Gouden regel

Wie de een of andere godsdienst aanhangt, wil de voorschriften van die godsdienst zo veel mogelijk in de politiek en de maatschappij gerealiseerd zien. Dat is geen schande, want wie lid is van een geloofsgemeenschap hoeft zich niet te laten castreren als politiek dier en als stemgerechtigd burger.

De voorschriften en gebruiken van het christendom spelen zodoende een grote rol op de achtergrond van de wet- en regelgeving van landen die christelijk of eigenlijk post-christelijk zijn. Een belangrijke christelijke regel, die van talloze wetten en procedures de reden van bestaan vormt, luidt: ‘Behandel anderen zoals ge zelf behandeld wilt worden’, of ook wel in de negatieve vorm: ‘Wat gij niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.

Dit principe staat bekend als ‘de gouden regel’. De schrijvers van het Nieuwe Testament vonden deze regel zo belangrijk dat ze hem Jezus zelf in de mond leggen.

De gouden regel wordt niet universeel aangehangen. In de islam speelt hij geen rol. De koran (48:29) zegt zelfs expliciet dat de gelovigen tegen elkaar ‘barmhartig’ moeten zijn, maar ‘hard’ tegen de ongelovigen. ‘Hard’ is hier de vertaling van het Arabisch ashiddaa’ dat ook met ‘streng’ of zelfs ‘gewelddadig’ vertaald zou kunnen worden.

Voor de dagelijkse praktijk is wat de koran zegt zoals bekend minder belangrijk dan de islamitische sharia-wetten, en juist de sharia bevat lange lijsten met harde voorschriften voor de behandeling van andersdenkenden. Uiteraard lopen de islamitische leiders alsmede de vrienden en vriendinnen van de islam daar niet mee te koop. Het is in onze ogen immers allemaal niet zo fraai.

Wanneer een westerse regering de moslims zou behandelen zoals de sharia van zins is mensen aan te pakken die geen moslim zijn, zouden we terecht van grove discriminatie spreken. En ook met de koran wringt er iets. Zoals de koran in tientallen passages spreekt over mensen die geen moslim zijn, dat is haat zaaien en groepsbelediging in de meest zuivere vorm.

Een van de dingen die de sharia van de moslims eist, is dat ze een islamitische staat stichten waarin de sharia geheel en al wordt toegepast. In zo’n staat kan wie geen moslim is maar beter zijn plaats kennen, en wordt het oppergezag van de islam algemeen gerespecteerd, or else. Gelukkig gehoorzamen de meeste moslims de sharia niet, ook niet op het punt van de plicht tot het aan de macht brengen van een regime dat toepassing van de sharia afdwingt.

Maar een felle professionele en activistische voorhoede streeft de invoering van zo veel mogelijk sharia wel degelijk na. Fatwa’s, pamfletten, korancommentaren, preken, websites, tv, radio, boeken, tijdschriften en kranten laten dat zien. De inlichtingendiensten hebben het er maar druk mee.

Het goede nieuws is dat de moslims in Nederland geen cent voor deze beroepsmoslims over hebben, en dat de dames en heren activisten geheel teren op overheidssubsidies en overheidssalarissen. Vermoedelijk niet alleen van de Nederlandse overheid, het is goed denkbaar dat, bijvoorbeeld, ook de mensenvrienden die over Saoedi-Arabië, Turkije en Marokko regeren, een duit in het zakje doen.

Tegen zo’n achtergrond is het zot om de SGP aan te duiden als de ‘poldertaliban’. De leden van de SGP willen als elke burger invloed uitoefenen op de staat, terwijl de mannenbroeders van de Taliban een islamitische staat willen stichten waarin de sharia regeert.

Het is raar dat een land met een democratische traditie zo blind is voor het verschil tussen enerzijds ‘een staat stichten’ en zich dan ook van de macht in die staat meester maken en bepalen welke wetten daar zullen gelden, en anderzijds ‘delen in de staatsmacht’. Wie deelt in de macht, behandelt anderen zoals hij zelf wil worden behandeld: die anderen willen namelijk ook een beetje delen in de macht.

De theorie van de islam is het probleem, niet de aanwezigheid van moslims in de westerse wereld, hoeveel wrijving dat ook oproept. De theorie van de islam gaat regelrecht in tegen de oude wijsheid dat je anderen moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. En ja, jammer, maar invloed van de theorie op de praktijk is niet uit te sluiten.