Déjà vu

Déjà vu

Daar zijn ze weer, de kringgesprekken, net als drie-en-een-half jaar geleden na de rituele afslachting van de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh en, iets minder lang geleden, na de Deense spotprentenrel: bij Nova, bij P & W en bij Rondom Tien. Dit keer gaat het om een net uitgezonden kritisch filmpje – wat toch tot één van de verworvenheden van onze samenleving behoort - dat ons moet waarschuwen voor de (zelf)islamisering van Nederland. Zowaar, een déjà vu! Want de inhoud van de gesprekken verschilt nauwelijks van die van toen.

Ik zie dezelfde januskoppen, aangevuld met wat jong 'talent', die dezelfde riedels uitkramen. Ik hoor dezelfde 'maars'. Ongegeneerd. Het doet pijn aan mijn intellect, toch blijf ik kijken want je mag de hoop nooit opgeven natuurlijk maar wat verlang ik stiekem (zonder naar internet te hoeven gaan) naar een ander lied, een ander geluid! Iets wat een klein beetje met gezond verstand te maken heeft, iets wat enigszins de vorm van een rechte rug aanneemt. Iets wat naar zelfreflectie neigt en als het mag ook naar een vleugje realiteitszin.

Weer zie ik dat allochtone woordvoerders (Aboutaleb uitgezonderd) zich als zielige tweederangs burgers uiten die gepamperd en geknuffeld willen (blijven) worden, die daarom eisen dat we ze niet voor vol aanzien en die dat keihard spelen onder het mom van respect. Dat vinden ze normaal. Want er is niets mis met hen noch met hun religie of cultuur. De wantoestanden - hé is er dan toch vooruitgang geboekt? - spelen zich niet in Nederland af (pardon?!) en anders zijn die wantoestanden de schuld van de toon, het gepolariseer, sociale achterstand, gediscrimineer en het over één kam scheren door haatzaaiende lieden die niets van hun vredelievende religie en cultuur afweten en die alleen maar op eigenbelang uit zijn, op politiek gewin. (Al die haatzaaiende lieden hebben dan ook full time bescherming nodig, of zijn vermoord.)

Geen zelfreflectie neem ik waar maar verongelijkte gezichten en beschuldigende vingertjes. Als het ontkennen eventjes onmogelijk is, omdat een enkeling hen op de feiten (de twin towers, een rituele moord en haatzaaiende imams op Nederlandse bodem, en andere vervelende binnenlandse perikelen, ook wel islamisering genoemd) durft te wijzen, dan komt de woordenbrij nog voor de ander is uitgesproken. Kelen kwetteren het oude multiculturele liedje omdat ze nu eenmaal zo gebekt zijn. Die harde feiten mogen nergens aan gekoppeld worden, dat zou een schande zijn en getuigen van te veel verstand.

Ik hoor dezelfde ontkenning van weleer, en de krachten die die ontkenning steunen lijken sterker, georganiseerder, gecontroleerder en bijna dreigender dan een paar jaar geleden. De gretigheid waarmee deze krachten de allochtonen als tweederangs burgers blijven bestempelen en pamperen is ontegenzeggelijk gegroeid. We mogen de nieuwkomers niet serieus nemen, dat is en blijft de boodschap, we moeten al hun eigenaardigheden op de koop toe nemen, we moeten ze omarmen, en trots op ze zijn als ze zich goed gedragen. Net als bij kleine kinderen. We moeten met hen verbroederen, ons onvoorwaardelijk aan hen ketenen en dat kan uiteindelijk maar op één manier en die zal dan tot gevolg hebben: geweldloze onderwerping aan een totalitair systeem ten behoeve van de lieve vrede.

Net als drie-en-een-half jaar geleden loop ik op straat, zit ik in de trein en vang flarden van gesprekken op. Zoals ze toen niet over de afslachting van Van Gogh gingen, of over de Deense cartoons, zo gaan de gesprekken nu niet over het filmpje, maar over het weer, de nieuwe net aangeschafte kleren, de dagelijkse boodschappen, de kinderen, de vriendjes of de vakantie.

Is dit nu hoopvol, of juist niet?

Annelies van der Veer

Reacties Déjà vu

De islamofobie van Jan Siebelink

De islamofobie van Jan Siebelink

(...) Ik nam afscheid en op weg naar huis stelde ik me voor, John, dat er in ons land al meer moskeeën met minaretten als kerken met een gouden weerhaan of kruis waren. Moëddzin roepen op vaste tijden via luidsprekers de gelovigen op tot gebed. Ik dacht aan de fundamentalisten in Algerije, Egypte, Iran en kreeg het er warm van. In 760 hield de achterhoede van Karel de Grote, bij Ronceval in Noord-Spanje, de Saracenen tegen en dat heeft het Westen behoed voor de islam. We danken er bovendien het Roelantslied aan. In de zeventiende eeuw stuurde de Zonnekoning Franse troepen om de Oostenrijkers bij te staan. Gezamenlijk versloegen ze de Turken die al voor Wenen stonden en weer werden de mohammedanen teruggedrongen. Aan die angst danken we trouwens ook een mooie literaire tekst. Turkije was in die tijd zeker zo machtig als Frankrijk, dat zichzelf het middelpunt van de aarde waande. Tijdens onderhandelingen in Versailles werd de Zonnekoning zwaar beledigd door een Turks diplomaat. Lodewijk vroeg daarop zijn hofschrijver Molière een ‘turkerijtje’ te schrijven. Dat werd Le bourgeois-gentilhomme, waarin lichtelijk de draak wordt gestoken met het Turks. Net voor ik deze brief op de post wil doen wordt mij een nummer van het Reformatorisch Dagblad op proef aangeboden. Professor Kohlbrugge, oud-hoogleraar Iraanse taal- en letterkunde, heeft voor de gereformeerde studentenvereniging ‘Voetius’ in Utrecht een lezing gehouden waarin hij benadrukte dat Allah slechts een vreselijke tiran was en de islam een godsdienst van volkomen leegte, een geloof zonder barmhartigheid. (…)

Uit: Dorpsstraat Ons Dorp - Jan Siebelink en John Jansen van Galen
brieven, 20 januari 1995
Meulenhoff

Tijdschrift Rosa

PERSBERICHT

Op dinsdag 1 april 2008 wordt het digitale tijdschrift Rosa gelanceerd op www.tijdschriftrosa.nl.

De Rosa is een algemeen beschaafd tijdschrift voor fictie en non-fictie. Op de website verschijnen wekelijks verhalen en gedichten van nieuwe literaire talenten. Verder is er ruimte voor opinie en wetenschap, maar ook voor cartoons, beeldende kunst, documentaires en muziek.

De redactie bestaat uit Mirthe van Lieshout (studente Redacteur/Editor aan de UvA), Jonathan van het Reve (schrijver van De boot en het meisje en binnenkort columnist bij het Parool) en Erik Schumacher (student Geschiedenis aan de UvA).

info:redactie@tijdschrift.rosa.nl

Nederlands Grootste Nachtmerrie

Nederlands Grootste Nachtmerrie

Daar was-ie dan eindelijk: Fitna The Movie. Het was dus geen misplaatste 1 aprilgrap van ‘Gekke Geert’ Wilders, zoals talloze mensen veronderstelden. Er werden - tegen de door vele tegenstanders van Wilders gewekte verwachtingen in - ook geen korans verscheurd, verbrand, door de wc gespoeld of langs andere weg ontheiligd. Serieuze strafrechtdeskundigen als prof. Theo de Roos (Tilburg) en dr. Henny Sackers (Nijmegen) achten een vervolging van Wilders kansloos.

Volgens De Roos (in het AD) is Wilders een watje voor moslims vergeleken met de manier waarop columnist Hugo Brandt Corstius vroeger tegen christenen te keer ging. Desondanks liggen de aangifteformulieren voor gekwetste moslims klaar op de politiebureaus en gaan activisten als trotskistenvriend René Danen, ‘topadvocaat’ mr. Gerard Spong en PvdA-politica mr. Els Lucas door met hun tot mislukking gedoemde aanklachten tegen Wilders.

De enige ‘gedupeerde’ is misschien rapper Salah Edin uit Alphen aan den Rijn. Op de cover van zijn debuutalbum Nederlands Grootste Nachtmerrie wilde hij zo veel mogelijk op Theo van Goghs moordenaar Mohammed Bouyeri lijken. Dat is dan uitstekend gelukt, want Wilders heeft de rapper en de moordenaar verwisseld.

Edin heeft zich overigens vernoemd naar de Koerdische generaal Saladin, die Jeruzalem voor de moslims heroverde in de tijd van de Kruistochten. “Salah Edin steunt Hezbollah en voelt zich bovendien constant benadeeld vanwege zijn Marokkaanse afkomst. Deze heetgebakerde rapper verschilt niet alleen qua uiterlijk niet zo veel van Mohammed B., ook zijn opvattingen zijn even onsamenhangend en voorspelbaar”, schreef het internetmagazine. Hoewel ten onrechte in Fitna beland kan deze Salah Edin dus wel symbool staan voor de Nederlandse problemen op het gebied van islam, immigratie en integratie.

Geen verbrande Koran dus, en ook (tot nu toe) geen woedende reacties van moslims. Woordvoerder Brahim Bourzik van het Landelijk Beraad voor Marokkanen reageerde ‘zeer opgelucht’ na het zien van Fitna. “De zorgen die ik en de Nederlandse samenleving hadden voor rellen en dergelijke zijn nu aanzienlijk verminderd.” Ook de Leidse arabist prof. Maurits Berger vond het niet zo schokkend. “De film is niet zo fel als we allemaal verwachtten. Wilders heeft geen Koran in brand gestoken, of ermee gevoetbald.”

De Nederlandse actiejournalistiek ging vergeefs op zoek naar woedende moslims. Maar wees gerust, kijker: elke brandende auto of vlag in Slotervaart, in Kaboel of waar ook ter wereld zal de komende tijd uitgebreid in beeld komen met de toevoeging dat we dit allemaal aan Geert Wilders te danken hebben.

In Trouw verscheen van de hand van Tom Janssen onlangs de meest treffende cartoon in de hele Fitna-affaire. Jan Peter Balkenende staat op een stoel tegen een decor van moskeeën en minaretten en schreeuwt door een megafoon: “Islamieten aller landen!! Er komt een heel erg kwetsende film aan! Ik herhaal:”

De meest stuitende rol voor en na de verschijning voor Fitna is weggelegd voor premier Jan Peter Balkenende en zijn christelijke vrienden. Balkenende en zijn rechterhand Verhagen stichtten maanden lang paniek in het verre buitenland over een film, waarvan niemand de inhoud wist. Het is allemaal voortreffelijk beschreven in een weblog van Afshin Ellian (Amateurisme en emoties van kabinet), en in een dossier over Fitna-gate van Kustaw Bessems, journalist bij De Pers. Zijn oordeel op 3 maart: “Na drie maanden geklungel wordt de islamitische wereld nu inderdaad woedend over de film van Geert Wilders.”

Balkenende lijkt niets te hebben geleerd. In een tweetalige persconferentie gaf onze premier een nieuwe demonstratie van zijn grootste specialiteit, kruipen en buigen. “De film heeft geen ander doel dan het kwetsen van gevoelens.” Ja, kwetsen is zo’n beetje het allerergste misdrijf voor een christenmens. Bevatte Fitna volgens de meeste politici geen nieuws en geen oplossing, ChistenUnie-leider Arie Slob vindt de film ‘wel beledigend’ en wordt bijgevallen door CDA’er Pieter van Geel: “De film is vilein en onnodig kwetsend.” Ze hebben slecht geluisterd naar staatssecretaris Ahmed Aboutaleb: “Ik kan me niet voorstellen dat iemand hierdoor is beledigd.”

Terug naar Fitna. De compilatie van tv-beelden uit het Midden-Oosten en koranverzen bevat inderdaad weinig nieuws. Terreuraanslagen, onthoofdingen, stenigingen, gehersenspoelde kinderen, radicale oproepen van fanatieke leiders, ze zijn allemaal te zien geweest op Al-Jazeera en andere tv-stations in het Midden-Oosten. De Koran bevat inderdaad haatdragende en tot geweld tegen ongelovigen oproepende soera’s. Wat dat betreft heeft Wilders zich gehouden aan onomstreden feiten. Daarnaast zet de PVV-leider enkele demografische ontwikkelingen op een rij, plus een aantal voorbeelden van (zelf)islamisering van de Nederlandse samenleving.

Die feiten zijn onmiskenbaar, maar ik maak wel bezwaar tegen de manier waarop Wilders ze presenteert. Wilders mag het verschil tussen de islam als totalitaire ideologie en het gedrag van gewone moslims in Nederland zo nu en dan erkennen, in Fitna komt dat verschil niet echt uit de verf. Hoewel ik zelf bezorgd ben over het optreden van een flinke groep radicale en orthodoxe moslims in ons land, en het gebrek aan weerwerk dat ze krijgen vanuit politiek en samenleving, geloof ik niet dat we in ons land zullen meemaken dat homo’s worden opgehangen en vrouwen gestenigd. Ik hoor bij de critici van het islambeleid, maar ik bevind me niet in het kamp van de alarmisten.

De echte discussie, gaat over de vraag: wat zijn de gevolgen voor Nederland van de aanwezigheid van één miljoen of meer moslims? Als die moslims zich gaan voegen naar de vrije westerse samenleving, serieus de bestrijding ter hand nemen van uitwassen als eerwraak, vrouwenbesnijdenis en uithuwelijking, de scheiding van kerk en staat ondubbelzinnig erkennen, afzien van boerka’s, boerkini’s, seksuele apartheid en alles wat naar de sharia riekt, geen eilandjes van orthodoxie gaan vestigen in Nederland, dan zal het allemaal wel loslopen. Maar ik ben er niet van overtuigd dat deze aanpassing vanzelf tot stand zal komen, als Geert Wilders en andere lastpakken maar hun mond houden.

Bij Pauw & Witteman zat Fouad Sidali, voorzitter van het Samenwerkingsverband Marokkanen in Nederland (SMN), overigens ex-woordvoerder van de Amsterdamse PvdA-politica Hannah Belliot. Ik geloof direct dat Sidali en zijn partijgenoot Aboutaleb gruwen van terreuraanslagen op torens en treinen. Maar Sidali vergist zich als hij zegt Fitna alleen gaat over de islam in landen als Afghanistan, Iran en Irak. Theo van Gogh is vermoord in Amsterdam, en er vielen opruiende preken te horen vanuit de Amsterdamse El Tawheed-moskee. Een schrikwekkend percentage westerse moslims (tussen de zeven en twintig procent volgens arabist Hans Jansen) sympathiseert met terroristische geweldplegers of verkeert in een fase van ontkenning.

Speciaal voor mr. Spong, die twijfelt aan het bestaan van wetenschappelijke onderzoeken: Een recente peiling, het Pew Global Attitudes Project, constateert een wereldwijde afname van de goedkeuring voor zelfmoordaanslagen. Desondanks worden zelfmoordaanslagen door zeven tot zestien procent van de moslims in vier West-Europese landen goedgekeurd. Een meerderheid van de Britse moslims wil niet geloven dat de aanslagen van 11 september door Arabieren zijn uitgevoerd, en datzelfde geldt voor een aanzienlijke minderheid (tussen de 35 en 44 procent) in Spanje, Frankrijk en Duitsland.

Geert Wilders zegt dat hij de discussie over zijn film graag wil aangaan met de Nederlandse moslims. Hopelijk draagt Fitna, met alle bezwaren die je tegen de opzet van de film kunt hebben, zo al met al bij tot een beter debat. Ik heb er wel een hard hoofd in.

Ahmed Aboutaleb zegt terecht dat het vooral aan de moslims zelf is om het negatieve imago om te buigen. Daarvoor zal er veel meer moeten gebeuren dan nu. Als moslimleiders de aanslagen van 11 september 2001 diep in hun hart afkeuren, moeten ze niet - zoals destijds het toenmalige GroenLinks-Kamerlid Mohamed Rabbae - al op 21 september 2001 gaan piepen over ‘de gepolariseerde sfeer’ die voelbaar zou zijn tussen autochtonen en allochtonen.

Dan moeten ze niet plichtmatig de moord op Theo van Gogh afkeuren, om zich een week later weer te beklagen over ‘de hetze tegen moslims’. Als de Dam was volgelopen met moslims, die verontwaardigd waren over de laffe moord op Van Gogh, dan was het gemor tegen de moslims vanzelf verstomd.

De moslimleiders moeten ook eens ophouden met het verbannen en censureren van films en kunstwerken, het tegenwerken van een verbod van de mensonterende boerka, en het belasteren van vrijdenkers als Ayaan Hirsi Ali. Met deze opstelling hebben zij ruimschoots bijgedragen aan de vorming van het politieke gat, dat nu wordt opgevuld door Geert Wilders.

Hoe leuk zijn Marokkanen? was in 2002 de naam van een campagne om het imago van deze minderheid te verbeteren. De campagne is volledig geflopt, hoewel Bouyeri-kloon Salah Edin Nederlands Grootste Nachtmerrie nog moest uitbrengen. Wat helpt dan wel? Misschien worden Marokkanen pas echt leuk als ze niet meer sympathiseren met Hezbollah of zich constant benadeeld voelen vanwege hun Marokkaanse afkomst. Hier ligt een schone taak voor Ahmed Aboutaleb en zijn partijgenoten.

Carel Brendel

Balkenende, Verhagen en Donner als dhimmi's

Balkenende, Verhagen en Donner als dhimmi's

Net als het christendom is de islam een missionaire godsdienst. Maar anders dan het hristendom kent de islam ook nog een stadium tussen wél moslim en niet-moslim in. Het is in die tussenpositie dat Balkenende, Donner en Verhagen zich op het moment bevinden.

In dat tussenstadium eist de islam ogenschijnlijk heel weinig. Het gaat er alleen maar om dat het oppergezag van de islam in theorie erkend wordt. Nu, dat doen onze capabele regeerders, en met verve.

Het CDA werpt zich op als de zaakwaarnemer van onduidelijke vage groepen moslims ver weg. Die zouden wel eens buikpijn van de Wildersfilm kunnen krijgen. Naar de papieren van die moslims, die mogelijk boos zouden kunnen worden, heeft niemand gevraagd. Maar de export, de olie-import en wie weet wat nog meer zouden in de problemen kunnen komen. Capituleren
dus!

Extra leuk is dat het CDA laat weten dat dit geen capitulatie is, want ‘we zeggen er toch duidelijk bij dat de vrijheid van meningsuiting ons heilig is’, en dat konden deze moslimse scherpslijpers mogelijk heel stout vinden. Nederland heeft sinds Wim Kan niet meer zulke politieke
komieken voor het voetlicht gehad.

De PvdA werpt zich daarentegen vooral op als de vertegenwoordiger van de moslims in Nederland. Die reageren wat rustiger, dus ook de PvdA kan zich wat normaler opstellen. Maar het blijft idioot dat ook de PvdA er van lijkt uit te gaan dat moslims als dollemannen amok zullen gaan maken als de Wilders-film hun niet bevalt, en dat de PvdA dat kennelijk te billijken vindt. Wie moslim is, zou zich wel eens beledigd kunnen voelen door die opstelling.

Die tussenpositie, tussen wél en niet moslim zijn, heeft natuurlijk ook een naam. Iemand in die positie heet een dhimmi, een woord dat we in de komende jaren nog vaak zullen horen. Het is van oorsprong een Arabisch woord, en het betekent letterlijk ‘beschermeling’, want in theorie wordt een dhimmi beschermd tegen de jihad doordat hij de oppermacht van de islam al van te voren erkent.

Maar die bescherming is bedrieglijk. Laten we als voorbeeld de Wilders-film nemen. Wanneer het de regering, vooruitlopend op de wens van mogelijk boze moslims, lukt om die film verboden te krijgen, is de kous daarmee natuurlijk niet af. Dat is niet het einde van een incident, dat
is het begin van een drama.

Want zulk succes smaakt naar meer. Daarna zal de ene na de andere eis volgen. Schoolboeken moeten in overeenstemming met de islam gebracht worden. En waarom zouden we nog door niet-moslimse schrijvers en journalisten boeken en krantenartikelen over de islam laten schrijven? Dat kunnen de moslims zelf veel beter. Kleding van vrouwen, en voedsel, in de
eerste plaats vlees, moeten kloppen met de islam. Echtscheiding moet kloppen met de islam.

Kijk naar de Taliban en besef dat de lijst van eisen eindeloos is. Mogen schilderijen met onislamitische afbeeldingen wel blijven bestaan? En reken maar dat schilderijen van bijbelse scènes al heel snel onislamitisch zijn. Het wordt nog onrustig op de straten en pleinen rond het Rijksmuseum.

Er kan geen enkele twijfel aan bestaan dat als het kabinet zelf de wereld niet attent had gemaakt op de Wilders-film, deze internationaal nog geen enkele aandacht gekregen zou hebben. Maar de diplomaten van islamitische landen die hun standplaats in Den Haag hebben, kunnen zwaarwichtige verklaringen van echte ministers niet negeren. Daar moeten ze wel aan hun
hoofdsteden over rapporteren.

Over de 150 kamerleden die Nederland rijk is, rapporteren deze bekwame ambtenaren heus nooit en te nimmer. In de islamitische wereld is een lid van een parlement, zoals Wilders, in de rangorde van politieke dieren het allerlaagste wat er te vinden is. Een zich zelf respecterend diplomaat die over deze inferieure diersoort een rapport naar huis toe zendt, kan rekenen op gefronste wenkbrauwen – en bevreemding oproepen, dat is de grote angst van elke diplomaat, welk land hij ook dient.

Het alleridiootste is natuurlijk de suggestie dat de Taliban-soldaten pas door de Wilders-film echt in actie zullen komen. De Taliban-commandanten kunnen schreeuwen wat ze willen, hun soldaten blijven neuspeuteren. Maar nu is daar de Wilders-film! Eindelijk actie! Wie dat gelooft, gelooft alles wat hem wordt wijsgemaakt.

Er is in de bijbel niet veel te vinden dat direct op de islam betrekking heeft, want de islam begint pas zeven eeuwen na Christus. Maar de ideeën van de islam zijn niet nieuw. Het is over zulke ideeën dat de apostel Paulus gezegd heeft dat, nu wij vrij geworden zijn door Christus, we ons
niet opnieuw het juk der slavernij moeten laten opleggen.

Hans Jansen

Deze tekst verscheen 5 maart jl. in het Reformatorisch Dagblad

Nota Bene: VERSCHENEN IN MAART 2008:
Hans Jansen - Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten
een vrijmoedige inleiding op de islam
Amsterdam
(Uitgeverij Van Praag).
ISBN 978 90 490 2403 1
€ 12,50

Fitna

De 50 beste gedichten (32)

De 50 beste gedichten (32)

Mario Luzi - Tot mijn moeder vanuit haar huis

Ik lig hier in jouw oude, grijze huis
stil op mijn rug in een smal bed, misschien
is 't wel jouw bed van toen. Ik luister
en tel de uren die oertraag voorbijgaan
onder de wolken die 's nachts in augustus
hier voren trekken boven 't schrale landschap.

Een man die 's nachts nog laat van 't veld terugkeert
wisselt moeizaam een groet met zijns gelijken,
beklimt de steilte en 't straatje, en gaat de deur
in van zijn wrakke kot. De broeiende
sirocco omwoelt de slaap en maakt wie ziek
en opgesloten is gek van verlangen.

Ik slaap nog niet, ik volg de nachtbrakers,
een jonge idioot of kindse grijsaard,
van wie de stappen klinken op de keien;
ik laat en neem de last van mijn bestaan
en ik daal af, daal dieper af dan ooit
hier in dit tijdsgewricht, hier in dit volk.

[Vertaling: Frans van Dooren]

De Italiaanse dichter Mario Luzi (1914-2005) wordt in eigen land als een van de grootste dichters van de 20e eeuw beschouwd, maar buiten Italië is hij helaas weinig bekend, i.t.t. bijvoorbeeld zijn tijdgenoot Eugenio Montale. Evenals Montale bewoog Luzi zich in de jaren '30 in schrijverskringen van Italië's toenmalige literaire hoofdstad Florence, maar de Nobelprijs die Montale wel werd toegekend bleef buiten het bereik van Luzi, ondanks herhaalde nominaties.

Sinds ik enkele maanden terug op een handvol vertaalde gedichten van Luzi stuitte in een oude editie van het al vaker door mij geprezen literaire tijdschrift De Tweede Ronde, ben ik gefascineerd geraakt door zijn werk. Je zou kunnen zeggen dat zijn poëzie zich concentreert op het moment, dat hij als het ware in de breedte uitbouwt. Een van zijn gedichten heeft de titel L'immensità dell'attimo; de onmetelijkheid of oneindigheid van het ogenblik, en men zou dat het motto van de poëzie van Luzi kunnen noemen. Collega-dichter Giovanni Giudici heeft hem de dichter van de 'pienezza' genoemd; de volheid. Maar in die volheid van het nu is het hele verleden inbegrepen. 'Achter mijn rug verheffen zich de jaren/ in zwermen' zegt hij in het gedicht Tegen de veertig, waarin hij vlak voor zijn 40e verjaardag terugkijkt op zijn leven:

In Tot mijn moeder vanuit haar huis beschrijft de dichter hoe hij 's nachts wakker ligt in haar 'oude, grijze huis'. Het nu begint grotere vormen aan te nemen en het feit dat hij refereert aan zijn moeder impliceert natuurlijk al een inbegrip van het verleden. Maar het is niet alleen de band met zijn moeder, het is de band met heel het volk waar hij uit afkomstig is, zoals zo mooi wordt verwoord in de laatste regels. Luzi is er een meester in uitgaande van het moment een sfeerbeschrijving neer te zetten die uiteindelijk veel verder strekt dan het nu. Hij is in zijn poëzie voortdurend op zoek naar het contrast tussen de tijd en de eeuwigheid, tussen het individuele leven en het totale leven, tussen de verschijningsvorm en de essentie. Bovenstaand gedicht is een goed voorbeeld van al deze aspecten. Zijn religieuze beleving speelt bij dit alles ongetwijfeld een grote rol: Luzi stond bekend als katholiek dichter, al is die religieuze invalshoek volgens velen meer mystiek dan christelijk.

De poëzie van Mario Luzi is wel hermetisch genoemd; een term en een type poëzie waarmee ik weinig op heb en die meestal neerkomt op in zichzelf gekeerde poëzie, dichten om het dichten, het gedicht en vooral het wordingsproces van het gedicht zelf als onderwerp. Maar wat de poëzie van Luzi gemeen heeft met die 'hermetische' poëzie is de gekeerdheid in zichzelf , maar dan op een geheel andere manier die mij veel meer aanspreekt. De gedichten van Luzi zijn niet 'moeilijk' maar hun 'hermetische' karakter schuilt daarin dat je na het lezen van het gedicht niet voort wilt naar het volgende gedicht, maar vooral in dat gedicht dat je zojuist hebt gelezen wilt blijven hangen om het je aldus geheel eigen te maken.

Als laatste voorbeeld van de sfeertekening van Luzi geef ik de eerste van de drie strofen van het gedicht De kroeg;

Scherp tekent de herfst de bergen af, de wind
doet de oude straatstenen stinken naar reuzel,
blaast uit de bakkerij walmen van rijshout
in golven tussen de huizen en de krotten.
Ik sta hier in de kroeg voor 't raam, iemand
die nauwelijks voor één dag een naam bezit,
ik kijk en kijk. De morgen schuifelt voort,
dringt langzaam 't donker hol binnen. De waard
telt de inkomsten, schrijft donderdag op 't marmer,
de vrouw rommelt wat rond bij 't vuur, loert in
de richting van de deur wachtend op klanten.

Kees Bakhuyzen

Meer: de 50 beste gedichten.

Global Cooling?

Global Cooling?

In alle kranten hebben de afgelopen winter berichten gestaan over extreme kou en sneeuwval: China, Griekenland, Afganistan, het Midden-Oosten, Wisconsin - overal werden records gebroken. De wereld is in geen veertig jaar met zoveel sneeuw bedekt geweest als de afgelopen winter, en de Zuidpool is dertig procent groter dan normaal. -- Maar hoe zit het dan met Global Warming? Is dat dan opeens voorbij?

Natuurlijk niet. Maar wat klimaatverandering betreft, was de laatste tijd wel heel erg interessant.

De gemiddelde temperatuur op aarde is in 2007 namelijk flink gedaald. Het was al bekend dat de opwarming van het klimaat sinds 1998 een beetje was afgezwakt, maar tussen januari 2007 en januari 2008 is nu een afkoeling vastgesteld van ongeveer 0,6 graad. En dat is best veel: net zo veel bijvoorbeeld als de gemeten Global Warming van de hele twintigste eeuw.

Het zou erg dom zijn om hier meteen grote conclusies aan te verbinden: wie nu een lijn trekt van 1998 door 2007 en daaruit afleidt dat we aan het begin staan van een nieuwe ijstijd, maakt precies dezelfde fout die de alarmisten tien jaar geleden maakten, toen de wereld nog op leek te warmen. Waarschijnlijk gaat het hier eerder om een extreme fluctuatie in de temperatuur als gevolg van verschillende natuurlijke factoren: zo hebben we momenteel te maken met een lichte 'La Niña', de koude (en kleine) tegenhangster van de 'El Niño' van 1998.

Wat deze 'Global Cooling' wel aantoont, is dat het rechtlijnige verhaal van Al Gore en de zijnen op zijn minst enige nuance behoeft. Want het CO2-gehalte van de atmosfeer is de laatste tien jaar wel degelijk toegenomen, maar de temperatuur dus niet -- wat geenszins bewijst dat de menselijke CO2 geen invloed op het klimaat heeft, maar dat het een erg belangrijke factor is, zo belangrijk als een deksel op een pan soep bijvoorbeeld, dát wordt steeds minder aannemelijk.

Iets anders dat invloed zou kunnen (gaan) hebben op het klimaat, is het gedrag van de zon: het aantal zonnevlekken is al maanden extreem laag, wat betekent dat de zon minder actief is. Veel geleerden (ook niet-klimaatsceptici) geloven dat de activiteit van de zon een grote invloed heeft op ons klimaat. (Een klassieke aanwijzing daarvoor is het Maunder Minimum: een periode met bijna geen zonnevlekken in de zeventiende eeuw, die samenviel met de Kleine IJstijd.) Het wachten is nu dus op het begin van een nieuwe zonnecyclus.

Ander nieuws van de laatste maanden dat u misschien gemist hebt: het ijs van de Noordpool, waar vorig jaar september zo veel over te doen was, is weer terug. Overigens heeft de NASA al in oktober verklaard dat de plotselinge afname niet door hoge temperaturen maar door sterke wind werd veroorzaakt, maar hoe dan ook - er is dus geen tekort meer.

En over wind gesproken: vorige maand is er een rapport verschenen waarin wordt aangetoond dat het aantal gevaarlijke orkanen in de VS de laatste eeuw niet is toegenomen, waarmee de alarmistische bewering dat Global Warming tot meer (en grotere) orkanen leidt, nu op een betrekkelijk fundamenteel punt onderuit is gehaald.

Maar goed. Dit waren volgens mij de interessantste klimaatnieuwtjes van de afgelopen maanden.

Jonathan van het Reve

Why I Am Not A Muslim

Why I Am Not A Muslim
(fragment: page 354/355)

Multiculturalists are incapable of critical thought, and in a deep sense are more racists than the racists they claim to fight. Instead of fighting injustice wherever it occurs, they turn a blind eye if it is black-on-black violence or Muslim-on-Muslim barbarity. Many young Muslim girls running away from home, some to escape arranged marriages, are hunted down by professional bounty hunters and returned to their families, sometimes with tragic results: The murder of the girl concerned, or her suicide, or her severe punishment from al the male members of the family. The police and even social workers turn a blind-eye in the name of multiculturalism, and hence the need for women's organizations such as Women Against Fundamentalism. It is tragic that these British women do not feel protected by the British laws, and in a sense they are not, if the police continue to turn a blind eye.

Undoubtedly the most articulate advocate of a theocratic Islamic world order is Dr. Kalim Siddiqui, director of the Muslim Institute, London. He was one of the founding members of the so-called Muslim Parliament of Great Britain, whose aim was to "define, defend and promote the Muslim interest in Britain."

Dr. Siddiqui has written an enormous number of books and articles on Islam and its mission in the West, and the world. Constantly recurring themes are the need for an armed struggle; the need to eliminate all political, economic, social, cultural, and philosophical influences of the Western civilization that have penetrated the world of Islam; all the transcendent authority belongs to Allah; and the indivisible unity of religion and politics.

Scattered throughout his writings is his hatred for democracy, science, philosophy, nationalism, and free will. He has nothing but contempt for the "compromisers who have been trying to prove that Islam is compatible with their secular ambitions and western preferences" and who tried to reestablish Iran as a liberal and democratic nation-state with a few cosmetic "Islamic features."

Such people "must realize that their [Western] education has equipped them to serve the political, social, economic, cultural, adminsitrative and militarily systems that we must destroy." Muslims must accordingly, "attack those intellectuals who are infatuated with the west and the east, and recover your 'true identity.'.... with a population of almost one billion and with infinite sources of wealth, you can defeat all the powers."

As Hiskett *) points out:

As is so often the case when considering Islam, one has to concede the power of certain of its ideas. But when it comes to having these ideas advocated within our own shores, and as alternatives to our own institutions, one must then ask oneself: Which does one prefer? Western secular, pluralist institutions, imperfect as these are? Or the Islamic theocratic alternative? And if one decides in favor of one's own institutions, warts and all, one then has to ask again: How far may the advocacy of Islamic alternatives go, before this becomes downright subversive? And at that point, what should then be done about it? Finally, do liberal, democratic politicians have the political and moral guts to do what is needed? Or will they simply give way, bit by bit and point by point, to insistent and sustained pressure from the Muslim "Parliament" and other Muslim special-interest lobbies like it?

Ibn Warraq

WHY I AM NOT A MUSLIM - Ibn Warraq
360 pagina's
Prometheus Books
59 John Glenn Drive
Amherst, New York 14228-2197
1995

*) Mervyn Hiskett - Some to Mecca Turn To Pray,
Islamic Values and the Modern World
(London,1993)

Ibn Warraq about Hiskett's book: "a work, that, I believe, should be read by every politician in the West, or indeed by anyone concerned with preserving secular values."

Linda

Linda

Er moet - zoals men mij vaak verteld heeft - in de jaren zestig een seksuele revolutie hebben plaatsgevonden. Dat kan best waar zijn. Aan mij is die revolutie zwijgend voorbij gegaan. De echte seksuele revolutie immers barstte los in de jaren twintig.

Tot die tijd droegen de vrouwen lang haar, opgestoken in een knoet, ook wel geheten knot of dot of toet of wrong. Ze droegen lange rokken en zwarte kousen. Ze maakten zich niet op en als ze dat wel deden, werden ze wulps of hoerig genoemd. Ze rookten niet en ze reden geen auto. Ze werkten niet, althans niet in de maatschappij; in het huishouden werkten ze zich te pletter. Ze hielden zich gedeisd.

Jongetjes mochten op hun vijftiende een lange broek gaan dragen. Meisjes mochten op hun zestiende in de lange jurk. 'Wanneer mag ik ook zo'n toet in m'n nek, net als Linda?' vroeg ik. 'Als je zestien bent,' zei m'n moeder. 'Dat duurt dus nog wel een paar jaar. En Linda's toet is geen toet maar een wrong.'

Linda was een fabrikantsdochter uit Middelburg die een mateloze bewondering had opgevat voor m'n vader. Ze wilde zelfs privé-catechisatielessen bij hem nemen. Hij stond dat toe en iedere woensdagmiddag stond ze op de stoep. Een rok tot aan de enkels, een strenge blouse met ceintuur om een smal middel, een doosje bonbons voor m'n moeder en een goudblonde wrong in haar nek.

Ze zat in mijn vaders studeerkamer tegenover hem en kreeg les in Romeinen 13. Ik mocht hun thee brengen met Mariakaakjes en keek benijdend naar de wrong en de lange rok.

'Ze meent het oprecht,' zei m'n vader 's avonds als ze weg was. 'Dat geloof ik ook,' zei m'n moeder sarcastisch. 'Ik begrijp alleen niet waarom ze helemaal uit Middelburg moet komen om catechisatieles te krijgen. Zijn er in Middelburg dan geen dominees.'

'In mij heeft ze nu eenmaal vertrouwen,' zei m'n vader bescheiden.
De lessen werden opgeschort tijdens het zomerseizoen van 1925 of misschien '26, omdat Linda een paar maanden in Engeland zat.

Maar na een schriftelijke afspraak stond ze op een zonnige september-woensdag weer bij ons op de stoep.

Mijn moeder deed open en barstte meteen in lachen uit. 'Neem me niet kwalijk Linda,' zei ze. 'Ik lach je niet uit. Het is alleen... tja, je bent zo veranderd.'

Dat was zo. Ze had wel weer een doosje bonbons bij zich maar waar was de wrong? Weg wrong. Kortgeknipte goudblonde haartjes. Een mouwloos jurkje zonder taille, heel kort, tot boven haar knieën en daaronder vleeskleurige kousen.

Dat hadden wij nog nooit gezien, behalve op plaatjes. Dit was nieuw. Linda was een voorloopster van de seksuele revolutie. Ze ging de trap op naar de studeerkamer waar mijn vader op haar zat te wachten.

Toen ik een halfuur later daar binnenkwam met de thee en de kaakjes, was hij bezig haar het Boek Job uit te leggen. Zijn stem klonk ietwat haperend en toen ik de thee voor hem neerzette keek hij beschaamd en schuldig op. Tegenover hem zat Linda, de vleeskleurige benen over elkaar geslagen. Prachtige oogverblindende benen. Ik liet hen alleen en ging naar beneden.

'Wat doen ze?' vroeg m'n moeder.
'Niks. Gewoon. Ze hebben het over Job.'
Ze schaterde.

Er werd de hele week niet over Linda gesproken, maar de woensdag daarop zei m'n vader: 'Ik voel me niet zo goed, ik weet niet wat het is... Ik heb het een beetje benauwd. Wil je tegen Linda zeggen dat ik onwel ben?'

'Dat zal ik zeggen,' zei m'n moeder en toen Linda naar binnen wilde stappen zei ze: 'Jammer, Linda. Dominee is niet goed. Hij heeft het benauwd. Hij is ziek.'

'Maar ik zag hem nu net lopen,' zei Linda. 'Buiten. Hij holde naar de kerk.'
'Daar heb je 't,' zei m'n moeder. 'Als hij het benauwd heeft holt hij altijd naar de kerk.'

Kort daarna brak de echte seksuele revolutie uit. Vrouwen en meisjes knipten hun haren af. Ze gingen korte rokken dragen, ze leerden chaufferen, ze rookten als ketters. De radio kwam, ook in ons dorp en daarmee brak een heel nieuw tijdperk aan. De hele boze buitenwereld kwam naar binnen. Jazz, charleston, operettes, socialistische redevoeringen, feministische praatjes. De boerendochters trokken hun klederdracht uit en droegen rokjes tot boven de knie met daaronder vleeskleurige kousen. En dat laatste schokte de ouderen in ons dorp het meest. Die onbeschaamde vleselijke benen.

Het was alsof de duivel in een walm van zwavel- en salpeterstand het dorp binnenstoof en met zijn bokkepoten de foxtrot danste op het kerkplantsoen.

Linda kwam niet meer. Ik dacht nog vaak aan de wrong die mij beloofd was, maar die voorgoed verdwenen was nog voor ik zestien werd.

Annie M.G. Schmidt

Uit: Wat ik nog weet - Annie M.G. Schmidt
Singel Pockets
Eerste druk, 1992
Uitgeverijen Singel 262
Amsterdam, Antwerpen

Job Cohen, voor al uw reli-wensen

Job Cohen, voor al uw reli-wensen

Bij de persconferentie, waar wethouder van onderwijs Hennah Buyne zondag (16 maart) haar politieke aftocht aankondigde, was een luidruchtige groep donkere Amsterdammers in beeld. Veel kijkers naar de stadszender AT5 vroegen zich af wat deze mensen uitvoerden op deze bijeenkomst. Volgens een verslag in De Volkskrant ging het om Surinaamse supporters van Buyne, die door te zingen en de Heer aan te roepen hun ontstemming lieten blijken.

Laat de Amsterdamse PvdA zich nu ook al gijzelen door de evangelische pinksterbeweging uit angst voor de Surinaamse en Ghanese kiezers? In een stad, waar een islamitische variant van de SGP vaste voet heeft gekregen binnen de sociaal-democratie, hoef je je nergens meer over te verbazen. Deze week besloot de gemeente Amsterdam om een subsidie van 40.000 euro te verstrekken aan het kerkelijke pinksterfestival Get the spirit!

De Protestantse Kerken in Amsterdam dragen 20.000 euro bij. Aan het pinksterfestival nemen ook het Evangelisch Contact Amsterdam en de Pentecostal Council of Churches deel. Organisator Willemien Boot: “Wat de kerken geholpen heeft, is dat het ramadanfestival al drie jaar subsidie krijgt van de gemeente. Als moslims subsidie krijgen, geldt dat ook voor christenen.”

Boot tegen het Nederlands Dagblad: “Dit was tien jaar geleden ondenkbaar. Burgemeester Cohen heeft ontdekt dat kerken de sociale samenhang in de samenleving bevorderen. Kerkleden helpen en steunen elkaar. Zeker bij migrantenkerken zie je dat mensen elkaar opvangen.”

En zo fungeert burgemeester Cohen onder de vlag van het multiculturalisme niet alleen als stadsmoellah maar ook als stadsevangelist. De PvdA voor al uw reli-wensen. Van halalhypotheek tot halleluja. Praise the Lord!
Gezien de nadruk op de migrantenkerken mag het duidelijk zijn dat vooral de pinksterkerken uit Amsterdam Zuidoost hun religieuze feestje mogen bouwen, en dat de traditionele protestantse en rooms-katholieke kerken alleen voor de vorm meedoen.

Het zou aardig zijn om na te gaan of de multiculturele pinkstergemeente van homohaatster en ChristenUnie-deelraadslid Yvette Lont mee mag eten uit de gemeentelijke subsidieruif. Of gaat het geld vooral naar de eigen achterban? De in Amsterdam Zuidoost goed ingevoerde Bernadette de Wit meldde al in 2002 dat de top van de Pentecostal Council of Churches lid is van de PvdA. Op de site van Theo van Gogh deed ze verslag van een bijeenkomst waarin de Ghanese kerkleiders hun aanhang opriepen om PvdA te stemmen. De Wit: “In ruil voor subsidie, dat spreekt. Klaarblijkelijk laat de overheid bij elke nieuwe minderheidsgroep toe dat de achterban onwetend en afhankelijk wordt gehouden door zelfbenoemde leiders.”

De Bijbel is voor deze pinksterkerken het door God geïnspireerde Woord, ‘de onfeilbare regel voor geloof en leven’. Deze fundamentalisten zijn tegen abortus en anticonceptie, tegen euthanasie, tegen seks voor het huwelijk, tegen echtscheiding en tegen homoseksualiteit. Dat is dus de ‘sociale samenhang’ waar would-be-PvdA-leider Job Cohen zo’n voorstander van is, de man die in Amsterdam langzaam maar zeker het licht van de Verlichting laat doven.

Carel Brendel

Homepage Het verraad van links

Het Grote Ongedaan Maken

Het Grote Ongedaan Maken

Als Nederland de koranfilm van Geert Wilders verbiedt dan zal dit verbod één van de meest significante acties zijn in de lange geschiedenis van vrije meningsuiting. Het zal een actie zijn voor Het Grote Ongedaan Maken van het belangrijkste politieke recht dat, gedurende eeuwen, door individuen in de westerse wereld is verworven – een recht zonder welke alle andere rechten wezenlijk zonder betekenis zijn. Het Grote Ongedaan maken in antwoord op bedreigingen van redeloze primitieven.

Als Nederland, of andere NAVO landen (die nu betrokken zijn), vrijheid van meningsuiting niet kan toestaan en deze zelfs de facto zal beëindigen waar het gaat om volstrekt legitieme islamkritiek, dan zal het nu nog Vrije Westen een enorme dreun krijgen. Het zal niet iedereen wat uitmaken of zelfs maar opvallen. Sommigen zullen zichzelf wijsmaken dat deze zogenaamd “rechtse” Wilders juist op zoek is allerlei “moeilijkheden” los te maken door de islam te bekritiseren. Maar wat dan nog? Is het niet beter dat die “moeilijkheden” zich nu openbaren? Het Vrije Westen kan zich, met name binnen de eigen landsgrenzen, nog verdedigen als tenminste het Westen de wezenlijke betekenis en dreiging van islam en jihad weet te herkennen. Anderen zullen iets zeggen als “maar onze militairen in Afghanistan lopen zo nog meer gevaar”. Anderen zullen toevoegen “ja, en ook militairen van andere NAVO landen”. Misschien is dat waar. Toch, als het waar is, dan is het wellicht de NAVO die nog eens goed na zou moeten denken over zijn “missie” in Afghanistan, en wat daar redelijkerwijs haalbaar is.

Misschien kan de NAVO zich nog eens bedenken of het werkelijk wel zo wijs is om mensen te willen “helpen” die maar wat graag moorden naar aanleiding van de simpele weigering van de westerse wereld om de vrijheid van meningsuiting op te schorten in het geval van een 15-minuten durende film uit Nederland.

Misschien zou de NAVO moeten nadenken over wat dit ons zegt over de aard van de mensen in Afghanistan, of in enige andere moslimstaat of maatschappij. Mensen waarvan wij met zekere zelfgenoegzaamheid en lichte wanhoop aannemen dat zij niet onze gezworen vijanden zijn, maar die toch grote vijandigheid koesteren tegenover alle niet-moslims van de wereld. En, ja, die vijandigheid kan heel goed bestaan naast de wens om te profiteren van alle voordelen die het Westen overduidelijk biedt, inclusief alle soorten hulp. Deze vijandigheid is zelfs aanwezig bij mensen die naar het Westen migreren. Sterker nog, zelfs zij die zich ontworstelen aan het islamitische juk kunnen doorgaan met het koesteren van diezelfde vijandigheid tegenover niet-moslims. In tegenstelling tot hen die nazisme of communisme hebben ontvlucht, brengen deze migranten, in hun mentale bagage, hoe dan ook de islam met zich mee. Terwijl zekere effecten van de islam – zoals politiek despotisme en economische verlamming – hen juist bewogen heeft om vreselijke oorden te verlaten zoals, zeg, Somalië, Pakistan, of de Maghreb.

De op handen zijnde onderdrukking, door het Westen zelf, van de vrijheid van meningsuiting zal zeer ernstige gevolgen hebben die zich nog heel lang zullen manifesteren. Want als deze ene film in de ban gaat, is het aannemelijk dat andere, gelijksoortige films hetzelfde lot zal treffen. Moslims binnen en buiten Europa zullen steeds meer censuur eisen, inclusief censuur van het geschreven woord. Zij zullen – met hun welbekende triomfalisme – steeds meer concessies eisen om zeker te zijn dat zij zich nooit meer gekwetst hoeven te voelen. En dat niet alleen in hun eigen landen maar ook in het historische centrum van het vrije en ontwikkelde Westen. De consequenties, voor als zij zich beledigd voelen, zullen dan veel ernstiger zijn dan wat het Westen bereid is te dragen. Het hoeft niet om militairen in Afghanistan te gaan. Het kan ook gaan om het opblazen van, zeg, het Vaticaan, het Louvre, of zelfs de complete Amsterdamse grachtengordel. De dreiging kan werkelijk van alles zijn. Doe wat wij willen, onderwerp je aan onze wetten… of anders!

Het moment is nu om ons hiertegen te verzetten. Niet later. Later zal te laat zijn.

Hugh Fitzgerald

Hugh Fitzgerald schrijft op www.jihadwatch.org, oorspronkelijke titel The Great Undoing.

Vertaling: Cornelis de Deugd

Beschaving

Beschaving (de (v.); vgl. -ing)

1. het gladmaken met de schaaf.
2. het beschaven (3), syn. civilisatie: de beschaving der zeden
3. toestand van beschaafdheid, van maatschappelijke, geestelijke en zedelijke ontwikkeling, hetzij in het alg. of zoals hij door tijd en plaats bepaald is, syn. civilisatie, cultuur: de de beschaving der Javanen; staan op een lage, hoge trap van beschaving; de brandpunten van de moderne beschaving; beschaving betekent onder meer dat het niet om het naakte overleven gaat, dat de zwakkere wordt beschermd, dat we niet op het scherp van het zwaard met elkaar verkeren (Van Paemel); innerlijke beschaving, die niet aangeleerd is, maar aangeboren of gegeven met het milieu waarin men opgroeit.

Bron: Van Dale, Groot Woordenboek Der Nederlandse Taal.
Dertiende, herziene uitgave door Prof. Dr. Guido Geerts en Drs. Ton den Boon.
Van Dale Lexicografie
Utrecht Antwerpen
1999

Waar blijven het Soedan-comité en de werkgroep-Iran?

Waar blijven het Soedan-comité en de werkgroep-Iran?

Heerlijke jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Bijna elke week konden we de straat op om te demonstreren tegen een misstand in de wereld. Tegen de Franco-dictatuur in Spanje, tegen het fascistische regime in Portugal, tegen het kolonelsbewind in Griekenland. Westerse bondgenoten die onze vrijheid hielpen verdedigen tegen een mogelijke Sovjet-inval, terwijl ze nota bene zelf onvrij waren. Premier Joop den Uyl ging persoonlijk voorop bij een manifestatie tegen barbaarse doodstraffen voor Baskische vrijheidsstrijders.

Jaren achtereen betoogden we met de Vietnam-beweging tegen Amerika, dat het arme land in Zuidoost-Azië plat bombardeerde naar het stenen tijdperk. We riepen ‘Johnson Moordenaar!’ en ‘Hi ha Ho Tsji Minh!’ Tussen die betogers liep een eenzame jonge man, die daarop de woorden liet volgen: ‘Hij is ook een moordenaar!’ Mijn stem kwam niet boven de massa uit. Alleen vlak om me heen keken enkele medebetogers verstoord en verbaasd op. Hoewel ik tegen de Amerikaanse oorlogvoering was, koesterde ik geen illusies over het communistische karakter van Noord-Vietnam.

Sietse Bosgra leidde het protest tegen het Portugese kolonialisme in zuidelijk Afrika. Het draaide er op uit dat allerlei bevrijdingsfronten met moeilijke afkortingen elkaar de tent uitvochten en veel slachtoffers maakten. Eén ding maakte Bosgra wel duidelijk: het was allemaal de schuld van Amerika en van het apartheidsbewind in Zuid-Afrika.

Daarom aten we geen Outspan sinaasappels meer, tankten we niet bij Shell, en kwam er geen Zuid-Afrikaanse wijn op tafel. We trokken met Sietse op naar het Binnenhof om de levering van reactorvaten aan onze stamverwante racisten te voorkomen.

We zwaaiden uitzinnig met het Rode Boekje van voorzitter Mao. Hopelijk hebt u inmiddels in de gaten dat ik in veel gevallen niet meer bij ‘we’ hoorde. Aan Vietnam-demonstraties heb ik enthousiast meegedaan, maar in de Culturele Revolutie in China heb ik nooit iets gezien. Dankzij mijn radencommunistische vader nam ik kennis van De nieuwe kleren van keizer Mao van de Belgische sinoloog Simon Leys. Daarin beschrijft Leys de terreur die Mao tijdens de Culturele Revolutie uitoefende, en waar Jan Marijnissen, Anja Meulenbelt en Joris Ivens zo lichtvaardig overheen stapten.

‘Venceremos!’ Met Harry Mulisch en Peter Schat waren we solidair met Fidel Castro. We deden Cubaanse rietsuiker in de koffie om de yankee-agressor te dwarsbomen. Natuurlijk hing er een affiche van Che Guevara boven ons bed. Dat diezelfde Che een massamoordenaar was die vijanden van het Castro-bewind uit de weg ruimde, wisten we niet of wilden we niet weten.

‘Companero Salvador Allende. Presente!’ Met die leus demonstreerden we tegen het schrikbewind van de Chileense dictator Augusto Pinochet, die zijn voorganger bij een staatsgreep vermoordde en zijn politieke tegenstanders opsloot en martelde in het voetbalstadion.

Over voetbal gesproken. In 1978 was er volgens Freek de Jonge en Bram Vermeulen Bloed aan de paal in Argentinië, waar de junta van Jorge Videla martelde en vijanden uit vliegtuigen in zee gooide (met Jorge Zorreguieta als onderminister van landbouw, maar we wisten toen niet dat hij de vader van onze toekomstige koningin Máxima zou worden). We bewonderden premiersvrouw Liesbeth den Uyl en schrijfster Mies Bouhuys voor hun inzet voor de Dwaze Moeders, die wekelijks de junta uitdaagden op de Plaza de Mayo, in het hart van Buenos Aires.

Geen landje in Latijns-Amerika of er was wel een werkgroep of comité, dat solidair was met de vrijheidsstrijders of de strijd aanbond met de (met yankee-dollars gesteunde, dat sprak vanzelf) dictators. De ‘sandalistas’ trokken naar het ‘bevrijde’ Nicaragua, waar ze volgens sommige berichten een solidair en zeer riant leven leidden. El Salvador, Guatemala, Bolivia, Colombia, het mini-eiland Grenada, allemaal kregen ze hun groepje van solidaire polderkameraden. Dat een van de kameraden, het Amsterdamse CPN-raadslid Tara Singh Varma, een greep in de kas deed, wilden we graag door de vingers zien.

Nu we ze weer hard nodig hebben, zijn de landencomités tegen buitenlandse misstanden uit het straatbeeld verdwenen. Natuurlijk, we hebben nog altijd de comité’s voor Palestina, die ageren tegen het door Israël en Amerika gepleegde onrecht, en daarbij graag solidair zijn met terreurgroepen als Hamas en Hezbollah.

Maar waar is het Soedan-comité? Zeker, NCRV-presentator Aart Zeeman heeft zijn best gedaan om aandacht te krijgen voor het humanitaire drama in Darfur. Desondanks lezen we zelden dat in Soedan een van de duisterste fundamentalistische regeringen aan de macht is. Arabische moslims en zwarte moslims moorden elkaar uit, maar dat is een detail dat weinig aandacht krijgt. Kunnen we Amerika niet de schuld geven van deze genocide? Wellicht dat er dan wat meer aandacht komt voor Soedan.

Waar is de werkgroep-Iran? Den Uyl ging voorop met demonstreren toen Franco zijn opponenten aan de wurgpaal zette. Kan Jan Peter Balkenende niet voorgaan bij een vlammend protest tegen het ophangen van homo’s aan hijskranen? Of bij een betoging tegen het stenigen van overspelige vrouwen en het executeren van jongeren, die vier maal zijn betrapt op het bezit van alcohol.

Waar blijft het Saoedi-Arabië-comité? Er is werk aan de winkel voor de vrouwenbeweging en de kinderbescherming in deze oliestaat, waar kinderen van 12 en 11 jaar worden uitgehuwelijkt, waar schoolmeisjes door de religieuze politie worden teruggedreven in een brandend gebouw omdat ze bij hun overhaaste vlucht vergeten zijn een sluier aan te doen, waar een verkrachte vrouw tot stokslagen wordt veroordeeld omdat ze in een auto zat met een man die geen familielid was. Het land ook waar bijbels verboden zijn en christenen hun geloof niet mogen uitoefenen.

Ooit gehoord van het Pakistan-comité? Veel vrouwen zijn hier minder dan niets, houden zich onzichtbaar voor de buitenwereld, want als ze zonder boerka over straat lopen krijgen ze zoutzuur in hun gezicht gesmeten. Lees het maar na in Allah & Eva van Betsy Udink.

Onzichtbaar is ook de werkgroep-Bangladesh, geboorteland van de kritische schrijfster Taslima Nasreen. Deze feministe en strijdster voor de mensenrechten woont nu in India, maar wordt daar permanent met de dood bedreigd door moslimfundamentalisten. Hallo mevrouw d’Ancona! Bent u daar nog? Of bent u te druk met het verdedigen van de hoofddoek? Moet de stoutmoedige feministe Nahed Selim altijd weer als enige aandacht vragen voor een bedreigde schrijfster als Nasreen? Nahed Selim: Ayaan is niet de enige.

‘Hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit!’ Taslima Nasreen zal deze woorden best waarderen als ze voor haar zaak worden aangeheven. Helaas, een nog niet uitgezonden film van een omstreden Kamerlid houdt de Nederlandse publieke opinie meer bezig dan het lot van miljoenen onderdrukte mensen in Azië en het Midden-Oosten.

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)

Beste Harry,

Beste Harry,

Ik ken je niet, maar gisteren hoorde ik op de radio dat je een advertentie hebt geplaatst, onderaan over de gehele breedte van de voorpagina van de Volkskrant. Als dat reden is om het nieuws mee te openen moet het wel een heel bijzondere advertentie zijn. Ik snelde naar de kiosk en zag dat je namens Een ander Joods Geluid en Stichting Initiatieven in grote koeienletters had laten afdrukken dat als Wilders het zelfde over Joden en het Oude testament had gezegd als wat hij over moslims en de Koran had uitgekraamd, dat hij dan al lang was afgeserveerd en veroordeeld tot antisemitisme. Kijk en als een jood zoiets zegt dan moet daar wel waarheid in zitten, zal de redactie van het radio 1-journaal gedacht hebben. Het is sympathiek dat je moslims die aan de maatschappelijke spanningen ten onder gaan een hart onder de riem wilt steken. Maar zou het echt, Harry? Zou Wilders inderdaad worden afgeserveerd en veroordeeld tot antisemitisme als hij hetzelfde over joden en het oude testament had gezegd?

Laten wij bij het oude testament beginnen. Ongetwijfeld zal een oproep tot verbod op het Oude Testament tot grote woede leiden, maar niet omdat het joods is maar omdat de christenen het als hun heilige boek beschouwen. Hoezeer zij eeuwen lang hun best hebben gedaan die joodse inbreng zoveel mogelijk te minimaliseren kunnen zij er niet om heen dat zij dat boek uit hetjJodendom hebben overgenomen.

Desondanks moeten Joden tot op de dag van vandaag, telkens maar weer van christenen en niet-christenen aanhoren, hoe vele malen liefdevoller de God van het Nieuwe Testament is dan die hardvochtige God der wrake uit het Oude Testament. Want dat is allemaal zo “oog om oog en tand om tand”. Dergelijke verdraaiingen en beledigingen over het Oude Testament zijn zo algemeen dat ons staatshoofd Koningin Beatrix in haar kersttoespraak zonder probleem kan zeggen dat “oog om oog” de wereld blind maakt. Terwijl dit veelvuldig misbruikte en uit de context getrokken gebod uit de Leviticus in tegenstelling tot haar negatieve connotatie, oorspronkelijk over iets heel anders gaat. Namelijk: dat iemand ongeacht zijn rang, stand of positie gestraft moet worden naar verhouding van zijn vergrijp. Ook als een meester zijn knecht iets aandoet. Iedereen gelijk voor de wet, ongehoord revolutionair in die tijd. Maar in het Christendom is dit gebod niet zonder kwaadaardigheid tot symbool gemaakt van de primitieve wraakzucht waar de oude Israelieten volgens hen voor zouden staan. Dit soort voortdurende vooroordelen en schimpscheuten over het oude testament en de wraakzuchtige God der joden zijn zo ingeburgerd dat zij niet eens meer opvallen.
Geen Jood in Nederland die daar van wakker zal liggen. Wellicht heb je het inmiddels zo geïnternaliseerd dat je het zelf bent gaan geloven? Het leidt niet tot klacht van het CIDI. Ook geen protest van Israel. maar dit terzijde.

Dan nu het antisemitisme. Als Wilders hetzelfde over Joden zou uitkramen als over moslims was hij volgens De Winter al lang afgeserveerd en als antisemiet veroordeeld. Nu wordt hij als islamofoob veroordeeld en de wereldgemeenschap inclusief Nederland werkt er hard aan om islamofobie formeel gelijk te stellen aan antisemitisme. Islamofobie kan inderdaad bijzonder onaangenaam zijn. Maar er zijn natuurlijk wel verschillen. Er zijn mij geen voorbeelden van joodse religieuze groeperingen bekend die in de jaren dertig binnen en buiten Nazi-Duitsland pochten dat zij in Europa wel even de boel zouden overnemen. Geen joden die in naam van hun geloof Duitsers vermoordden en andere Joden die dat dan weer in kranten of op radio goed gingen praten.

Daarnaast is in Nederland het beroep van islamofoob, in tegenstelling tot dat van antisemiet niet van fysieke risico’s ontbloot. Het voert helaas te ver om in dit bestek al te diep op deze verschillen in te gaan.

De vraag is echter of je heden ten dage nog wel wordt afgeserveerd als antisemiet, terwijl je als islamofoob overduidelijk wel publiekelijk wordt afgeserveerd. Opvallend bijvoorbeeld is dat een columnist als Van Doorn, die in het verleden wel eens als antisemiet is afgeserveerd, juist weer in eer en aanzien is gerezen en van alle blaam is gezuiverd. Zijn wekelijkse meningen, inclusief de voortdurende antisemitische uitglijders worden over het algemeen beschouwd als uiterst waardevolle bijdragen aan het publieke debat. Wat een volksvertegenwoordiger als Anja Meulenbelt op haar gefilterde website meldt en laat melden is ook niet mals. “Joden zijn geen volk dus waarom zouden zij recht op een staat hebben.” Niemand van statuur die de senator tegenspreekt. In jouw toelichting kom jij weer met de inmiddels veelvuldig gehoorde vergelijking dat de moslims van nu de Joden van toen zijn. De geritualiseerde herdenking van de holocaust lijkt meer en meer te worden ingezet tegen de islamofobie die Nederland in haar greep zou hebben. Maar de evidente stijging van het antisemitisme wordt stelselmatig genegeerd. Inclusief het disproportionele aandeel van personen met een islamitische achtergrond in antisemitische incidenten, zoals een Europees onderzoek laatst weer eens uitwees. Maar hoogwaardigheid bekleders passen er wel voor om er op te wijzen dat er ook moslims van nu zijn die ongeremd Joden van nu beledigen en bedreigen.

Onderwijzers in Amsterdam West kunnen tijdens lessen over de Jodenvervolging, maar beter meteen Joden van toen met Palestijnen van nu vergelijken en Joden van nu met Nazi’s van toen, willen zij een opstand in de klas voorkomen. Net als die vooroordelen over het Oude Testament zijn dergelijke vergelijkingen inmiddels zo geïnternaliseerd dat Een Ander Joods Geluid er ook in is gaan geloven. En als het Hamas Hamas alle Joden aan het gas weer eens voor een keer echt de spuigaten uitloopt dan komt Hoofd commissaris Welten van Amsterdam met de opmerking dat “Joden in dit land nu eenmaal heel veel hebben uit te leggen over de bezettingspolitiek van Israel.” Iets waar jij je ongetwijfeld onmiddellijk bij aan zal sluiten, aangezien jij in deze graag het goede voorbeeld geeft.

De realiteit is dat niet moskeeën maar juist synagogen en joodse instellingen onder bewaking en constante politiesurveillance staan. Vrome moslima’s hoeven hier niet hun hoofddoek te verbergen onder een pruik, zoals gebruikelijk was op Turkse universiteiten ten tijde van het hoofddoekverbod. Die enkele vrome Jood die hier nog rondloopt moet daarentegen wel vaak zijn keppel en zo nodig zijn peijes onder pet of muts verstoppen, wil hij ongeschonden en onbeschimpt over straat komen. Want geloof mij het aanblik van een herkenbare orthodoxe jood leidt in de regel bij vele allochtonen en autochtonen tot beduidend meer hilariteit en hatelijkheid dan het aanblik van een herkenbare orthodoxe moslim.

Een hoofddoek voor de klas is ongetwijfeld meer geaccepteerd dan een keppel met peijes. Joden die het in de Nederlandse politiek en media willen maken dienen zich ver te houden van religie en Israel of zoals jij, zich er openlijk van te distantiëren. Ik herinner mij van Hulten nog, de voormalige voorzittter van de PvdA. Naar aanleiding van het rumoer over genocide ontkennende Turken in zijn partij, zei hij in het Parool dat hij ook met aspirant joodse kandidaten even ernstig zou praten over hun standpunten over het Israelisch-Palestijns conflict en als zij dan tegen een Palestijnse staat bleken te zijn, waren zij natuurlijk niet meer welkom, analoog het ontkennen van de Armeense genocide. Voor een publieke rol is het in Nederland beter het joods-zijn te reduceren tot een gelukkig, te boven gekomen exotische afwijking uit vervlogen tijden en het verder over te laten aan het Joods Historisch Museum. Een eventuele keppel in publiek is volgens de ongeschreven code alleen toegestaan op de herdenkingfolklore van vier mei en tijdens de herdenking van Auschwitz en de februaristaking, want dan vieren wij Europeanen dat wij door de jodenmoord zoveel betere mensen zijn geworden. Nou ja, veel betere mensen..?

Wilders en de zijnen zeggen hele dwaze, vervelende dingen over moslims en de Koran. Het is inderdaad knettergek dat het je als bevolkingsgroep aangewreven wordt dat je de dierentuin te weinig bezoekt. Maar in tegenstelling tot Joden in de jaren dertig en nu krijgen moslims enorm veel steun en bijval van de overheid en het zo genoemde middenveld. En zo niet dan zijn er nog altijd de 56 staten van de OIC die Nederland dreigen met een economisch afknijpen, waarop dan naast de politiek ook nog eens het bedrijfsleven zich met knikkende knieën tegen de oppositietrapatsen van Wilders uitspreekt.

Van regeringswege bleef het echter oorverdovend stil toen Mohammed B in de borst van van Gogh een brief stak, vol smerige antisemitische aantijgingen tegen een gemeenschap die part noch deel had in Submission en de missie van Ayaan. Laat staan in het beledigen van de islam of de Koran

Nee, Harry, het is geen onverdeeld genoegen om 65 jaar na de moordpartijen, als Jood in het Nederland van nu te moeten leven. Je telkens maar weer te moeten verantwoorden voor Israel, oog om oog en Jezus aan het kruis. Alleen als je Israel met nazi-Duitsland vergelijkt lijk je er nog mee weg te komen en wordt er in de redactierubrieken vrolijk mee gesmuild. Terwijl Israel juist één van de weinige troostrijke redenen was om na de oorlog weer met goede zin de draad op te pakken. Zionisme wordt tegenwoordig moeiteloos in een adem met extreem-rechts genoemd. Voor een dergelijke onweersproken stigmatisering en omdraaiing moeten wij veel huiveriger zijn dan wat Wilders, alom weersproken, “over moslims en de Koran uitkraamt” Want voor je het weet wordt je als gehele bevolkingsgroep met Wilders en zijn ideeën geassocieerd en dat is in deze barre tijden geen goed teken.

Groet,

Barry

(Volledige naam bekend bij de redactie van Hoeiboei.)

Twaalf kamelen

Twaalf kamelen

De jongen met het perfekt half kaal geknipt, half kaal geschoren hoofd en zijn flitsende O'Neill jasje die net nog bij ons in de tram zat, blijkt met dezelfde trein te reizen als wij. Toeval. Hij herkent ons maar laat dat nauwelijks merken. Ik groet hem toch en W. en ik nemen een bank verderop plaats. Het is een doordeweekse avond en vrij laat. Hoewel we er in ons favoriete Spaanse restaurant niet om gevraagd hadden - de rekening was al betaald - stond er ineens een Carlos I voor onze neus. Die gratis bijna driedubbele bel durfden we niet te weigeren en ook niet snel achter over te slaan want daarvoor is deze cognac te lekker en te sterk. Hoe (snel) je hem ook drinkt, hij hakt er altijd in.

Ik ben niet de enige die in een uitgelaten stemming is. Schuin tegenover ons zitten twee vrouwen van rond de dertig, een stevig, mooi rond en een wat spitser type, die in een, zoals dat heet, levendig gesprek zijn verwikkeld met twee andere meisjes, maar die laatste twee kunnen W. en ik slechts horen, niet zien. Ze spreken alle vier Nederlands maar ik weet vrijwel zeker dat geen van hen in Nederland is geboren. Nederlands als voertaal voor zoveel nationaliteiten. Het klinkt fantastisch! Vooral doordat ze de taal, het Nederlands, zo zorgvuldig hanteren.

Ik krijg gelijk want de dames stellen zich aan elkaar voor. De stevige blijkt een Egyptische te zijn, haar vriendin, de magere, een Turks/Koerdische en de twee andere dames zijn spaanstalig. De Egyptische die even een blik op ons – ik kijk haar recht in het gezicht - en de jongen achter ons werpt, stelt dan vast: "Wat een internationaal gezelschap!". Wij tellen mee.

Vrouwen onder elkaar. Ze kletsen wat af. Er wordt veel gelachen en het wordt steeds hilarischer. Nu iedereen weet waar de ander vandaan komt, is de nieuwsgierigheid naar die andere landen, die andere culturen en gewoontes gewekt. Eén van de twee spaanstaligen richt zich tot de gevulde Egyptische met het pikzwarte haar en zegt: “Jij komt dus uit Egypte, ik wil je daarom iets vragen, ik heb laatst een Egyptische jongen gesproken en .... is het waar wat hij me toen vertelde?” De Egyptische wacht rustig af, ze lijkt geen type dat snel van haar stuk is gebracht. “Die Egyptische jongen zei toen tegen mij,” gaat de vraagstelster verder “Hij zei toen dat ik in zijn land twaalf kamelen waard ben. Hij kon mij kopen voor twaalf kamelen! Dan was ik zijn vrouw.” Nog voor de Spaanse haar vraag “Is dat waar?” heeft gesteld, schateren we het met z'n allen uit en W. en ik doen mee. Alleen de jongen achter ons, ik kijk nog even om, laat niets van zich horen.

Twaalf kamelen voor een vrouw! Hoe het precies komt, weet ik niet, of het ermee te maken heeft dat er in het waterige Nederland nog geen zandbak te bekennen is, laat staan een woestijn, of dat het komt doordat de Spaanse zo serieus klinkt, met veel respect voor de Egyptische cultuur, of dat het komt doordat we ons in de trein bevinden en dwars door de Randstad van Nederland rijden, of doordat de vraag in het Nederlands is gesteld, ik weet het niet precies, de Carlos 1 doet ook z'n werk natuurlijk, maar iets absurders heb ik in geen tijden gehoord.

Ik zink weg in een opgewonden gevoel van saamhorigheid dat misschien maar schijn is maar het is een lekker gevoel. Even. En dan komt nog het antwoord van de Egyptische, als toetje, als iedereen uitgelachen is, zegt zij nuchter: “Kamelen? Die jongen heeft met je brain gefuckt man. Pfftt!”

Vrouwen. Heerlijke vrouwen!

Annelies van der Veer

Reacties: Twaalf kamelen

Godslastering (hoe lang nog actueel?)

Godslastering (hoe lang nog actueel?)

Het geloof is een mooi onderwerp. Ook voor atheïsten. Intellectueel Karel van het Reve liep eind jaren tachtig wel vooruit op de actuele politieke problematiek die geloofsrichtingen kunnen oproepen. Hij schreef toen: "Dat mensen goden en profeten willen aanbidden, al dan niet met gebruik van afgodsbeelden, is hun zaak. Maar anderen moeten de volle vrijheid hebben om daar smalende en lasterlijke opmerkingen over te maken. Natuurlijk is het onaardig om voortdurend gelovigen te pesten, en het is redelijk om iemands lichtgeraaktheid te ontzien, of het nu zijn gedichten, zijn moeder, zijn god, zijn inkomen of zijn oorlogsverleden betreft ­ maar je mening moet je kunnen zeggen, ook op smalende toon, lichtgeraaktheid of niet. Het zou een goede zaak zijn als D'66, in samenwerking met VVD en Partij van de Arbeid, een wetsvoorstel zou indienen waarbij de artikelen 147 en 147A van ons Wetboek van Strafrecht zouden komen te vervallen. Dan zou ons vaderland minder op Iran lijken." 1.

1. "Denkbeelden uit een dubbelleven",
biografie van Karel van het Reve door Ger Verrips.
(Open Domein nr. 42.)
Pagina 416, 417.
(Uitgeverij De Arbeiderspers - Amsterdam - Antwerpen)

Uit: De Allergrootsten

Broer Gerard Reve:

"En God Zelf zou bij mij langs komen in de gedaante van een éénjarige, muisgrijze Ezel en voor de deur staan en aanbellen en zeggen: "Gerard, dat boek van je - weet je dat Ik bij sommige stukken gehuild heb?"
"Mijn Heer en mijn God! Geloofd weze Uw Naam tot in alle Eeuwigheid! Ik houd zo verschrikkelijk veel van U", zou ik proberen te zeggen, maar halverwege zou ik al in janken uitbarsten, en Hem beginnen te kussen en naar binnen trekken, en na een geweldige klauterpartij om de trap naar het slaapkamertje op te komen, zou ik Hem drie keer achter elkaar langdurig in Zijn Geheime Opening bezitten, en daarna een present-eksemplaar geven, niet gebrocheerd, maar gebonden - niet dat gierige en benauwde - met de opdracht 'Voor de oneindige, zonder woorden'."

Lees hier de complete tekst: Het Ezelproces

Reacties Godslastering

Welja, noem het maar racisme

Welja, noem het maar racisme

In de Volkskrant verscheen een kort stuk met de kop 'Nieuw: racisme zonder ras' (6-3-08) van de schrij­vers Halleh Ghorashi, bijzonder hoog­le­raar management van diversiteit en integratie aan de VU, en Thomas Spij­kerboer, hoogleraar migratierecht aan dezelfde VU. In dezelfde krant bestreed hoogleraar politieke theorie Meindert Fennema later dit idee onder de kop'Racisme zon­der ras is gevaarlij­ke onzin' (12-3-08).

Hoogleraar Spijkerboer kwamen we al tegen in mijn column 'Moreel cul­tuur­re­lativisme' op
deze blog. Hij vindt dat we niet weten wat goed en waar is en daarom mogen we immi­granten en de islam niet be­kriti­se­ren. In moreel op­zicht is hij een nihilist.

De kop van dit nieuwe artikel van hem en Ghorashi is duide­lijk: de twee schrij­vers willen
uitsluiting van de islam ra­cisme noemen. Waar­om? Racisme is heel ver­keerd en dan zou dus uit­slui­ting ván of kritiek óp de islam ook heel ver­keerd zijn.

Het idee is niet nieuw. Ik heb het al weerlegd in mijn boek Vermoord en verbannen en in de column op deze blog 'Antisemi­tisme van Geert Wilders?', dat tegen Ed van Thijn's opvatting ingaat. De is­lam is, als het christendom, een gods­dienst met uni­versele preten­ties. Leden van elk ras zijn welkom in de islam (behalve in de huidi­ge tijd mensen van jood­se origi­ne) en exemplaren van elk ras zijn in de is­lam te vin­den, ook heel wat blanke be­keer­lingen.
Stel nu dat een blan­ke de islam haat, dan zou hij men­sen van elk ras haten, ook het zij­ne. Zoiemand is geen ra­cist. Hij is een men­senhater.

Over 'racisme zonder ras' zeggen de schrijvers dat het: 'gebaseerd[is] op een homogene en statische no­tie van cultuur als grond voor uitsluiting. Bij het nieuwe racisme is het (al dan niet vermeende) culturele of religieuze verschil de basis voor ongemak, afkeuring of angst.'

Neen. Je hoeft helemaal niet te denken dat de islam nooit zal veranderen om het huidige wetssysteem van de islam, de sharia, te ver­werpen. Misschien zal die sharia ooit veranderen, maar aan zo'n toekomstbelofte hebben we in de huidige tijd niets.

Een belangrijke verandering is wel dat de islam, die vroeger tegen het judaïsme was, maar niet
anti-semi­tisch, in de vorige eeuw anti-semi­tisch, racis­tisch, is ge­worden op de moordzuchti­ge wijze van de natio­naal-socia­lis­ten. Dat blijkt onder andere uit het Hand­vest van Hamas en het stemt niet opti­mis­tisch.

Ook is het niet waar dat het slechts om verschil­len gaat en om elk punt van diversiteit. Kritiek wordt geuit op nare ver­schillen en niet elk verschil wordt bekritiseerd. Wie heeft er zich ooit tegen ge­keerd dat moslims geen alcohol mogen drinken?

Wat kunnen er veel onjuiste aannames in een korte passage zitten. Maar de ergste gevolgtrekking komt nog.

Volgens de boven geciteerde passage is de vrouw die op grond van de sexuele moraal van de islam voor hoer wordt uitge­maakt of aangerand is in een zwembad en daardoor bang is voor ortho­doxe moslims, een ra­cis­te. Ook een vrouw in Iran die door de beul gege­seld is voor on­tucht omdat zij aangifte van ver­krach­ting deed en de shiiti­sche variant van de islam al­daar afkeurt, zou een raciste zijn. Per­ver­ser waan­denkbeeld kan ik me niet voorstellen. Elke rationele on­derbou­wing ont­breekt voor deze opvatting. Het stuk is een blin­de verdedi­ging van de is­lam: niets ergs ervan wordt be­kri­tiseerd. Alleen wordt vermeld dat een van de schrijvers in Iran verplicht was een hoofd­doek te dragen. En dat wordt gebruikt om een verbod op de boerka in Nederland te ontraden (waar­over zo meteen meer)! De beschuldi­ging dat islamkri­tiek ra­cisme is, is doorzichti­ge laster.

De schrijvers doen alsof de islam uit­sluiten, d.w.z. kritiek op de islam hebben à la Geert Wilders, het uitsluiten van de moslims is. Maar men kan de islam verwerpen zonder mos­lims te ver­wer­pen. Zo lang ze geloven dat wie de Pro­feet be­ledigt ge­dood moet wor­den, maar dit niet uitvoeren, hoeven ze niet uit­ge­sloten te worden. Het verve­lende voor hen is dan wel dat ze, als ze ortho­dox zijn, bezorgd zullen den­ken slech­te moslims te zijn. In stilte of luidruchtig zullen ze juichen als een ander de moord voor hen opknapt.

En de schrijvers willen elke kritiek op de islam on­mo­ge­lijk maken. Im­mers, zij stellen:

'Discussie zelf is niet waar een democratische cultuur voor staat, maar wel voor een discussie waarin verbinding cen­traal staat. Met beledigin­gen kun je in een discussie niets bereiken behal­ve het aanwakkeren van haatgevoelens.' Dit is onwaar. Politieke partijen discussiëren in verkiezings­tijd in een democratie niet om verbindin­gen te leg­gen, maar om hun eigen standpunt te verde­di­gen en dat van ande­re partijen onderuit te halen. Pas ná de ver­kiezingsuitslag pro­beren sommi­ge ervan een com­pro­mis te bereiken ter verbin­ding.

Wat beledigen betreft, in Afghanistan is er on­langs gedemon­streerd tegen Nederland wegens een film van Geert Wilders waar­van de inhoud onbe­kend is en waarvan alleen vaststaat dat hij kritisch tegenover de islam zal zijn. Elke kritiek op de islam en zijn Pro­feet, van welke aard dan ook, is voor orthodoxe isla­mieten een bele­diging. Zij leven namelijk nog in de middel­eeuwen.

De schrijvers willen niet dat de film van Wilders verboden wordt, maar niet op grond van het principe van de vrijheid van me­ningsuiting, maar omdat het de 'chau­vinistische as­sertivi­teit' zou aanwakkeren. Dat is nog maar de vraag. Als deze toe­komstvoorspelling van assertiviteit al zou uitkomen, wat zou dat dan met chauvi­nisme te maken hebben? Het gaat om wester­se en niet specifiek Nederlandse waarden! Verbod vooraf van deze film omdat moslimlanden drei­gen met geweld - wat de regering zelf heeft opgeroe­pen door het film­plan overal met nadruk be­kend te maken en zo om pro­blemen te vragen - zou een dra­ma­ti­sche terugval van de democra­tie in Neder­land zijn, een somber stem­mend keerpunt. Deze lan­den zou­den dan nog veel meer kunnen afdwin­gen.

De schrijvers stellen een verbod van de film ge­lijk aan een verbod van de boerka, dat zij evenmin willen, want de rechten van minderhe­den moeten be­schermd wor­den.

Ja zeker, maar niet in alle op­zich­ten. Niet elke slechte gewoonte is een recht. De boerka maakt het voor vrouwen vrijwel onmo­ge­lijk aan onderwijs en werk mee te doen. Verder wor­den Fatima, Ma­rietje en Griet­je met een boerka op: een vrouw, een tweede vrouw en nog een derde vrouw. Ze zijn geen personen meer, geen individuen. (Wat ze wel zijn, is dat ze het ei­gendom van hun man zijn.) Ieder­een kan dit zien, maar deze twee schrijvers willen het niet zien.

In fluwelen taal zijn deze twee reactionaire schrijvers moreel nihilist.

René Marres

Tijdelijk

Tijdelijk

Job Cohen en Wouter Bos zijn eruit: de in Nederland geldende norm was en is dat ambtenaren hun klanten (m/v) een hand geven bij de kennismaking. Dat geldt eveneens voor Amsterdamse straatcoaches die immers in dienst zijn van onze overheid.

Maar soms moet er even van deze gangbare norm, de Nederlandse niet-discriminerende beleefdheidsetiquette, worden afgeweken. Dat is het geval als er een ander, een hoger doel bereikt dient te worden. Stellen Cohen en Bos unaniem. Hun partij, de Partij van de Arbeid, bekijkt dan per geval wat het beste is. Die afwijkende norm, die afwijking, benadrukt Bos, is slechts tijdelijk, daar gaat hij wel van uit. Hoe tijdelijk precies, dat kan Bos helaas niet vertellen. Een paar maanden, een paar jaar, een paar generaties? (Bos', mijn en ieders leven is natuurlijk ook maar tijdelijk.) Gaat er aan die straatcoaches hun afwijking gewerkt worden? We weten het niet.

Wat is dat hogere doel dat zo nodig nagestreefd moet worden maar dat wij, simpele zielen zonder afwijking, niet kunnen bereiken, waar wij geen toegang toe hebben maar deze straatcoaches klaarblijkelijk wel?

Wat zijn hun kwaliteiten? Diploma's? Waar en wanneer afgestudeerd?
Wat weten die straathandelaren toch, wat kunnen zij wat anderen niet weten of kunnen? Welke onbekende taal spreken zij? Het moet een zeldzaam beroep zijn.

Als ik het goed begrijp, gaat zo'n nu nog zwaar religieus gehandicapte straatcoach bij probleemgezinnen langs in wijken waar ik niet meer woon. De ZRG-straatcoach zoekt zelf geen hulp, welnee, dat wordt niet verlangd – zijn handicap is heilig en die laat je niet thuis - hij kan en gaat hulp bieden aan ouders van wie de kinderen problemen veroorzaken in bepaalde wijken en die wijken rukken steeds verder op. Vanwege die rotjochies. De dappere, unieke straatcoach gaat, de koran heeft hij bij wijze van spreken onder zijn arm, met de ouders van deze rotjochies praten en hij geeft meteen het goede voorbeeld: geen handen schudden met de vrouw des huizes.

Als deze falende (huis)moeder goed oplet, leert ze meteen hoe ze dit voorbeeldige gedrag aan haar zonen, de rotjochies, kan overbrengen. Dan worden die jongens een stuk rustiger, dan vallen die knullen vast geen meisjes meer lastig. Is er al één probleem aangepakt. Respect voor het andere geslacht, daar ontbreekt het nogal eens aan bij die jongens, dat respect kan die straatcoach het gezin op de juiste wijze bijbrengen. Hij wel.

Koren op de molen van de orthodoxe Ahmed Marcouch. Dit moet het zijn wat hij voor ogen heeft als hij over integratie droomt. Als straks vrouwelijke politie-agenten – even de seculiere normen opzij zetten, het is maar tijdelijk – nu een hoofddoek gaan dragen, dan gaat het nog sneller de goede kant op. Dan krijgen zij ook toegang tot (en respect van natuurlijk) deze in wezen lieve jongens. Zoals het nu is, alleen met een politiepet op, gaat dat niet. Dat is echt te veel gevraagd. Even opzij zetten die gangbare norm van Bos en Cohen. Die norm is immers continu in ontwikkeling, aldus Cohen bij Buitenhof.

Als vrouwen niet onbedekt naar buiten mogen van de mannen, zet opzij die geldende norm. Als meisjes niet mogen trouwen met wie ze willen, als vrouwen niet net als mannen normaal gekleed mogen sporten, of zwemmen, fitnessen, studeren, of boodschappen doen waar mannen in de buurt zijn, zet de norm op z'n kop en zorg dat de vrouwen bedekt raken en/of alles apart mogen doen. Apart, het woord zegt het al. Bedenk daarbij, het is maar tijdelijk.

Tenminste, dat is de gedachtegang van de Partij van de Arbeid, die hiermee bewijst niet zozeer de Partij van de Allochtonen te zijn alswel de Partij van de Apartheid.

Annelies van der Veer

Reacties Tijdelijk

Democratie

Democratie

Democratie (de (v.); vgl. -cratie) [ca. 1600 <Fr. démocratie <Gr. dèmokratia]1. staatsvorm waarin het volk (door vertegenwoordigers) zichzelf regeert en vrijelijk zijn meningen en wensen kan uiten; directe democratie, zie bij direct; vertegenwoordigende democratie, zie bij vertegenwoordigen; een parlementaire democratie, staat met een parlement waaraan de regering verantwoording verschuldigd is; een centralistische, geleide democratie, staat met een parlement dat de regering niet naar huis kan sturen.
2. gezindheid voor de democratie (1)
3. staat waarin het volk regeert.

Bron: Van Dale, Groot Woordenboek Der Nederlandse Taal.
Dertiende, herziene uitgave door Prof. Dr. Guido Geerts en Drs. Ton den Boon.
Van Dale Lexicografie
Utrecht Antwerpen
1999

De Martelkamer

De Martelkamer

Minister Verhagen had het er maar druk mee. Meer dan dertig vertegenwoordigers van islamitische landen moest hij uitleggen waar Nederland ligt. Eh, wat vrijheid van meningsuiting betekent in onze westers geciviliseerde en verlichte wereld: je mag iedereen beledigen of hier een poging toe doen. Vandaar dat elke gek elke film mag maken die hij maar kan bedenken. Tot zover helder. Maar na ‘RESPECT’ is vrijheid van meningsuiting de nieuwste der verkrachte termen. Want vrijheid van meningsuiting?! Aan me hoela: van de Nederlandse rechter mag je je buurman niet uitmaken voor Osama bin Laden en een agent niet voor homo. En dan hebben we natuurlijk ook nog de koningin over wie je van alles mag vinden, maar dat vooral nietmag uiten. Is zelfs verboden bij wet. Majesteitsschennis. Dus vrijheid van meningsuiting, ach jongens toch. Ga iemand anders lopen bedriegen, beledigen en vooral bang maken.

Met name bang maken. Bang maken is big business. Vooral voor alle ambtenaren en politici die onder het mom van veiligheid, terrorisme, dreiging en andere gevaren de bevolking gijzelen. Wie
ons het bangst kan maken en vervolgens vol poeha maatregelen kan bedenken om die angst weg te halen, kan immers rekenen op de gunst van de kiezer. Angst creëer je door een vijand te benoemen. Balkenende en de zijnen hebben die gevonden in Nederlanders die door het kabinet gebrandmerkt zijn als allochtonen. Nep-Nederlanders. Mensen zoals ik. Zo’n dreumes van 1.60
meter, die doet alsof haar grootste wapen een toetsenbord is. In mijn kelder daarentegen – door achterlijke Amsterdammers omgedoopt tot souterrain; door mij tot martelkamer – wemelt het daarentegen van nog veel gevaarlijkere apparatuur. Gewichten (in diverse meisjesmaten), een
weegschaal (zo’n digitale waarmee je vocht, vet en spiermassa – vooral spiermassa natuurlijk – kunt meten) en wel tachtig paar schoenen. Onder andere, want dit is slechts de voorzichtige
schatting. Terrorismedreiging zit in de details, zeker met draadloos internet tot in de martelkamer.

Natuurlijk zijn er moslims die tot achterlijke en ‘mind blowing’ daden in staat zijn. Van die randdebielen die allang in beeld zijn bij de AIVD en al die geldverspillende overheidsinstanties die terreurmoslims, terreurveganisten en overige terreurmalloten het vuile werk laten opknappen. Zelf kijken ze liever de andere kant uit; kost wat minder. En creëert een prima vijand. Onze
overheid, ons kabinet, de Tweede Kamer en al hun handlangers in de steden - verzameld onder de noemer gemeenteraad, burgemeester en wethouders - zijn de grootste terroristen. Niet het
landsbelang, maar eigen belang staat voorop. Zij proberen hun macht te behouden door bangmakerij. Met succes. Dankzij het vmbo en co heeft het merendeel van de stemgerechtigden de verstandelijke ontwikkeling van een zindelijke pup. Het is dat je in een democratie al die pupjes nodig hebt om herkozen te worden op het pluche, het macht legitimerende pluche, anders
zouden ze allang in een plas water verdronken zijn. Met wat training ontwikkel je echter een prima Pavlovreactie: zeg moslim en woef! Elke puppy schiet in de angsthouding. Gelukkig heb ik in mijn martelkamer een toetsenbord. Vrijheid van meningsuiting is het mooiste marteltuig.
Na ‘RESPECT’ is vrijheid van meningsuiting de nieuwste der verkrachte termen.

Ebru Umar in Metro, 7 maart 2008

Madrid, 11 maart 2004

Een nieuw Europees Weimar: Het liberale verzet en zijn vooruitzichten (fragment)

Op de ochtend van 11 maart 2004 zat ik in Oslo aan mijn bureau te werken en luisterde ik met een half oor naar het nieuws op CNN, toen de eerste verslagen binnenkwamen van de enorme explosies in Madrid. Al snel waren er nieuwscamera's in de straten van de Spaanse hoofdstad die de schok op de gezichten van de madrileňos vastlegden terwijl ze de omvang van de gruweldaad beseften.

Jawel, dacht ik, het heeft nu ook hier toegeslagen.

Ik hield de televisie de hele dag aan en zapte tussen CNN en de BBC. Terwijl verslaggevers de beelden van dood en vernieling beschreven die te gruwelijk waren om uitgezonden te worden, dacht ik aan onze vakantie in Madrid in augustus 2000, vier jaar eerder. Ik hield van de kosmopolitische sfeer en omvang van Madrid, de solide bakstenen gebouwen en de krioelende massa. Ondanks de verzengende zomerhitte heersten er een energie en een wilskracht die me aan New York deden denken. Tegelijkertijd hing er ook een zuidelijk gevoel van plezier en tropische ongedwongenheid die Miami Beach in herinnering riep. Dat had me verrast, want als ik aan Spanje dacht zag ik een land dat gesmoord werd door fascistische onderdrukking en streng katholicisme.

Natuurlijk wist ik dat Spanje veranderd was. Generalissimo Francisco Franco, de alleenheerser sinds 1939, was in 1975 gestorven, en de door hem verkozen opvolger, koning Juan Carlos, had iedereen verbaasd door een constitutionele monarchie in het leven te roepen. De metamorfose van het Spanje na Franco wordt onveranderlijk in superlatieven beschreven. Maar boeken lezen over Spanjes transformatie was iets anders dan er rondlopen. Ik dacht aan onze perzikkleurige kamer in een eenvoudig pension bij de Puerta del Sol, onze wandelingen door schaudewrijkje straten op snikhete middagen. 's Avonds zochten we verkoeling op terrassen van cafés op de Plaza de Chueca, terwijl we aan sterke ijskoude gin-tonics nipten die de vriendelijke obers in de grote glazen schonken tot ze bijna overliepen. Ik herinnerde me de musea - het schitterende Prado, het Thyssen, het Reina Sofia, die allemaal naast elkaar op de grote, weelderige, met bomen omzoomde Paeso del Prado liggen. En aan het eind van die boulevard doemde de indrukwekkende witte granieten gevel op van het Atocha-treinstation. Daar was een forenzentrein opgeblazen en lichaamsdelen van mensen lagen rond het spoor.

De gruweldaad was nauwkeurig gepland. Om 7:39 uur, tijdens het spitsuur, waren vier bommen die in rugzakken zaten tegelijkertijd ontploft in een trein in het Atocha-station. In een trein die op dat tijdstip ook in het Atocha-station had moeten zijn, maar die vertraagd was door een rood signaal ten zuiden van het station dicht bij een straat die de Calle de Téllez heette, explodeerden drie bommen. Totaal aantal doden: 98. Twee minuten later ontploften er nog twee bommen in een trein in het El Pozo del Tio-station, twee haltes verderop. Aantal doden: 70. Een minuut later ontplofte een bom in een trein in het Santa Eugenia-station, twee haltes verwijderd van El Pozo. Aantal doden: 17. Bij elkaar waren er bijna tweeduizend mensen gewond geraakt. Andere bommen die niet tot ontploffing waren gebracht werden gevonden in treinen in Atocha, Téllez en El Pozo. Experts kwamen tot de conclusie dat de bommen in de treinen in Atocha en Téllez het hele station hadden moeten opblazen. Bij het station Alcalá de Henares, vijf haltes verwijderd van Santa Eugenia, ontdekte de politie een geparkeerd busje met ontstekers, geluidsbandjes met koranverzen en mobiele telefoons (die gebruikt waren om de bommen tot ontploffing te brengen).

Maar veel Europeanen waren verbaasd, omdat de media hen systematisch hadden voorgelogen. Herhaaldelijk was hun verteld dat Amerika zelf om 11 september had gevraagd - dat de aanval een wraak was vanwege het Amerikaanse militarisme, het neokolonialisme, de kapitalistische uitbuiting en de steun aan Israel. West-Europa, werd hun verzekerd, was wezenlijk anders dan Amerika - toleranter, vredelievender. West-Europa had meer respect voor andere naties, was gevoeliger voor de problemen betreffende de armoede in de islamitische wereld, en steunde de Palestijnse zaak. Hierom zouden Osama bin Laden en zijn aanhangers in Europa nooit dat doen wat ze in New York en Washington hadden gedaan.

Veel West-Europeanen hadden zichzelf voor de aanvallen in Madrid met deze illusies gerustgesteld. Maar gedurende de dag, terwijl de lichaamsdelen verzameld werden en toen het overduidellijk werd wie voor de aanslagen verantwoordelijk was, trokken ten minste sommige West-Euuropeanen hun kop uit het zand.

Ik had al lang geklaagd over de Europese weifelachtigheid, maar de massademonstraties van die vrijdag toonden aan dat ik me vergist had. Net als met 11 september, zo leek het, hadden de terroristen hun hand overspeeld en hun slachtoffers onderschat.

Die illusie kon ik twee dagen koesteren - tot zondag, de dag van de verkiezingen. De uitslag was nadat de stembureaus waren gesloten snel duidelijk: de terrroristen hadden gewonnen. De Spaanse kiezers waren bezweken. Op die dag ging de boodschap de wereld over dat in West-Europa terrorisme loont.
(...)

Nu Europa een eenheid is, zingt het in koor hymnen over broederschap en wil het graag de hele wereld overtuigen van de godsdienst van eeuwige vrede. Derhalve zijn het alleen de vriendelijke debatten in Brussel over het landbouwbeleid en de verpakkingsnormen en dergelijke waar ze als internationale conflicten mee te maken krijgt.

Ze komen bedrogen uit. In werkelijkheid begint Europa nu aan een ander hoofdstuk van zijn lange, gewelddadige geschiedenis. De vijand kan niet weggefantaseerd worden. En op het spel staat niet de soevereiniteit van een of twee naties, maar de moderne democratische beschaving.
(...)

Sommige redacteuren zagen de waarheid, maar huiverden bij de implicaties ervan. 'De enige reden voor de overwinning van links in Spanje,' erkende de redacteur van van het Zweedse Expresssen ' was de terreurdaad.' Maar in plaats van door te gaan op deze alarmerende weg stapten ze snel over op een aangenamer en bekender onderwerp: wit Europees racisme. 'In Spanje ademen moslims voordat ze hun huis verlaten diep in, uit angst voor verdachte blikken of erger van hun niet-islamitische landgenoten.' Onzin. Moslims in Europa hebben meer te vrezen van andere moslims dan van witte Europeanen, en dat weten ze. Dat Expressen het tegenovergestelde beweerde, was uitermate achterbaks.
(...)

Het gebrek aan verbeelding komt vooral voor bij het West-Europese establishment. De doornsee Duitse politicus, de Franse journalist of de Zweedse professor kan zich niets voorstellen bij een leven dat geleid wordt door een religieus geloof. Als ze geconfronteerd worden met het feit dat daadwerkelijk een dergelijk geloof - hoewel een bijzonder donkere en verdraaide variant - de islamist drijft, dan is hun eerste impuls meteen afwijzend. Nee, dat kan niet waar zijn. Er moet iets anders zijn. Het moet iets zijn wat betrekking op ons heeft: armoede, onderdrukking, kolonialisme. De neo-marxistische analyse wordt er snel op losgelaten. En aan deze onjuiste interpretatie van de werkelijkheid ontspringen een heleboel enorm foutieve reacties.

Uit: Terwijl Europa Sliep - Bruce Bawer
de dreiging van de radicale islam
Meulenhoff
21 euro 95