Het is druk en drukkend in de stad. Ik heb geen zin, maar de lege koelkast dwingt me boodschappen te gaan doen.
Iedereen loopt in vertraging. De terrassen zitten vol. De ijskraam heeft geen citroenijs meer. In de supermarkt zie ik iemand met een bus Dove onder haar oksel, die ze vervolgens doodleuk weer in het schap zet.
Ik sleur mijn boodschappenkar vol frisdranken achter mij aan naar huis.
“Schiet eens op, Charlotte. Loop eens door. Van dat slenteren word je juist moe.” Aan de overkant zie ik een man, zichtbaar geïrriteerd, staan oreren tegen
vrouw en kind. Niet agressief, maar wel dreigend. Zeker voor het kind.
De man, een veertiger schat ik, gebruikt volwassen taal. Vrouw en dochter kijken hem aan. Ze zeggen niets terug.
Charlotte wordt zachtjes door haar moeder meegetrokken. Haar korte beentjes kunnen de snelle tred van papa niet volgen.
Na tien passen draait de man zich weer om en gaat demonstratief met de handen in de zij staan wachten.
Ik heb meteen een hekel aan hem. Dit is nou typisch zo’n voorbeeld van twee werkende mensen die op de laatste nipper besloten hebben dat er toch een kind bij hoort. Maar in feite gaat het werken voor.
In de huidige maatschappij kan dat ook. Dankzij hun goedbetaalde banen is buitenschoolse opvang geen probleem.
Tja, en dan de weekends. Dan willen ze ook graag dingen doen die ZIJ leuk vinden en dan moet het kind maar mee. Want die verplichting voelen ze wel.
Het meisje zeurt niet. Het meisje jengelt niet. Het meisje is verdrietig.
Verdrietig omdat ze doodmoe is. Maar ook verdrietig omdat haar vader haar niet begrijpt en zij niet aan zijn verwachtingen voldoet.
Als papa het niet ziet begraaft ze haar gezichtje in de jurk van mama. Moeder bukt zich en droogt de tranen van haar dochter.
Vader zit op het muurtje bij het museum en pakt een flesje water uit zijn rugzak. Moeder sleept haar dochtertje stilzwijgend voort.
Maar papa is niet in te halen. Papa laat zich niet inhalen.
Ik (56) had ook werkende ouders.
In die tijd was de maatschappij daar niet op ingericht. Het was dan ook niet altijd makkelijk.
Maar mijn onbaatzuchtige vader maakte van het weekend iets bijzonders.
Hij vroeg altijd of ik meeging naar de markt. Daar kocht hij bloemen, gerookte makreel en versgebrande pinda’s. In de auto snoepte ik tot ik misselijk werd.
Daarna gingen we naar Verkade om chocolade te kopen. Op zaterdag bakte hij biestpannenkoeken.
Hij ging met mij naar de ijsbaan, naar het hockeyveld, naar het zwembad. Hij reed me naar waar ik moest zijn.
Mijn vader liep niet voor, niet achter - maar naast me.
Ayaan Hirsi Ali (41) is vijf maanden zwanger.
Arm kind, denk ik. Wat voor leven krijg jij?
De warme hand van jouw vader biedt niet voldoende veiligheid. Jij loopt, in al je onschuld, altijd in de schaduw van je bewakers.
Ayaan heeft in elk geval gelijk gekregen bij Allah, immers volgens de zelfbenoemde geleerde Fawaz had zij een vreselijke aandoening moeten krijgen! Het bewijs is nu wel geleverd dat Fawaz wat Allah betreft de pot op kan en met hem al zijn volgelingen in de moskee van de haat.
BeantwoordenVerwijderenOkee, je kan ook argumenteren dat die Allah een fictie is, een geval van zelfhypnose bij vele moslims op deze aardbol. Maar ook dan staat Fawaz overtuigend voor schut na zijn eerder gedane uitspraken.
Ayaan Hirshi Ali is, nota bene, vijf maanden zwanger van een gegoede blanke man die veertiger is en bekend staat voor zijn volwassen taalgebruik.
BeantwoordenVerwijderenJe vraagt je dan ook af of de openlijke sneer die het artikel lijkt te richten naar dergelijke mannelijke veertigers als naar de moederschapskwaliteiten van Ayaan Hirshi Ali daarmee iets te maken kan hebben.
In dit artikel heb ik een Westerse vrouw gezien (een veertiger schat ik) die, haar verbolgenheid gemaskeerd in algemene maatschappijkritiek, staat te oreren tegen een gemengd gezin. Niet dreigend, maar wel sneerend. Zeker naar de zwarte vrouw van dat gemengde gezinnetje toe.
Ik ben een (eerder jonge) blanke man die eveneens volwassen taal gebruikt en zich in een verregaande relatie met een zwarte vrouw bevindt. Ik wandel weg van dit artikel met de indruk dat mevrouw ten Bruggencate niet naast het jaar 2011 loopt, maar er achter.
Welkom op HoeiBoei Ellen!
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp je geuite bezorgdheid aan het eind, maar ik vind het moeilijk hier nu iets over te zeggen. Daar zou ik eerst goed over na moeten denken. De reactie van Arvid hierboven is trouwens geen moment bij mij opgekomen.
Wat je stuk vooral bij me naar boven brengt zijn warme herinneringen. Inderdaad: op vrijdagavond en op zaterdag mee naar de binnenstad, naar de markt met mijn moeder op zaterdagochtend. Een ritje met de auto als we dat wilden, mijn vader stond ook altijd voor ons klaar.
Het is ook treffend omdat juist dit de laatste tijd zo vaak onderwerp van gesprek is als ik met mijn beste vriend alhier praat over ons beider jeugd. Sinds mijn jonge jaren is er wat dat betreft veel veranderd. Ik zie nu die jonge moeders die aan de ene kant wel moeten - de dure hypotheek moet betaald - maar aan de ander kant ook willen en niet zelden heel ambitieus zijn, met vaak de stress op hun gezichten te lezen.
Dag Kees,
BeantwoordenVerwijderendank voor jouw warme welkomstwoorden.
Jij zult, net als ik, ervaren dat je stukken individuele reacties oproepen. Iedereen haalt er het zijne/hare uit.
Dat is ook goed, maar daarom zal ik niet veel (terug)reageren op mijn eigen stukjes.
Grappige bijkomstigheid: deze week werden de nieuwe plannen voor de ouderbijdrage buitenschoolse opvang bekend gemaakt.
Maar toen had ik dit allang geschreven. :-)
-Ik heb meteen een hekel aan hem. Dit is nou typisch zo’n voorbeeld van twee werkende mensen die op de laatste nipper besloten hebben dat er toch een kind bij hoort.-
BeantwoordenVerwijderenEen heel verhaal gebaseerd op uw oordeel. Bedenk dat u ziet wat u denkt en dat het niet de waarheid hoeft te zijn.
Een heel oordeel gebaseerd op uw verhaal, bedoel je.. :-)
BeantwoordenVerwijderen