DE GLIJBAAN NAAR EEN NIEUWE WERELD
Hoe verwordt onderwijs van ‘waardig’ tot ‘onwaardig’? Hoe ziet de glijbaan eruit?
Het belangrijkste is het geleidelijk wegnemen van de ‘normale’ bevoegdheden van de vakdocenten. Alles werkt goed als er een tang is met aan de ene kant de leerlingen, en aan de andere kant een hoogbetaalde bestuurslaag die ver boven de vakdocenten staat en nergens een speciale belangstelling of liefde voor heeft. Er moet vervolgens zo veel mogelijk zeggenschap over zo veel mogelijk aangelegenheden van de opleiding komen te liggen bij de directie en de leerlingen. Hoe minder de vakdocenten hebben in te brengen, hoe beter dat is voor een vlot verloop.
Gewoon druk uitoefenen van twee kanten is natuurlijk al heel goed, maar zo’n tangconstructie werkt beter als er regelmatig reorganisaties en herverdeling van bevoegdheden plaats vinden. Boetseren gaat nu eenmaal beter als de klei niet te koud is, en een reorganisatie heeft ongeveer hetzelfde effect als het op kamertemperatuur komen van klei. Scholen en opleidingen worden dan ook regelmatig samengevoegd en gereorganiseerd. Opheffen van opleidingen (zoals nu wel zal moeten gebeuren) werkt trouwens ook wel. Klei moet warm blijven.
Essentieel is het bestaan van een vierde macht, naast leerlingen, leraren en directie. Die vierde macht voert verschillende titels: vooral studieadviseur, studentenpsycholoog en studentendecaan zijn populair. Docenten weten vrij snel bij welke studenten de aanleg, ijver en vooropleiding te kort schieten om de studie tot een goed einde te brengen. De vierde macht werkt het tegen dat daar de benodigde, onvermijdelijke maar (op korte termijn) onaangename conclusies uit worden getrokken. De belastingbetaler betaalt beide groepen, draait dus op voor de schade, en financiert de ongetelde uren dat deze twee groepen elkaar bestrijden.
De directies van onderwijsinstellingen moeten bij voorkeur bestaan uit HBN’ers, Half-Bekende Nederlanders, die uit de landelijke progressieve politiek of de vakbonden iets van een reputatie van onaantastbaarheid hebben weten op te bouwen. Het ‘poe poe’ zeggen is zulke mensen op het lijf geschreven, brandjes blussen is hun tweede natuur, en plechtig laten weten dat er niets aan de hand is, beschouwen zij als hun kerntaak. In hun vorige functie was het dat ook.
Docenten zijn veel tijd kwijt aan het apaiseren van de vierde macht, maar ze moeten wel, want de vierde macht heeft vrije toegang tot de fraai gestoffeerde burelen van de directies. Docenten kan, op advies van een van de leden van de vierde macht, het leven tot een hel gemaakt worden, in opdracht van de directie, bijvoorbeeld via de roostermaker die zo hier en daar wat lege tussenuren inlast.
Zo lang de examens nog de functie hebben waarvoor ze bedoeld zijn, kan de vierde macht niet veel meer bereiken dan dat het onvermijdelijke wordt uitgesteld: De leerling gaat wel over van klas 3 naar klas 4, maar voor het eindexamen wordt hij weggewerkt, bij voorkeur zo laat mogelijk, want dan heeft hij door ingeschreven te staan zo lang mogelijk bijgedragen aan de financiering van de schoolorganisatie. (De hoogte van de beloning van de directies is meestal gerelateerd aan het aantal leerlingen.)
Het is natuurlijk spijtig om leerlingen zonder diploma te laten vertrekken, zowel voor de leerling als voor de financiering van de schoolorganisatie. Het is hier dat het huidige schandaal zijn basis vindt. Omdat het uitdelen van diploma’s geld oplevert, zijn directies die personeel hadden rondlopen dat handtekeningen kon zetten, diploma’s gaan uitdelen. Struikelblok is hierbij de scriptie. Als die er erg dom uitziet, valt er iets aan te tonen over het niveau van de opleiding. Sommige opleidingen laten de scriptie deels door de docent schrijven. Wegmaken van dit belastende document is ook een veilige optie.
Docenten die wel eens een onvoldoende geven, brengen het systeem in gevaar. Leerlingen zouden zich wanneer ze herhaaldelijk onvoldoendes kregen, immers wel eens kunnen gaan afvragen of de opleiding wel geschikt voor hen is, en het gekozen ‘studietraject’ vaarwel zeggen. Docenten besteden dus veel tijd aan het maken van opgaven die er acceptabel uitzien maar waarvan ze weten dat hun leerlingen met een beetje mazzel het nog net kunnen behappen.
Het geven van een onvoldoende wordt zo riskant mogelijk gemaakt. Riskant voor de docent. Een docent die een onvoldoende ‘uitdeelt’, wordt daar op ‘afgerekend’, wat wil zeggen dat hij zich een enorme papierwinkel op de hals haalt om de onvoldoende te kunnen ‘hard maken’. De commissie die het beroep van de student tegen de beoordeling van zijn toets of tentamen met een onvoldoende behandelt, wordt voorgezeten door een jurist en bij voorkeur bemenst door de vierde macht. Met de procedure die de drukbelaste docent heeft gevolgd is dus al snel iets mis. Geeft hij vaak onvoldoendes, is er ook pedagogisch-didactisch iets aan de hand: de man/vrouw is geen goede docent. Wie innerlijke vrede nastreeft, doet er wijs aan de studenten zelf hun eigen toetsen en tentamens te laten beoordelen.
Allochtone leerlingen een laag cijfer geven is natuurlijk rassisme. Zulke leerlingen aanspreken op hun gedrag geeft aan dat de docent nog niet voldoende oog heeft voor de gelijkwaardigheid van de verschillende culturen die ons land rijk is, en de diversiteit van het menselijk gedrag op bekrompen en kleinburgerlijke wijze onderschat. Wat wij ‘buitenissig’ zouden willen noemen is misschien wel lastig in een traditioneel onderwijssysteem, maar er moet plaats voor kunnen worden gemaakt. We moeten al die allochtone leerlingen toch niet weg willen jagen? De volgende stap is snel gezet: Allochtonen toestaan wat aan autochtonen verboden is, kan natuurlijk niet.
Omdat het op alle niveaus zo werkt, wordt het onderwijs al snel van alle inhoud ontdaan. ‘Frontaal’ onderwijs is verboden. De ‘stof’ moet niet te moeilijk zijn, het ‘aanbod’ moet leuk zijn, en er mogen geen ‘groepen’ worden ‘weggejaagd’ door hoge eisen, controversiële wetenschappelijke bevindingen of politiek-incorrecte beweringen. Het is onzeker of onder zulke omstandigheden de opleidingen voor de gewone beta-vakken wel zullen kunnen blijven bestaan.
Dom- of luiheid speelt geen grote rol bij de roetsj langs de glijbaan die het Nederlandse onderwijs doormaakt. Het gaat vooral om verkeerde ‘prikkels’ die de politiek heeft ingebouwd, op advies van ‘deskundigen’. Maar het resultaat zal zijn: een ernstig tekort aan mensen die de vernuftigheden van onze tijd in hun vingers hebben, en die een bijdrage kunnen leveren aan de vooruitgang en de vergroting van de menswaardigheid van het bestaan.
HansJansen
De Nieuwe Vredesorganisatie
We hebben een zeer dure les gehad.
Nu de vredesconferentie te San Francisco zijn einde nadert, nu de aether voortdurend weergalmt van veiligheidsbonden, controleraden, commissies en sub-commissies, nu alle mensen voor de zoveelste maal hopen dat het nu werkelijk de laatste maal is geweest, is het ongetwijfeld belangwekkend de oorzaken van het falen van dergelijke pogingen in het verleden te beschouwen. Het is het isolationisme van de staten geweest, dat aan deze catastrophe grotendeels schuldig is. Niet alleen Hitler en de Duitsers, maar ook de buitenlandse regeringen, die het fascistische regiem steunden en aanmoedigden, die Abessinië, Spanje, Oostenrijk en Tsjecho-Slowakije weerloos aan hun lot overlieten, dragen verantwoordelijkheid. Dat is al weer oude kost, zeggen sommigen, maar het is lang niet verkeerd zich dat te herinneren. Niet alleen hielden de regeringen zich neutraal tegenover het fascisme, maar zolang ze meenden dat het hun voordeel opleverde hebben ze het zelfs gesteund, tot ze als een koude douche ervoeren, dat ze ver gevorderd waren met het graven van hun eigen graf. Maar het had zover niet behoeven te komen. Ook in de binnenlandse politiek namen de regeringen tegen de fascistische ondermijning generlei ernstige maatregelen. In Nederland gold het uniformverbod voor een onschuldige jeugdbond als de A.J.C., terwijl de Nationale Jeugdstorm als een neutrale vereniging in vol ornaat langs de wegen marcheerde en anti-fascistische vluchtelingen stipt aan de Duitse nazi's werden uitgeleverd.
De enigen die in dit opzicht geen zand in de ogen hadden waren de
PRIJSVRAAG
Wat nu toch zou het kwaadaardigste vers uit de Koran zijn? Hierbij stel ik Koran 9:123 kandidaat, maar zo nodig herzie ik mijn mening wanneer er betere verzen voorhanden zijn.
Het vers begint met ‘O Gij die tot geloof zijt gekomen’, ‘O gij die gelooft’. Het vers spreekt dus direct alle moslims aan. Vrienden en vriendinnen van de islam betogen wel eens dat de agressieve opdrachten die de koran bevat zich nu en dan tot slechts een bepaalde groep moslims in het verleden richten. Moslims zelf willen daar meestal niet aan. Maar bij dit vers is er geen enkele onduidelijkheid. Er wordt geen bepaalde historische context bij geleverd, bijvoorbeeld de vijandigheid van andersdenkenden, of iets anders, bijvoorbeeld een redelijke aanleiding tot verdediging van eigen huis en haard. Volgens de koran komt de oproep die volgt van God en geldt alle moslims. Gelukkig zijn de meeste moslims te humaan en te fatsoenlijk om de opdracht die Koran 9:123 geeft, uit te voeren.
Na de aanhef, 'O gij die gelooft', gaat het vers verder met een bevel dat tot deze gelovigen gericht is:
‘Beoorloogt’, Arabisch qaatiluu, van de wortel QTL, ‘doden’, ‘trachten in de strijd te doden’. De moslims krijgen hier, in de gebiedende wijs, de opdracht te doden en oorlog te voeren, uiteraard volgens de regels van
Indoctrinatie versus historisch besef
Brief aan de leden van de Tweede Kamer
Door Dr. G. H. Cohen Stuart
Brief verzonden per email en per post vanuit Jeruzalem 26 april 2011
Aan de leden van de Tweede Kamer
Dames en heren,
Op beschamende wijze lijkt u als Tweede Kamer in te stemmen met een verbod op onverdoofd (ritueel) slachten. Op grond van een omstreden ‘wetenschappelijk onderzoek’ zal daardoor de vrijheid van godsdienst van m.n. onze Joodse medeburgers fundamenteel worden geschonden.
Het is natuurlijk prijzenswaardig op te komen voor de rechten van het dier maar mogen rechten van de mens daaraan ondergeschikt worden gemaakt? Het ‘recht’ dat slachtdieren nu wordt toegekend is het krijgen van narcose of het schieten van een pen door de kop. Niet gecontroleerd wordt of het dier ten gevolge daarvan nog pijn heeft en daadwerkelijk de dood is ingetreden. Volgens de statistieken wordt in 10% van de gevallen het dier alsnog levend in stukken gesneden. Volgens (een van) de oudst bekende wet(ten) ter vermijding van het lijden van dieren is dit een ernstige vorm van dierenmishandeling.
Zeker sinds het begin van de gewone jaartelling hebben rabbijnen op Bijbelse gronden voor de gehele mensheid Noachidische geboden geformuleerd. Het zevende daarvan verbiedt het eten van vlees van een levend dier. Het Nieuwe Testament verwijst hiernaar in Handelingen 15: 20 (verbod op eten van het verstikte).
Algemeen bekend is dat een mens of dier binnen een enkele seconde het bewustzijn verliest als de hersenen niet van bloed worden voorzien. Bij de deskundig toegepaste Joodse halssnede (sjechieta) treedt binnen enkele seconden
Falende organisatie maakt Von den Dunk tot held van het naoorlogse verzet
“Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus en publicist. Hij schrijft columns voor de Volkskrant, HP/De Tijd en de Gelderlander. Vanwege zijn confronterende schrijfstijl en veelvuldig gebruik van op personen gerichte argumentatie, roept hij vaak controverses op.”
Op 1 maart 2011 stuurde de provincie Noord-Holland nog een enthousiast persbericht de wereld in. De Willem Arondéuslezing 2011 zou dit keer een bijzonder evenement worden, want de eigenzinnige Von der Dunk was van plan het ‘nieuwe taboe’ op ‘De Oorlog’ aan de kaak te stellen. Ze wilden een controverse en ze kregen een controverse. Maar toen de gehoopte controverse er eindelijk kwam, sloegen de provinciale organisatoren nog sneller op de vlucht dan de NSB op Dolle Dinsdag.
In het persbericht gaf Von den Dunk al vast een voorproefje: “Al sedert decennia wordt steevast rond 4 en 5 mei in toespraken bezworen dat ‘het nooit meer mag gebeuren’ en we ‘waakzaam moeten blijven’. Lessen trekken uit het verleden! Tegelijk wordt er steeds verkrampter gereageerd als
Het echte leven
We toetsen tegenwoordig alles aan de mate van echtheid en authenticiteit. Echte slagroom, echte boter, echt eten, een echte auto, echt bier, echte leiders, echte liefde, echte vrienden. Thema van de tiende editie van De Maand van de Filosofie is ‘Het echte leven’. Authenticiteit en echtheid, we lusten er wel pap van. We zoeken echtheid in alle facetten van onze moderne westerse maatschappij. In onze politici, onze tv-programma’s, onze producten, onze vakanties en in onze contacten. Het maandblad Filosofie (april) is geheel gewijd aan dit thema. Evenals tal van lezingen, symposia, filosofische evenementen, en De Dag van de Filosofie op 23 april in Tilburg, De vraag is of die begeerde authenticiteit wel zo echt is.
Stine Jensen heeft het essay voor De Maand van de Filosofie geschreven: Echte Vrienden. Daarin vraagt ze zich af, wat intimiteit nog voorstelt in tijden van Facebook, Geenstijl en Wikileaks. Aanvankelijk was ze behoorlijk fanatiek op Facebook en Twitter (meer dan 800 vrienden, onder wie Woody Allen en Obama); na een tijdje begon ze vraagtekens te stellen bij al dat geroep om aandacht. Het is een en al ijdelheid, vindt ze nu, het getuigt van een diepe zucht naar voortdurende bevestiging en het leidt tot kindertaal: “Vind ik leuk, vind ik leuk, vind ik leuk”. In haar essay voert filosofe en literatuurwetenschapper Jensen het begrip ‘intiem kapitaal’ in. Dat is alles wat betrekking heeft op waardevolle persoonlijke informatie. Die hielden we altijd voor onszelf en voor een klein groepje intimi. Tegenwoordig gooien we die intieme informatie in de openbaarheid van Facebook en Twitter. De overheid maakt er jacht op (na het schietdrama in Alphen aan de Rijn werden er een aantal tweetdreigers opgepakt). En de media maken dit intiem kapitaal tot amusement en vermaak. Je zult dus moeten selecteren in de social media, bewuste keuzes moeten maken tussen privé en openbaar, vindt Jensen, wil je voorkomen dat al je ‘intiem kapitaal’ weglekt en in de openbaarheid komt. Een ander probleem is, volgens Jensen, dat van de fake intimiteit. Bekende figuren lijken iets persoonlijks prijs te geven, dat bij nader inzien een vorm van strategische intimiteit is. De persoon in kwestie vertelt bijvoorbeeld iets over zijn persoonlijke voorkeuren (bv Ik kijk heel graag naar Boer Zoekt Vrouw) om daarmee in zijn rol (als politicus) voordeel te doen. Op deze manier wordt de openbaarheid een persoonlijke wedren, waarin mensen personalia droppen om er invloed mee te kunnen uitoefenen, om zich te onderscheiden van anderen. De wereld als een doorlopende idolsarena waarin we allen voortdurend met elkaar wedijveren, op zoek naar onze fifteen minutes of fame. Volgens Stensen leiden sociale media nogal eens tot tijdverspilling, een gebrek aan concentratie en geroddel. In Facebook gaat het naar haar idee uiteindelijk over de nét niet echte vrienden. Terwijl we streven naar authenticiteit, wordt onze wereld – paradoxaal genoeg – eerder oppervlakkiger. Stensen verwijst in dit verband naar de Italiaanse filosoof Barrico, die spreekt van ‘een horizontale mens die ademt met de kieuwen van Google’, een mens voor wie niet de kwaliteit van bijvoorbeeld een bepaald artikel telt maar het aantal reacties erop en het aantal links dat ernaar verwijst. Ook Joost Zwagerman heeft het gehad met Facebook, zo betoogde hij in zijn column in De Volkskrant. Hij legde zich zelf een caféverbod op voor het “geweldigste virtuele café ter wereld”. Met terugvalaanvechtingen – dat wel. “Ik heb de uren herwonnen waarin ik, net als in pre-Facebookjaren, ‘Niets ‘mag zijn, in de, ahum, taoïstische zin van het woord.” De schrijver Ivo Victoria (nrc next) noemt Jensen en Zwagerman ‘Faceboek- zeurpieten’. 'Verlaat Facebook. Of blijf er. Maar zever niet “.
Ook andere filosofen laten zich in het kader van de tiende editie van De Maand van de Filosofie, zowel in oude als in nieuwe media, uit over het thema ‘Het echte leven’. Ze waarschuwen enerzijds
Manifest van de beledigden
Hoe moeilijk hebben moslims het in Duitsland? Worden ze echt bovenmatig gediscrimineerd en buitengesloten? Dat beweren in ieder geval de schrijvers van een nieuw boek.
Midden in Duitsland wordt tegen moslims opgehitst, wordt ertoe opgeroepen hen te vervolgen, te beroven en te doden? In deze sfeer begint de inleiding van een boek, dat zichzelf “Manifest van de velen” noemt en waarvan de schrijvers niet pas sinds Thilo Sarrazin hebben bepaald: ze worden in dit land permanent aan discriminatie blootgesteld. “Der Spiegel” zou daarbij d.m.v. de voorpublicatie van enkele passages uit het boek van Sarrazin “Deutschland schafft sich ab” het “signaal tot de tegenaanval op de islam”hebben gegeven, waarop “een spervuur volgde…, waarbij iedereen die gedacht had dat Duitsland sinds 1945 genezen zou zijn van chauvinisme, racisme en botte
Grote Vrijdag in Syrië
Activisten maken zich op voor een grote demonstratie in Syrië vandaag, de dag dat ze gedoopt hebben als ‘De Grote Vrijdag’.
Vrijdag is de gevaarlijkste dag van de week voor de regimes in het Midden-Oosten. Regeringen die onder druk staan verwachten een wekelijks escalatie van hun positie elke week op vrijdag, de dag van het gezamenlijke islamitische gebed. Waarnemers vragen zich telkens af hoeveel vrijdagen nog, bijvoorbeeld voor de president Saleh in Yemen of Al-Assad in Syrië. Het zou me niet verbazen als de bloeddruk van menige president, emir en koning en hun verwanten en vrienden, op vrijdags, omhoog schiet en dat de artsen en privéklinieken het extra druk hebben, op de dag waarop iedere ander in het land vrij heeft.Waarom op vrijdag?
Maar waarom vinden demonstraties, protesten en onrust vooral op vrijdags plaats? Omdat mensen samen gaan bidden is
Lees verder bij OPZIJ
Kruisvaarders en Zionisten
Wat wij in het Westen op school over de Kruistochten te leren krijgen, staat ver af van de historische werkelijkheid. Niet alles is een misverstand: De Kruistochten hebben geduurd van ongeveer 1100 tot ongeveer 1300. In veel opzichten doen de staatjes van de Kruisvaarders aan het moderne Israel denken. Ze lagen voor een groot deel ook op dezelfde plek.
Maar behalve een aantal overeenkomsten is er een reeks verschillen. Eén van de overeenkomsten is dat de vrienden en vriendinnen van de islam de Kruisvaarders en de Zionisten allebei als zeer slechte mensen beschouwen. En wie weet: Het zou zo maar waar kunnen zijn. Alhoewel, verhalen over slechtheid hebben iets eentonigs. Ze zouden overal en altijd gebeurd kunnen zijn. Maar nu dan het verschil.
Kruisvaarders die naar huis teruggingen, werden in Europa als halve heiligen beschouwd. Zij waren in Jeruzalem geweest! Ze hadden het heilige Graf bezocht! Ze hadden gestreden dan wel gevaar gelopen voor de zaak van God! Zij hadden geprobeerd het erfgoed van Christus en zijn kerk veilig te stellen! Ze hadden recht op vergeving van hun zonden!
In Jeruzalem zelf daarentegen was iedereen in Jeruzalem geweest. In Jeruzalem zelf was het niets bijzonders om in Jeruzalem te zijn. De keus was dan ook niet moeilijk: een kruisvaarder die terugging naar Europa gold daar als bijzonder en kon rekenen op respect en een warm onthaal. Dus was het voor individuele Kruisvaarders aantrekkelijker om terug te gaan dan om te blijven. Dus gingen de meeste kruisvaarders daadwerkelijk na een paar jaar (of eerder) terug. De kruisvaarders die in het Heilige Land achterbleven, hebben dan ook permanent met een gebrek aan mankracht te kampen gehad.
Vandaar dat ze hun forten zo bouwden dat er bij een beleg nauwelijks bemanning nodig was om het fort te verdedigen. Dat stelde hoge eisen aan het ontwerp, want de forten moesten ook kunnen dienen wanneer er bij een beleg juist heel veel mensen in zaten. Die middeleeuwse kruisvaarderforten zijn in het Midden-Oosten nog steeds in het landschap goed zichtbaar. Er is over de bouw destijds goed nagedacht. Een zeker respect voor de bouwmeesters is op zijn plaats.
De Zionisten hebben het anders aangepakt. Natuurlijk gold het onder Joden als bijzonder om in het Heilige Land geweest te zijn, maar toen de moderne migratie van West- en Oost-Europese Joden naar het heilige Land eenmaal op gang was gekomen, leidde het tot gefronste wenkbrauwen wanneer een migrant terugkwam. Een echte Zionist gaat in het heilige Land wonen en werken, hij sticht daar een gezin, hij is daar niet als vakantieganger, toerist of pelgrim.
Wie na een paar jaar toch maar weer terugkwam, genoot bij andere Zionisten géén ontzag vanwege zijn tijdelijk verblijf op de heilige grond of het tijdelijk in- en uitgeademd hebben van de heilige lucht. Waren die terugkeerders niet eigenlijk verliezers? Het was pijnlijk om het te zeggen, maar het antwoord was vaak ‘ja’. Ongeacht de feiten werd dat antwoord alleen al door de ideologie vereist.
Kruisvaarders zijn soms wel met hun hele hebben en houwen voorgoed naar het heilige land vertrokken, maar meestal hadden ze daar een andere status dan ‘migrant’: ze bleven hoe dan ook pelgrim of toerist. Dat is ook heel mooi, maar een migrant is iets anders.
Dit arrangement van tijdelijkheid was mogelijk doordat de terugkeerders naar Europa bepaald niet als losers beschouwd werden. Het wijdverbreide ontzag voor wie zijn gebeden gezegd had op het heilige Graf heeft op den duur de kruistochtbeweging de das omgedaan.
Het werd ons vroeger op school niet zo verteld, en het zal nu wel al helemaal niet meer ter sprake komen. Maar Zionisten en Kruisvaarders begeerden het land waar zij tijdelijk of voor altijd gekomen waren, tot bloei te brengen, en hebben zich daartoe onwaarschijnlijke opofferingen getroost.
Zijn de Kruisvaarders en de Zionisten daarbij wel aardig geweest tegen de plaatselijke bevolking die daar al aanwezig was? Wat we daar op school over horen, staat ver af van de historische werkelijkheid. Het is een vraag waar veel inkt over gevloeid heeft. Veel van wat over die kwestie beweerd wordt, is propaganda. Dat moet kunnen, propaganda heeft een belangrijke functie. Maar zo miserabel en ongewoon als het in de propaganda wordt voorgesteld, is het echt niet geweest. Er is nu eenmaal veel onrecht en verdriet in de wereld. Zeker naar de hoge normen van Nederland en Amsterdam Oud-Zuid.
The Science of Why We Don't Believe Science
By Chris Mooney
"A MAN WITH A CONVICTION is a hard man to change. Tell him you disagree and he turns away. Show him facts or figures and he questions your sources. Appeal to logic and he fails to see your point." So wrote the celebrated Stanford University psychologist Leon Festinger (PDF), in a passage that might have been referring to climate change denial—the persistent rejection, on the part of so many Americans today, of what we know about global warming and its human causes. But it was too early for that—this was the 1950s—and Festinger was actually describing a famous case study in psychology.
Festinger and several of his colleagues had infiltrated the Seekers, a small Chicago-area cult whose members thought they were communicating with aliens—including one, "Sananda," who they believed was the astral incarnation of Jesus Christ. The group was led by Dorothy Martin, a Dianetics devotee who transcribed the interstellar messages through automatic writing.
Through her, the aliens had given the precise date of an Earth-rending cataclysm: December 21, 1954. Some of Martin's followers quit their jobs and sold their property, expecting to be rescued by a flying saucer when the continent split asunder and a new sea swallowed much of the United States. The disciples even went so far as to remove brassieres and rip zippers out of their trousers—the metal, they believed, would pose a danger on the spacecraft.
Festinger and his team were with the cult when the prophecy failed. First, the "boys upstairs" (as the aliens were sometimes called) did not show up and rescue the Seekers. Then December 21 arrived without incident. It was the moment Festinger had been waiting for: How would people so emotionally invested in a belief system react, now that it had been soundly refuted?
Lees hierr verder.
Black Butterflies
Er is veel geschreven over Black Butterflies (2011), de nieuwe film van Paula van der Oest over het korte leven van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker (1933-1965). In een column in De Volkskrant opperde Ronald Giphart, dat de dames en heren recensenten heel wat vragen over deze film zullen opwerpen. Waarom een biopic in het Engels en niet in het Zuid-Afrikaans (de taal waarin de gedichten zijn geschreven; in de film zien we Carice van Houten in het Engels schrijven en typen)? Waarom sjoemelen met de biografische feiten? Waar zijn de nuances? Jawel, deze vragen stelden de recensenten. En nog een aantal andere. Waarom is de film zo gefocust op Jonkers strijd met haar vader? Versimpelt dat niet haar complexe karakter? Mikken Paula van der Oest en scenarioschrijver Greg Latter (van Goodbye Bafana) niet te veel op een breed publiek? Hoe komt het dat de hoofdpersoon maar niet geloofwaardig wil worden?
Voor mij is de vraag wat deze speelfilm kan bijdragen aan het beeld van Ingrid Jonker, dat we hebben op basis van de biografische schets van Henk van Woerden, uitgegeven in één band (onder de titel Ik herhaal je - 2000) met een bloemlezing (en prachtige vertaling) door Gerrit Komrij van haar gedichten , de documentaire Korreltjie niks is my dood (2001) van Saskia van Schaik, en het theaterprogramma Bitterbessie dagbreek (2004) van ‘Bewolkte Zondag’ (een cd daarvan is nog te krijgen; en op de site van de VPRO is genoemde documentaire nog te bekijken evenals een cd met gedichten van Ingrid Jonker te beluisteren). De vraag is wat een speelfilm in dit geval voor meerwaarde heeft.
Black Butterflies vertelt het verhaal van Jonkers leven, vooral de laatste jaren daarvan, als vrouw, dochter, moeder, zuster, politiek burger in een verscheurd land en als dichter (ze verkoos deze term boven die van dichteres). Giphart benoemt de tegenstellingen
Too good to be forgotten (11) Nico – Desertshore
(Waarin aandacht voor albums die onterecht nooit in de lijstjes van ‘De Beste 100’ zijn terug te vinden)
In 1981 trad zangeres Nico op in De Meervaart in het Amsterdamse stadsdeel Osdorp. Rondom Nico heerste een waas van mysterie, voornamelijk vanwege haar rol als ‘chanteuse’ op het debuut van The Velvet Underground, de invloedrijke band die tweede helft jaren ’60 werd opgericht in New York en Lou Reed en John Cale als haar belangrijkste leden had. Nico zong slechts drie nummers op het legendarische debuut – met de zeer voor de hand liggende titel The Velvet Underground & Nico - maar die nummers zijn absolute klassiekers geworden. Zowel Femme Fatale als I’ll be your mirror en All Tomorrow’s Parties zijn ontelbare keren gecovered, maar nooit werd het niveau van de originelen gehaald.
Voor haar toetreden tot de Velvets had de Duitse Nico – echte naam Christa Päffgen - een carrière achter de rug als fotomodel en actrice – ze speelde onder andere een kleine rol in Fellini’s La Dolce Vita. Ook had ze al een single opgenomen; I’m not saying, (met latere Led Zeppelin gitarist Jimmy Page op gitaar). Daarnaast trad ze zo nu en dan op met haar ‘signature’ harmonium, een zeer ongewoon instrument in de popmuziek en daarom een instrument dat Nico sterk onderscheidde van haar tijdgenoten.
Andy Warhol had The Velvet Underground onder zijn hoede genomen – waarschijnlijk verschilde zijn rol als ‘producer’ van het debuut niet wezenlijk van zijn aandeel in zijn al even beroemde films, waarbij Warhol niet zelden al geeuwend
SCHIJN VAN ONBENULLIGHEID
Wanneer ik voorafgaand aan het ‘etentje’ van 3 mei 2010 had geweten dat ik pas de tweede spreker 'van buiten' was die bij het gezelschap Vertigo ooit het woord voerde, en dat de eerste spreker ook al over het Wildersproces had gesproken, had ik de uitnodiging om daar te komen praten niet aangenomen, maar dit is voor mij verzwegen. Ik weet het pas sinds een paar dagen.
Als ik had geweten dat ik pas de tweede spreker ooit bij dit gezelschap zou zijn, dat beide feestredenaars het over Wilders en diens proces zouden (moeten) hebben, en dat er twee raadsheren van het Amsterdamse Hof mee aanzaten, zou ik alleen al naar aanleiding van de uitnodiging contact met de Officier van Justitie en de advocaat van Wilders hebben opgenomen. Ik weet niet of die mij zouden hebben uitgelachen.
Het zou zo maar eens zinnig kunnen zijn wanneer Justitie ook de eerste spreker, Paul Scheffer, hoort over zijn bedrijvigheid bij eetgezelschap Vertigo. Wat is er toen over het Wildersproces gezegd? Hoe is de aard van de bijeenkomst aan hem voorgesteld? Hoe ver zijn de raadsheren bij die gelegenheid gegaan? Anderzijds, ook Paul Scheffer is misdienaar in de Linkse Kerk.
‘Ik ben niet beïnvloed’ kan betekenen dat niemand er in is geslaagd mij zodanig te beïnvloeden dat mijn mening veranderd is, maar het kan even zo goed betekenen dat niemand mij heeft aangesproken op mijn meningen met de opzet deze meningen te laten veranderen. Die dubbelzinnigheid ben ik mij niet op tijd bewust geweest.
Het Wildersproces zal een aaneenschakeling van blunders en incidenten blijven dat nog jaren kan duren als er niet iemand een stokje voor steekt. De oorzaak is duidelijk. Het Nederlandse strafrecht is nog niet geschikt voor opiniedelicten. Misschien dat de PvdA het initiatief kan nemen tot het opstellen en invoeren van een apart Wetboek Rechtsvordering Opiniedelicten? Met D66 en de Groene Khmer erbij is er vast wel een meerderheid voor te vinden.
Het Wildersproces is ondanks de schijn van onbenulligheid de grootst opgezette en meest systematische aanval op de vrijheid die Nederland buiten oorlogstijd ooit is overkomen.
HansJansen
16 april 2011
We kunnen er toch over praten...?
Uitgelicht: Yasmina E. 'Heldin deelt ervaringen met al-Yaqeen': bron.
Yasmina wilde bij het schietdrama in Alphen aan de Rijn, mensen die op sterven lagen de shahada laten uitspreken:
"Ik heb de Islam altijd gezien als datgene wat het mooiste is wat er is. Ik ben al jaren bezig met het verrichten van Dacwah en ik ben blij dat ook deze schietpartij zich heeft kunnen uiten als een vorm van Dacwah. Het enige waar ik daadwerkelijk mee zit, zijn de twee vrouwen die ik heb geprobeerd te helpen. Die zijn uiteindelijk overleden. Maar op het moment dat ik bij ze was, leefden ze nog. Al waren ze helaas al buiten bewustzijn. Ik wilde ze namelijk vragen de Shahaadah uit te spreken opdat ze gered zouden zijn, en van de Rahmah (Barmhartigheid) van Allah konden profiteren."
Bron: http://al-yaqeen.com/nieuws/nieuws.php?id=1917
Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .
De Tokkies en de Takkies
Update: Liveblog VK hierr.
Update: 15.4.2011 Fragment pag. 29: 'De Tokkies en de Takkies', zie onderaan dit blog.
Update: 13.4.2011Live verslag hierr.
Update, 12.4.2011: In Nieuwsuur vanavond de reconstructie - op basis van het vertrouwelijke dossier van de rijksrecherche - van een ogenschijnlijk onschuldig etentje dat uitgroeide tot een bom onder de rechtszaak tegen Geert Wilders. Lees hierr verder: Nieuwsuur.
De Tokkies en de Takkies
Het was opgezet als een proces tegen Geert Wilders. Het had makkelijk kunnen ontaarden in een proces tegen de islam. Het liep uit op een proces tegen links.
Ik ging er maandag 4 oktober uit plichtsbesef heen, om er een snaaks stukje over te schrijven, zonder te vermoeden dat er ook aan mij een rol zou gaan worden toebedeeld. Het regende en de tram reed niet. Was het niet verstandiger om gewoon thuis te blijven? Toch maar een fiets geleend en op pad gegaan. Zo'n proces was per slot van rekening een historische gebeurtenis: er zou in Amsterdam voor het eerst sinds lange tijd weer eens een ketter berecht worden voor een opiniedelict. Ik had het gevoel dat ik de plicht had gebruik te maken van de kans die mij werd geboden om er bij te zijn.
De tram bleek uiteindelijk wel te rijden, maar toen zat ik al halfweg verregend op een oude fiets. De rechtbank werd zwaar bewaakt. Politie te paard, dranghekken, afgesloten toegangswegen. Politiehonden en de staatsmedia. Er waren stevige voorzorgsmaatregelen genomen, niet alleen om de orde te bewaren, wat gelukt is, maar ook, en minder in het oog lopend, om te voorkomen dat voor een Nederlandse rechtbank de islam in het beklaagdenbankje zou komen te zitten. Ik zag geen demonstranten.
Het aantal getuigen van de verdediging was door de rechtbank teruggebracht van achttien tot drie, onder wie ikzelf, en die drie waren tevoren achter gesloten deuren gehoord. Tijdens een proces drie keer te moeten aanhoren dat de koran inderdaad toestaat, ja, beveelt om je vrouw te slaan (vers 4:34, wa-dribuu-hunna) was te veel voor de gevoeligheid van
"Fraaie illustratie biedt het 'vrouwenstandpunt' van de Staatkundig Gereformeerde Partij"
(...) Velen hebben al gewezen op de samenhang tussen dit amalgaam van jaloezie, lust, onmacht en angst, en de godsdienstige voorschriften die vrouwen van oudsher op hun plaats moesten houden. Want je superieur wanen over een ander wezen is mooi, dat gezag moet wél gehandhaafd - linksom of rechtsom.
Fraaie illustratie biedt het 'vrouwenstandpunt' van de Staatkundig Gereformeerde Partij, thuishaven van bevindelijk-christelijk Nederland. Al sinds haar oprichting in 1919 tracht de SGP onder het volwaardig kiesrecht voor vrouwen uit te komen. Dat is in strijd 'met de roeping van de vrouw,' aldus het Program van Beginselen.
'Ik heb vrouwen ongelooflijk hoog staan,' zei toenmalig fractieleider Bas van der Vlies in 2006. 'Maar een meerwaarde in de politiek? Nee, dat kan ik niet zeggen. Ieder mens krijgt talenten van zijn Schepper mee. Dat geldt voor mannen en vrouwen. Alleen de vraag is: waartoe word je geroepen?' De scheppingsorde, zei de fractieleider, schrijft voor dat de man 'het hoofd' is van de vrouw. 'Ergens ligt er een grens tussen dienende, adviserende en regelende taken aan de ene kant en bestuurstaken, het regeerambt, aan de andere kant.'
Donner: Nederlandse Moslimbroeders zijn kleinschalig maar doen geheimzinnig
Geruststellende mededelingen van minister Donner. Er bestaat geen directe dreiging van de Moslimbroederschap, die in ons land weinig aanhangers telt. De minder geruststellende mededelingen staan in de kleine lettertjes. De Nederlandse broeders krijgen ruime financiële steun uit het buitenland en doen zeer geheimzinnig rond bepaalde activiteiten.
Minister Piet Hein Donner heeft deze week het door de Tweede Kamer gevraagde overzicht verstrekt over de activiteiten van de Moslimbroederschap. De hoofdconclusie
Twitter Je Eigen Huid Vol
Stel je eens voor dat ik zo een stukje zou beginnen. Moeilijk hè. Je zou het ook niet van me nemen. Gelijk heb je, terwijl dit nog een vrij onschuldig voorbeeld is. Maar op Twitter is alles nieuws. 140 tekens ingetikt door een Piet, Els of Mo en artikelen verschijnen, tv-reportages worden in elkaar geflanst, discussies gestart, allemaal vanwege een zogeheten tweet.
Ineens is Twitter de nieuwsbron geworden. Elke seconde nieuws.
Een VU-medewerker twittert in een leuke bui dat “er eigenlijk VN-troepen naar Nederland gestuurd zouden moeten worden om PVV'ers dood te schieten” en niet veel later mogen we deze held op sokken – geheel volgens verwachting – op tv zien afgaan. Wel een mooi gezicht maar maakt dat iemand nou
Lees verder op de site van Metro.
Lees verder op de site van Metro.
PvdA-voorvrouw rekent af met nepfeminisme van haar voorgangers
Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Ondanks mijn optimistische buien ben ik realist genoeg om te beseffen dat de PvdA niet in één dag is veranderd door een opmerkelijk hoofddoekblog van het Kamerlid Martijn van Dam. Ook twee zwaluwen maken geen zomer. Begin deze week vloog wel een tweede vogel over. Keklil Yücel, voorzitter van de PvdA Vrouwenorganisatie, verklaarde in dagblad De Pers, dat de gedachte achter de hoofddoek niet bij deze partij past.
Nieuwe columniste Metro
HOEIBOEI. Annelies van der Veer (foto Thomas Schlijper) begint vandaag op de meningen pagina van deze krant met haar column. Zij zal twee-wekelijks voor Metro schrijven.
De nieuwe columniste schreef ooit stukjes voor de website De Gezonde Roker van Theo van Gogh en begon in oktober 2005 met haar eigen site, omdat ze nog niet uitgeschreven was.
Hoeiboei.nl heeft het motto: “Onafhankelijk en onbaatzuchtig; voor uw dagelijkse portie geestelijk verzet.” Van der Veer vindt het een eer nu voor het brede lezerspubliek van Metro te schrijven, de krant die ooit Theo van Gogh een podium bood.
Hoofdredacteur Metro
12.4.2011
Verwrongen Beelden Van De Holocaust
Zij die binnen deze categorie vallen, proberen de legitimiteit van Israël te ondermijnen door het land te associëren met het toppunt van misdaad, nazi-Duitsland. Zij vallen het Joodse volk aan en vernederen het door het gelijk te stellen met de daders van de wrede genocide die gericht was op de algehele uitroeiing van de Joden. Ook probeert men de vreselijke misdaden van Duitsland en van andere Europese landen wit te wassen door Israël te beschuldigen van soortgelijk optreden.
Deze valse beschuldiging - namelijk dat Israël, Israëli's en Joden als nazi's worden voorgesteld - is een verdere extreme vorm van geschiedvervalsing. Zij die deze antisemitische gedachte koesteren, stellen dat Israël zich nu tegen de Palestijnen gedraagt zoals Duitsland zich tijdens de Tweede Wereldoorlog opstelde tegenover de Joden. 'De slachtoffers zijn nu de daders', is een bekende leus. Zoals eerder gezegd, is 'omkering' van de Holocaust onderdeel van een bredere vorm van holocaustvervalsing, namelijk 'gelijkstelling'. Doordat zij de morele verantwoordelijkheid voor genocide ergens anders neerlegt, bevat 'omkering' van de Holocaust ook elementen van holocaustontkenning.
Vooral in moslimkringen komt het voor dat Joden op één lijn worden gesteld met de nazi's. Ook in het Westen komt dit vooral bij extreem-links voor. Verschillende toonaangevende figuren zoals politici, academici, auteurs, journalisten, en sommige protestantse kerkleiders, alsmede enkele Joden of Israëli's in het Westen, hebben uitspraken gedaan die binnen deze categorie vallen.
De belangrijkste aan de nazi's verwante ideologieën zijn tegenwoordig te vinden buiten Europa. De ergste varianten zijn vooral te vinden in de moslimwereld. Palestijnse antisemitische propaganda, die vaak aanzet tot genocide, is onderdeel van een breder schema van een wijdverspreid, deels theocratisch, islamitisch totalitarisme.
(...)
Uit: Verwrongen Beelden Van De Holocaust - Manfred Gerstenfeld
Geschiedvervalsing onder de loep
Hoofdstuk 7, pag. 128
Vertaling: Peter Meeuse
2011
Bestellen?
De God van de fundamentalisten is almachtig
(...) Wat opvalt aan al die ingewikkelde pogingen de Koran te 'herinterpreteren', is dat geen van die intelligente en goed bedoelende vernieuwers kennelijk kunnen leven met de gedachte die problematische passages in de Koran helemaal overboord te gooien. Door hun pen verandert Allah van een God van duidelijkheid in een God van ambiguïteit, verandert Mohammed van een welbespraakt verkondiger van Allahs woord in iemand die een onsamenhangende warboel van regels heeft nagelaten. Ironisch genoeg was dat de positie die christelijke en joodse critici innamen toen ze voor het eerst van Mohammed hoorden. In hun ogen had hij hele passages uit het Oude en het Nieuwe Testament en oude joodse geschriften gestolen om die, omgevormd tot een tegenstrijdig allegaartje, als authentiek aan de man te brengen. Vernieuwers zijn helemaal niet in Mohammeds zienswijze geïnteresseerd. In hun ogen was mohammed een goed mens, die de vrouw wilde bevrijden, bijvoorbeeld, maar zijn woorden werden verdraaid en moeten nu opnieuw worden verdraaid om de schijn van verdraagzaamheid en gelijkheid op te kunnen houden.
Fundamentalisten moeten niets hebben van pogingen de heilige Koran te moderniseren. Voor hen is het niets anders dan een onmiskenbare vernedering van God en Mohammed. En ik ben bang dat ik de fundamentalisten op dat punt gelijk moet geven, want zij zijn niet degene die last hebben van wat psychologen 'cognitieve dissonantie' noemen. De God van de fundamentalisten is almachtig, hij dicteerde de Koran, en we moeten allemaal leven zoals de Profeet heeft gedaan. Dat is een glasheldere gedachtegang. Het zijn verwesterde theologen die verstrikt zijn geraakt in hun eigen verwarring toen ze de stelling wilden blijven verdedigen dat de Koran een volmaakt geschrift is en dat de profeet Mohammed een volmaakt mens is wiens voorbeeld navolging verdient. In hun optiek zijn alle sleutelpassages in de Koran - dood de ongelovigen, voer hen in een hinderlaag, neem hun bezit, bekeer hen desnoods met geweld, dood homoseksuelen en echtbrekers, veroordeel joden, behandel vrouwen als vee - mysterieuze misvertalingen. (...)
Uit: Nomade - Ayaan Hirsi Ali
pag. 227/228
Uitgeverij Augustus
Amsterdam - Antwerpen
Bestellen?
Vroem, vroemm...
Motorrijden is leuk. De eerste keer dat ik achterop zat - zo'n achttien jaar geleden - moest ik prompt mijn sjaal aan de wind prijsgeven. Bij het afstappen verbrandde ik bijna mijn been aan de uitlaatpijp. Als absolute beginner weet je meestal niet dat je ten eerste adequate kleding moet dragen en ten tweede dat je niet bij iedereen achterop moet stappen. Het is net als met een relatie, je moet weten waar je aan begint maar als je het vertrouwt en er zin in hebt, dien je je over te geven en wel volledig.
Een vriendin stapte in een veel te dunne jas bij haar nieuwe vriendje achterop. Even een ritje op de snelweg maken. Haar zachte, warme borsten drukte ze tegen hem aan, wat hij wel fijn vond maar zij stierf zowat van de kou en kon dat helaas in het geraas van het verkeer niet overbrengen. Het is niet iedereen gegeven om net als Patsy in Absolutely Fabulous omgekeerd op de benzinetank van een Harley Davidson mee te rijden ondertussen haar lange, slanke in sexy nylonkousen gestoken benen 'showend'. Een beeld dat je niet snel vergeet maar dat niet om navolging vraagt.
Motorrijden is leuk. We duiken een bocht in, en ik doe wat elke meerijder behoort te weten, ik duik mee, ik hel mee naar links, al gaat dit tegen mijn verstand en gevoel van veiligheid in. Rechtop bijven zitten schijnt pas tegennatuurlijk te zijn, en ongemakkelijk voor de bestuurder. Als je het eenmaal fout hebt gedaan, dan begrijp je dat wel.
Er gaat geen lange rit voorbij of ik heb (of neem) even de tijd om, terwijl de wind rond mijn integraalhelm suist, de dood onder ogen te zien. Dat gaat vanzelf want er hoeft maar dit of dat te gebeuren en we zijn er geweest. Daarom ga ik ook liever altijd mee. Maar motorrijden is leuk en ik vertrouw volledig op G die een ervaren, voorzichtige motorrijder is maar niet bang. Hij zal nooit onnodig risico nemen, en hij ziet de mogelijke gevaren tot nu toe altijd bijtijds. Als er een 'bobbel' in de weg zit, waarschuwt hij mij door zijn buikspieren een paar keer ritmisch te spannen, dan weet ik: oppassen! De andere weggebruikers daarentegen, in hen heb ik een stuk minder vertrouwen.
Als we een ritje met de motor maken, hebben we altijd een doel. De lol om zomaar een ritje met de motor te maken, vanwege het motorrijden dus, ontgaat mij volkomen. Desnoods verzin ik die, maar er moet een reden, een doel zijn anders stap ik niet op. De motor is een vervoermiddel, een manier om je snel te verplaatsen, net als de auto, alleen is autorijden vervelend. (Of wij rijden in de verkeerde auto, dat kan natuurlijk ook.)
Maar de ene motor is de andere niet. Een Harley Davidson bijvoorbeeld, is wel mooi maar ik moet er toch niet aan denken dat ik in mijn vrije tijd al dat chroom moet poetsen! En ook de zithouding, dat onderuit zitten, trekt me niet zo, nee geef mij maar een BMW-motor, waarbij je rechtop zit, als een heer of dame in het verkeer maar wel ruimte op de weg opeist. En ook het typische BMW-geluid klinkt mij als muziek in de oren, niet dat ordinaire geknetter maar het lichte, ja, ik zou haast zeggen ingehouden en bescheiden geluid van een luxe boxermodel: vroem, vroemm! Dat geluid (dus niet van de BMW-auto) heeft voor mij geen geheimen meer, ik herken het vrijwel altijd.
Het zal zijn omdat het vandaag de eerste keer van het seizoen is - want eigenlijk ben ik er al aan gewend - dat het mij toch opvalt dat ik zo veel 'vrienden' heb. Ik blijf het een rare gewoonte vinden dat andere motorrijders ons begroeten met het opsteken van de hand. Stel je voor dat automobilisten ook zoiets zouden doen! Het zal wel komen doordat motorrijders tot een minderheid behoren en dat zoiets een band schept; mij spreekt het niet zo aan.
Maar motorrijden, ja motorrijden is hartstikke leuk.
AnneliesvanderVeer
Hij is allebei
Veenendaal, 15 juni 1971
(...) Zondag jongstleden las de pastoor (naar mijn indruk een lieve, goedwillende man, die jaren geleden Woelrat moed ingesproken heeft en psychiatries konsult verschafte terzake zijn, Woelrats, Griekse beginselen) een bisschoppelijk schrijven voor, waarin de voor de zoveelste keer opduikende ketterij aangaande de natuur van Christus beleefd doch beslist werd afgewezen, tot mijn grote opluchting en tevredenheid. Het betreft de malle, saaie en fantasieloze idee, volgens welke Christus uitsluitend mens zou zijn. Een uiterst verwerpelijke dwaling, dat kan ik je wel vertellen. Er zou eens flink opgetreden moeten worden. (Kijk: toen de christelijke religie zich formeel en leerstellig nader omlijnd vastlegde, betoogde zij, dat in Christus God en mens in één persoon verenigd zijn. Maar na een tijdje werden allerlei neuzelaars gesignaleerd die, medegesleept door de drogredenen van zekere Arius, een priester uit Egypteland, beweerden dat Christus wel een zeer hoog en begenadigd schepsel, maar niet God was. Tenslotte wees de Kerk dat officiëel af, op het Concilie van Nicea, waar Christus, in het aldaar gebakken, baaie mooie Credo 'Licht uit Licht, God uit God', en 'waarlijk God uit die waarlijk God is' genoemd werd. Later kwam er weer een ontwikkeling in de richting van een ander uiterste: op instigaatsie van een 'zeer vrome' Rus of Roemeen of wat voor Karpatenkop dan ook, werd op grote schaal de mening verkondigd, dat Christus uitsluitend God was. In zoverre Hij als mens optrad, was dat slechts een zinnebeeldig spel of maskerade. Je ziet dat het beide keren volksvreemde elementen zijn geweest, van buiten de grenzen, die de waarheid belaagden. Van huis uit staan wij, trouw aan dat geloof, rondom ons Vorstenhuis geschaard. Met de komst van al die tienduizenden vreemdelingen echter, die onze zeden en onze gezondheid, ook op geestelijk gebied, aantasten en met voeten treden, is het verval van geloof en moraal begonnen. In ieder geval moest toen weer juist de menselijkheid van Christus worden veilig gesteld. Het is eeuwen lang op die manier heen en weer gegaan, totdat de Kerk, merkwaardig op een concilie te Efesus, dezelfde stad waaruit de verkopers van zilveren Diana-beelden Paulus verdreven, de dubbele natuur van Christus eens en voor altijd bevestigde door Maria uit te roepen tot theotokos = de God barende, of de Moeder van God, als je wilt. Eeuwen en eeuwen heeft het geduurd, miljoenen mensenlevens en geweldige oorlogen heeft het gekost, omdat er altijd weer mensen samenrotten die dachten dat het geloof iets begrijpelijks was, en hom of kuit wilden. Dus telkens kreeg je het gezijk van: Hij is mens. Of van: Hij is God. Tot ze er uitkwamen: Hij is allebei. De beide voorafgaande standpunten waren in hunne eenzijdigheid onwaar.)
Vroeger pakten ze die kankeraars, die miesmachers met hun zuur riekende adem stevig aan. Toen werd de waarheid nog verdedigd. Weet je, wat het beroerde is? Alle geestelijke moeite lijkt wel voor niets gedaan. De diepzinnigste boeken zijn geschreven, televisie en radio omspannen de wereldkloot, maar de studenten reciteren Mao zijn rode Ot en Sien boekje als hield het iets in.
Ik post deze opgewekte brief nu, dan haalt hij nog de nachtposttrein.
Heel veel liefs van jullie
Gerard.
Uit: Gerard Reve - Brieven aan Simon Carmiggelt
Pag. 33/34
Uitgeverij Veen
Twee plus twee is vier-en-een-half (23)
Prof. dr mr Maurits Berger (Universiteit van leiden), winnaar van de hoofddoekprijs 2011: "De sharia en het Nederlands recht zijn voor meer dan 95% aan elkaar gelijk". -------------------------------------
The Saudi Inquisition
In my last column, I highlighted the dilemma faced by Christian leaders of congregations held hostage by intolerant Muslim majorities. Given the growing power of conservative Christians within the only political party that will ever do anything to confront the global Islamic threat, in the only country that has the real power to do so, I think it's important to keep fresh in the minds of American Christians the nature of Muslim attitudes toward Christians—as evidenced not in the platitudinous pabulum dished out by well-scrubbed imams at futile inter-religious conferences with dhimmis, but rather in the facts on the ground: the discriminatory laws, the unjust practices, the systematic inequality imposed on non-believers in general, but Christians in particular, in countries where Muslims have the whip hand. Now the typical strategy of those who wish to minimize these practices is to claim that they are not “intrinsic” to Islam, but the fruit
Lees hierr verder.
[Lees hier Twee plus twee is vier-en-een-half (1), en (2) hierr, en (3) hierr. en (4) en (5) hier, en (6), (7) (8) (9) (10) (11) (12) (13) (14) (15) 16 18 19 20 21 22]
Dictators
‘Dictators vallen als dominostenen’ is een veel gebruikte kop boven tal van artikelen in kranten en tijdschriften van de afgelopen maanden. Je realiseerde je even niet meer, dat er nog zoveel vrij in de wereld rondlopen. Hitler, Stalin, Salazar, Franco en Papadopoulos zijn al lang verdwenen. En met de val van de Berlijnse Muur hebben ook de meeste dictators in Oost-Europa het loodje gelegd. Zoals Tjodor Zjivkov in Bulgarije en Nicolai Ceaucescu in Roemenië. Enver Hoxha (Albanië) was al in 1985 gestorven. Resten ons nog Loekasjenko die zich sinds 1994 in Wit-Rusland staande houdt met behulp van gefraudeerde verkiezingen. In het nieuwe Rusland trekt Poetin achter de schermen nog steeds aan de touwtjes. En in Italië maakt vriend Berlusconi van zijn premierschap een tamelijk autocratische aangelegenheid. Als een verongelijkt kind schreeuwt hij moord en brand, als een paar vrouwelijke rechters zijn frauduleuze handel en wandel daadwerkelijk aan het Italiaanse recht willen toetsen. In een artikel in de Volkskrant noemde Olaf Tempelman Khadafi een tweejarig kind dat zich veertig jaar lang heeft mogen uitleven zonder hinder van democratische instellingen. Een tweejarig kind van wie de pop, z’n speeltjes, nu dreigen afgepakt te worden en die reageert met meteen alle ledematen eruit te trekken. Zo, nu heeft niemand meer een pop. Toen Saparmoerat Niazov door zijn artsen aangeraden werd niet meer te roken, verbood deze alleenheerser in Turkmenistan al zijn onderdanen buiten te roken. In 2006 stierf Niazov desondanks. Zijn opvolger, Goerbangoeli Berdimoechamedov, zit er nog en is niet veel beter. Ten aanzien van de situatie in Tunesië, Egypte en nu Lybië is nogal eens opgemerkt dat de inwoners van die landen nog helmaal niet aan democratie toe zouden zijn, dat ze nog altijd een sterke hand nodig zouden hebben. Je kunt het ook omkeren: er is een sterke democratische hand nodig om het tirannengedrag van tweejarigen in Afrikaanse, Aziatische en Zuidamerikaanse landen en voormalige Sovjetrepublieken een halt toe te roepen. Een sterke democratische tegenbeweging. En daarvoor is meer nodig dan te kunnen schieten met raskolnikovs , zoals Esraa Abdel Fattah , het vrouwelijk gezicht van de Facebook-generatie in Egypte, duidelijk maakte in een interview met De Volkskrant.
Hoe verwerpelijk, gruwelijk en mensonterend het gedrag van dictators in de loop van de geschiedenis ook geweest is, toch spreken hun wandaden vaak op de een of andere manier tot de verbeelding. In ieder geval is er veel over hen geschreven en zijn hun levens vaak verplot, in essays, romans en films. Hitler en Stalin kennen miljoenen hits op internet. In The great Dictator (1940) en Der Untergang (2004) wordt Hitler gespeeld
Sharia4Holland uit zware doodsbedreigingen tegen Wilders
Imran noemt Wilders een vervloekte, ongelovige hond. In een langdurige smeekbede vraagt hij Allah ‘alle ziekte op aarde’ uit te storten op Wilders.
De bedreigingen zijn een reactie op Wilders’ aankondiging dat hij volgend jaar komt met Fitna-2, waarin hij ‘het barbaarse leven van de zieke geest van Mohammed’ wil blootleggen. Imran: ‘Hoe durft hij zich negatief uit te laten over de profeet, die het best denkbare karakter had, de meest edele persoon was, met de allerhoogste status, die enorm respect genoot tijdens zijn leven?’
En: ‘Denk je echt dat je nooit een moslimvrouw of –man zal tegenkomen die plotseling uit het niets opduikt? Denk je echt, dat je áltijd beschermd zal zijn. Of je bent welkom moslim te worden, als broeder in het geloof. Zo niet, dan moet je klaar staan voor de consequenties’.
Het aanbod zich te bekeren, is volgens een jihaddeskundige binnen de inlichtingenwereld een serieuze aanwijzing dat er plannen zijn om de politicus iets aan te doen: ‘In de koran staat dat iedereen die je aan gaat vallen, je vooraf, doorgaans 2 maanden, moet waarschuwen dát je gaat aanvallen en dat men de tijd krijgt zich te bekeren. Osama bin Laden deed dat 2 maanden voor 9/11. Deze waarschuwing werd ook gegeven 2 maanden voor de aanslagen in Londen en in Madrid’.
Bekijk het Youtube filmpje hierr.
Bron: Nieuw Religieus Peil
De Zedenpolitie
Nog meer afnemen? Je zou haast denken dat het niet erger kan! Tenzij we Saudi-Arabië of Iran als voorbeeld nemen natuurlijk.
Het analfabetisme onder Egyptische vrouwen is hoger dan onder mannen en bedraagt 42%. Uit de 454 zetels in het Egyptische parlement, bezetten vrouwen in totaal 8 zetels sinds de afgelopen verkiezingen van 2010. En op de recente lijst van de Gender Gap die opgesteld wordt door het Internationaal Economische Forum stond Egypte op de 125ste plaats van de totaal 134 landen, dat wil zeggen dat slechts 9 anderen landen in de wereld minder deden aan de achtergestelde positie van vrouwen ten opzichte van mannen om de Gap (het gat) te dichten.
Een van de aanwijzingen dat het de verkeerde kant op gaat voor vrouwen was het feit dat er in de commissie, bestaande uit 8 deskundigen, die veranderingen in de grondwet ging bestuderen, geen enkele vrouw
lees hierr verder.
"De zelfmoord blijft een fundamenteel menselijk recht, dat wel, maar een noodrecht."
'La Grâce',
12 December 1979
Lieve Jan,
Joop (die morgen, D.V., uit het Vaderland hier terugkeert) vertelde me, dat jij tegenover hem je bezorgdheid had uitgesproken terzake een voor mij bestaand risiko van zelfmoord. Misschien heeft hij je verkeerd begrepen, maar het geleek me in ieder geval nuttig je te schrijven.
Een therapie, als zij effekt heeft, resulteert in bepaalde verschuivingen, waarbij verdrongen affekten loskomen. Als er in plaats van gezonde strijdbaarheid een destruktieve agressie te voorschijn komt, ja, dan kan die natuurlijk een fatale weg zoeken.
Er is bij mij echter nogal wat, dat een zelfmoord in de weg staat. Mijn agressie en mijn spanningen hebben een uitweg: mijn werk. Voorts gaan mijn depressies nooit meer zo diep, dat ik het leven zelf haat. Ook heb ik een aantal echte, menselijke kontakten.
Wie plegen zelfmoord? Oude, doodzieke mensen met ondragelijke pijnen, lichamelijk of geestelijk. Mensen die niet door de puberteit heen kunnen komen. Mensen die de wereld om hen heen met een diepe rancune haten.
Bij mij is er een sterk gevoel van plicht en verantwoordelijkheid. Een vrij groot aantal mensen zoude mijn dood ernstig verdriet doen. Bovendien: ik stel niet zulke hoge eisen meer aan het leven, dus een teleurstelling zoude niet zo gauw meer tot een kortsluithandeling kunnen leiden.
Dan is er mijn religieuze standpunt. (Ik doel hier niet op het katholieke verbod.) Mijn eigen leven is niet mijn eigendom, net zo min als mijn talent in laatste instantsie mij toebehoort of door mij geschapen is. Het leven is mij opgelegd, en ik mag er daarom niet op lichtvaardige gronden uitstappen. De zelfmoord blijf een fundamenteel menselijk recht, dat wel, maar een noodrecht.
Voorts: het zijn de olijke broeders, de bonvivants, de grappenmakers die dag en nacht beweren dat alles zo 'geweldig' is, die zich opeens opknopen. De hypochonder en de pessimist worden niet zelden stokoud.
Dus: maak je geen zorgen. Vaak denk ik bovendien: zo lang duurt het niet meer, dus we kunnen het beter rustig blijven uitzitten.
Laat eens iets van je horen als je kunt. Intussen heel veel liefs van je
Gerard.
[14 december 1923 – 8 april 2006]
Uit: Brieven aan mijn lijfarts 1963-1980 – Gerard Reve
Uitgeverij Veen – Amsterdam/Antwerpen
Pagina 191-192
1991
Zo wordt het ook opgevat door de Moslims
De reacties daarop waren op hun beurt weer voorspelbaar: intolerant! bekrompen! schandelijke onverdraagzaamheid! racisme! Maar toch, hoe het ook tegen alle huidige modes ingaat, dat was nu een manifestatie van echt geloof, iets waarvan veel mensen al niet meer weten wat het werkelijk inhoudt. De directeur van die school hief het obligate geblaat aan over 'de opdracht begrip en respect te kweken voor elkaars geloof en gebruiken', maar de essentie van echt geloven is nu juist daar geen begrip en respect voor te hebben. Het is alsof je van hen verwachtte dat zij, uit respect voor de opinie van anderen, een brug zouden gebruiken die naar hun overtuiging kapot en levensgevaarlijk is. Als ze daar werkelijk van overtuigd zijn weigeren ze, en als ze toegeven betekent het dat zij aan hun overtuiging twijfelen.
Zo wordt het ook opgevat door de Moslims, die eucumenische initiatieven inderdaad steevast interpreteren als toenaderingen van mensen die ontevreden zijn met hun eigen geloof en die een idee beginnen te krijgen van de superioriteit van de Islam.
Uit: Hoger Honing - Rudy Kousbroek
Pag.86
Meulenhoff Amsterdam, 1997
Goldstone herroept beschuldigingen tegen Israël
Israël zou bewust op burgers hebben geschoten, had Richard Goldstone over de Gaza-oorlog geschreven. Nu herziet de rechter zijn inschatting.
Rechter Richard Goldstone, die Israël in een naar hem genoemd rapport van de VN over de Gaza-oorlog van mogelijke oorlogsmisdaden had beschuldigd, heeft publiekelijk zijn oordeel herzien. “Als ik geweten zou hebben wat ik nu weet, zou het Goldstone-rapport een ander document zijn geworden”, schrijft hij in een bijdrage voor de Washington Post. De regering van Israël reageerde met grote genoegdoening op deze ommezwaai. Minister-president Benjamin Netanyahu kondigde zondag tijdens de wekelijkse kabinetszitting een internationale campagne ter rehabilitatie van het Israëlische leger. Het Goldstone-rapport, zei hij, zou “in de vuilnisbak van de geschiedenis” thuishoren.
In de Gaza-oorlog tijdens de jaarwisseling 2008/2009 had Israël met massief militair geweld gereageerd op de constant voortdurende raketbeschieting door de milities van Hamas. Bij de 22 dagen durende gevechten werden destijds 13 Israëli´s en 1400 Palestijnen gedood, onder wie vele burgers.
In opdracht van de mensenrechtencommissie van de VN had de Zuid-Afrikaan Goldstone, een voormalige hoofdaanklager van het Joegoslavië-tribunaal, daarop in zijn 575 pagina´s tellende onderzoeksrapport zware beschuldigingen tegen beide partijen geuit. Nu prijst hij Israël ervoor, dat er intussen meer dan 400 gevallen van mogelijke misdaden van het leger intern onderzocht zouden zijn. Goldstone beklaagt echter nog steeds, dat Israël destijds iedere samenwerking met zijn onderzoeksteam strikt zou hebben afgewezen. Daardoor zouden er veel bewijzen ontbreken, “die vermoedelijk onze conclusies over de bedoeling en oorlogsmisdaden beïnvloed zouden hebben”, schreef hij.
Uit nieuwe onderzoekingen, die ook bevestigd zouden zijn door een volgende VN-commissie, zou blijken, aldus Goldstone, “dat burgers niet opzettelijk tot doelwit” van Israëlische aanvallen zouden zijn gemaakt.
Als voorbeeld noemde hij een van de belangrijkste aanklachten in zijn rapport – de beschieting van het huis van de familie Smouni –, waarbij 29 burgers werden gedood. Nu weet men, dat het tragische voorval blijkbaar veroorzaakt zou zijn door de verkeerde beoordeling van een foto, die gemaakt werd door een onbemand vliegtuigje. In Israël zou een onderzoek zijn ingesteld naar de hiervoor verantwoordelijke officier. De duur van dit onderzoek zou echter “frustrerend” zijn, voegde Goldstone er aan toe. Terwijl Israël echter werk gemaakt zou hebben van de beschuldigingen, zou Hamas geen onderzoekingen zijn gestart naar de raketbeschieting vanuit de Gazastrook, die duidelijk tegen Israëlische burgers gericht zou zijn geweest.
President Peres van Israël eist een verontschuldiging
De nieuwe inschattingen van de gerenommeerde rechter kwamen ook voor de regering in Jeruzalem als een verrassing. Goldstone, die als Jood altijd het recht van de joodse staat op zelfverdediging had benadrukt, was sinds de publicatie van zijn rapport het doelwit geworden van heftige, ook persoonlijke aanvallen. Hij werd er in belangrijke mate medeverantwoordelijk voor gemaakt, dat het aanzien van Israël in de wereld na de Gaza-oorlog dramatisch verslechterd was. Nu eiste president Peres van Goldstone een verontschuldiging.
Minister van defensie Ehud Barak, die deze functie ook tijdens de Gaza-oorlog had, verlangde dat Goldstone nu ook voor de Verenigde Naties zou moeten treden om zijn nieuwe visie uit te leggen. “De schade is al lang aangericht”, zei een woordvoerder tegen de Süddeutsche Zeitung, maar in ieder geval zou nu duidelijk worden dat de Israëlische strijdkrachten “alles in het werk stellen om het volk moreel te beschermen”.
Rondom de Gazastrook dreigt meer dan twee jaar na de oorlog het geweld opnieuw te escaleren. Tijdens een luchtaanval doodde het Israëlische leger onlangs drie Palestijnen, die tot de gewapende arm van Hamas behoorden. Radicale Palestijnse groeperingen dreigden daarop gezamenlijk met vergelding.
Bron: (Süddeutsche Zeitung)
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
'het schrikbewind der verzinsels'
Ik kreeg een paar reacties in de trant van: bespotten, dat mag niet, want het roept geweld op. Daar is iets van waar, het illustreert hoe we leven als opgesloten in een kooi met gewetenloze misdadigers, je mag ze niet hinderen want dan worden ze boos. En gevaarlijk. Dat is ook een reden waarom moslims worden ontzien. En toch is het de enige adequate procedure. Bij K. van het Reve (in 'Het ongeziene en het ongelezene') is te vinden hoe Viktor Sjiklovski het begrip 'vreemd maken' heeft ontwikkeld: 'de literatuur laat de dingen op een nieuwe wijze tot de lezer doordringen door ze "vreemd" te maken, door ze op een ongebruikelijke, nieuwe manier voor te stellen.' Hier blijken weer de literaire antecedenten van de humor: dat is precies wat spot doet met religie, zodat de gelovige denkt: wat een nonsens is dit toch eigenlijk? En wel zo dat hij zich schaamt.
Uit: Hoger Honing - Rudy Kousbroek
Pag.88
Meulenhoff Amsterdam, 1997
Abonneren op:
Posts (Atom)