De parels van de promiscuïteit

Vroeger had je in Rotterdam een laagdrempelige ‘soa poli’ bij het Dijkzigt ziekenhuis. De ingang was ergens aan de zijkant weggewerkt en je kon er zelfs zonder verzekering terecht.

In de jaren tachtig toen AIDS in het nieuws kwam werd men compleet doodgegooid met artikelen over AIDS in tijdschriften en kranten. Ook was er iedere week wel een TV rapportage waarin vermagerde, wegterende mannen, vaak met zwarte kaposisarcoom vlekken, als afschrikwekkend voorbeeld aan kijkers werden getoond. Ondanks dat in Nederland vooral homosexuelen en drugsspuiters werden besmet moest en zou de smart gelijk verdeeld. Hetero’s krijgen ook AIDS. Onheilspellende statistieken

werden getoond. Een enorm aantal mensen zou aan AIDS ten onder gaan.

Als je het dus in die jaren een keertje ‘zonder’ had gedaan kreeg je bij elk griepje, bobbeltje of verkoudheid acuut de zenuwen. Een dronken nacht met onvoorzichtigheid zou ‘zomaar’ leiden tot een rampzalige dood.

Zo kwam ik een keertje in die kliniek terecht. Via een ingenieus systeem met allerlei verschillende gekleurde lijnen op de grond kwam je uiteindelijk bij het juiste kamertje. Zeer informele, jonge artsen deden het werk dat als dagelijkse routine toch geen pretje moet zijn.

Gerichte vragen als ‘hoeren zonder condoom geneukt?’ ‘Heeft u anale seks genoten?’ (sic) werden gesteld alsof het weer besproken werd.

Het consult bestond verder uit een aantal vreselijke onderzoeken. Je kon, als je er eenmaal was, niet één onderzoek meer weigeren. Het was alles of niets. Met een grote naald van zeker 20 centimeter werd de penis via de pisbuis binnengedrongen. Om het wat soepeler te laten verlopen werd er door een zuster nog drie keer wild aan ‘charles’ gerukt. In licht erecte toestand gleed de naald tenslotte vlotter naar binnen. Aan het einde, toen die volle 20 centimeters koud staal waren verdwenen, werd de naald een kwartslag gedraaid om een kweek ergens uit je balzak te trekken. Dat was de Chlamydia test. Het is verschrikkelijk geweest. Daarna werden er nog was buisjes bloed getapt en kon je gaan. In de wachtkamer kwam ik trouwens een oud klasgenoot tegen en zat het vol met Kaapverdiaanse hoeren die voor een periodiek consult kwamen.

In mijn Soa carrière ben ik uiteindelijk niet verder gekomen dan een acute hepatitis waarvan ik tot de dag van vandaag niet weet hoe ik die opliep. Tegenwoordig kunnen de meeste soa testen trouwens via een simpele bloedproef worden opgespoord. Genitale wratten en herpes worden aanschouwelijk gediagnosticeerd. Vooral dat laatste schijnt een hel te zijn. Een vriend beschreef mij zijn kwaal als volgt: Het begint als een klein legertje mieren dat in je rechterbeen via de zenuwbaan brandschattend naar boven trekt. Om de zoveel centimeter steekt het leger met scherpe bajonetten wild om zich heen. Uiteindelijk komt het leger op bestemming aan en begint het geslacht onwaarschijnlijk te jeuken. Er ontstaat een rode plek en ineens verschijnen er met vocht gevulde blazen. Als grauwe parels opgedoken uit een verdoemde, duistere diepzee.

AIDS voor blanke hetero’s is (in Nederland) een mythe gebleken. Ook hier weer geldt dat de enorme angst die voor AIDS werd gezaaid zeer schromelijk overdreven was. Ondertussen werd wel voor een generatie de lol aan seks behoorlijk verziekt.

AIDS is big business geworden voor de farmaceutische industrie. Met nog geen definitieve genezing in het vooruitzicht is het levenslang verdienen aan de HIV remmers, die door miljoenen mensen geslikt worden. Virale aandoeningen (ook herpes) zijn een goudmijn. Geen arts in dienst van deze industrie voelt zich schijnbaar geroepen om deze ‘gans met de gouden eieren’ voorgoed de nek om te draaien.