De omgang met homohaat: Westerwelles morele harakiri

De Duitse minister van buitenlandse zaken Guido Westerwelle is homoseksueel en neemt graag zijn vriend mee op reis. Maar landen, waarin homoseksualiteit strafbaar is, bezoekt hij alleen. Hij zou de tolerantie in de wereld willen bevorderen, maarniet ”onbezonnen” te werk willen gaan, zegt de diplomaat. Een schande, zegt Henryk M. Broder.

Er bestaan dingen, waar men als Duitser trots op kan zijn. Bijvoorbeeld het feit, dat de regerende burgemeester van Berlijn een bekennend homoseksueel is. Net zoals onze huidige minister van buitenlandse zaken.

Wie zich de muffigheid nog kan herinneren van de jaren-50 en de jaren-60, het gefluister rondom de toenmalige CDU minister van buitenlandse zaken Heinrich von Brentano, die als ”ongetrouwde katholiek bij zijn moeder” woonde (Wikipedia), of de zin van Franz Josef Strauß ”Ik wil liever een man van de Koude Oorlog zijn dan een warme broeder” uit het jaar 1970, die weet, dat de instelling tegenover homoseksuelen een maatstaf voor de beschavingsgraad van een samenleving is.

Daarbij gaat het niet om tolerantie, want tolerantie is een begenadiging, die net zo snel weer kan worden herroepen als zij werd toegestaan. Het maakt de meeste Duitsers niet uit of een politicus homo, hetero, vegetariër of wielrenner is; Guido Westerwelle werd niet tot minister van buitenlandse zaken gekozen, omdat hij homoseksueel is, ook niet, hoewel hij
homoseksueel is. Zijn seksuele voorkeur interesseerde de kiezers gewoon niet. En dat zal – hopelijk – niet veranderen, totdat hij op zekere dag niet meer wordt herkozen.

Maar nu heeft Westerwelle (op de foto met levenspartner Michael Mronz) niet als homoseksueel, maar als diplomaat een uitspraak gedaan. Hij heeft verklaard, tijdens reizen naar landen, waarin homoseksualiteit strafbaar is, zijn levenspartner niet mee te nemen.

Want: ”Wij willen het idee van de tolerantie in de wereld bevorderen. Maar we willen ook niet het tegenovergestelde bereiken door ons onbezonnen te gedragen.”

Men hoeft deze zin niet tweemaal te lezen om te begrijpen wat erachter zit: tolerantie is een goede zaak, maar we zouden haar niet te ver moeten willen doorvoeren. Dat is meer dan een van de gebruikelijke politieke zeepbellen, het is morele harakiri in slowmotion, een schande.

Westerwelle spreekt op schrikbarend onbezonnen wijze.

In minstens 75 landen is homoseksualiteit een strafbaar feit, dat de ene keer strenger, een andere keer minder streng wordt vervolgd. In Iran, Soedan, Jemen, Mauritanië, in Somalië, Nigeria en Saoedi-Arabië wordt mannenliefde met de dood bestraft. Alleen al in Iran werden in de loop van de afgelopen 30 jaar, dus sinds het begin van de ”revolutie”, ongeveer 4000 mannen opgehangen, die zogenaamd of daadwerkelijk homoseksueel waren. Men kan van mening zijn, dat deze nog altijd beter zouden worden behandeld dan ”echtbreeksters”, die worden gestenigd, maar zulke nuances zijn alleen van belang voor islamexperts zoals Katajun Amirpur, die de voorkeur geven aan ophanging boven steniging.

Het is ook de vraag of Westerwelle werkelijk goed heeft nagedacht over zijn statement of zomaar iets heeft gezegd. Hoe wil hij ”het idee van de tolerantie in de wereld bevorderen” als hij rekening houdt met de intolerantie van zijn gastheren? Vanachter zijn bureau in de FDP-centrale? Met een welkomstwoord bij de Christopher-Street-Day in Keulen? Door zijn levenspartner tijdens buitenlandse reizen een boerka te laten aantrekken?

Westerwelle is niet boosaardig of dom, maar spreekt op schrikbarend onbezonnen wijze. Alleen al het idee, dat we ons bezonnen zouden moeten gedragen om niet ”het tegenovergestelde te bereiken”, is fout. Aan het begin van een dergelijke overweging staat de wens om ten behoeve van de vrede niet te provoceren, aan het einde de zelfopgave.

Want diegenen, die Westerwelle niet zou willen uitdagen, willen niet alleen het gedrag van hun eigen onderdanen bepalen. Ze hebben hun standaards geglobaliseerd, ze winden zich op over de immoraliteit in andere landen, ze willen karikaturisten vermoorden, die ze alleen kennen van horen zeggen, en vaardigen fatwa’s tegen schrijvers uit, van wie ze de boeken niet kunnen lezen. Wie zich onder zulke omstandigheden ”bezonnen” gedraagt, om niet ”het tegenovergestelde” te bereiken, gaat uit van de onjuiste veronderstelling, dat hij verantwoordelijk is voor het gedrag van zijn tegenhanger; dat bijvoorbeeld de situatie van homoseksuelen in Iran alleen maar slechter zou worden als hij zijn eigen homoseksualiteit openlijk tentoonstelt.

Ook despoten willen niet als schurken worden voorgesteld

Maar aan de situatie van de homoseksuelen in Iran zou ook niets veranderen als Westerwelle voor een bezoek in Teheran alle Bunny’s van Hugh Hefner als escorte zou lenen. De enige kans om hun situatie te verbeteren, zou zijn om bij iedere gelegenheid de verantwoordelijken voor deze toestanden hierop aan te spreken. Want ook dictatoren en despoten willen niet als schurken worden voorgesteld. Daarom heeft de Iraanse president Ahmadinejad tijdens zijn bezoek aan New York verklaard, dat er in zijn land geen vervolging van homoseksuelen zou bestaan, omdat er geen homoseksuelen zijn. Hoe dom die zin ook was, hij getuigde in ieder geval van de inspanning om het gezicht niet te verliezen.

Daartegenover is Westerwelles intentieverklaring - ”Wij willen het idee van de tolerantie in de wereld bevorderen” – slechts een toegift bij een spektakel, waarvan de deelnemers niets anders riskeren dan een dikke lip: de homoseksuelen, door over homofobie in Duitsland te klagen, de Antifa’s, die des te harder schreeuwen hoe minder ”fa” er bestaat, en de vredesliefhebbers, die het zich in hun atoomvrije woonkeukens gemakkelijk hebben gemaakt, terwijl Iran de atoomvraag stelt.

Zij handelen allemaal bezonnen, ze gaan tactisch te werk en ze maken gemene zaak. Zoals de Berlijns-Brandenburger Academie van wetenschappen, die onlangs de Immanuel-Kant-medaille aan de gouverneur van Riyad heeft uitgereikt – voor zijn verdiensten bij de bevordering van ontwikkeling en wetenschap op het Arabische schiereiland.

Het behoort ook tot de ambtelijke taken van de gouverneur van Riyad om de doodvonnissen te bevestigen, die daarna in het openbaar worden voltrokken. Vermoedelijk als maatregel ter verspreiding van ontwikkeling en wetenschap.

Henryk M. Broder

Bron: http://www.spiegel.de/politik/deutschland/0,1518,711574,00.html

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron