen goed beheersten.
Ik zag boeken, ordners, insteekmappen, markers in alle kleuren, clips, archiefdozen, stickertjes en memovelletjes.
Kans om iets over hun hobby te vragen kreeg ik nauwelijks.
Ze kwamen niet voor het golfen - dat zagen ze wel op de televisie.
“Jane, hurry to the seventh. Ian Poulter will finish there shortly.”
“Mike, Ernie will tee off at 2.45 on ten. Do you think you can catch him earlier?”
“Glen, do you have Miguel yet?”
“I’ll take care of things here.”
De man die de orders gaf hield een heel schema bij. Hij wist precies waar en wanneer zich welke speler ophield.
Ik vroeg of ik foto’s van hun “business” (handeltje in gesigneerde foto’s?) mocht maken.
Kans om te vragen waarom Tom dat weigerde kreeg ik niet.
Ik kreeg een por in mijn arm. “Watch it – here comes Darren.”
Hij wierp zich voor de Noord-Ier en schoof een poster onder diens neus.
Clark tekende. Automatisch.
De handtekening verdween in een map met andere krabbels van de latere winnaar.
In de verte liep Floris de Vries.
Niemand herkende de Nederlandse golfer. Dus besloot ik mijn landgenoot succes te gaan wensen.
Mijn “bye and good luck” werden door de gepreoccupeerde verzamelaar niet gehoord.
Hoewel…….
Over honderden hoofden, riep een stem mij toch nog luidkeels na:
“And Mickelson doesn’t sign his balls.”
Ik dacht dat je golf tot op hoge leeftijd kon blijven spelen, of is dat het niet waarom je zelf niet speelt?
BeantwoordenVerwijderen@ Willem. Een kapotte schouder verhindert het spelen.
BeantwoordenVerwijderenellen een beetje golfer laat die schouder repareren en golft verder
BeantwoordenVerwijderenGoh, bij toeval lees ik mijn stukjes van drie jaar geleden en ontdek een reactie die onlangs is geplaatst.
BeantwoordenVerwijderenInmiddels zijn de schouders en twee knieën geopereerd, maar de stokken staan nog steeds op stal.