Getuige Wafa Sultan over rechtszaak Wilders

“Wilders verdedigt onze manier van leven”

“Het is een schande dat Wilders door deze ellende heen moet, alleen omdat hij dingen zegt die voor sommigen pijnlijk kunnen zijn”. In de uitzending een exclusief interview met de Syrische Wafa Sultan, die door Geert Wilders als getuige is opgeroepen.

Bron: EenVandaag

De Goddelijke Kanarie

Om de ziel van de Braziliaan te begrijpen, moet je hem betrappen op het moment van een doelpunt.

Wanneer voetbal de mensen brengt tot bidden en huilen, tot het baren van een kind en het tarten van de dood, dan is er iets meer aan de hand dan simpel tegen een balletje trappen. En wat dan wel? Hoe is dat zo gekomen?

Het begon allemaal zoals overal, met Engelsen, immigranten en zoons van immigranten, employés van handelsfirma's, textielfabrieken en andere bedrijven, die, op het eind van de negentiende eeuw, in hun vrije tijd een balletje plachten te trappen. En zoals overal bestrijden ook in Brazilië diverse staten en steden elkaar hierin het pionierschap. De zuidelijke staat, Rio Grande do Sul, voert aan dat de rage was komen overwaaien uit het aangrenzende Uruguay en beweert dat, bij gebrek aan leren ballen, aanvankelijk werd gespeeld met runderblazen; in Minas Gerais houdt men vol (mineiro's staan bekend om hun koppigheid) dat daar al in de achttiende eeuw, toen er goud werd gevonden, het voetbalspel werd bedreven; São Paulo ten slotte, als industriestad, kon bogen op de grootste Engelse kolonie - kortom: overal waar Engelsen waren was wel een bal, en het schijnt dat ook in kloosters en seminaries, om in godsnaam de vrije tijd door te komen, al vroeg werd gevoetbald.

Maar in enigszins georganiseerde vorm, en betrouwbaar gedocumenteerd, dateert het Braziliaanse voetbal van 1894. Toen namelijk verscheen Charles Miller, een in Brazilië geboren zoon van Engelse immigranten, met Engelse gewoonten en zelfs een Engels accent, in São Paulo, terug van een studieverblijf van tien jaar in Engeland. Daar was hij een gewaardeerd speler geweest van de eerste-divisieclub Southampton en bij zijn terugkeer in Brazilië bracht hij twee leren ballen mee, vermoedelijk de eerste echte voetbalballen die onder Braziliaanse ogen kwamen. Daarmee organiseerde hij wedstrijdjes met Engelsen, zoons van Engelsen, en de Braziliaanse rijkeluiszoontjes die lid waren van de reeds bestaande São Paulo Athletic Club (let op de th). Met het toetreden van de Duitsers van de club Germãnia, van andere welgestelde immigranten en de bekakte studenten van het MacKenzie College, nam voetbal de plaats in van het slaapverwekkende cricket en het ruige rugby, om het meest geliefde tijdverdrijf te worden van de elite. Tegelijkertijd begon in de buitenwijken, bijna heimelijk, de 'gewone man' (arme blanken, negers, mulatten) de rijken na te doen, en zo ontstonden de eerste volksclubjes. Van de clubs uit die tijd, zowel de arme als de rijke, is er geen één die nog bestaat.

Velen zien in voetbal een allegorie van het leven: de individuele strijd, de gemeenschappelijke strijd, vreugde, verdriet, tragiek. En onvoorspelbaarheid. Niet voor niets zeggen we, ook in algemene situaties des levens: 'De bal kan raar rollen.' Want hoe perfect iemands balbeheersing ook is, 100% controle, met de voet, is nooit mogelijk. Met de hand wel, of bijna. Vandaar dat handbal zo'n vreselijk rotgezicht is om te zien. Maar de voet is een elementairder, aardser lichaamsdeel dan de hand. En de Braziliaan, met name de carioca (de inwoner van Rio), is volgens de journalist Armandao Nogueira voor het voetbal voorbestemd, want zijn ziel is sferisch, ofwel bolrond. Ook God is rond. En Pelé, was hij niet als mens geboren, hij zou als bal zijn geboren. (...)

Uit: De Goddelijke Kanarie - August Willemsen
Over het Braziliaanse voetbal
Pag. 10-12
Uitgeverij: Thomas Rap
Amsterdam 1994

Julia Gillard nieuwe premier Australië

Sinds donderdag heeft Australië een nieuwe Minister-President nadat Julia Gillard door Gouverneur-Generaal Quentin Bryce werd beëdigd als 27e premier van het land. De verkiezing van Gillard tot Premier is in vele opzichten een unicum. Natuurlijk kan niemand om het feit heen dat Gillard de eerste vrouwelijke Premier van Australië is, maar van veel groter gewicht is het feit dat Kevin Rudd door zijn eigen partij opzij is gezet in een ware coup die hem ook nog eens de enige Premier in de geschiedenis maakt wie dit overkomen is in zijn eerste ambtsperiode. Dit betekent dat Kevin Rudd zijn overtuigende verkiezingsoverwinning van oktober 2007 niet kan verdedigen. Maar precies die op handen zijnde verkiezingen – naar verwachting later dit jaar – waren de directe aanleiding van de ontwikkelingen van de afgelopen week.

Het gonsde al weken van de geruchten. Na ongekend hoge popluariteitscijfers in de polls – ze maakten Kevin Rudd de gelijke van jaren ’80 Labour Premier Bob Hawke in meest populaire na-oorlogse premier – kwam er een maand of drie terug plotseling de klad in. En hoe. Kevin Rudd tuimelde van zijn voetstuk. Over het hoe en waarom van deze vrije val doen veel theorieën de ronde, maar daarin zijn duidelijk enkele constanten aan te wijzen.

Ten eerste is daar de Emissions Trading Scheme – of ETS – het groene troetelkindje van Rudd, dat Australië nog voor Kopenhagen als een van de grote bestrijders van climate change onder het internationaal voetlicht had moeten brengen. Rudd kreeg in 2007 veel steun van een nieuwe generatie kiezers en veel van deze kiezers stemden op Rudd omdat in hun ogen de Liberals onder leiding van John Howard het zicht op de werkelijkheid waren kwijtgeraakt met hun uitermate behoudende opstelling ten opzichte van deze problematiek. De latere Liberals-leider Malcolm Turnbull wilde zich aansluiten bij de climate change politiek van de regering Rudd, maar hij werd daardoor onverwacht weggestemd als Liberals-leider en vervangen door de zeer conservatieve Tony Abbott, een climate sceptic. Ik verwijs voor dit geheel graag naar mijn eerdere stuk over de politieke ontwikkelingen in Australië.

Ironisch genoeg was het mede door de komst van Abbott als leider van de Liberals dat de vrije val van Rudd werd ingezet. Ten eerste was daar zijn halfslachtige houding ten opzichte van de ETS, een houding die nog penibeler werd door het mislukken van ‘Kopenhagen’, wat resulteerde in het voorlopig in de ijskast zetten van de ETS. Ten tweede maakte Rudd zich niet bepaald populair door zijn halfslachtige opstelling ten opzichte van het toenemend aantal gammele bootjes vol vluchtelingen dat de Australische kust weet te bereiken. Dat Liberals-leider Abbott zich in deze zaak consequent vasthoudend opstelt levert hem uiteraard de bekende verwijten van ‘racisme’ en ‘onderbuikgevoelens’ op. Maar meer dan een inspelen op xenofobische sentimenten vervolgt Abbott vooral de politiek van de regering Howard, die erop was gericht de groeiende mensensmokkel-industrie een halt toe te roepen. Dat dat schrijnende situaties tot gevolg heeft is onvermijdelijk, maar weinigen in de politiek hebben een duidelijk antwoord op de problemen die deze kwestie met zich meebrengt. In de persconferentie die Rudd woensdag half elf ‘s avonds plaatselijke tijd gaf, haalde hij nog eens aan hoe hij absoluut niet van plan was toe te geven aan de ‘ruk naar rechts’ in de vluchtelingenproblematiek, die mede dankzij het aantreden van Tony Abbott waarneembaar was onder de Australische bevolking. Opvallend is dat Julia Gillard na haar aantreden direct meedeelde dat ze de onrust onder de bevolking in deze kwestie volledig begreep – zonder daarbij overigens ook maar enige toezegging te doen richting een wijziging in beleid.

Naast deze twee kwesties sneed Rudd zich de afgelopen weken lelijk in de vingers met de hoge belastingen die hij de mijnbouwindustrie op wilde leggen. Een felle reclamecampagne was het gevolg en hierin wilde de regering niet onderdoen voor de alarmerende beelden die de mijnbouwindustrie de Australische bevolking voorschotelde. Rudd spendeerde miljoenen aan overheidsgeld om de bevolking duidelijk te maken dat deze belasting een goede en gerechtvaardigde zaak was. Daarmee raakte hij op zich al in de problemen omdat hij de regering Howard altijd had aangevallen op de miljoenen gemeenschappelijk geld die zij spendeerde aan overheidscampagnes. Maar ernstiger was dat de bevolking ontvankelijk bleek voor de boodschap van de mijnbouwindustrie. Er mogen dan miljarden in deze booming sector omgaan, maar de vrees dat de hoge belastingen tevens vele ontslagen tot gevolg zou hebben bleek doorslaggevend. Niet voor niets kondigde Gillard direct na haar aantreden aan dat er ‘onderhandeld’ kan worden over de belastingen. Dit resulteerde direct in een stijging in waarde van aandelen in de mijnensector.

De nekslag werd Rudd echter toegebracht door de zogenaamde ‘powerbrokers’ binnen zijn eigen partij. Rudd was geliefd bij het kiezersvolk, maar binnen de Labour-gelederen werd zijn autoritaire manier van regeren weinig gewaardeerd. De powerbrokers, afkomstig van de rechtervleugel van de partij, zagen hun kans schoon en wisten de tot woensdag tegenstribbelende Deputy Premier Gillard uiteindelijk te overtuigen Rudd uit te dagen aangaande de partijleiding en daarmee het Premierschap. In de persconferentie die Rudd in allerijl belegde op woensdagavond kondigde hij nog aan dat er donderdag om negen uur ‘s morgens een stemming zou zijn, waarin het partijkader zou beslissen wie verder zou gaan als Premier. De anti-Rudd machine was echter al dermate in werking gesteld dat Rudd aan het einde van de nacht besloot af te zien van deze stemming om verdere vernedering te voorkomen. Die omineuze ontwikkeling had iedereen al zien aankomen, zeker toen woensdagavond bekend was geworden dat de belangrijkste vakbond haar steun in Rudd had opgezegd ten faveure van Gillard. Rudd gaf te kennen af te treden als Premier en Julia Gillard werd als enige kandidaat zonder problemen verkozen tot nieuwe Premier.

Opvallend genoeg is Gillard afkomstig van de linkervleugel van Labour, maar meer nog dan een overtuigd links politicus is Gillard een pragmaticus die, in de woorden van Tony Abbott, ‘het publiek precies laat horen wat ze willen, zonder dat dit direct resulteert in rigourueze beleidswijzigingen.’

De eerste polls wijzen erop dat de Labour-leiding een goede zet heeft gedaan, want met Gillard als nieuwe Premier schoot de partij omhoog in de polls. Of Rudd werkelijk zou hebben verloren van Abbott zal een eeuwig mysterie blijven, maar de tekenen waren voor Labour dermate alarmerend dat men geen enkel risico wilde lopen.

Vlak voor zijn aftreden hield Kevin Rudd een toespraak waarin hij zei trots te zijn op de dingen die hij had bereikt. Hij noemde met name de apology tegenover de zogenaamde stolen generation, en de slechte behandeling van Aboriginals in het algemeen door de Australische geschiedenis heen, een apology waar Howard nooit iets voor voelde. Evenzeer was Rudd trots op zijn economische stimulus package dat Australië ten tijde van de Global Financial Crisis had behoed voor een recessie. Ere wie ere toekomt, ik denk dat Rudd in deze terecht trots toonde, ook al stuwde deze politiek het staatstekort enorm omhoog.

De tranen die Rudd niet wist te onderdrukken – ‘What I’m less proud of is that I’ve been blubbering’ – zullen velen bijblijven, evanals de trieste blik van Rudd nadat hij plaats had genomen op een van de achterste bankjes van de Labour-fractie in het parlement, gezicht zo goed mogelijk in de plooi want de camera’s wachtten ongewtijfeld op nieuwe tranen.

Inmiddels heeft Gillard een gesprek met Rudd gehad over zijn toekomst. De positie van Minister van Buitenlandse Zaken is de afgelopen dagen al herhaaldelijk gevallen, maar we moeten zien of dat ook werkelijkheid gaat worden. Gillard wilde nog niets loslaten over het gesprek, maar we zullen deze week ongetwijfeld meer gaan horen.

Kees Bakhuyzen

Klaproos

De schreeuw in de dove oren van het oude Europa

Donderdag 17 juni sprak de Israëlische viceminister van buitenlandse zaken Dani Ayalon voor de afgevaardigden in de buitenlandcommissie van de Franse Nationale Vergadering. Hij had de ondankbare taak om in het smerige moeras van de Eurabische volksvertegenwoordigers te pleiten voor meer begrip voor de positie van Israël in het conflict in het Midden-Oosten in het algemeen en rondom de flottielje in het bijzonder.

Hij wees op het in de VN-charta vastgelegde recht van de staten op zelfverdediging: ”De deelnemers aan deze acties (flottielje), hun sympathisanten en diegenen die achter de schermen aan de touwtjes trekken, streven ernaar de extremistische krachten in de regio sterker te maken en de gematigde zwakker. Het doel van de extremisten is de isolering van Israël, maar wat nodig is, is de isolering van de extremisten.” Wat betreft de komende flottieljes zei hij: ”Terwijl de organisatoren en deelnemers van de vorige flottielje hebben geprobeerd om zich voor te doen als beschermers van de mensenrechten, hebben ze deze keer alle maskers afgezet: op de schepen bevinden zich terroristen van Hezbollah en agenten van Iran”. Op de vraag naar het inzetten van een internationale onderzoekscommissie betreffende de laatste flottielje wees hij er op, dat dit een grove overtreding van de Israëlische soevereiniteit zou zijn en voegde hij er aan toe, dat geen enkel ander land behalve Israël internationale onderzoeken worden opgedrongen, hoewel er genoeg kandidaten voor zouden zijn. Net zoals de internationale gemeenschap despotische en dictatoriale regimes sancties oplegt, bij een gelijktijdige minimalisering van de schade voor de burgerbevolking, zo doet Israël precies hetzelfde met betrekking tot Hamas.

Dat met die ”exclusieve” behandeling van Israël door de Jihadisten was niet helemaal waar, want Israël heeft hierin een ”broeder in het ongeluk”. 19 NAVO-staten hadden, nadat ze in 1999 Servië overvallen en Kosovo afgesplitst hadden voor de Albanese islamitische provocateurs – in deze bende van laffe sluipmoordenaars was zelfs Duitsland moedig en stuurde Tornado’s om elektriciteitscentrales en soms ook ziekenhuizen en bruggen in Belgrado plat te bombarderen – de jaren daarna op de Servische leiding gejaagd tot ze Slobodan Milošević te pakken kregen en lieten sterven in de gevangenis in Den Haag. Het verwarde Europa herkent zijn helden niet – en dit kannibalisme is een duidelijk symptoom van sterven.

Bron: http://heute-in-israel.blogspot.com/2010/06/dani-ayalons-schrei-in-die-tauben-ohren.html

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

Krop sla

Keppeltje

Afgelopen zondagmiddag moest Ischa een lezing houden.
Voor een min of meer religieus gezelschap.
In een kerk.
Dat vindt hij leuk.
Om zo af en toe voor rabbijn te spelen.
Maar dit keer was er een probleem.

'Ik ga uit de bijbel voorlezen, Cor,' zei hij. 'Uit de joodse bijbel. En moet ik dan een keppeltje op?'
'Wat vind je zelf?' vroeg ik. 'Ik weet het namelijk absoluut niet. Omdat ik een goj ben.'
'Jij bent een hálve goj,' antwoordde Izzy-Boy. 'Want als een goj heel lang met een jood omgaat, zijn er twee mogelijkheden: Of hij wordt antisemiet. Of een halve jood.'
'Of gewoon stapelmesjogge,' zei ik.
'Maar wat moet ik nou?' zeurde Izzyolieootje. 'Moet ik nou mijn keppeltje op, straks in die kerk?'
'Bel je broer op,' zei ik. 'Want die is orthodox.'
'Ja,' teemde Het Baasje. 'Maar dan moet ik zeggen dat ik in een kerk uit de joodse bijbel ga voorlezen - en dat vindt die orthodoxe broer van mij vast helemaal niet leuk.'
'Dan bel ik hem op,' besliste ik, om van het gezeur af te zijn.
Maar Ischa hing zelf al aan de telefoon.
Hij belde zijn broer.
En zijn broer zei iets aan de andere kant van de lijn.
En toen hing Ischa, na een kort gestameld dankjewel, weer op.
Hij keek zeer blij.
'En wat zei die orthodoxe broer van je?' vroeg ik, nieuwsgierig.
'Hij zei,' zei Izzy. 'Hij zei: "Steek er in ieder geval eentje bij je." Dat zei-d-ie. Mooi, hè?'
En toen moest ik toch zo lachen, zo verschrikkelijk lachen - om die typische joodse handigheid.
Steek er in ieder geval eentje bij je!
Alsof het een condoom betrof!
Hahahaha!
Hé, kleine oetlul, zet je Franse keppeltje op, en zing, mijn jongen, zing, zing, zing!

Ischa Meijer

Uitgesproken door Cor Galis, 15 september 1992.

Uit: Zing m'n jongen zing!
Cor Galis leest Ischa Meijer
Prometheus
1997

Ahmed Marcouch ziet de overheid steeds meer als evenementenorganisatie.

Krijg nou wat, Ahmed Marcouch ziet de overheid steeds meer als evenementenorganisatie. Dat wordt lekker brainstormen in de Tweede Kamer op leuke ideetjes.

"AMSTERDAM - Ahmed Marcouch, gemeenteraadslid en PvdA-Kamerlid, lanceert een gecombineerd actieplan tegen homogeweld en antisemitisme. Een van de opvallendste voorstellen: een jaarlijkse keppeltjesdag. Marcouch heeft het voorstel gisteren ingediend in de gemeenteraad.

Een van de initiatieven is het op touw zetten van solidariteitsacties. Op keppeltjesdag zouden Amsterdammers allemaal een keppeltje kunnen dragen.

Marcouch zei vanmorgen nog te twijfelen over een landelijke actiedag. ''Het is vooral iets voor grote steden, waar mensen uit diverse bevolkingsgroepen moeten laten zien dat zij verdraagzaam met elkaar om willen gaan.''

Een ander voorstel is een plein in elk stadsdeel dat homo's speciaal welkom heet met regenboogvlaggen en etalagestickers. (...)"

Volledige bericht hierr.

Maradona viert behalen 2de ronde WK

"waar de gemiddelde Nederlander van dit ogenblik zich geen voorstelling meer van kan maken"

(...) Wat is er sinds die tijd, als men het zo wil noemen, 'verloren' gegaan? Wat ik daaronder versta zijn de dingen die zo diepgaand zijn veranderd dat ze vallen in de categorie 'niet meer voorstelbaar' - anders gezegd waar de gemiddelde Nederlander van dit ogenblik zich geen voorstelling meer van kan maken; de dingen dus die zo volkomen 'verloren' zijn dat zelfs het bewustzijn dat er een verandering is geweest verdwenen is.

Als ik die vraag formeel moest beantwoorden (maar dat hoeft gelukkig niet) zou ik zeggen dat er vier factoren waren die maakten dat de mensen, zoals we gezien hebben, andere gezichten trokken, als teken van onvoorstelbaar geworden gedrag: ten eerste, de armoede; ten tweede, de godsdienst; ten derde, de standsverschillen; ten vierde, de verschillen tussen de geslachten.

Van de omvang die deze vier dingen nog kort geleden hadden en de tirannie die zij uitoefenden heeft nu bijna niemand enige notie meer, vandaar dat de mensen nu denken dat het nooit bestaan heeft.

De armoede, en de vanzelfsprekendheid waarmee zij door zowel armen als rijken aanvaard werd zijn vergeten, zoals de torenhoge arrogantie van de gegoede klassen en de abjecte serviliteit van de lagere dat is, en de terroristische alomtegenwoordigheid van de kerken. Ook van de als een natuurwet aanvaarde onderworpenheid van vrouwen maakt al bijna niemand zich een voorstelling meer.

Het bijzondere is in mijn ogen dat zulke veranderingen op elk van die gebieden zich nooit eerder in de geschiedenis hebben voorgedaan. Er is in de laatste tweehonderd jaar van alles gebeurd, er is de grote omwenteling van de Industriële Revolutie geweest, en er is wel gezegd dat iemand die twee à drieduizend jaar geleden in de westelijke wereld leefde, tot ongeveer 't jaar 1800 naar een willekeurig ander punt in de tijd verplaatst zou kunnen worden zonder de wereld totaal veranderd of onbegrijpelijk te vinden; maar daarna wordt door de komst van de machine het aanzicht van de wereld radicaal veranderd. Dat is weliswaar juist, maar wat geloof ik niet algemeen wordt ingezien is dat een soortgelijk argument van toepassing is op een nog langere periode, tot ongeveer het jaartal 1950 dat ik al noemde, wanneer het om de bovengenoemde vier punten gaat. Tot dat tijdstip waren de standsverschillen, de extremen van armoede en rijkdom, de godsdienstigheid en de ongelijkheid tussen de geslachten voor iemand uit een ander tijdperk nog volkomen herkenbaar en begrijpelijk. Maar breng dezelfde tijdreiziger over naar onze huidige wereld, naar west-Europa zoals het nu is, en hij of zij zou waarschijnlijk denken dat de hele samenleving in de greep was geraakt van een collectieve waanzin - zo niet van de baarlijke Satan.

De wereld (zou zo iemand met uitpuilende ogen uitroepen) staat op zijn kop! Alle door de Heer (of de Natuur) gewilde verschillen zijn zoek, de knecht regeert de heer, de vrouw beveelt de man, de kinderen gehoorzamen niet langer de ouders, niemand weet zijn plaats meer; van allerlei 'gesels der mensheid' wordt niet meer vernomen, de straf der zwangerschap volgt niet meer op de zonde, de mensen worden veel ouder en blijven langer jong, privileges voorbehouden aan de rijken worden genoten tot door laagsten in rang, de mensen zijn vergeten wat werkelijke armoede was; iedereen leeft in weelde en overvloed; er heerst totale goddeloosheid, normloosheid, zedeloosheid en bandeloosheid. Er bestaat geen respect meer, geen gehoorzaamheid, geen plichtbesef, geen beginselvastheid en geen bereidheid om offers te brengen.

Ik bedoel dit niet retorisch: ik twijfel niet of bijvoorbeeld mijn grootmoeder, zoals ik haar kende, zou er bijna letterlijk zo over hebben gedacht, en dat is maar twee generaties terug; zij stierf in 1950. Ik denk dat deze dingen ook inderdaad ongeveer zo zijn, maar met het onderscheid dat ik veel, of zelfs de essentie ervan, niet voor een verlies houd maar voor een bevrijding, ja voor een soort wonder. Natuurlijk er zijn ook negatieve kanten aan, maar ik denk dat de nadelen niet opwegen tegen de positieve aspecten ('vooruitgangsgeloof'). Anders gezegd de balans is positief en iemand die de normen en verhoudingen van vóór 1950 terug zou willen is naar mijn maatstaven getikt (of misdadig).

Hebben wij hierbij iets essentieels 'verloren'? Het zal duidelijk zijn dat ik de tegenovergestelde overtuiging ben toegedaan. Het is onloochenbaar dat niet alles aanlokkelijk is en dat sommige nadelen organisch aan beginselen van vrijheid en gelijkberechtigdheid zijn verbonden, en aan het wegvallen van remmingen - een open samenleving brengt nu eenmaal meer risico's met zich mee dan een repressieve (met dat laatste bedoel ik niet een tot op zekere hoogte afgedwongen civisme, zoals bijvoorbeeld door Herman Vuijsje wordt verdedigd). Ook verwendheid is een kennelijke bron van ongewenste verschijnselen. (...)

Uit: Restjes, anathema's 9 - Rudy Kousbroek
Uitgeverij Augustus
Bestellen?

Lokjodenexperiment mislukt

Paar dozijn lokmeisjes gezocht!

Ahmed Marcouch: Met Ahmed Marcouch.

Jan Visser: Ja, goedemiddag meneer Marcouch, u spreekt met Jan Visser. Ik heb gehoord dat u aan lokjoden doet en dat vind ik zo'n briljant idee, en nu heb ik een vraag aan u.

Marcouch: Eh, ja, eh, ik weet niet of ik eh... u kan helpen.

Visser: Dat denk ik wel want u weet alles van de islam en Marokkanen en hun cultuur, u bent zelf volledig geïntegreerd in Nederland en weet van wanten. Ik heb op u gestemd!

Marcouch: Ja, nou ja, eh dank u wel.

Visser (geestdriftig): Ja, er zouden veel meer Marokkanen als u hier moeten zijn, u begrijpt dit land en u vindt het een schande dat 't nog steeds niet vanzelfsprekend is dat iemand in Nederland niet kan zijn die hij is.

Marcouch: eh... ja, dat is toch ook heel erg.

Visser: Daarom! Ik wist wel dat u mij kon helpen. Ik heb namelijk een paar dozijn lokvrouwen nodig, álle leeftijden. Kan ik die bij u bestellen? Kunt u daar voor zorgen?

Marcouch: Wat? U neemt me toch niet in de ... eh maling, meneer Visser?

Visser: Nee! Nee! Absoluut niet! Ik heb op u gestemd. Ik geloof in u! U zegt hele zinnige dingen! Maar ik zal het uitleggen. Hier in de buurt worden meisjes en vrouwen nogal es lastig gevallen door jongens, eh Marokkaanse jongens. U kent dat wel, veel hoerr-geroep, gesis en ander onbeschoft gedrag, nou ja zo'n beetje als wat Joden nu meemaken maar dan 'n tikkeltje anders. 's Avonds is het voor vrouwen eigenlijk niet meer te doen hier op straat. Heel vervelend voor iemand die zichzelf wil zijn.

Marcouch: Ik begrijp u niet goed. Bedoelt u moslima's?

Visser: Nee, nee, die juist niet! Het gaat om hele autochtone, zeg maar van die blonde meiden van alle leeftijden, u weet wel, die er lekker gezond uitzien, geen leggings dragen en toch niet ordinair zijn, maar bepaalde jongens kunnen deze vrouwen maar niet met rust laten. Net zoals nu als het ware met de Joden gebeurt, maar dan 'n beetje anders, ach u begrijpt me wel. En dat kan natuurlijk niet want die meiden kunnen niet zichzelf zijn, u kunt zich dat als geen ander voorstellen, terwijl die moslima's, die met een hoofddoek dan, wél met rust gelaten worden, die krijgen zelfs respect van diezelfde jongens. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik heb het niet over zwembaden hoor, maar gewoon over hier op straat in m'n eigen buurt in Amsterdam-West waar ik al zo lang woon..

Marcouch: meneer Visser, ik ga ophangen want eh...

Visser: Nee meneer Marcouch, niet doen! Alstublieft! Ik ben serieus en ik dacht dat u met die lokjoden ook serieus was, ik vind dat een briljant idee, echt, en het gaat vaak om diezelfde rotzakken hoor maar dan kunnen we ze eindelijk es oppakken... die zich ten opzichte van de blonde meiden misdragen. Die meiden kunnen zich niet verweren, terwijl meiden met hoofddoeken nergens last van hebben maar als we nou lokvrouwen inzetten dan....

Tuut tuut tuut tuut ….

Visser: Nou moe, waarom heeft Ahmed Marcouch nou opgehangen? Heb ik soms iets doms gezegd?

Gaf de multiculturele evenementenindustrie het laatste zetje aan Ahmed Marcouch?

De massaal aanwezige media hebben niets gemerkt van intimidaties tijdens de verkiezing van de Osdorper Achmed Baâdoud tot lijsttrekker in Amsterdam Nieuw-West. Als er voorafgaand daaraan al leden zijn geronseld, dan is dat vooral gebeurd in het Marcouch-bolwerk Slotervaart. Verontrustender is een derde element in een uitgebreide reconstructie van de Volkskrant: de mogelijke bemoeienis van de 'multiculturele evenementenindustrie' met de politieke gang van zaken in het nieuwe stadsdeel.

De timing is opmerkelijk. Dat schrijft Trouw-verslaggever Vincent Dekker over het Volkskrant-bericht van zaterdag (19 juni) dat PvdA-stadsdeelvoorzitter Achmed Baâdoud de lijsttrekkerverkiezing in Amsterdam Nieuw-West zou hebben gewonnen dankzij intimidaties en het ronselen van stemmen.

Er zijn aanwijzingen die een ander beeld oproepen, meldt Dekker, onder verwijzing naar mijn recente weblog over de dolkstootlegendes rond de val van Ahmed Marcouch. Dekker oppert de mogelijkheid dat een rapport van partijveteraan Walter Etty wel eens nadelig voor het kersverse PvdA-Kamerlid zou kunnen uitpakken. “Kritiek op Baâdoud nú zou het effect van de kritiek op Marcouch straks kunnen verzachten.”

De grote Volkskrant-reconstructie van de ‘battle of the Ahmeds bevatte naast eenzijdige recycling beslist ook nieuwe elementen. Anonieme zegslieden van verslaggever Jaap Stam verklaren dat aanwezigen op de ledenvergadering van 7 december 2009 werden geïntimideerd om Baâdoud te stemmen.

“Baâdoud-aanhangers keken mee over de schouder van Marcouch-stemmers, aldus enkele aanwezigen. ‘Vooral overlopers roerden zich, mensen die vier jaar geleden Marcouch stemden, ontpopten zich als felle tegenstanders. Ze drongen erop aan Baâdoud te kiezen.’ Een ander: ‘Ik zag jongens die niet politiek actief zijn, sterker nog, die politiek verafschuwen. Die zijn van de straat geplukt om te intimideren. Ze waren vijandig en zeiden dat ze Marcouch haten. Drie mensen hebben mij onder druk gezet om op Baâdoud te stemmen’.”

De bewuste partijbijeenkomst in het Nova College in het verre westen van Amsterdam heb ik zelf bijgewoond. De vergadering was spannend en de ontknoping had alles weg van een thriller. Maar van een intimiderende sfeer heb ik niets ervaren. Ook in het relaas van collega-blogger Joost Niemöller is niets terug te vinden van intimidatie. “Wat opviel was dat er in de zaal twee blokken Marokkanen zaten; een blok voor Marcouch en een blok voor Baâdoud. Ook wat dat betreft bleek de partij hopeloos verdeeld”, schreef Niemöller.

Volkskrant-verslaggever Stam was er die avond ook. Valt er in zijn verslag iets terug te vinden van intimidatie of van ‘opgewonden jongens achter in de zaal‘? “De uitverkiezing van Baâdoud was de apotheose van een zinderende vergadering”, schreef hij nog dezelfde avond. De volgende ochtend verscheen er een achtergrondstukje op de website, ongetwijfeld opnieuw van Stam. Maar ook daarin was geen sprake van intimidatie. “Maar liefst achttien sprekers, zelfs van ver buiten Amsterdam, hadden zich gemeld om de kandidatuur van Ahmed Marcouch te steunen. Achmed Baâdoud moest het doen met vier sprekers… De felste oproepen waren tegen dovemansoren gericht geweest. Zoals: ‘U maakt de PvdA risee van het land als u niet Marcouch kiest. Hij is het smoel van de partij. In godsnaam: kies Ahmed Marcouch’.”

Dat klinkt niet bepaald als intimidatie door Baâdoud-aanhangers. De ledenvergadering is door tientallen verslaggevers en buitenstaanders bijgewoond, maar niet een van hen merkte de intimidatie op. Een tipgever adviseerde mij nog eens goed te kijken naar een verslag van MVS Gaystation, een doelgroepenzender die op het hoofdstedelijke tv-kanaal Salto uitzendt.

Ik heb het bewuste YouTube-filmpje twee keer nauwlettend bekeken, maar ik kan met de beste wil van de wereld geen intimidatie ontdekken. Ook de ‘opgewonden jongens achter in de zaal‘ komen nauwelijks in beeld. Het verslag valt hooguit op doordat vrijwel alleen voorstanders van Marcouch aan het woord komen.

Nu is het natuurlijk mogelijk dat de intimidatie zich afspeelde buiten het gezichtsveld van de massaal aanwezige pers. Toch blijft het merkwaardig dat de verhalen hierover pas zeven maanden later naar buiten komen. In dezelfde periode pleegden Turkse leden een machtsgreep in de PvdA-afdeling in het Rotterdamse stadsdeel Feijenoord. Hierover werd vrijwel direct en ter plaatse bericht door het Algemeen Dagblad. Diverse kandidaten bedankten, opgestapte leden maakten melding van bedreigingen en intimidaties, waarover op dit weblog uitvoerig is geschreven. De PvdA in Rotterdam vond het overigens niet nodig om een intern onderzoek naar deze Turkse coup in te stellen.

Een tweede element in de Volkskrant-reconstructie is het werven van leden in de aanloop van de campagne om het lijsttrekkerschap. Daarover staat meer in het grote verhaal in bijlage Het Vervolg onder de tussenkop ‘de tientjesleden van Baâdoud‘. “In het najaar van 2009 registreert de PvdA 36 nieuwe leden van Marokkaanse afkomst in Nieuw-West, van wie de namen bij de redactie bekend zijn. Een fors aantal als je bedenkt dat er 176 kiesgerechtigde leden kwamen opdagen op de avond dat de lijsttrekker werd gekozen. Drie hebben alweer opgezegd, van elf is de betalingsachterstand zo groot dat ze als verloren worden beschouwd, aldus het landelijk partijburau. In Slotervaart worden ze gekscherend de tientjesleden van Baâdoud genoemd. Vijftien hebben tot nu toe aan hun verplichtingen voldaan. Vijf hebben een betalingsachterstand die te overzien is, twee namen kan het partijbureau niet achterhalen in de adminstratie.”

Overigens beschuldigden beide kampen elkaar al vóór de beslissende vergadering van het ronselen van nieuwe leden. Niemöller tekende op 12 november 2009 het volgende op in een artikel, waarin hij de achtergronden van de weerstand tegen Marcouch op een rij zette: “Er schijnt sprake te zijn van een plotselinge snelle groei van leden in Slotervaart, soms meerdere mensen op hetzelfde adres, is dat om straks allemaal naar de ledenvergadering te komen om meer stemmen voor Marcouch te genereren? De kost gaat voor de baat uit, interessant onderwerp om daar eens een onderzoek naar te doen.”

Vijf dagen na Niemöllers blog kwam het Parool op 17 november met het omgekeerde verhaal onder de kop ‘Marokkanen overvallen PvdA’. “De PvdA-afdeling in Nieuw-West heeft dit najaar tientallen nieuwe leden gekregen, onder wie opvallend veel Amsterdammers van Marokkaanse afkomst. Binnen de PvdA bestaat het vermoeden dat het om een georkestreerde actie betreft van aanhangers van Achmed Baâdoud, tegenstander van Ahmed Marcouch in de strijd om het lijsttrekkerschap van de deelraadsverkiezingen. De nieuwe leden kunnen op 7 december, als de afdeling bepaalt wie lijsttrekker wordt, in principe meebeslissen. Volgens bronnen rond het stadhuis zijn circa veertig Amsterdamse Marokkanen lid geworden. Hans Aertsen, voorzitter van de PvdA Nieuw-West, bevestigt de herkomst van de nieuwe leden. Ik kan alleen niet bevestigen dat het aanhangers van Baâdoud zijn. Dat weet ik niet.”

Ook Stam schreef over het mogelijk ronselen van aanhangers in de Volkskrant van 4 december, en wel in een voorbeschouwing op het duel tussen Ahmed uit Slotervaart en Achmed uit Osdorp: “In de aanloop naar de verkiezingen hebben tientallen Marokkaanse Amsterdammers in Nieuw-West zich aangemeld als nieuw lid. Het zou om een georkestreerde actie gaan van aanhangers van Baâdoud. Maar Baâdoud vermoedt dat het kamp van Marcouch dit gerucht heeft verspreid. ’Als ik zo moet winnen, doe ik niet mee’.”

De huidige voorzitter van afdeling Nieuw West heet Miep van Diggelen. Zij is slechts gedeeltelijk ingegaan op de door Stam voorgelegde zaken. Zij verzocht de verslaggever om nog enkele dagen met publicatie te wachten tot de verschijning van het onderzoek van Walter Etty. Het was een naïef verzoek. Een verslaggever die zeker is van zijn zaak en zich baseert op een groot aantal bronnen, wacht niet met publiceren totdat alle concurrenten beschikken over een officieel rapport.

Op één punt ging haar reactie concreet in, de ledenaanwas voorafgaand aan de lijsttrekkerverkiezing. “In afwachting van het rapport van Etty heeft de afdelingssecretaris op mijn verzoek enkele berekeningen gemaakt. In Nieuw-West of de voorgaande afdelingen is rond de deelraadsverkiezingen altijd een grotere aanwas van nieuwe leden. In 2005/6 waren dat er 86, in 2009/10 tot nu toe 108. In de 10 maanden voorafgaand aan de afdelingsvergadering van 9 december 2010 was de aanwas 70, waarvan uit Slotervaart 29, Osdorp 25 en Geuzenveld 16. In de periode tussen 1 augustus en 20 oktober 2010 was de aanwas 50 nieuwe leden, daarvan uit Slotervaart 23 (46%), Osdorp 18 (36%) en Geuzenveld 9 (18%). Deze cijfers lijken uw stelling bepaald niet te bevestigen, mogelijk geeft het rapport-Etty nog meer informatie.”

Met andere woorden, als er al geronseld is, dan voornamelijk in Slotervaart, dat massaal achter Marcouch stond, in mindere mate in het Baâdoud-bolwerk Osdorp en nauwelijks in het ‘neutrale’ stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer. De vraag is bovendien of deze nieuwe leden de beslissende partijvergadering hebben bijgewoond. Wellicht kan Etty een etnisch geregistreerd overzicht geven.

Zeer interessant en als het klopt zeer verontrustend is een derde element in de reportage van Jaap Stam: de anti-Marcouch-campagne inclusief het ronselen van leden. zou zijn ingegeven door cliëntelistische belangengroepen. Stam in zijn reportage: “Ondernemers in de multiculturele evenementenindustrie, arbeidsreïntegratie en welzijn die zich door Marcouch gepasseerd voelen, zouden erachter zitten. Als stadsdeelvoorzitter van Slotervaart heeft Marcouch enkele organisaties buiten de deur gezet omdat hij ze te duur vindt of omdat ze geen goed werk leveren. ‘Hij haalde allochtone ambtenaren in huis die het welzijnswerk en het jongerenwerk overnamen. Hij had geen powerpointbureaus van buiten nodig’, aldus een vertegenwoordiger van een Marokkaanse welzijnsstichting.

Stam levert geen namen en toenamen, maar zijn verslag bevat een belangrijke aanwijzing in de beschrijving van de ledenvergadering van 7 december: “Mensen die vier jaar geleden Marcouch stemden, ontpopten zich als felle tegenstanders.”

Dus maar eens kijken wie er vier jaar terug achter Marcouch stonden. Van de bewuste afdelingsvergadering in Slotervaart bestaat geen verslag. Wel is er een nieuwsbericht bewaard gebleven van de toenmalige partijafdeling, dat voor veel reacties zorgde, vooral van enthousiaste fans van de tot lijsttrekker verkozen Marcouch. De felicitaties kwamen met name van Marokkaanse aanhangers, van wie een groot aantal werkzaam is of was in de welzijnssector.

Overigens kreeg Marcouch ook tijdens de laatste campagne nog steeds steun uit die hoek. Zo verscheen op 14 november 2009 in de Volkskrant een steunbetuiging van ‘bewoners van Slotervaart’, onder wie enkele straatcoaches, de leidster van een vrouwenorganisatie (Nisa4Nisa) en de jongerenimam Yassin el Forkani.

Wie waren destijds deze supporters? Als eerste meldde zich Mohamed Azahaf van jongerencentrum Argan, die tegenwoordig medewerker is van PvdA-politica Fatima Elatik, ontdekker en steunpilaar van Marcouch en stadsdeelvoorzitter in Amsterdam-Oost. Daarna volgde Zohra Fouradi van Nisa4Nisa. Het is zeer onwaarschijnlijk dat zij naar Baâdoud zijn overgelopen. Datzelfde geldt voor Abderrahim Arrihani, een buurtvader van het eerste uur.

Twee andere namen van toenmalige Marcouch-supporters voldoen meer aan het door Stam beschreven profiel. Een steunbetuiging is afkomstig van Khalil van de stichting IslamAangenaam. Het gaat om Khalil Aitblal, opvolger van Marcouch als woordvoerder van de moskeevereniging UMMAO. ‘Vroom en conservatief’, volgens een verhaal in De Pers. Vergeleken met deze jonge voorman zou Marcouch een ‘secularist’ zijn.

Loftuitingen kwamen er ook van Moustapha Baba: “Ahmed, nogmaals gefeliciteerd en je bent voor velen in Amsterdam een voorbeeld waar wij met zijn allen trots op kunnen zijn!!“ Baba is partner van het bureau Mex-it, adviseurs voor intercultureel management. Dit bureau is vooral bekend als organisator van het hoofdstedelijke Ramadan Festival, een van de jaarlijkse hoogtepunten in - ik gebruik de Volkskrant-formulering - ‘de multiculturele evenementenindustrie’.

Deze industrie slaat ook zijn vleugels uit naar Nieuw-West. Komend weekeinde is daar een nieuw festijn, het Sloterplas Festival. De toegang is gratis. Het stadsdeel is een van de sponsors. Baba treedt namens Mex-it op als festivalleider. Aitblal is met zijn bedrijf Refresh een van de producenten, zo blijkt uit het colofon.

Een in Amsterdam-West goed ingevoerde bron zegt zeker te weten dat deze twee ondernemers betrokken zijn bij de campagne tegen Marcouch. De Volkskrant noemt echter geen man en paard. Daarom blijft enige terughoudendheid gepast bij het trekken van conclusies.

Als zij inderdaad campagne hebben gevoerd, dan gaven ze hooguit het beslissende zetje in een brede coalitie tegen Marcouch. Het verzet tegen het partijboegbeeld was immers zeer heterogeen: autochtonen en seculiere moslims die niets wilden weten van religieuze zaken zoals koranonderwijs; Surinamers en Turken die vonden dat Marokkanen te veel aandacht kregen; conservatieve Marokkanen die niets wilden weten van homobeleid; teleurgestelde welzijnswerkers; gewone leden die dwars gingen liggen tegen de bemoeizuchtige partijtop. De grootste tegenstand kwam uit Osdorp dat als één blok tegen Marcouch was gekant na diens solistische optreden in de strijd om de nieuwe stadsdeelgrenzen.

De gang van zaken in partijafdelingen als Nieuw-West, Amsterdam Zuidoost en Rotterdam-Feijenoord moet de PvdA-leiding te denken geven. Criticus Michel van Dijk was zo gek nog niet toen hij in het najaar van 2005 de volgende reactie achterliet na de aanwijzing van Marcouch tot lijsttrekker in Slotervaart: “Ik vraag me oprecht af hoeveel van de bovenstaande mensen pas de laatste paar maanden lid zijn geworden van de PvdA en hoeveel van de bovenstaande mensen deel uit maken van organisaties die straks hun hand op gaan houden bij de nieuwe stadsdeelvoorzitter.”

Carel Brendel

Vraag en Antwoord 16 (LokJood)

Welke vooraanstaande Nederlanders zullen in de commissie plaats (willen) nemen ter bepaling van het uiterlijk van de LokJood?

Ahmed Marcouch is de geestelijk vader van dit idee.

Wie nomineert U hiervoor?

Wit Beesie

Antisemitisme

Tja, luisteraars, heeft u gisterenavond ook die man gezien, die huilende man, die huilende man met dat keppeltje op, die huilende joodse man met dat keppeltje op, die huilende joodse man met dat keppeltje op bij de geschonden graven te Carpentras, die huilende joodse man met dat keppeltje op bij die geschonden graven in Carpentras, die huilende joodse man met dat keppeltje op bij de geschonden graven te Carpentras in het door golven van rassenhaat en antisemitisme geteisterde Frankrijk?

Ischa en ik zaten voor de buis, en we zagen in het NOS-journaal die huilende joodse man met dat keppeltje op bij de geschonden graven te Carpentras in het door golven van rassenhaat en antisemitisme geteisterde Frankrijk - en die man zei 'alleen maar verdriet' te voelen. Alleen maar verdriet... Tja. Enfin... Izzy en ik keken elkaar eens even aan, vervolgens deed Ischa de televisie uit, en schonk een dubbele borrel in voor ons beiden.

'Ik kreeg zo'n vreemd gevoel bij die huilende jood,' zei Ischa, drie dubbele borrels verder.
'Ik ook, Is,' zei ik.

'Zo'n gevoel,' vervolgde Ischa, 'zo'n akelig gevoel.'
'Ik ook, lieve jongen, antwoordde ik.
'Alsof ik moest gaan lachen,' zei Ischa.
'Exact,' zei ik.
'Alsof hier een clowntje aan het woord was; zo'n treurige Pierrot,' zei Ischa.
'Jij kunt dat zeggen, kleine boy,' zei ik, 'maar ik voelde het ook.'
'Die man,' vervolgde Ischa, 'die man gedroeg zich zoals de meeste niet-joden willen dat wij joden ons gedragen.'
'Je haalt me de woorden uit de mond,' antwoordde ik.
'Ja - ik heb je op van alles kunnen betrappen, Corrieborrie, maar nooit op antisemitisme,' zei Ischa.
'Ofschoon jij daar wel vaak aanleiding toe geeft,' zei ik - heel zachtjes.
'Maar als wij ons niet als clowntjes gedragen,' zei Ischa vervolgens, 'en ons weerbaar opstellen, en een paar bommen gooien op onze vijanden - dan voldoen wij niet aan het verwachtingspatroon. Zie Israel.'
'Dat vinden de meeste antisemieten niet prettig, die weerbaarheid van het joodse volk' zei ik.
'Spijker op de kop, Cor,' zei Ischa.
'Maar als een jood ontzettend tekeergaat tegen niet-joden, laadt hij het odium van de-opwekker-van-antisemitisme op zich,' zei ik.
'Maar dat is, hoe dan ook, beter dan het imago van de schlemiel,' zeiden Izzyboy en ik tegelijkertijd, unisono - wat een hele prestatie is voor zo'n lange, gecompliceerde volzin, uitgesproken na twaalf dubbele borreltjes, hahaha. Nou ja, toen hebben we toch zo gelachen samen... toch zo gelachen... tot... ja... tot de tranen ons over de wangen liepen. En de televisie hebben we niet meer aangezet.

Ben je al een beetje over je kater heen, ventje? Hahaha. Zing maar wat, desnoods met dubbele joodse tong, maar wees weerbaar, en zing, verdomme, zing!

Ischa Meijer

Uitgesproken door Cor Galis, 15 mei 1990.

Uit: Zing m'n jongen zing!
Cor Galis leest Ischa Meijer
Prometheus
1997

comments

De unieke Nederlandse maar o zo orthodoxe Ahmed Marcouch

Ik hoorde 'm gisteren [16.6.2010] nog op de radio, de om z'n ferme uitspraken door vriend en vijand bewonderde Ahmed Marcouch. "Het is nog steeds niet vanzelfsprekend dat iemand in Nederland kan zijn die hij is." Zei Marcouch, die afgelopen zondag protesteerde tegen het toegenomen geweld tegen homo's en transgenders in Amsterdam. Marcouch, nog wel een orthodoxe moslim!

Applaus!

Aan zulke woorden zou een orthodoxe christen als Wim Kranendonk een voorbeeld kunnen nemen. Kranendonk vreest immers wat er kan gebeuren als 'de homowet' een feit is: “niet degenen die zich openlijk homoseksueel gedragen, worden bestraft, maar juist christenen en moslims die dat gedrag zondig noemen.” [vetmarkering HB, want kijk, in dit soort zaken rekenen deze christenen ineens wél op moslims!]

Of juich ik iets te vroeg om Marcouch z'n ferme uitspraak?

Voor Marcouch zijn er nog heel wat 'doelen' te verwezenlijken die Kranendonk nu langzaam maar zeker volkomen terecht gecorrigeerd ziet worden. Denk ook aan het gedoe rond de SGP en 't vrouwenkiesrecht.

Vergeef me m'n achterdocht maar ik kan al die andere en eerder gedane sterke uitspraken van Marcouch maar niet vergeten. Zo ondersteunde hij voor 100% de Amsterdamse (ex-)burgemeester Job Cohen die het geen probleem vindt dat sommige 'straatcoaches' in Amsterdam-West vanwege hun geloof vrouwen geen hand geven.

"Het is nog steeds niet vanzelfsprekend dat iemand in Nederland kan zijn die hij is."

Ook pleit Marcouch ervoor dat moslimvrouwen bij de Nederlandse politie hoofddoeken mogen dragen.

"Het is nog steeds niet vanzelfsprekend dat iemand in Nederland kan zijn die hij is."

Marcouch acht het noodzakelijk dat we in Nederland een paar dozijn Tariq Ramadan klonen krijgen. En iedereen weet dat Ramadan er een groot voorstander van is dat moslims vooral zichzelf moeten blijven in het land waarnaar ze geëmigreerd zijn, zo ongeveer als christen Kranendonk wil dat orthodoxe christenen vooral zichzelf kunnen blijven.

"Het is nog steeds niet vanzelfsprekend dat iemand in Nederland kan zijn die hij is."

En vooruit, nog maar een keer de koranlessen op openbare scholen genoemd, waar Marcouch zo'n warm voorstander van is.

"Het is nog steeds niet vanzelfsprekend dat iemand in Nederland kan zijn die hij is."

De kracht van de herhaling, die werkt, moet ook Marcouch hebben gedacht, hij zoekt weliswaar telkens andere wegen en woorden – altijd fris, 'n nieuw geluid – voor zijn boodschap maar in feite vertelt hij ons al jaren hetzelfde: integratie is goed, maar dan wel via de religie.

Marcouch wil dat homo's zichzelf kunnen zijn want dan kunnen orthodoxe moslims ook overal zichzelf zijn in Nederland. Een homo voor de klas, dan ook een gehoofddoekte moslimvrouw. Keer op keer vergelijkt deze moslim dus een geaardheid met een ideologie/religie. Een ideologie of foute ideeën uitdragen, dáár kun je iets aan doen, maar aan je geaardheid niet. Je wordt daarmee geboren! Doet Marcouch het erom of begrijpt hij dat verschil nu nog steeds niet?

Nu staat er een stuk van Marcouch in de Volkskrant getiteld 'Moslims, geef je rekenschap van angst voor de islam' (een vreemde titel want het gaat niet om angst maar om terechte verontwaardiging en boosheid omdat de boven-ons-gestelden onze waardevolle en moeizaam verworven westerse waarden gratis weggeven ten gunste van inferieure overtuigingen, geboden en verboden) waarin Marcouch schrijft: “Moslims in Nederland moeten niet blijven hangen in ‘het is mijn recht om hier te zijn’. Ze moeten tonen zich werkelijk betrokken te voelen bij de samenleving.”

Even later heeft hij het niet meer over moslims maar over Marokkanen.

Hij schrijft: “breng een beweging op gang van goedwillende Marokkanen die zich distantiëren van kwelgeesten en radicalen. Laat massaal en publiekelijk zien dat wij houden van Nederland en bijdragen aan deze samenleving.”

Dus moslim = Marokkaan en Marokaan = moslim? Ik vind het vreemd dat een schrijver die toegang heeft tot de Volkskrant Opinie pagina zo'n redenatie hanteert. Er zijn hier vast 'n boel Marokkanen die niet meer geloven in de islam. Heus, ik ken ze, die alle regels van de islam aan hun laars lappen. Trouwens, je kunt toch ook niet zeggen dat Nederlanders = christenen en christenen = Nederlanders?

Dat is één, maar dan komt Marcouch met een citaat uit een brief van Ramzi Alioui, een vriend blijkbaar. Ramzi schreef hem ‘the day after’ [de verkiezingen]: “Ik heb mij honderd procent aangepast aan deze samenleving, dat kan bijna ook niet anders, want ik ben hier geboren. Momenteel ben ik het helemaal kwijt. Ik zet mij zo hard in voor een gezonde samenleving. Ik val niemand lastig en sinds kort heb ik een vast contract bij een groot bedrijf, daar heb ik mij twee jaar lang voor moeten bewijzen. Ik heb de afgelopen tijd geprobeerd onze medeburgers ervan te overtuigen dat niet iedereen ‘uit Marokko’ slecht is. En toch zijn een miljoen Nederlanders niet overtuigd. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.’”

Hier begrijp ik weinig van. Waarom concludeert deze Ramzi dat 1 miljoen (bedoelt hij eigenlijk niet 1,5 miljoen?) Nederlanders die op Wilders van de PVV hebben gestemd, tegen alle Marokkanen en/of moslims zijn? Wat een flauwekul, wat een zielig en demagogisch verhaal.

Waarom spreekt Marcouch dit niet tegen in z'n stuk? Gelooft hij eveneens dat de mensen die op Wilders hebben gestemd iets tegen alle allochtonen hebben? Marcouch schrijft dan wel “Oké, een klein deel van de PVV-stemmers is racistisch” maar hij ontkracht daarmee niet de foutieve en slachtofferige veronderstelling van deze Ramzi.

Marcouch wil een beweging in gang zetten, hij wil dat moslims de handen uit de mouwen steken en doorgaan met discussieren. Hij vindt dat moslims moeten laten zien dat ze van Nederland houden: “wij zijn geen gast meer, wij hangen niet in een tijdelijke garagemoskee die wij for the time being benutten, wij binden ons door een echt gebouw te bouwen, daar steken wij ons geld in en niet in een tweede huis in Marokko.”

Integratie dus via de islam, terwijl er mij niets op tegen lijkt om een tweede huisje in Marokko of de Ardennen te hebben, dat is toch veel leuker dan weer zo'n moskee? Vooral als je helemaal niet meer in de islam gelooft.

Nee, als ik Marcouch' eerder gedane 'sterke uitspraken' overdenk dan ben ik eigenlijk wel uitgediscussieerd met Marcouch, al heb ik niet de indruk dat hij ooit naar tegengeluiden heeft geluisterd.

Amanda Kluveld schrijft een opiniestuk over de SGP en kritiek valt haar ten deel. Marcouch verkondigt opnieuw zijn boodschap van het integreren van de islam in alle poriën van de Nederlandse samenleving en oogst applaus. De islam heeft blijkbaar een bevoorrechte positie in Nederland.

Marcouch is naast politicus tevens religieprediker, ook hij verdient kritiek.

AnneliesvanderVeer

Het Simon Wiesenthal Center schrijft brief aan Catherine Ashton, de minister van buitenlandse zaken van de Europese Unie

SIMON WIESENTHAL CENTRE - EUROPE

FOR IMMEDIATE RELEASE Wiesenthal Centre to EU Foreign Minister Ashton: “Contain Netherlands Antisemitic Epidemic or It Will Metastasize Throughout the Continent”

Paris, 15 June 2010

In a letter to European Union Foreign Minister, Baroness Ashton of Upholland, the Simon Wiesenthal Centre’s Director for International Relations, Dr. Shimon Samuels, explained that “due to the current political vacuum in the Netherlands following General Election, we are requesting your intervention to investigate the rampant epidemic in antisemitic incidents in that country” The letter noted that “despite the iconic story of Dutch righteous gentiles hiding Anne Frank and her family, their eventual denunciation and deportation highlighted the irony that a higher percentage of Dutch Jews perished in the Holocaust than in any other country in Western Europe.” Samuels stressed that “once again, the 40,000 Jews of the Netherlands are the target of hatemail, graffiti and physical assault incidents reportedly growing by 64% in 2009.

According to Dutch media, many of the perpetrators are native-born of Moroccan origin, turned on by Jihadist websites, to play a Middle East version of “cowboys and Indians” in which they are “Palestinians” targeting the nearest local Jew.” He pointed out that “once, antisemitic slogans in Holland were heard only from the football terraces, especially in games featuring the Feyenoord Club of Rotterdam. Now such epithets as “Kankerjood” ((Jew cancer), “Hitler let one get away”, even “Hamas, Hamas, Jews to the Gas” have become commonplace.”

The Centre presented a partial list of recent incidents including: “-a commemoration ceremony for the last transport of 3,000 Jewish children deported to their death, was disrupted by passing bikers shouting ‘Heil Hitler’ during the mourners’ Kaddish prayer; -children, from the Rosh Pina Jewish elementary school, were continually abused during an organized walk through south Amsterdam; -the Centre for Information and Documentation on Israel (CIDI), in the Hague, reported receiving phone messages calling for ‘many gas chambers to be built’; -the largest Netherlands internet social network, Hyves - known as the Dutch Facebook, with over nine million members has postings rife with calls ‘to murder all Jews’ and for ‘Adolf Hitler to finish the job’; -only yesterday, the 280 year old synagogue of Amersfoort was desecrated with blood red spray paint.” Samuels emphasized that “this apparent collapse of the culture of tolerance in the Netherlands will not leave Europe behind.”

The Centre urged Baroness Ashton “to condemn such incidents and the climate they portend, to take measures to investigate their origin and to impress upon the, as yet, unformed new Dutch government, its responsibilities to the entire European Union to contain a scourge that will not end with the Jews.” “It will metastasize throughout the continent”, concluded Samuels. For further information contact Shimon Samuels on 0033(0)609770158

Hizbollah betrokken bij nieuwe poging blokkade van Gaza te doorbreken

Goed ingelichte kringen in Israel en Libanon melden vandaag dat aanstaand weekend een nieuwe poging zal worden ondernomen om door de Israelische maritieme blokkade voor de kust van Gaza te breken.

Twee schepen zullen op vrijdag vanuit Libanon richting Gaza vertrekken.

De “Free Palestine” beweging en de onbekende beweging “Reporters without limits” zijn de drijvende krachten achter dit konvooi.

Op het ene schip zullen 50 journalisten en 20 “activisten” meevaren. De organisatie van de andere boot - een “alleen voor vrouwen” schip – is in handen van Samir Shark el-Hadj de eerste vrouw van Hizbollah ’s voormalige hoofd van binnenlandse veiligheid Ali El-Hadj.

In een interview op El Alam (Iraanse TV) bedreigde Samir Shark El Hadj Israel en zei dat indien Israel de boten probeert te stoppen de IDF soldaten zullen worden aangevallen.

Het is de eerste keer dat Hizbollah betrokken is bij de organisatie van een konvooi om de blokkade voor de kust van Gaza te doorbreken. Hizbollah leider Nasrallah verklaarde eerder dat Free Palestine door Hizbollah geholpen zou worden. Twee dagen daarna rapporteerde de Libanese zakenman Yasser Kashlak van de Free Palestine beweging dat de financiering van het konvooi rond was.

Dit konvooi zal Israel voor een groot dilemma plaatsen. De schepen komen uit een vijandelijk land, wat officieel met het Turkse konvooi niet het geval was.

Een gewelddadige confrontatie op zee met dit konvooi of met de schepen die Iran volgende week wil sturen, zal gemakkelijk kunnen uitgroeien tot een groter conflict met Hamas, Hizbollah en Iran.

Missing Peace

Team Jeruzalem

Het islamitische racisme

De moslims beweren steeds opnieuw, dat er geen racisme zou voorkomen in de islam, daar zouden alle mensen gelijk zijn. Ze gaan zelfs zover om te beweren, dat het racisme een product van de blanke man zou zijn. Waarom echter kopen Arabieren bij voorkeur zwarte slaven?

De Romeinen en de Byzantijnen hadden niet zulke voorliefdes ontwikkeld. De Romeinen en de Grieken discrimineerden nog niet op huidskleur. Dat alles hebben de Arabieren pas ingevoerd, in het kader van de islamisering. Wij hebben altijd opnieuw laten zien, dat de moslims en de islam zelf racistisch zijn. Hier is een concreet voorbeeld uit het boek "Slavin" van Mende Nazer:

Geloof, hoop, zelfbewustzijn: Vaak betrapte Rahab mij, wanneer ik me in de bosjes verstopte en diep in gedachten verzonken naar de deur staarde die naar de straat leidde. Meestal had ze me al een tijdje geobserveerd en begon me daarna met verwijten te overstelpen. ”Nou, yebit (slavin), waar denk je aan? Ach, dat hoef je me helemaal niet te verklappen. Je wilt vluchten. Tja, ik zal je vertellen wat er met je gebeurt als je probeert te vluchten. Dan vraag ik Abdul Azzim namelijk om er met de mannen op uit te gaan, je familie op te zoeken en ze allemaal te vermoorden. En als ze jou terugbrengen, scheer ik je kop kaal en besnijd ik je. Per slot van rekening is het algemeen bekend, dat alle Nuba khuluf zijn – onrein. En bovendien ongelovigen”.

Rahab en Mustafa beschouwden zichzelf als vrome moslims. Iedere moslim bezit een gebedsmatje, een muslaiyah, en Rahab en Mustafa bezaten bijzonder mooie exemplaren, zo zacht als zijde en versierd met islamitische patronen. Trots vertellen ze me, dat hun gebedsmatjes uit het verre Saoedi-Arabië afkomstig zouden zijn, het heiligste land van de islam. Van een moslim wordt verwacht, dat hij minstens eenmaal in zijn leven op bedevaart naar Mekka in Saoedi-Arabië gaat, waar de profeet Mohammed werd geboren. Voor zover ik wist, waren Rahab en Mustafa van plan om binnen afzienbare tijd een reis naar Mekka te maken. Voor ieder van hun vijf dagelijkse gebeden wasten ze zich ritueel en reinigden hun armen, gezicht en voeten. Daarna wendden ze zich naar het Oosten en zegden zachtjes en innig hun gebeden op.

Nadat de mannen mijn dorp hadden overvallen en ik naar Khartoem was gedeporteerd, had ik heel lang geen mogelijkheid meer gehad om te bidden. Maar vanaf de eerste dag in het huis van Rahab wist ik, dat ik er beslist weer mee moest beginnen. Ik keek om me heen, maar ik kon niets ontdekken wat als gebedsmatje zou zijn te gebruiken. Nadat ik in bad mijn rituele reiniging had uitgevoerd, sloot ik de deur van mijn hut, trok het laken van de matras en legde het op de vloer. Meer kon ik niet doen. Waar het Oosten was, moest ik raden. Zo verrichtte ik mijn eerste gebed van de dag. Daarna sloop ik iedere keer mijn hut binnen en bad steeds als ik een paar minuten tijd kon vrijmaken en ik voelde dat de gebeden me veel kracht gaven. Enkele weken lang bad ik op deze manier, zonder dat Rahab iets in de gaten had. Ze schold me weliswaar uit, dat ik constant ”verdween” of ”niet stipt” was, maar ik vertelde haar niet wat ik deed. Op zekere dag echter ging ik bidden en ik vergat om te kijken waar Rahab was. Ik knielde neer, strekte de handen met naar boven gerichte handpalmen uit en bad tot God om me te helpen vluchten en me naar mijn familie terug te brengen. Nog tijdens het bidden hoorde ik Rahab brullen: ”Yebit, waar zit je?” Ik probeerde mijn gebed zo snel mogelijk af te maken. Maar plotseling werd de deur opengetrokken en kwam Hanin de hut binnenstormen. Toen ze mij zag bidden, draaide ze zich om en riep: ”Mama, mama, ze is hier en ze is aan het bidden”.

Rahab kwam aangelopen en bleef op de drempel staan. ”Hmm…”, liet ze horen met een honend gezicht. ”Nu probeer je ons zelfs al na te doen. Denk je echt, dat gebeden voor mensen zoals jij bestemd zijn? Voor zwarten? Dat is zeker een grapje?” ”Denk je, dat ik pas vandaag begonnen zou zijn met bidden?”, zou ik haar het liefst hebben geantwoord. ”Ik doe dat sinds mijn geboorte. Je kunt weliswaar m’n moeder, m’n vader en m’n huis van me afnemen, maar niet mijn geloof. Dan zou je me eerst moeten vermoorden.” Na dit voorval probeerde Rahab steeds om me te beletten te bidden. ”Je gaat toch zeker niet bidden?”, vroeg ze dan. ”Je hebt geen tijd om te bidden. Je begrijpt toch sowieso niet wat je aan het doen bent. Wist je niet, dat de islam niets voor zwarten zoals jij is?” Iedere keer als ik niet gehoorzaamde, door mijn gebeden op te zeggen, voelde ik hoe het verzet in mijn hart groeide en was ik ervan overtuigd, dat Allah me hielp door me de kracht te geven de moed niet op te geven vanwege deze kwaadaardige vrouw. We zijn toch allebei moslima’s, dacht ik vaak. We geloven in dezelfde God. Waarom maak je het me dan constant zo moeilijk? Maar hoe langer ik er over nadacht, des te duidelijker werd het voor me, dat ik tot nu toe alleen maar door moslims was onderdrukt. De aanvallers hadden tijdens de overval op ons dorp ”Allah Akbar – God is groot” geroepen. De slavenhandelaar Abdul Azzim was ook moslim – en datzelfde gold voor Rahab en haar familie. Al deze mensen beschouwden zichzelf als gelovige aanhangers van de islam. En desondanks hadden ze het volk van de Nuba, de leden van mijn stam, vermoord, verkracht, gemarteld en tot slaaf gemaakt, hoewel ook wij moslims waren. Tja. Ze werd pas bevrijd in Londen, in het land van de ”ongelovigen”. De moslims zijn toch gewoon de slechtere mensen. De slavenhandelaars. Mohammed zelf heeft hen toegestaan slaven te houden.

Een stukje uit het boek ”Slavin” van Mende Nazer geeft ons echter inzicht in het interne islamitische racisme.

Bron: http://koptisch.wordpress.com/startseite/

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

Spiegel van deze tijd (anderhalf miljoen kiezers!)

Ik moet de laatste dagen voortdurend aan ze denken, er gaat geen minuut voorbij of ik vraag me af hoe het toch met ze zal gaan. Het moeten, nu de PVV zo'n enorme overwinning heeft behaald, zware en frustrerende dagen zijn voor Herman van Veen en Geert Mak. Beiden zijn er immers van overtuigd dat "het zo maar weer kan gebeuren, voor je het weet wordt de PVV net als de NSB."

Wanneer verwachten Herman en Geert eigenlijk dat dit gaat gebeuren? Over een paar dagen, maanden, een jaar, over zes jaar? Ach, wat hebben ze hun best gedaan ons te waarschuwen en hoe kan het toch dat zó velen niet naar hen hebben willen luisteren? Wat moeten ze nu, want

24 zetels!

Hoe verwerken Tariq Ramadan (“Political forces that have no social policies and want to win elections do so by spreading fears about islam.”) en de Rotterdamse wethouder Grashoff (GL) het niet te veronachtzamen succes van Geert Wilders en diens PVV? Lukt dat wel een beetje? Zij houden immers voet bij stuk dat mensen die niets van de islam moeten hebben en die vraagtekens plaatsen bij de ongebreidelde immigratie allemaal zieke en angstige mensen zijn. Is de nationale inentingscampagne tegen deze volksziekte al ingepland door Grashoff? Waarom blijft het zo stil? Deze vrienden van de islam zijn toch niet plots zelf ziek geworden..

van die bijna anderhalf miljoen kiezers?!

En Anil Ramdas? Hij mocht vlak voor de verkiezingen bij Buitenhof nog een laatste keer waarschuwen voor al het vreselijks waar allochtonen mee te maken krijgen als de PVV groot wordt. Maar helaas tevergeefs! Is hij van de schrik bekomen, vreest hij voor z'n gekleurde hachje? Wat zijn nu z'n plannen om de arme, zielige en weerloze minderheden te beschermen tegen de toon van al die PVV-stemmers, en die van de VVD-stemmers is niet veel beter, nietwaar?!

24 + 31 zetels = 55 zetels!

Het is niet niks. 'Het Grote Kwaad' is ondanks Doekle Terpstra's actie 'Stop de verwildering' almaar groter geworden en in zo'n korte tijd! Hoe radeloos moeten Terpstra en de zijnen sinds vorige week wel niet zijn?

Fatima Elatik en d'r gehoofddoekte zuster Nora Kasrioui die zo hun best hebben gedaan om de vrijheid van meningsuiting binnen de perken te houden zodat hun orthodoxe broeders en zusters niet onnodig gekwetst worden. Kijk nu met welk resultaat! Elatik waarschuwde nog zo: een stem op de VVD is een stem op de PVV!

55 zetels, hoeveel kiezers zijn dat wel niet?!

Zoveel verWildering is gewoonweg ondraaglijk!

Want wat is er nu al niet allemaal aan de hand in Nederland? Het is al voorgekomen dat een moslimcartoonist van z'n bed is gelicht, en hoeveel moslimcartoonisten worden wereldwijd wel niet met de dood bedreigd of zijn daar nipt aan ontsnapt zodat ze het tekenen maar hebben opgegeven?

Inmiddels roepen PVV'ers: 'vuile kankermoslim. Onze God gaat jullie allemaal afslachten' tegen onschuldige moslims en niemand die er iets tegen doet.

Nederlandse scholieren stemden massaal op de PVV en deze scholieren beledigen hun klasgenoten nu, maar alleen die moslims zijn, zomaar, ze vallen jonge moslims lastig, beroven ze en trappen ze in elkaar.

Moslimvrouwen mogen niet meer met een hoofddoek op de Amsterdamse tram rijden terwijl een christen wel een kruis mag dragen!

Voor de zoveelste keer hebben PVV'ers een homo-moslimstel weggetreiterd.

Hoofddoeken worden afgerukt, talloze allochtonen worden steeds vaker vanwege hun huidskleur gediscrimineerd. Een goede baan vinden, kunnen zij wel vergeten, laat staan dat ze burgemeester van een stad als Rotterdam kunnen worden.

Er bestaan in Amsterdam al zes wijken waar moslims met een hoofddoek of orthodox geklede moslims zich niet meer kunnen vertonen zonder een groot risico te lopen om uitgescholden, bespuugd, bedreigd of zelfs mishandeld te worden.

In januari is het anti-moslimgeweld in Amsterdam flink toegenomen, zo blijkt uit de jaarcijfers van het Meldpunt Discriminatie regio Amsterdam en van het MoslimNetwerk van het politiekorps Amsterdam-Amstelland.

Zomaar een paar berichtjes van de afgelopen tijd.

Nee, het is wel duidelijk, Nederland is met deze monsterlijke overwinning van de PVV definitief haar onschuld verloren. In het buitenland zal het beeld van het tolerante Nederland definitief zijn gesneuveld.

Ondanks alle waarschuwingen van Van Veen, Mak, Ramdas, Terpstra, Ramadan, Grashoff, Elatik en al die anderen!

Of stoppen deze valse profetieën nu eindelijk eens.

Oranje

Italië zonder sharia

De instemming van de Tweede Kamer

De norm die de akte van het moslimgeloof voorschreef is afgeschaft.

Souad Sbai: «Een historische dag, het einde van het korandictaat»

ANDREA MORIGI

ROME

Vanaf heden kan men met een moslima trouwen zonder dat men zich noodgedwongen tot de islam moet bekeren. Niet zonder moeilijkheden, maar wel met algemene stemmen is er een amendement aangenomen op een wetsontwerp over de vereenvoudigingsprocedure waardoor de noodzaak afgeschaft wordt, voordat een huwelijk aangegaan wordt, de "shahada", de geloofsakte, uit te spreken, die luidt: "Allah is groot en Mohammed is zijn profeet."

«Voor Italië en voor de buitenlanders is dit een historische dag!» merkt Souad Sbai, de parlementariër van de PdL op, die zich samen met haar collega Manlio Contento ingezet heeft voor de wijziging van art. 116 van het burgerlijk wetboek. Er komt geen verandering in de tekst die de buitenlander die in Italië in het huwelijk wil treden, voorschrijft een verklaring van geen bezwaar te overleggen, afgegeven door de bevoegde autoriteiten van zijn of haar land. Maar als men, om de verklaring te verlenen, van de christen de afzwering eist, dan is dat een echte chantage. Tot nu toe waren wij een onderdanig volk, en wij zwegen over het korandictaat dat met berusting geaccepteerd werd.

Maar nu is het genoeg. En dan te bedenken dat het een overwinning is die door de gematigde islam is behaald en tevens door een vrouw van Marokkaanse afkomst. Souad Sbai streed al een jaar tegen de vrees om de gevoeligheid van de fundamentalisten te irriteren, maar nu zegt zij: «zijn de normen die het huwelijk tussen een Italiaanse burger en een buitenlandse regelen eindelijk vereenvoudigd, zodat de Italiaanse huwelijkse verbintenis niet langer aan buitenlandse wetten onderworpen is. Die wetten schaden vaak het door de grondwet gegarandeerde principe van gelijkheidwaardigheid tussen man en vrouw, evenals het principe van de vrijheid van huwelijk en van geloofsbelijdenis».

Volgens het recht van de koran mag een muzelman met een ongelovige vrouw trouwen, want het is nu eenmaal de man die in de familie de baas is en bovendien bepaalt de sharia dat de kinderen in het geloof van de vader opgevoed worden. Maar de moslima geniet, zowel in theorie als in de praktijk, geen gelijkgerechtigdheid. Zelfs bij een proces is de getuigenis van één man voor een shariarechtbank net zo veel waard als die van twee vrouwen.

Als het gaat om gemengde huwelijken, maakt men daarom gebruik van een formaliteit. Vandaar de talrijke religieuze bekeringen van Italiaanse burgers die vaak nodig zijn om met een buitenlandse vrouw te trouwen. Maar het gaat om een discriminatie met een eigen, bijzondere aard, die aan de toekomstige bruid wordt opgelegd door de wetten van het land van herkomst van de vrouw. En het veroorzaakt een conflict met de gelijkheidsprincipes die bij de Italiaanse grondwet worden geregeld. De juridische warboel wordt nu opgelost door een nieuwe norm.

En het is Sbai zelf die het uitlegt: «Vanaf heden, in het geval dat de verklaring van geen bezwaar geweigerd wordt, of als de termijnen van 90 dagen verlopen zijn, is de ambtenaar van de burgerlijke stand gehouden te onderzoeken of de wetten van het land van herkomst van een echtgenoot of echtgenote niet in strijd zijn met de Italiaanse openbare orde, zoals bepaald door het internationale privaatrecht, volgens welke in dat geval de buitenlandse wet niet toegepast kan worden». Als dit niet het geval zou zijn, zou er een gevaarlijke juridische bres open gebleven zijn in de Italiaanse rechtsorde. Vroeg of laat zou er, met behulp van het multiculturalisme, de gewelddadige intolerantie van het islamitische fundamentalisme binnengeslopen zijn.

Bericht uit de gedrukte editie van "Libero" van 10 juni 2010, blz. 16, hierr.

Vertaling: Hans den Hollander

Zie voor het voorgaande artikel over Souad /Sbai: http://hoeiboei.blogspot.com/2010/03/de-islamitische-sluier-zal-ons.html

Oneliner (5)

De Nederlandse heersende elite denkt voldoende capabel te zijn om de islam te integreren (wat nog nooit ergens gelukt is), maar de PVV integreren houden ze voor onmogelijk. HJ

Bij en bloem

Reus en dwerg

Het leven van een islamitische vrouw is niet gemakkelijk. Maar dat van een man is moeilijker. Het is in beide gevallen de islam die hen dit aandoet. Voor mannen is het probleem anders dan voor vrouwen.

Zoals bekend begint de islam met het haast ongelooflijke verhaal van het overdonderende politieke, maatschappelijke en religieuze succes van Mohammed en zijn gezellen in Mekka en Medina. Mohammed (570-632) heeft in geen enkel conflict waarin hij verwikkeld raakte, het onderspit gedolven. Tot zijn laatste ademtocht is zijn leven een aaneenschakeling van triomfen, de ene nog briljanter dan de andere.

Mohammed is, zoals de Koran het uitdrukt, bovendien het grote goede voorbeeld voor elke moslim: uswa Hasana, Koran 33:21. In talloze andere gezaghebbende islamitische teksten wordt Mohammed aangeduid als ‘de volmaakte mens’, al-insaan al-kaamil. In elk van de verplichte dagelijkse vijf gebeden wordt Mohammed genoemd. Niet alleen genoemd: in het gebed zoals de islam dat verplicht stelt, schuiven de islamitische gebedsvoorschriften de persoon van Mohammed tussen de biddende gelovige en diens God.

In de beleving van de moslims zijn Mohammeds successen zo groot geweest dat geen enkele moslim deze ooit zal kunnen evenaren. Elke moslim, hoe hij zijn leven ook aanpakt, weet zich daarom altijd de mindere van Mohammed, de profeet van de islam. Maar moslims hebben tegelijkertijd ook de plicht te proberen Mohammed na te volgen.

Zodoende heeft een mannelijke moslim a priori de mislukking in zijn leven al ingecalculeerd gekregen. Het is immers niet mogelijk het voorbeeld te volgen van iemand die onnavolgbaar is. Een man van normaal postuur die meerdere keren per dag met klem gevraagd wordt nu toch eens een reus te worden, zal zich een dwerg gaan voelen, en daar uiteindelijk niet blij over zijn.

Het leven van een islamitische man is gedoemd om, vergeleken met dat van zijn profeet Mohammed, op een mislukking uit te lopen. De enige triomf op de profeet van de islam die een moslim mogelijk gegund zou kunnen zijn, is de martelaarsdood. Alleen dan heeft hij Mohammed voorbij weten te streven: deze stierf immers rustig thuis, omringd door zijn vrouwen. Alleen van een man die de kroon van het martelaarschap weet te verwerven, kan vergeten worden hoe hij vergeleken bij Mohammed tekort schoot op elk ander gebied.

De uitzonderlijke gevoeligheid onder moslims jegens het beschimpen van de Profeet van de islam hangt hier mee samen. Als Mohammed al beschimpt wordt door de ongelovigen, hoe veel te meer zullen de ongelovigen dan gewone moslims verachten – die immers van zichzelf geloven dat zij nog niet in de schaduw van Mohammed kunnen staan.

Het christendom heeft het wat dit betreft beter voor elkaar. Navolging van Jezus betekent lijden en sterven. Lijden en sterven krijgt ieder mens geheel automatisch onder de knie. Daar is verrassend weinig moeite voor nodig. En of de lijdende christen daadwerkelijk gelooft in de opstanding, is lastig controleerbaar. Laten we maar hopen van wel.

Het christendom is gebouwd op een nederlaag: het lijden en sterven van Jezus. De islam is gebouwd op een succes: de triomfen van Mohammed. De levens van de gelovigen weerspiegelen dat. Christenen (en hun nazaten) beschouwen lijden, mislukking en nederlaag als de vooravond van een opstanding, en de mogelijkheid van een nieuw begin. Moslims wordt de voldoening over een eventueel behaald succes direct weer ontnomen. Vergeleken bij de voorspoed van Mohammed moet elk aards succesje dat zij weten te behalen wel als een armzalig falen en tekortschieten worden beschouwd.

HansJansen