Waarom de minister gelijk heeft

door Matthias Matussek

Niet alweer. Opnieuw zijn de Groenen en islamistische lobbyverenigingen het met elkaar eens om beledigd te zijn, omdat een waarheid klip en klaar werd uitgesproken: de islam hoort, historisch gezien, niet bij Duitsland.

Natuurlijk heeft minister van binnenlandse zaken Hans-Peter Friedrich gelijk, wanneer hij zegt, dat de islam niet bij Duitsland hoort. Het komt overeen met datgene, wat de Turkse minister-president Recep Tayyip Erdoğan zijn in Duitsland levende Turkse landgenoten enkele dagen geleden manend heeft toegeroepen, toen hij ze opnieuw voor assimilatie waarschuwde. Erdoğan appelleerde aan hen, die er niet bij horen, er niet bij willen horen, en daarvan zijn er de nodige.

De reacties op de minister van binnenlandse zaken echter vertrouwen op de vertrouwde mengeling van luide verontwaardiging en politieke chantage in plaats van over de zaak zelf te praten. En dat is het echte schandaal. Wat had de minister nog maar precies gezegd? “Dat de islam bij Duitsland hoort, is een feit, dat vanuit de historie niet kan worden bewezen.”

Hij had het over historie. Nu wachten we dus op weerleggingen en worden we in plaats daarvan beleerd over de interculturele etiquette. Renate Künast: de minister “slaat porselein kapot!”. Oké, de aarde is rond, maar sssst!, er zijn mensen die dat als belediging zouden kunnen opvatten. Van haar collega Cem Özdemir is alleen maar te horen dat de minister een “onbehouwen maatschappijbegrip” zou hebben. Aha. Mogen we eerst zeggen, dat Özdemir een onbehouwen discussiebegrip heeft?

De voorzitter van de liberaalislamitische bond wordt al Oriëntaals kleurrijker. Zij verdedigt de eer. Ze noemt de uitspraak van de minister een “klap in het gezicht van de moslims” en


beschouwt hem als “politiek en historisch fout”. En wat zou historisch juist zijn? Ho maar.

De chef van de Turkse gemeente doet datgene wat hij het beste kan. Hij dreigt. “Als de minister ruzie zoekt, kan hij deze krijgen”. Devies: als je nog eenmaal beweert dat ik intolerant zou zijn, krijg je een klap op je bek.

Niemand heeft de minister zakelijk antwoord gegeven. Het geïnteresseerde publiek wacht nog steeds op bewijzen voor datgene wat er fout is aan de uitspraak van de minister. Wacht op die hele berg bewijzen voor de historisch gegroeide islamitisch-christelijk-Duitse identiteit.

Zouden we de 12e september 1683 als begin van een prachtige vriendschap moeten aannemen, toen de Turken voor Wenen opdoken en de christelijke landen van het Avondland beefden van angst? Of is het de mokkamode in de Rococo, die ons verblijdde, of het bezielde sprookje van Mozart “Entführung aus dem Serail”, deze exotische douche van harems, kerkercipiers, het rollen van ogen, gewaagde korsetten en goedmoedige Bassa Selim?

Of schieten ons toch niet eerder de slechtgehumeurde Turkse subculturen met de versluierde vrouwen in de grote steden te binnen, de vlammende redes van de sharia-aanhangers in Mönchen-Gladbach, de Turkstalige wijken in Duisburg-Marxlohe en de vele, vele islamitische cultuurverenigingen die door de binnenlandse veiligheidsdienst worden geobserveerd?

Laten we het zo zeggen: ik heb een paar islamitische vrienden. Desondanks hoort de islam niet bij Duitsland, historisch gezien, hij hoort niet bij ons historisch-religieuze DNA, want die is, ondanks alle sombere geluiden, nog altijd christelijk.

Wulffs rede was de veroorzaker

Veroorzaakt werd de discussie immers door Wulffs presidiale verzoeningsorder in de rede ter gelegenheid van de Dag van de Duitse Eenheid, toen hij verordende: “De islam hoort intussen ook bij Duitsland” en daarmee eigenlijk alleen maar het laatste woord in de Sarrazin-discussie wilde hebben. Hij opende het vat van religieuze identiteiten.

Hij maakte er een regel van drieën van. De aanloop alleen al was stuntelig. Hij zei eerst: “Het christendom hoort zonder twijfel bij Duitsland”. Nou ja, zou men kunnen denken in deze tijd van versnelde kerkuittredingen, als hij dat meent, dan zal het wel zo zijn, fijn dat hij ons eraan herinnert.

Hij ging door: “Het Jodendom hoort zonder twijfel bij Duitsland”. Hm, dat is al slordig, daar wordt het al op een de historie vergetende manier problematisch. De president in de steile wand vat samen: “Dat is onze christelijk-joodse geschiedenis”. Vastmaken, beveiligen, voorbereiden op het retorische hoogtepunt. En dan komt hij: “Maar de islam hoort intussen ook bij Duitsland”.

Toen zei tweederde deel van de Duitsers, nou, eigenlijk niet, en überhaupt, welke islam? Die van de Hafis-gedichten, die Goethe zo mooi vond, of die van het rechteloos maken van vrouwen, van denkverboden en van bommen?

Toen Wulff in omgekeerde logica kort daarop in Ankara verkondigde, dat het christendom vanzelfsprekend in Turkije zou horen, sprak hij voor een halflege zaal, want de rede was van tevoren uitgedeeld. De meeste schudden hun hoofd. Op welke planeet woont onze feestredenaar?

Als het lopen op eierschalen

Het is lollig om over de islam te discussiëren, want men wordt verzocht om zo voorzichtig op te treden alsof men op eierschalen zou lopen – de andere kant zou zich geprovoceerd kunnen voelen en zich precies zo kunnen gedragen zoals men heeft beschreven.

Het is een week geleden, toen hier het boek van Patrick Bahners “De paniekmakers” werd besproken. Bahners (Frankfurter Allgemeine Zeitung) beschuldigt niet de islamistische springstofcommando´s en shariapropagandisten van paniek zaaien, maar diegenen die voor hen waarschuwen. Bijvoorbeeld Hirsi Ali, de door islamitische zedenbewakers verminkte, of Ralph Giordano, de Holocaustoverlevende.

Thomas Steinfeld (Süddeutsche Zeitung) was diep onder de indruk van Bahners´ moed. “Hij controleert, hij denkt…en welke vreugde hem dat schenkt”. Slechts enkele dagen later schiet een islamistische dader twee Amerikaanse soldaten voor de ingang van het vliegveld van Frankfurt dood. En de Turkse minister-president waarschuwt voor al te grote assimilatie. Paniek zaaien?

In al onze vreugde over de Arabische revolutie van de jongeren, die de westerse waarden zoals democratie en Verlichting en vrijheid van meningsuiting met hun bloed bevechten en de dictators verjagen, mag men – tegen Bahners, Wulff en Steinfeld in – zeer zeker ook bang zijn dat het islamisme gevaarlijk is en dat deze de knop van de vrijheid zou kunnen afbreken.

In Tunis werden de eerste rosse buurten al door het islamistische gepeupel in brand gestoken. In Egypte beschouwt de meerderheid steniging bij overspel, hand afhakken bij diefstal en de doodstraf bij afvalligheid van de islam als wenselijk, en dat was VOOR de omwenteling. In Jordanië, in Jemen, in Marokko, in Bahrein, in de Gazastrook bestaan sterke en vooral goed georganiseerde islamistische groeperingen, die meerderheden vormen of hard op weg zijn naar de meerderheid.

Sinds in 1979 Ayatollah Khomeini het corrupte bewind van de sjah afloste en de hoop op vrijheid en mensenrechten in een duistere Godstaat verstikte, zijn we gewaarschuwd.

En nee: de islam hoort niet bij Duitsland.

Bron: http://www.spiegel.de/politik/deutschland/0,1518,749307,00.html

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron