Wie liet zich eigenlijk niet lokken in de bedoeïenentent van de Libische kolonel Moammar Khadafi? Op de website van de Volkskrant staat een fraaie fotoserie van de diverse groten der aarde, die op de foto gingen met de tiran van Tripoli. De titel: ‘Iedereen schudde handen met Khadafi.’
De vrienden kwamen van heinde en ver en uit de meest uiteenlopende kringen. Niet alleen ‘usual suspects’ als de Palestijnse leider Yasser Arafat vonden de weg naar Tripoli, maar ook gerenommeerde westerse staatslieden en Arabische leiders drukten de kolonel aan hun borst. Zelfs de alom gerespecteerde Nelson Mandela liet zich omhelzen door de Libische leider. Een handjevol vrienden blijft Khadafi trouw nu zijn troon wankelt, onder wie de Venezolaanse stokebrand Hugo Chávez.
Khadafi is nu de outcast van de beschaafde wereld, maar nog niet zo lang geleden knoopten westerse leiders, voorop Silvio Berlusconi en Tony Blair, de allerhartelijkste betrekkingen aan met de leider van het olierijke woestijnland. Ook Barack Obama, Nicolas Sarkozy, Gerhard Schröder, Jacques Chirac en Guy Verhofstadt schudden de hand van de man, die hoogst waarschijnlijk de hand heeft gehad in de vliegramp bij Lockerbie. Het Russische autocratenkoppel Poetin/Medvedev ging eveneens op de foto met Khadafi. In zijn gezelschap belandde ook Ben Ali, de inmiddels door het woedende volk verdreven buurman uit Tunesië. Een andere prominent in het rijtje is Ban Ki Moon, secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Ook hij koesterde kennelijk de illusie dat Khadafi zich had losgemaakt uit de ‘as van het kwaad’.
Deze omhelzingen en handdrukken zou je met een beetje goede wil nog kunnen zien als diplomatieke beleefdheid. Ronduit bizar is echter dat Khadafi zich ondanks zijn kerkers en executies heeft kunnen opwerpen als kampioen van de mensenrechten. Dat lukte hem onder meer door de instelling – in het jaar na Lockerbie – van een naar hem genoemde internationale prijs voor de mensenrechten. Mandela komt de twijfelachtige eer toe dat hij de eerste ontvanger van deze onderscheiding was (1989). Andere voorvechters van de mensenrechten – althans volgens Khadafi – waren de omstreden Amerikaanse moslimleider Louis Farrakhan (1996), de Cubaanse dictator Fidel Castro (1998), zijn Venezolaanse collega Hugo Chávez (2004) en de Nicaraguaanse sandinistenleider Daniel Ortega (2009). De Turkse premier en fundamentalist Erdogan was vorig jaar de vermoedelijk laatste ontvanger van de prestigieuze Khadafi-prijs.
Libië wist ook door te dringen tot de mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, maar is nu geschorst vanwege ‘grove en systematische schending van deze mensenrechten’. Het shariabolwerk Saoedi-Arabië is trouwens nog wel lid van deze raad. Het scheelde niet veel of ook het Iran van de ayatollahs was vorig jaar toegetreden tot dit gezelschap. Vlak voor de onlusten uitbraken stond de VN zelfs op het punt om een gunstig rapport over Libië uit te brengen. Waarnemers uit gezellige landen als Cuba, Soedan en Iran constateerden een flinke vooruitgang op het gebied van de mensenrechten in de woestijnstaat.
Khadafi vervolgde de Moslimbroeders met harde hand en liep onlangs op tegen een fatwa van Yusuf al-Qaradawi, de spirituele leider van deze beweging. Deze riep op om de Libische leider te vermoorden. Met Khadafi zal niemand medelijden hebben. Desondanks is het ongehoord dat een religieus leider een doodvonnis afkondigt. Overigens, ook de in Qatar gevestigde Al-Qaradawi heeft in een recent verleden Khadafi nog geprezen vanwege zijn ‘moedige besluit’ om 214 politieke gevangenen vrij te laten en zich te verzoenen met de Libische islamisten. Heeft de sjeik ook even geloofd dat de Libische leider zijn leven had gebeterd?
Tot een ‘meet en greet’ tussen Khadafi en Al-Qaradawi is het nooit gekomen. Op het terrein van de hypocrisie wordt de islamgeleerde ruimschoots overtroffen door de staatslieden Blair en Berlusconi.
DEN HAAG Een staatsbezoek afblazen geldt als een diplomatieke doodzonde. Reden waarom het kabinet worstelt met de vraag of koningin Beatrix komende week wel zal afreizen naar de onrustige Golfstaat Oman. Premier Mark Rutte vroeg de Tweede Kamer dinsdag hem de tijd te gunnen voor een zorgvuldige beslissing.
BeantwoordenVerwijderenDe onrust in Oman duurt voort, nadat er bij betogingen zes doden zouden zijn gevallen door geweld van overheidszijde. Aanleiding voor PvdA-Kamerlid Frans Timmermans, oud-staatssecretaris van Buitenlandse zaken, om Rutte op te roepen het staatsbezoek te annuleren. Het bezoek zou volgens Timmersmans, weliswaar 'onbedoeld en ongewild', de indruk wekken dat Nederland steun betuigt aan het regime van sultan Qaboos bin Said al- Said. Een flink deel van de Kamer deelt die mening.
Inmenging
Rutte wierp tegen dat de alleenheerser het niet-doorgaan van de reis kan zien als 'inmenging in binnenlandse gelegenheden' - ook een diplomatieke doodzonde.
'Voorkomen moet worden dat de gastheren het als een belediging ervaren', zegt oud-minister van Buitenlandse Zaken Hans van den Broek (CDA). De toenmalige bewindsman was in 1989 betrokken bij het besluit de vorstin niet te laten afreizen naar China, waar de overheid straatprotesten had neergeslagen. Destijds veroordeelde vrijwel de hele internationale gemeenschap dat.
De hypocrisie is groot en vooral de decennialange corrumpering van de mensenrechtenraden bij de VN zijn een ramp voor de mensenrechten.
BeantwoordenVerwijderenDe enige manier om de rug recht te houden is om altijd jouw eigen principes te blijven volgen. Nooit water bij de wijn doen. Niet meegaan met de waan van de dag.
BeantwoordenVerwijderenDoen alsof men ergens achter staat, aanschulken tegen machthebbers met bedenkelijke uitgangspunten is wel makkelijk in op het moment dat het goed gaat, maar het wordt moeilijk zodra bijltjesdag dichterbij komt. En hoe dan ook komt er ooit een keer een afrekening.
Berlusconi in 2011 is niet meer of minder dan Chamberlain in 1939. Leuk om machtige overzeese vrienden te hebben, maar zodra er moet worden afgerekend blijft de rekening liggen bij de persoon die het langst aan tafel is blijven zitten.
Beatrix had naar Oman zullen gaan met een zware delegatie uit het bedrijfsleven, er zou worden gegeten en getoerd, gesproken en vergaderd. Beatrix en het Nederlandse zakenleven zouden zich inlikken bij de sheik van Oman, knieval hier, plichtpleging daar. Alleen maar omdat nu de stront in Oman flink is gaan borrelen gaat het bezoek niet door. Maar er zijn al teveel foto's waarop Hare Majesteit de Koningin is afgebeeld met inmiddels in opspraak geraakte massamoordenaars en oplichters.
Buigen voor bedenkelijke machthebbers is niet alleen symbolisch. Vaak is het gewoon waar het voor staat.
Beide reacties doen mij toch fronzen.
BeantwoordenVerwijderenHet belangrijke punt hier, lijkt mij, is dat staatshoofden of andere vertegenwoordigers van de ( democratische) gemeenschap, dingen doen die het "gewone volk" niet erg apprecieert, als men er al weet van heeft.
Dat de majesteit, bijvoorbeeld, zo onfatsoenlijk en ongemanierd is om met tuig op de foto te willen verschijnen, zegt toch iets over de hete adem van het volk, dat zij in haar nek voelt.
Of een gebrek daaraan.
Wat dat betreft fungeert de majesteit als een prachtige spiegel van de tegenwoordige Nederlandse geest.
Als men zich al voor cultuurbehoud beijvert, waarom hier geen bezwaar tegen maken ? Ik bedoel, dit zijn toch geen manieren en je laat je toch niet vertegenwoordigen door onopgevoede lui en het is tegen de (ongeschreven) regels van de Nederlandse samenleving.
Of met andere woorden: Jan Salie is weer terug in het land, maar geef Beatrix niet de schuld
Kononel Khadaffi en Quaboos bedankt !