Overlevingsdrift

Overlevingsdrift

Dag Paul,

Wat 'n eer dat je ons teeveekast-filmpje op Radio Oranje wilt vertonen! 

En er dan ook nog met je over facetimen.., te véél eigenlijk want we (ik spreek voor 't gemak ook voor G wat niet mijn gewoonte is, dat je dat niet denkt) zijn niet zo goed in spontaan en daarom schrijf ik je nu spontaan dit berichtje. 

Onze 'Harry Potter-teeveekast' is er niet één uit een dozijn, want zelf gemaakt, "da's mijn man hè", maar je mag gerust weten dat we al jaren geen (staats)televisie meer kijken of hebben. Te voorspelbaar politiek correct, zeg nou zelf. Als daar al iets uitzonderlijks op te zien valt, vernemen we 't wel via de vele andere ongereguleerde kanalen. Via geenstijl.nl of het twitterkanaal bijvoorbeeld. Zo zijn we trouwens ook op
’Radio Oranje' beland, dat we wél verfrissend, vrolijk en inspirerend vinden, daarvoor gaat-ie natuurlijk omhoog!

Zo'n lelijke zwarte spiegel in je kamer, en zo groot, daar wil je liever niet de hele tijd naar staren, vandaar 't idee om 'm met een liftje omhoog te toveren du moment er iets te netflixen valt. Ozark scoort momenteel hoog en nóg beter: Better call Saul! En na het poppetje gezien, kastje omlaag zijn er nog steeds de fijne boeken waar veel meer mee te beleven valt. Nee, de teevee kan ons gestolen worden, je leeft maar één keer en 't  schiet al aardig op, dus 't is raadzaam alleen de allerbeste boeken te lezen (en wijnen te drinken maar da's een ander verhaal. Hoewel.) Reve, Gerard maar ook zijn Geleerde Broer Karel, Van het, dat spreekt. Of, het blijft in de familie, 'De wereld waar ik buiten sta. Oorlogsdagboek 1942-1945' van Hanny Michaelis, de dichteres, tevens ex-vrouw van Gerard Reve, dat ik iedere jong volwassene aanbeveel opdat er niet meer van die malle vergelijkingen worden gemaakt met hedendaagse 'minderheden' die Reve gekscherend wel ochtonen noemde. Die dagboeken gaan je niet in de koude kleren zitten, die zijn echter dan echt. Over (over)levingsdrift gesproken.

Als er iets 'troost' dan is 't wel het werk van Gerard Reve, maar weet je wie ik tegenwoordig ook graag lees terwijl hij hartstikke politiek correct is met z'n zwart-wit denken? Stephen King! Nooit gedacht dat ik ooit aan 't genre zou beginnen maar ik was meteen weg van Misery, een psychologische horror thriller, zoo geloofwaardig geschreven dat ik in de pre-corona kerstvakantie 2019 aan 't vuistdikke The Stand (1000+ pagina's) durfde te beginnen, niet vermoedend dat deze post-apocalyptische fictie slechts 'n luttele maanden later werkelijkheid zou worden. The Stand gaat namelijk over een virusuitbraak waardoor ongeveer 90 procent van de mensheid uitsterft en dat in enkele weken, dus het kan altijd erger (dan corona).

Fascinerend die overlevingsdrift van de hoofdrolspelers, hun angsten en hun beweegredenen die ik, verwend nest, soms maar half kan begrijpen. Waarom klonteren de overlevenden zo snel weer samen? Waarom genieten ze niet wat meer van de rust en de immense hun toegemeten ruimte? Dat lijkt me juist zo aantrekkelijk. Enfin. Van 't een kwam echter het ander. Of, toeval bestaat niet. Begin februari ging ik uit balorigheid, - mooi woord, hoor je niet vaak meer - naar The Walking Dead serie kijken, waar de wereld pas echt in een nachtmerrie verandert. Maar fictie hè, dus ik keek er toch met enige verbazing naar. Met name hoe zonder mededogen gemoord wordt om familie, groep of andere dierbaren te beschermen, vind ik opmerkelijk. Niets anders doet er nog toe. Niemand wordt vertrouwd. Nooit meer rust. Gruwelijk.

Maar ja, fictie hè.

En nu zitten we dan plotsklaps met z'n allen in een coronacrisis die met de dag onwerkelijker wordt en woelt er in mij 'n overlevingsdrift naar boven waarvan ik 't bestaan niet vermoedde en herken ik de dierlijke beschermingsdrift uit The Walking Dead maar al te goed. Ik ben alert mijn geliefdes te beschermen. Maar wie zijn die geliefdes eigenlijk? En hoeveel? Voor wie ben ik bereid welk risico te nemen? Confronterende gedachtes voor een Mens en zijn Gevoelens!

Dat ik zelf aan 't virus zal bezwijken is niet mijn ergste gedachte maar ik zou 't niet kunnen verdragen als ik G ziek zou maken of erger, laat staan dat een ander dat zou doen.

Dus fiets ik naar de supermarkt en in elk mens die ik onderweg tegenkom zie ik een vijand waar ik met een boog omheen rijd. Eenmaal door de hellepoortjes van de supermarkt, doe ik de dans der contactlozen met m'n winkelwagentje. Ik zet drie stappen voorwaarts, twee naar achteren, sta stil, schat de bewegingen van de vijand in, keer halverwege een gangpad op m'n schreden terug omdat aan 't einde van dat pad de vijand verschijnt. Kan ik nog terug? 

Met m'n boodschappenlijstje in m'n gehandschoende hand volg ik zo goed en zo kwaad als 't kan de van te voren zorgvuldig uitgestippelde route. Eerst de groentes, dan het fruit, o nee, te druk, dan maar geen appels en peren deze week.

Ik sla m'n slag bij de zuivelafdeling en negeer, tegen 'n ingesleten gewoonte in, op de houdbaarheidsdatum te letten, koop van alles te veel, niet om te hamsteren maar om in plaats van drie keer per week één keer naar deze walking dead hell te hoeven. En dan moet ik nog afrekenen. Dat kan ik dan inmiddels wel contactloos maar de groentes moeten gewogen, de 'airmiles verzilveren'-melding weggeklikt en met handschoentjes kun je helemaal niets. Waanzin.

Als het automatische eindpoortje zich met de kassa voor me opent, kan ik weer ademhalen. Nu geen fout maken maar naar huis waar het uitpakritueel ook zo z'n aandacht vraagt. Een foutje is zo gemaakt. Maar ik denk dat het goed is gegaan, al is dat nergens op gebaseerd, want waar hebben we nou eigenlijk mee te maken? Die onzichtbare vijand. Wie is de superbesmetter, wie heeft 't maar merkt er nauwelijks iets van? Wie heeft het gehad? Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom wordt er niet getest?! Dit is toch niet normaal? Ik wil dit niet. Ik fiets naar huis, 't ligt weer even achter me, nu groet ik iedere voorbijganger ineens vriendelijk, ik steek m'n hand op, zoals motorrijders wel doen. Geen idee waarom.

Wat ik wel weet Paul, is dat dit niet te lang moet duren. 

Het is dan wel prettig rustig op straat maar sociale (en economische) vrijheid opofferen maakt een vijand van mij en de ander. De komende week zit ik goed maar ik neem me nu alvast voor om vanaf 28 april weer 'normaal' te gaan doen. Een mens heeft ook gevoelens! Doe je mee? Langzaam maar zeker de afstand weer verkleinen, we hoeven niet meteen te gaan zoenen maar graag terug naar de handdruk!

Succes met Radio Oranje!

Zeer hartelijke groet,

Annelies en G.

Ps. Sorry voor het laten zakken van Radio Oranje in de kist eh kast.

De mooiste techniek heeft ook altijd wel weer 'n nadeel.