Van hun geloof afvallen

Van hun geloof gevallen

De felste aanklachten tegen de islam komen van ex-moslims. Een bloemlezing.

‘Tegen die tijd wist ik dat Mohammed niet de gezant van God was, maar een charlatan, een demagoog met als enige bedoeling mensen te bedriegen en zijn eigen narcisme te bevredigen. Ik wist dat alle kinderlijke verhalen over de hel met verzengend vuur en de hemel met rivieren van wijn, honing en melk, en allemaal orgieën, voortkwamen uit een ziek, onbeschaafd en onzeker bullebakbrein van een man die wanhopig op zoek was naar overheersen, vernielen en zijn eigen macht versterken.’

De Iraniër Ali Sina gaat in Weg uit de islam fors te keer tegen de profeet Mohammed, de koran en alles wat heilig is voor moslims. Met ongeveer 25 voormalige moslims verheft hij in het boek zijn stem tegen de onwetendheid en religieuze dwang die volgens hen de moslimwereld in hun greep houden. Ze getuigen van gruwelijke feiten, zoals de door de moellahs aangemoedigde moord op drie miljoen Bengali’s tijdens de splitsing van West- en Oost-Pakistan.

Samensteller Ibn Warraq, een uit India afkomstige ex-moslim, is niet zachtzinnig te werk gegaan. Uit de bijdrage van Iraniër Azam Kamguian: ‘In essentie is de islam een verzameling geloofsopvattingen en regels tegen menselijke voorspoed, geluk, welzijn, vrijheid, gelijkheid en kennis’. En Abul Kasem uit Bangladesh noteert een reeks gewelddadige en haatdragende soera’s: ‘Ik kan nog veel meer koranverzen citeren om te laten zien hoe gevaarlijk en walgelijk dat boek is.’

De teksten van Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali verbleken bij de felle aanvallen van de schrijvers van Weg uit de islam. Toch is deze aanpak nuttig en nodig. Zoals het ook tijdens de Hervorming en de Verlichting nodig was dat schrijvers hartstochtelijk en agressief tekeergingen tegen het christendom en de katholieke kerk.

Eén ding valt op: bijna alle afvalligen zijn tot hun besluit gekomen na het grondig bestuderen van de koran. Alleen al om die reden is het een slecht idee dit religieuze boek te verbieden. Door hun afvalligheid openlijk uit te dragen, lopen de auteurs grote risico’s: volgens fundamentalistische moslims staat op afvalligheid de doodstraf. Weg uit de islam is een prima boek, ook al gaat het gebeuk met de voorhamer zelfs de hevigste islamcriticus na een tijdje een beetje vervelen.

Het boek opent met een voorwoord van Afshin Ellian, van wie zojuist Allah weet het niet beter verscheen, een bundeling van zijn columns die hij na de moord op Theo van Gogh schreef.

Carel Brendel

Ibn Warraq, Weg uit de islam: getuigenissen van afvalligen. Meulenhoff. €39,90.
Vertaald door Bernadette de Wit

(Bron: AD Weekend, 30 augustus 2008)

Noot: In het nieuwe boek van Ellian staat ook een nieuw essay: Vrede zonder vrijheid en vrijheid in vrede. Lees het fragment, waarin Ellian afrekent met de geschiedschrijving van Geert Mak.

Dat vreemde negativisme

(...)
Herwaardering van de nationale identiteit mag je niet vertalen als een teken van haat tegenover migranten. Iedere beschaving heeft het recht om zichzelf te beschermen en haar voortbestaan te garanderen; van nieuwkomers mag je verwachten dat ze zich daaraan aanpassen. Dit is denk ik ook de juiste verklaring van de grote populariteit van de partijen van Wilders en Verdonk. Ten onrechte worden die extreemrechts genoemd. Maar wat zij willen heeft niks met extremisme te maken. Zij willen een halt toeroepen aan de snobistische minachting voor alles wat inheems en Nederlands is. De huidige herwaardering van het culturele erfgoed is een terechte correctie.

Lees hier de volledige tekst 'Dat vreemde negativisme' van Nahed Selim, Trouw 30.8.2008

De foto: 31 augustus 2008

Gabler, 31.8.2008

D.C. Lama (8)

De Foto: 30 augustus 2008

Gabler, 30.8.2008

3 recente berichten van Nieuw Religieus Peil

Drie recente berichten van Nieuw Religieus Peil:

1. Moslim raadsleden eisen ramadanregels voor alle raadsleden
Islamitische Labour-raadsleden in het district Tower Hamlets in Oost-Londen willen dat hun collega-raadsleden gedurende ramadan niet eten tijdens vergaderingen overdag.
De nieuwe moslimleider Lutfur Rahman en zijn afgevaardigde Siraj Islam willen dat het aantal vergaderingen tijdens ramadan tot een minimum wordt beperkt, zodat de islamitische raadsleden de vasten kunnen volgen.
Lees hier verder.

2. Sharia-rechtbanken brengen vrouwen in het gareel
In Engeland functioneren tien sharia´rechtbanken´. In zo'n 95% van de zittingen gaat het over huwelijkszaken. Moslims vragen vrijwillig om uitspraken van deze sharia-organisaties.
Sharia-uitspraken kunnen vrouwen bijvoorbeeld opleggen dat ze meer ingaan op de behoeften van hun echtgenoot of hoe ze moeten omgaan met hun echtgenoot in slechte en gedwongen huwelijken.
Lees hier verder.

3. Allah Akbar’ weerklinkt in Parijse wijk
De Omar Ibn Al Khattab-moskee in het 11e arrondissement van Parijs, laat iedere vrijdag het verkeer in de straat stoppen tijdens het vrijdaggebed. Sinds kort weerklinkt dat gebed ook via luidsprekers in de buurt.
Lees hier verder.

De Foto: 29 augustus 2008

Gabler, 29.8.2008

De Foto: 28 augustus 2008

Gabler, 28.8.2008

Wat Israël te maken heeft met dhimmitude en het Westen

Fitzgerald: Wat Israël te maken heeft met dhimmitude en het Westen

[Noot van de vertaler: De titel suggereert mogelijk een causaal verband tussen Israël en dhimmitude of verwante problemen in het Westen. Dit is zeker niet bedoeld door de auteur zoals uit onderstaande vertaling blijkt.]

Een reageerder op Jihad Watch vroeg onlangs: “Mijn grote vraag is: Wat heeft Israël te maken met dhimmitude en het Westen?”

Antwoord: Alles. Israel is deel van het Westen, en het Westen zou het Westen niet zijn zonder Israëls bijdrage aan dat Westen.

Israël, of beter gezegd de Joden, verloren hun land (evenals vele andere niet-islamitische en niet-Arabische volkeren) tijdens de islamitische verovering van het Midden-Oosten en van Noord Afrika, waarbij de islamisering gepaard ging met arabisering. (Die arabisering werd overigens op sommige plaatsen, zoals bijvoorbeeld Iran, wel degelijk aangezien voor wat het werkelijk was: cultureel en taalkundig imperialisme dat vele overwonnenen overtuigd heeft dat zij Arabisch zijn of moeten worden om goede moslims te kunnen zijn.) Ondanks arabisering zijn vele Joden er in geslaagd terug te keren naar het Beloofde Land om er een gemeenschap te bouwen, en dat vele decennia vóór het mandaat van de Volkenbond voor Palestina. Joden zijn, ondanks grote belemmeringen, ook tijdens het mandaat terug blijven keren ondanks grotendeels onwillige Britse autoriteiten ter plaatse die zelf zich niet eens aan het mandaat hielden. Zie bijvoorbeeld Artikel 6 van het mandaat volgens welke de Britse autoriteiten verplicht waren de vestiging van Joden te faciliteren. En ook andere Joden kwamen, met name Holocaust overlevenden. En zelfs bijna een miljoen Joden kwamen uit diverse islamitische, Arabische landen alwaar zij slecht behandeld werden en als dhimmi's in voortdurende onzekerheid leefden (zoals overigens alle niet-moslims in islamitische gebieden)

De Joden in Israël, in elk geval de 50% afkomstig uit Arabische landen, zijn niet van zins om als dhimmi's te leven, en zij zullen zeker niet teruggaan naar die status. Afstammelingen van Joden die Israël weer hebben verlaten, om bijvoorbeeld naar Europa te gaan, zijn nu pas aan het ontdekken waar het in de islam allemaal om draait – precies zoals de rest van de Ongelovige Wereld dat, geen moment te vroeg, gaat ontdekken.

Deze Joden zullen, net zoals alle andere Westerlingen en niet-westerse Ongelovigen, in steeds grotere aantallen gaan zien dat de oorlog tegen Israël niets anders is en ook nooit iets anders geweest is dan een klassieke Jihad. Deze ware aard wordt aan het oog onttrokken, deels door het listige gebruik, door moslims, van islamo-christenen (Hanan Ashrawi, Naim Ateek, Michel Sabbah, enz.) onder de Arabieren op de Westelijke Jordaanoever om de Islamitische agenda te promoten. De Jihad wordt echter nog het meest aan het zicht onttrokken door de zorgvuldig gecreëerde maar volstrekt valse “Palestijnse” identiteit, welke met bijzonder veel inspanning is “geconstrueerd”. Mahmoud Darwish is, bijvoorbeeld, zo’n zorgvuldige “constructeur” die voor de Zesdaagse Oorlog zichzelf steeds typeerde met “Ik ben een Arabier” maar daarna plots zichzelf tegenover Westerlingen alleen nog maar een “Palestijn” noemde.

De Jihad tegen Israël wordt geëffectueerd door conventionele oorlogsvoering, en ook door terrorisme, evenals door diplomatieke en economische druk, en uiteraard ook propaganda. De hele rataplan. Er kunnen verschillen zijn in timing en tactiek tussen de Snelle Jihadisten van Hamas en de Langzame Jihadisten van Fatah, maar er is geen enkel verschil in het uiteindelijke doel: Israël moet ophouden te bestaan als plaats waar Joden, en dan niet als dhimmis, kunnen leven op land dat eens islamitisch bezit was. Dit is alles. Geen enkel ander doel is acceptabel voor islamitische Arabieren, hooguit met uitzondering van een handjevol van de intellectueel en moreel meest geavanceerde moslims.

De Jihad tegen Israël krijgt altijd weer veel aandacht – ondanks dat het niet gezien wordt als een Jihad maar zoals Arabieren het graag zien: als een “strijd” van een klein volk, de “Palestijnen” tegen een “bezetter” en zo verder. Deze propaganda campagne is begonnen zelfs lang voor OPEC de oliemarkt monopoliseerde, en ook voordat miljoenen moslims – dwaas genoeg – toestemming kregen zich in het Westen te vestigen, en ook voordat moderne westerse technologie (audio, video, satelliet TV, het Internet) in handen van moslims – die zelf deze techniek niet konden ontwikkelen – gebruikt wordt voor het verspreiden van hun boodschap, hun uiterst dodelijke islamitische boodschap naar alle uithoeken van de Dar al-Harb, omdat de hele wereld, zoals je moet begrijpen, toekomt aan Allah en zijn volk.

Dit is wat Israël “te maken heeft met dhimmitude en het Westen.”

Hugh Fitzgerald

Bron: What Israel has to do with dhimmitude and the West

Vertaling: Cornelis de Deugd (HB)

De Foto: 27 augustus 2008

Gabler, 27.8.2008

Convention day 1 (en 2)

Convention day 1 en 2

If the next three days of the convention are as good as the first day (they will be), this is going to be a fantastic week!

What was the highpoint last night? That’s almost hard to say:

Caroline Kennedy – President John Kennedy’s beautiful daughter - gave a stirring speech about both Obama and her uncle, Ted Kennedy. She said: "Some people say Barack Obama inspires them as much as my father did.” I was moved by that. It brought it all together, the traditions of the Democratic Party that are being fulfilled by Barack Obama. Her homage to her dear uncle was homage to 50 years of Kennedy leadership stretching from JFK to the present.

Lees hier verder: Convention day 1 by the Dutch Delegate Bob Bragar

Slick Soul

Slick Soul

Laat eens iets van je favorieten horen,’ zo vroeg een vriendin mij onlangs bij een bezoek. Als ex-collega’s hadden we regelmatig over muziek gesproken en als het niet op het werk gebeurde, dan passeerde het onderwerp ongetwijfeld ergens gedurende de avond de revue tijdens onze regelmatige pubavonden. Maar dit betrof altijd het feit dát we van muziek hielden, al gaf de nodige genre-aanduiding wel aan dat we aardig op een spoor zaten.

Waar te beginnen want mijn voorliefde bestrijkt een uitermate ruim spectrum. De keus was echter al snel gemaakt. “Laat ik beginnen met wat volgens mij de beste single ooit is,” zo zei ik, en ik zette (Theme from) Shaft van Isaac Hayes op, hetgeen ondanks ons leeftijdsverschil van een kleine twee decennia – wat betekent dat ze nog geboren moest worden toen dit een dikke hit was - in zeer goede aarde viel. Isaac Hayes overstijgt generatiegrenzen.

Twee dagen later vernam ik via het nieuws dat de Amerikaanse soullegende op 65-jarije leeftijd was overleden - aan een beroerte, zo bleek later. Als fan behoor je dan te zeggen dat je ‘geschokt’ was, maar dat is een vervelend cliché dat ook nog eens bezijden de waarheid is, want de dood van Hayes heeft mijn leven echt niet drastisch veranderd. Het maakt me wel licht melancholisch; het feit dat langzaamaan de groten van weleer komen te overlijden onderstreept tenslotte het onverbiddelijke verstrijken van de tijd.

Misschien is mijn reactie ook wat lauw omdat de hoogtijdagen van Hayes echt al lang achter ons liggen, al kende hij een opmerkelijk laat succes als de stem van Chef uit South Park. In die hoedanigheid scoorde hij in 1999 nog een grote hit met het aanstekelijke 'Chocolate Salty Balls' (‘suck on my chocolate, salty balls. Put 'em in your mouth and suck 'em’). Later verliet Hayes de serie uit protest toen de makers een parodie voorstelden op de Scientlogy kerk waarvan hij tot aan zijn dood een aanhanger was.

Als muziek ‘aficionado’ zal ik niet de enige zijn die er voortdurend een imaginaire lijst op nahoudt van de beste singles en beste albums ooit. Die lijstjes zijn altijd een verandering onderhevig, maar ‘Theme from Shaft’ is al enkele jaren mijn onbetwiste favoriet. De soul van de eerste helft jaren ’70 is voor mij een van de beste periodes uit de geschiedenis van de popmuziek. Van de integere en gepassioneerde pracht van Marvin Gaye’s meesterwerk ‘What’s going on’ via ‘Superfly’ van Curtis Mayfield – evenals ‘Shaft’ zogenaamde 'Blaxploitation' filmmuziek - , Al Green en de heerlijke slick soul van Barry White tot de al even slick klinkende uitgesponnen reïnterpretaties van evergreens door Isaac Hayes. Luister naar ‘Hot Buttered Soul’ met de 12 minuten durende versie van de Bacharach/David classic ‘Walk on by’ of Hayes’ over meer dan 18 minuten uitgesponnen versie van ‘By the time I get to Phoenix’.

Maar het beste nummer blijft ongetwijfeld ‘Theme from Shaft’.(de single; de lp is op het titelnummer na behoorlijk saai). Een nummer dat in de Amerikaanse cultuur gegrift staat, met een versie van Bart Simpson in een van de ‘Simpsons’ afleveringen als beste bewijs. Met het nummer haalde Hayes niet alleen een Oscar binnen, hij bereikte er ook de eerste plaats van de Billboard 100 mee, iets wat in Nederland niet lukte (het nummer haalde in Nederland net geen top 10-notering). Desondanks is het nummer ook bij ons uitgegroeid tot een echte ‘classic’, en terecht; weinig andere nummers laten zo’n perfecte ‘blend’ horen van erotische spanning, 'slick' soul en onderkoeldheid. Die lang aangehouden hi-hat in het begin, dat typisch uit de vroege jaren ’70 stammende gitaargeluid van Charles Pitts en dan uiteindelijk die prachtige beginzin: ‘Who’s the black private dick who's a sex machine to all the chicks?' Een nummer om nooit genoeg van te krijgen (zorg wel dat je de lange versie in huis haalt, want op bijvoorbeld 'Isaac Hayes' Greatest Hits' staat een ingekorte editie!)

Kees Bakhuyzen

YouTube: Isaac Hayes - SHAFT

De Foto: 26 augustus 2008

Gabler, 26.8.2008

“Dit schreeuwt om wraak!”

“Dit schreeuwt om wraak!”

Een jaar of tien geleden ben ik ermee begonnen. In de boeken die ik lees, plaats ik een paraafje op de bladzijde die mijn leeftijd aangeeft. Dat blijkt handig te zijn. In aardig wat van mijn boeken staan inmiddels een, twee of drie paraafjes. Vaak is aan een boek met één blik te zien dat het meerdere malen gelezen is; ik houd van boeken maar ik houd nog meer van lezen en dat doe ik het liefst overal. Ik lees graag bij het eten, tenminste als ik alleen ben, in bad (idem dito), in de trein en mijn lievelingsleesplek zal altijd m'n bed blijven zodat menig exemplaar te lijden heeft. Leen nooit een boek aan mij uit.

Het zijn er niet veel maar er staan in de boekenkast exemplaren die ik voor veel geld heb aangeschaft maar nog nooit heb gelezen en waarschijnlijk ook nooit zal lezen: De man zonder eigenschappen bijvoorbeeld. Van Robert Musils. Vooralsnog geen paraafje in Musils, terwijl het daar al sinds 1988 op wacht. Sommige boeken negeer ik jaren achter elkaar, andere verdienen geen ex libris stempel en moeten hun plekje in de kast inleveren, en weer andere pak ik af en toe verlangend beet maar als ik dan aan het laatste paraafje zie dat ik het boek nog maar vier jaar daarvoor gelezen heb, ben ik streng en zet ik het met een zucht terug. Vier jaar is echt te kort, daarvoor is mijn geheugen (nog) te goed. Tot mijn verrassing en blijdschap zag ik onlangs dat het alweer zes jaar geleden is dat ik de Bommelboeken voor de tweede keer heb gelezen. Dat kan net.

Gelukkig zijn de Olivier B. Bommel-verhalen van schrijver en tekenaar Marten Toonder (1921-2005) nog steeds verkrijgbaar (en beslist betaalbaar) want als je ze niet kent, weet je niet wat je mist maar het is zeker dat mooie leesuren je te wachten staan. Ik ken weliswaar één man die zich weinig raad weet met de combinatie van deze strip met daaronder een groot tekstveld maar het moet toch om een uitzondering gaan want we hebben het hier niet over zomaar een “praatje bij [zomaar] een plaatje”. De avonturen van heer Ollie en Tom Poes zijn meesterlijk getekend – van sommige plaatjes zou je een uitvergroting in je woonkamer willen ophangen – en ze zijn zo mogelijk nog meesterlijker geschreven. Het is dubbel genieten. Marten Toonder is een van Nederlands beste en leukste schrijvers.

Er valt veel over de Bommelboeken te vertellen* maar wat de verhalen al zo groots en aantrekkelijk maakt is behalve de heerlijke humor, de weinig verholen manier waarop Toonder indirect commentaar geeft op onze maatschappij. Ook voor de derde keer word ik er weer door getroffen zij het op een andere manier als zes jaar geleden. Dat komt gedeeltelijk doordat ik zelf ouder en o zo veel wijzer ben geworden maar toch ook doordat er sindsdien wel het een en ander veranderd is in Nederland.

Neem nu het verhaal De Wraakgier uit 1957 waarin een bejaarde zogeheten wraakgier, heer Kriegel, min of meer per ongeluk uit het verre Knekelpiek naar het brave, rustige om niet te zeggen vredige en beschaafde Rommeldam komt waar het recht heerst en het leven kostbaar is. Maar voordat Kriegel in Rommeldam arriveert, krijgt de lezer eerst een uitgebreid inkijkje in het dagelijkse leven in Knekelpiek. Heel gek maar daar heerst een geheel andere cultuur waar voor een 'normaal' mens eigenlijk niet te leven valt. Wraakgieren hebben namelijk de eigenaardige gewoonte om, en dat al generaties lang, niemand te vertrouwen en ze schreeuwen bij het minste of geringste om wraak. Zowat elke opmerking is in hun oren verdacht en wordt voor de zekerheid als een belediging opgevat. Waar een normaal mens zijn schouders over ophaalt, betekent dat voor wraakgieren werk aan de winkel. Er dient eigen- en hardhandig 'bewraakt' te worden, en wel onmiddellijk, anders ben je geen echte wraakgier en kom je nergens. Die vergelding houdt onder meer in dat men elkaars huizen vakkundig vernielt of meteen maar in brand steekt. Knekelpiek is een naargeestig oord waar geen heel huis meer staat want het bewraken is een verslavende bezigheid die steeds gemakkelijker ontvlamt, het houdt nooit op.

Wat één vreemdeling, één wraakgier in Rommeldam teweegbrengt is onvoorstelbaar maar geweldig leuk beschreven. Eenmaal in Rommeldam aangekomen, is heer Kriegel niet over het plaatsje te spreken waar volgens hem niet bewraakt wordt:

“Wat een land! Jullie zijn een volk van gemeentereinigers en opschrijvers!”

En:

“Als ik nog jonger was, zou ik de edele gebruiken uit mijn mooie vaderland hier gaan invoeren en dan zou ik van dit waterige reinigingsvolk weer een fier ras maken”.

Kriegel windt met z'n praatjes vervolgens de ene na de andere prominente Rommeldammer om zijn vinger. Zo ook Dorknoper, ambtenaar eerste klasse, die begrip bij de wraakgier vindt “voor de moeilijke taak van een ambtenaar eerste klasse. Ik zal hem tonen dat ik kan optreden als het moet.”

In geen tijd zit de Rommeldamse burgemeester Dickerdack thee met de oude wraakgier te drinken, nou ja bij wijze van spreken dan maar de burgemeester is danig onder de indruk van het frisse en verstandige taalgebruik van deze nieuwkomer die zich tenminste niet zo maar laat beledigen en die hij dan ook snel tot “onbezoldigd gemeente-bewraker” benoemt omdat het een goede burgemeester past een wraakgier als Kriegel te steunen in diens hoogstaande idealen. De inwoners van Rommeldam kunnen nog veel van nieuwkomer Kriegel leren, daar komt het wel op neer.

De media blijven niet lang achter. De gisse journalist Argus schrijft een interessant stukje over de wraakgier en zijn culturele gewoontes dat de Rommeldamse lezers inwrijft dat men in Rommeldam in “een muffe tijd leefde waarin iedereen zich glimlachend de kaas van het brood liet eten. Het dappere voorgeslacht had vergeefs roemruchte daden gepleegd en Rommeldam opgestuwd in de vaart der gemeenten. 'De tegenwoordige generatie zit geheel verslapt voor de t.v.!' riep de schrijver uit. 'Het is geen wonder, dat wij afgezakt zijn tot een derderangs stadje. Maar dank zij het frisse initiatief van de onbezoldigde gemeente-bewraker Kriegel zal dit anders worden. Er zal getoond worden, dat wij nog kunnen strijden voor ons recht! Deze gehele tijd schreeuwt om vergelding. Welnu, wij zullen vergelden!”

Als er een (door de onbezoldigde gemeente-bewraker in het geniep uitgelokt) conflict dreigt met het nabij gelegen Stuipendrecht geeft de burgemeester niet mis te verstane instructies aan zijn commissaris Bulle Bas:
“Laat ze daar in Stuipendrecht voelen, dat je niet met je laat spotten. Denk aan het roemruchte verleden, Bas!”

Hoewel hij even aan dit krachtige taalgebruik moet wennen, staat Bulle Bas al snel open voor de heldhaftige Knekelpiekse vergeldingsmethodes. Vlak voordat zijn agenten het conflict in het naburige Stuipendrecht gaan oplossen, houdt hij op zijn beurt een toespraak die er niet om liegt:

“Tot de laatste man! Denk aan het glorievolle verleden! De eer van de stad staat op het spel!”

De enige die zich niet laat meesleuren door heer Kriegels ideeën en gewelddadige vergeldingspraktijken, althans in het begin, is heer Bommel. Hij doet wat je van een heer mag verwachten, hij houdt zijn rug recht. Hij heeft de vreemdeling dan wel onderdak in slot Bommelstein verleend maar als hij merkt dat de heer Kriegel ook in Rommeldam zijn dagen wil slijten met het nemen van wraak, is de maat snel vol. Hij diskwalificeert hem zonder zogenaamd genuanceerd tolerant te zijn:

“We leven hier in een beschaafd land, heer Kriegel. Zulke dingen komen hier niet voor. In Rommeldam heerst het recht en is het leven kostbaar, als u begrijpt wat ik bedoel. U moet die ruwe gedachten uit het hoofd zetten, anders worden we kwade vrienden!”

En wat later in het verhaal, als blijkt dat zijn beleefde uitleg niet het gewenste resultaat heeft, drukt Bommel op het belknopje, zodat zijn bediende Joost de wraakgier de deur mag wijzen.

“Joost, wijs deze heer de deur en zorg, dat hij er niet meer in komt. In dit huis geen wraakgieren, Joost. Onthoud dat.”

Bommel verwacht dan ook alle steun van zijn buurman markies de Cantecler de Barneveldt.

“Als lieden van onze stand niet pal staan, blijft er niets van de cultuur over, als men begrijpt wat ik bedoel”.

Kriegel trekt zich niets, dat wil zeggen alles van Bommels verstandige woorden en adviezen aan want die woorden schreeuwen natuurlijk om wraak en dat is een kolfje naar de hand van de meesterwraakgier. Hoewel de burgemeester hem wel op het hart had gedrukt dat degene die in Rommeldam eigen rechter speelt, gestraft wordt, lukt het de onbezoldigd gemeente-bewraker vrij gemakkelijk de inwoners van Rommeldam tegen elkaar uit te spelen. De aangiftes en aanklachten zijn niet van de lucht: rechters draaien zodoende overuren en de gevangenis raakt overvol.

Ondanks zijn fiere optreden belandt heer Bommel toch in de gevangenis omdat de grove wraakgier de goedgelovige heer uiteindelijk weet te verleiden zich op zijn arrogante buurman de markies van Cantecler de Barneveldt te wreken door hem uit te schelden voor boleet! Een vreselijk scheldwoord. Dat kan een edelman natuurlijk niet over zijn kant laten gaan.

Gelukkig voor heer Ollie is de scherpzinnige Tom Poes er nog die, zoals in haast alle Bommelverhalen, een list verzint waardoor de wraakgier naar zijn geliefde vaderland Knekelpiek moet vertrekken en de rust en de beschaving terugkeren in Rommeldam.

Annelies van der Veer

Overgehaalde Landrotten
Marten Toonder - De Wraakgier (1957), De Beunhaas, Het Ontstoffen
Uitgeverij de Bezige Bij
Amsterdam
1974


* Ben je op zoek naar een illustere nick? Deze namen vond ik in de Bommelboeken:

(edelman) markies de Cantecler van Barneveldt
(politie-commissaris) Bulle Bas
(burgemeester) Dickerdack
(kapitein) Wal Rus
(trouwe bediende van heer Bommel) Joost
(journalist) Argus
(calvinist) De Zwarte Zwadderneel
(ambtenaar eerste klasse) Dorknoper
(professor) Prlwytzkofski
(professor) Sickbock
(magister) Hocus P. Pas
(meesterschilder) Terpen Tijn
(buurvrouw) Doddeltje
(criminelen) Bul Super en Hieper
('domme' gans) Wammes Waggel
(breinbaas) Kwetal
(bovenbaas) Amos W. Steinheicker (AWS)
(secretaris van AWS) Steenbreek
(doctorandus) Zielknijper
P. Pastinakel
(assistent van professor Prlwytzkofski) Alexander Pieps
(kruidenier) Grootgrut

De Foto: 25 augustus 2008

Gabler, 25.8.2008

De Foto: 24 augustus 2008

Gabler, 24.8.2008

Wijn

Wijn

'Welzeker', zegt Madame Morin. 'Ik heb veel over uw land gehoord. Een tante van ons - ja, het is eigenlijk geen echte tante, maar we zeiden altijd tante tegen haar - die is verleden jaar nog in Brussel geweest. Een grote stad, een prachtige stad! En iedereen spreekt er Frans! Ze zeggen dat het komt omdat het vroeger bij Frankrijk was.'

'Alles was vroeger bij Frankrijk', stel ik vast. 'Het waren ook betere tijden dan nu.'

Mevrouw Morin kijkt mij heel even vorsend aan. Dan, na een kort nadenken, brengt ze de oervroeg te berde: 'Verbouwt men in uw land ook wijn?' Ik knik. 'O ja? Wat voor wijn is dat dan, Monsieur Rêve?'

'Witte wijn, Mevrouw', begin ik haar uit te leggen. 'Wij hebben alleen witte wijn, omdat het in ons land altijd erg koud is. Een groot deel van het jaar is ons land overdekt met sneeuw en ijs. Als de wijn geoogst moet worden, ligt er al een dik pak sneeuw over de wijnvelden. Om die sneeuw weg te krijgen, hebben we grote windmolens - moulins à vent - die met de wind die ze maken de sneeuw van de druiven blazen, zodat ze geoogst kunnen worden. Ze zijn bevroren, als ze geplukt worden, maar dat hindert niet, want het is een speciale soort. Ze worden ontdooid, en de wijn wordt geperst. Het eerste vat is voor onze koningin. Op de eerste dag van het Oogstfeest verschijnt de koningin op het balkon van haar paleis. Honderdduizenden mensen staan te kijken. En dan drinkt de koningin de eerste nieuwe witte wijn uit een reusachtige kristallen bokaal, die ze in één lange teug leeg moet drinken. Daarna voert ze op het balkon een korte rituele dans uit, en als die afgelopen is, barst een groot wijnfeest los, dat drie dagen achtereen duurt.'

'Witte wijn', zegt Mevrouw Morin zonder enige geestdrift. 'Houdt uw koningin daarvan?'

'Ze moet hem wel opdrinken, die witte wijn, omdat het volk dat wil', leg ik uit. 'Maar ze drinkt zelf veel liever rood; ze heeft veel liever een goede rode wijn.'

'Maar die verbouwen ze dus in uw land niet', stelt Mevrouw Morin snel en met nauwelijks verholen leedvermaak vast. 'Wat voor soort rode wijn drinkt ze dan, uw koningin?' En ietwat beschuldigend laat ze erop volgen: Uw koningin komt heel weinig in Frankrijk, geloof ik, is het niet?'

'Onze koningin heeft een klein huisje in Italië, aan de zee', begin ik te vertellen. 'Ze is het liefste waar het heel eenvoudig en stil is. Onze koningin houdt niet van drukte of van wasmachines of allerlei weelde, of van veel personeel. Ze doet vaak zelf het huishouden. En bijvoorbeeld zelf koffie zetten, dat vindt ze gewoon heerlijk! Ze kookt ook vaak zelf het eten. Hare Majesteit zegt: "Een vrouw moet iets te doen hebben. Een vrouw mag niet stilzitten. Er is altijd wel iets wat gedaan moet worden".'

'Daar heeft uw koningin groot gelijk in', beaamt Mevrouw Morin met klem. 'Je moet iets doen, het geeft niet wat. Weet u, dat ik me helemaal beroerd veel, als ik niets te doen heb? Ik word er gewoon ellendig van, eerlijk waar.'

'Maar in dat huis van onze koningin dus, in Italië', ga ik voort, 'daar is op een keer een jonge journalist over de muur geklommen en binnengedrongen. En opeens staat hij pal tegenover de koningin! Hij schrikt zich natuurlijk een ongeluk, maar de koningin stelt hem gerust en glimlacht en vraagt: "Wat wil je allemaal weten, jongmens?"'

Mevrouw Morin glimlacht met bijna moederlijke tederheid. 'Ze is geloof ik erg eenvoudig, uw koningin.'

'Ja, erg eenvoudig', bevestig ik. 'En daarom antwoordt ze ook heel gewoon en geduldig op alle vragen van die jonge journalist. Hij wil graag weten, wat Hare Majesteit het liefst eet. "Ach", antwoordt de koningin, "een mens moet alles leren eten wat goed en gezond is. Ik vind eigenlijk alles wel lekker. Behalve rode kool, maar die groeit hier niet." Onze koningin houdt niet van rode kool, dat is bekend', zeg ik verduidelijkend.

Mevrouw Morin schudt, bijna betoverd door de glans van het aardse sprookje, peinzend het hoofd.

'En toen wilde die jongen natuurlijk ook weten, wat Hare Majesteit het liefste dronk. En wat zegt onze koningin, terwijl ze midden in Italië zit, tegen die Italiaanse journalist?' "Franse rode wijn", zegt ze, want ze is in waarheidsliefde en oprechtheid opgevoed. "het liefste drink ik een Franse rode wijn".'

Het gelaat van Mevrouw Morin krijgt van voldoening een bijna milde uitdrukking. 'Franse rode wijn...' zegt ze me op trotse toon na.

'Maar dat heeft me toch een schandaal in de Italiaanse pers gegeven, Mevrouw! De Nederlandse koningin, die midden in Italië woont, en zegt, dat ze het liefst Franse rode wijn drinkt. Een tumult! En een heleboel boze stukken in de Italiaanse kranten!'

'Nu, daar begrijp ik niets van', zegt Mevrouw Morin schamper. 'Franse rode wijn, dat is toch heel goede wijn? Ja, je hebt natuurlijk wijn die heel erg goed is, en je hebt wijn, die iets minder goed is, maar de Franse rode wijn, die is toch heel goed?'

'Zeer zeker, Madame', val ik haar bij. 'De Franse rode wijn is heel erg goed.'

Gerard Reve

Uit: Gerard Reve - Verzameld Werk deel 6
Uitgeverij L.J. Veen
Amsterdam/Antwerpen
2001

De Foto: 23 augustus 2008

Gabler, 23.8.2008

The Dutch Delegate

Update: Joe Biden!

The Dutch Delegate (in het midden) in Berlijn (25 juli).

Bob Bragar is an American citizen, living in Amsterdam, the Netherlands, and elected by Democrats Abroad as a delegate to the Democratic National Convention.

Vanavond, 25.8.2008 is Bob Bragar te gast bij de NPS-uitzending in Denver: live Nederland 3: 19.30 tot 20.20 uur. Bob spreekt vloeiend Nederlands.

Vote from abroad!

We arrived in America yesterday. It’s great to be here – seeing friends, having fun, talking fast. The best.

But it’s disturbing, as well. Unlike in Europe, where it seems inevitable that Obama will win, here in the US that’s not true at all. It’s a very close race. A Reuters poll today gave McCain a big advantage. In the crucial swing states, it’s neck-on-neck.

If even a small part of what we see here on TV is true, then America is distracted by the issue-of-the-moment (offshore drilling, fears about Russian expansion) and lightening evaluations of Obama’s and McCain’s responses. Should Obama have taken a vacation last week? That was the burning blip. No attention to the things we see from abroad: America’s loss of respect, the decline of the dollar, burgeoning debt, uncontrollable and expensive war, and so forth. The Bush damage that we must repair. And no sense that McCain is Bush redux.

Lees en reageer (in het Engels of het Nederlands) hier evt. verder.

"U maakt deel uit van onze samenleving, daar bent u blij mee en zijn wij blij mee".

Let op! Update/Vervolg Jip en Janneke bericht uit 2006: 22 augustus 2008: Moslim terecht geweigerd en hier (Jammer voor Jeroen Pauw. Toch niet iedereen blij.)

Reactie Enait (gaat in hoger beroep).

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Ingezonden) Uitgelicht: televisie: Pauw en Witteman: donderdag 5 oktober 2006, inclusief reacties uit 2006

Met als gast o.a. Mohammed Faizel Ali Enait, die als solliciterend 'klantenmanager' geen handen wil schudden van vrouwen. Hij is door de Commissie Gelijke Behandeling in het gelijk gesteld.

Na ongeveer 11 minuten in het gesprek, nadat ie al gezegd heeft dat de hand van een vrouw tot een van haar 9 erogene zones behoort en hij eigenlijk de vrouw tegen haarzelf in bescherming neemt door geen handen te schudden, neemt Jeroen Pauw het gesprek weer over met de woorden waar geen spoor van ironie in aan te treffen is:

"U maakt deel uit van onze samenleving, daar bent u blij mee en zijn wij blij mee".

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-verslaggeving/berichten/uitspraken/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

De Foto: 22 augustus 2008

Gabler, 22.8.2008

Historische dag

Historische dag

Dinsdag 19 augustus jl. was een dag om niet te vergeten want wederom is er succes geboekt op het anti-discriminatiefront en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Voor het eerst kon een echte moslimvrouw, ook wel moslima genoemd, meedoen aan de Olympische Spelen zonder zich te hoeven aanpassen aan de doorgeschoten westerse normen. Hardloopster Raqaya Al Ghasara liep, gekleed in een speciaal door het Westen (Canada) ontworpen zogeheten hijood de 200 meter sprint in het Nationale Stadium in Peking.

Weliswaar weerde China afgelopen week wat bijbels uit het machtige land maar het heeft wel degelijk laten zien dat het vooruitgang boekt wat betreft de vrijheid van religie. Het kan dus toch in China! Hulde voor De Volkskrant en ook de Nederlandse televisie (zie de reclameleader voor de Olympische Spelen op Nederland 1) want zij maakten er op 19 augustus direct melding van zodat haar beeld niet meer weg te denken is uit de sportwereld en het Westen in het bijzonder.

Helaas heb ik de 200 meter sprint niet gezien maar mocht Al Ghasara een teleurstellende race gelopen hebben dan weet ik vrijwel zeker dat er op haar outfit toch nog enorme winst te behalen valt.

Annelies van der Veer

Spanningen in de coalitie

Spanningen in de coalitie
(Help Hamito! Arme Patty Brard!)

Na al het gedoe rond de voormalige inbreker en geweldpleger Wijnand Duyvendak, het gevallen Kamerlid van GroenLinks, zou je bijna vergeten dat we nog steeds worden geregeerd door een soort confessionele coalitie. Naast de christelijke partijen CDA en ChristenUnie hebben we immers de Partij van de Arbeid, die zich de afgelopen jaren heeft geprofileerd als de Partij van de islamitische Allochtonen.

De fixatie op ‘zielige moslims’ heeft rampzalige gevolgen gehad voor de PvdA, die na de zeer succesvolle gemeenteraadsverkiezingen van 2006 in de peilingen is gezakt van 60 naar 16 zetels. Als de PvdA autochtone kiezers wegjaagt, dan kunnen wij dat ook, moeten ze gedacht hebben bij het CDA. Want met name sinds het uitbreken van de Fitna-gekte maken de christenen zich grote zorgen om de wensen en eisen van orthodoxe moslims.

In juni 2006 werd CDA-kopstuk Maxime Verhagen nog door PvdA-leider Wouter Bos beschuldigd van het verstoren van de ‘godsvrede’, omdat hij zich duidelijk uitsprak tegen de boerka en de sharia. Nu wringt zich die zelfde Verhagen zich in allerlei bochten om oliesjeiks en moellahs gunstig te stemmen. Uit angst voor ondemocratische prachtlanden als Iran en Syrië is hij bereid de vrijheid van meningsuiting in Nederland in de uitverkoop te doen.

Angst voor moslimlanden speelt hier een rol en zucht naar moslimstemmen, plus de wens van sommige christenen om op de bagagedrager van de islam te strijden tegen ‘godslastering’, kwetsende cartoons en andere uitingen van de vrije seculiere samenleving. CDA-minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin leidt deze ‘kruistocht tegen de humor en de vrijheid’.

Terwijl zijn Interdepartementale Werkgroep Cartoonproblematiek de tekeningen van Gregorius Nekschot nauwlettend in de gaten houdt, is de minister lankmoedig tegen een ernstige schending van de scheiding van kerk en staat vanuit de salafistische hoek. Hirsch Ballin gedoogt de illegale, door imams gesloten islamitische huwelijken, hoewel de Nederlandse wet uitdrukkelijk verbiedt dat huwelijken alleen in de kerk of de moskee worden ingezegend. Met dit gedoogbeleid zet Hirsch Ballin de deur wijd open voor polygamie, uithuwelijking en schijnhuwelijken, betoogt Elsevier-weblogger Paul Lieben terecht.

Merkwaardige omkering van de fronten: Nu is het PvdA-Tweede Kamerlid Jeroen Dijsselbloem die Kamervragen stelt. Ze worden door NRC Handelsblad (16 augustus 2008) geciteerd in een groot interview met de woordvoerder integratiezaken: “Mag je in de Nederlandse wet verankerde normen en waarden zomaar negeren? Een islamitisch huwelijk geeft vrouwen geen enkel recht. Laat zo’n man haar met kinderen achter, hoeft hij geen alimentatie te betalen. Ze erkennen hun kinderen niet en polygamie is toegestaan. Integratie bevat veel dilemma’s: moeten man en vrouw zelf weten hoe ze met elkaar omgaan of zijn er ook algemene normen?”

Wat betreft Dijsselbloem is dat zeker het geval. Zijn lijn is als volgt: "Immigranten niet louter als slachtoffers zien, integratieproblemen niet toedekken onder multiculturele retoriek. Normen stellen, en eisen.” Het zijn teksten die je eerder verwacht te lezen in Het verraad van links dan in een interview met een gezaghebbende PvdA’er.

Nog een hoopgevende zaak: minister Ronald Plasterk die met een gevolg van PvdA-politici deelnam aan de Gaypride, hoewel er nog heel veel moet gebeuren om het vertrouwen van de homo’s volledig terug te winnen. Het demonstratieve optreden van de PvdA-bewindslieden zorgde niettemin voor spanningen in de coalitie. De ChristenUnie was not amused.

Zelfs bij Ella Vogelaar waait de wind uit een andere hoek. Al dan niet aangespoord door spindokter Dig Istha verkondigt de minister van integratie opeens dat een scherp debat over de islam en de integratie van minderheden moet kunnen. Zij nam daarmee afstand van een zeer omstreden rapport van de Europese commissie voor de mensenrechten (ECRI). Datzelfde rapport werd in februari nog enthousiast omarmd door de boerka-minister. Toen was de onzin van ECRI nog goed om Geert Wilders mee om de oren te slaan.

Eén zwaluw maakt nog geen zomer. De oud-linkse krachten en reflexen zijn nog sterk binnen de PvdA, zeker in de grote steden waar de partij stevig in het zadel zit en angstig omgaat met de orthodoxe vleugel van de islam. Terwijl Dijsselbloem lastige vragen stelt aan Hirsch Ballin, worden polygame huwelijken gewoon ingeschreven in de bevolkingsregisters van Amsterdam en Rotterdam.

De hoofdstad hobbelt van de ene naar de andere affaire: het drama rond de Westermoskee, de tokkiefobe lesbrief, de pogingen van Slotervaart-baas Ahmed Marcouch om het koranonderwijs op de openbare basisschool in te voeren, het cliëntelisme in Amsterdam Zuidoost en omgeving, de homovijandige uitlatingen van het PvdA-raadslid Yman Mahrach. Enzovoort, enzovoort.

De raarste campagnes ontspruiten aan het brein van Amsterdamse beleidsmakers. De hoofdstedelijke politie - ook een soort PvdA - voert nu een bijzonder zwakzinnige wervingsactie met de leus ‘Help Hamito’ Door de stad rijden politiebusjes met een foto van een Marokkaanse jongere (met zoals dat heet een bontkraagje) met daarnaast in koeienletters: ‘Hij heeft je nodig omdat hij wordt gediscrimineerd’.

Gelukkig is er nog het ‘liefdevolle PvdA-lid’ Eddy Terstall, die op eigen wijze weet af te rekenen met dergelijke onzin. De cineast op de hoofdstedelijke PvdA-site. “’Degenen die die campagne help Hamito hebben verzonnen zijn niet goed bij hun hoofd. Ik denk dat geen enkele politie agent zich er goed bij voelt dat dat op die auto’s staat. Dat geldt ook voor vrijwel de hele bevolking. Mensen die dit verzinnen verdienen geen dikke ‘wereldvreemde charlatansalarissen’ maar drie jaar plus tbs en eenzame opsluiting met Patty Brard.”

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)

A class thing

A class thing

Dat voedingsvoorlichting in de oorlog is bedacht, zoals ik hier (15.8.2008) schreef, is natuurlijk niet waar. Wat nieuw was, was dat de overheid zelf hier ineens een taak zag en een bureau oprichtte, in plaats van dat slechts particuliere instanties (zoals de Maatschappij tot Nut van't Algemeen, of huishoudleraressen) zich geroepen voelden om de mensen tot betere voedingsgewoonten te bekeren. Dat laatste was al eind 19de eeuw begonnen. Er zat altijd iets bevoogdends bij - maar in tijden van schaarste en armoede had zulke voorlichting toch ook wel zin, geloof ik. Pas nu, in een tijd waarin de Nederlanders gezonder zijn en langer leven dan ooit tevoren, springt de zotheid van overheidsinspanningen en -plannen op dit terrein je soms in het gezicht.

De gretigheid waarmee alle politici en alle kranten sinds kort dikte een 'epidemie' noemen, een ernstige bedreiging van de volksgezondheid, en iets waartegen moet worden opgetreden met vet-taxen, anti-suikerwetten en snackbarverboden, is bevoogding in een nieuw jasje. De zin ervan is afgenomen, en meer dan ooit is het een manier om te zeggen: 'kijk mij eens beter zijn dan al die suffe vetzakken'.

Het is en blijft a class thing. Mensen worden slanker en gezonder als ze beter onderwijs en meer geld krijgen; alleen zijn die dingen nog lastiger te verwerkelijken dan een vestigingsverbod voor snackbars.

Ileen Montijn

De Foto: 21 augustus 2008

Gabler, 21.8.2008

"Zij leren Nederlands, ik leer de wereld"

Uitgelicht: Amsterdams Stadsblad, nummer 33, woensdag 13 augustus: Betere Buurt Berichten:
"Zij leren Nederlands, ik leer de wereld"

"Je kunt je afvragen wie er nu meer leert, zij of ik. Ik geef Nederlandse les aan een groep Turkse vrouwen hier in de Reimerswaalbuurt, er is een groepje Marokkaanse nieuwkomers met wie ik de krant lees en de kinderen help ik met hun huiswerk. Doel van het project is deze bewoners te helpen integreren. Tien uur in de week werk ik hieraan mee. Onbetaald? Nee, zo zou ik het niet willen noemen. Ik woon voor een klein bedrag tijdelijk in een woning van Ymere, midden in de wijk. Net als negen andere studenten Sociale Wetenschappen. Om mij heen zijn wel acht verschillende culturen. En dat is wat ik er met name voor terugkrijg: ik leer hier de wereld kennen." [vetmarkering HB]

Adinda Boeren, student en cöordinator van het project VoorUit

Het project VoorUit is een initiatief van W&S Transition- en Interimmanagement, de Vrije Universiteit en de woningcorporaties Ymere en Far West. Doel: nieuwe Nederlanders helpen bij de integratie in hun wijk. Zo helpen wij mee aan perspectiefvolle buurten.

De Betere Buurt Berichten zijn ook te lezen op www.ymere.nl/beterebuurtberichten
Ymere, wonen, leven, groeien.

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-verslaggeving/berichten/uitspraken/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

De Foto: 20 augustus 2008

Gabler, 20.8.2008

Perron 2b (eind goed al goed)

Perron 2b
(eind goed al goed)

Ze herkent hem aan zijn loopje. Daar is na negen jaar niets aan veranderd: hij houdt zijn hoofd een beetje scheef, als een lieve, gehoorzame hond, zijn lichaam helt licht naar voren. Ze aarzelt niet om de lange gestalte die voor haar het station in loopt aan te spreken. Ze heeft niets te verbergen. Hij noemt verrast haar naam en precies het aantal jaren dat ze elkaar niet hebben gezien.

"Zullen we iets drinken?" Eén trein wil hij voor haar wel laten schieten. Dat kan net. Op dat moment weet ze weer precies hoe deze getrouwde man in elkaar zit. Peter van Straaten heeft hem zo vaak getekend.

Ze weet meteen weer hoe laat het is, ze voelt dezelfde ergernis als van twaalf jaar geleden, hij is niet veranderd. De herinnering aan de gestolen uren die ze met hem doorbracht, komt weer boven. Gestolen maar nooit volledig benut. Dat, alleen dat zou ze hem kwalijk kunnen nemen. Een doodzonde. Maar waarschijnlijk is hij er trots op dat hij zich in heeft gehouden, dat hij niet volledig van het rechte pad afgedwaald is, dat hij zich nooit echt helemaal heeft gegeven. Zo veel genot en geluk past immers niet in zijn calvinistische denkwijze waaraan hij nu eenmaal verslaafd is.

"Dat had ik nou nooit gedacht, dat jij een vaste relatie zou krijgen", is zijn antwoord op de vraag hoe zij leeft. Ze zitten in de stationsrestauratie op perron 2b. Echt een compliment, denkt ze, maar ze houdt zich in. Goed nieuws is niet interessant maar dat is het enige wat ze hem te melden heeft of wil ze hem ergens van overtuigen? Dat je het niet voor minder moet doen? Is ze zo hardleers, of is ze kinderachtig gemeen?

Ze halen herinneringen op aan gemeenschappelijke collega's. Ze weet alles nog uit die tijd van het 'grote verlangen': sehnsucht immer! Het rantsoen: een paar vluchtige kussen in een auto, een biertje drinken in een vrachtwagencafé. Nee, ze hadden hun momenten niet bepaald uitgebuit. Zijn schuldgevoel was daarvoor veel te groot. Een man die trouwt met zijn eerste vriendinnetje met wie hij vier kinderen krijgt, maar die de rest van zijn leven hardop twijfelt of zij wel de ware voor hem is. Toen al keek hij met angst en beven de toekomst tegemoet. "Hoe moet dat straks, als alle kinderen het huis uit zijn?" Dat perspectief stemde hem toen al niet vrolijk, herinnert zij zich. Maar een beslissing nemen, een standpunt innemen, nou nee. Zijn vrouw wist of van niets, of kende hem zo goed dat ze daarom nooit iets te vrezen had. Zonder zijn vrouw was hij nergens.

Het gaat goed met hem. Zijn psychische en fysieke inzinking is al weer jaren achter de rug. Hij heeft zich niet gek laten maken maar zich gestort op zijn hobby die, gesteund door zijn vrouw en een riante vervroegde pensioensregeling, tot nationale erkenning had geleid. Ze ziet zijn gepaste trots. Ja, ze kent zijn werk, het werk dat haar zo sterk doet denken aan het land van Ooit, het veilige leven dat hij altijd had uitgestraald maar waarvan zij nu weet dat het schijn is, dat die zekerheid helemaal niet bestaat. Het volle leven, alles of niets dat is meer haar devies. Hoe had zij toen kunnen weten dat maar weinig mensen vrijheid echt kunnen waarderen?

Hij is een nostalgisch gevoel, meer niet. Een gevoel dat alleen nog een enkele keer per jaar in haar dromen komt rondspoken. Een gevoel waaruit ze altijd opgelucht ontwaakt.

Ze ziet aan hem dat hij het kwijt moet, vlak voordat ze elkaar weer zullen verlaten, het is belangrijk voor hem dat zij het weet, dat zij niet denkt dat hij een kniesoor is.
"Ik moet je ook vertellen dat het met mij en R. heel goed gaat. We zijn de laatste jaren naar elkaar toegegroeid."

Annelies van der Veer

De Foto: 19 augustus 2008

Gabler, 19.8.2008

Spiegel

DriekOplopers (alias Rikus Spithorst) in een satirische column: (...) "Ik zou het buitengewoon toejuichen als iemand eventjes buitengewoon integer het woonadres van Geert Wilders opsnuffelt, en die tent buitengewoon integer in de fik steekt. Die klootzak verdient niet beter." (....) Inspiratie: Fok.nl

DriekOplopers (alias Rikus Spithorst) in een satirische column: (.....) "Ik zou het buitengewoon toejuichen als iemand eventjes buitengewoon integer het woonadres van Femke Halsema opsnuffelt, en die tent buitengewoon integer in de fik steekt. Dat wijf verdient niet beter." (...) Bron: Fok.nl

De Foto: 18 augustus 2008

Gabler, 18.8.2008

Krakers

Krakers

Als de Wereldomroep zijn plicht doet, dan weet u wat krakers zijn, en dan hebben woorden als Grote Keizer, Prins Hendrikkade en zelfs de geheimzinnige woorden Vogel Struys voor u een duidelijke betekenis. Ik weet niet of de Wereldomroep wel eens die krakers zelf aan het woord gelaten heeft. Wij inwoners van Nederland horen en zien ze bij wijze van spreken dagelijks. Laatst stond er in Het Parool een interview met een advocaat van die krakers. Als je het mij vraagt zijn die krakers jongelui uit de betere kringen, die graag voor hun beurt een huis willen hebben, waarvan de huur door iemand anders wordt opgebracht. Die advocaat leek me een erg aardige jongen die geweldig zijn best deed om verontwaardigd te zijn over het grote onrecht dat de krakers voortdurend wordt aangedaan niet alleen door gemeentebesturen en politie, maar ook door onze kapitalistische pers, die heel lelijke dingen over ze schrijft. Zo hebben er bijvoorbeeld vóór de ontruiming van de flats aan de Amsterdamse Prins Hendrikkade in verschillende kranten foto's gestaan waarop het gekraakte pand te zien was met in de dakgoot een ijskast en het onderschrift 'Klaar voor de strijd'. Door die foto werd dus min of meer de indruk gewekt dat de krakers die ijskast in de goot geplaatst hadden als mogelijk wapen om naar beneden te gooien. En dat was helemaal de bedoeling niet. Ik citeer nu de advocaat van de krakers: 'Weet je wat ik opruiend vind? Die foto's in de kranten, op de voorpagina's, vlak voor de ontruiming van de flats op de Prins Hendrikkade, met die ijskast in de dakgoot, en met het onderschrift: klaar voor de strijd. Als je dan achteraf bekijkt wat er is gebeurd, dat er gewoon... Er is nóóit door de krakers op de Prins Hendrikkade gezegd dat ze die ijskast naar beneden wilden duwen om mensen van de Mobiele Eenheid te verpletteren.'

Als vredelievende burger - nu ben ik weer aan het woord - kan ik die foto's alleen maar betreuren, en ook dat onderschrift betreur ik. Inderdaad wordt door zo'n foto en door zo'n onderschrift de indruk gewekt als zouden de krakers die ijskast in de dakgoot als dreigement bedoeld hebben. Wat afschuwelijk van die kranten om die foto's te publiceren! En dan nog met dat onderschrift 'klaar voor de strijd'! Zou zoiets nou niet te voorkomen zijn geweest? Als de krakers nu eens met zo'n hoofdredacteur waren gaan praten van tevoren? Er zou zelfs, bedenk ik nu opeens, nog een veel beter middel zijn geweest. Als ze toch niet van plan waren om zelfs maar die indruk te wekken, zou het dan misschien geen aardig idee zijn geweest om die ijskast niet in de goot te zetten? Dan had hij ook niet gefotografeerd kunnen worden, want een ijskast in een keuken of huiskamer is geen nieuws. Trouwens als je er over nadenkt krijg je zelfs wel enig begrip voor die kranten en voor die journalist die dat onderschrift heeft gemaakt. Want als jongelieden een huis kraken en een ijskast in de dakgoot zetten dan is het voor ons onnozele burgers erg moeilijk te bedenken waarom die ijskast op die zo ongebruikelijke plaats is opgesteld. Je denkt dan haast vanzelf dat die ijskast daar is neergezet om naar beneden gegooid te worden. Hier heeft de voorlichting van de krakers gefaald. Ze hadden - misschien is dit een tip voor later - via Radio-Stad en via hun eigen zender wereldkundig kunnen maken dat die ijskast alleen maar als versiering in die dakgoot stond, of als protest tegen de consumptiemaatschappij die ons ijskasten opdringt die wij helemaal niet nodig hebben, want waarom zou je geen zure melk drinken. Het zijn tenslotte alleen maar de multinationals die voordeel hebben van zo'n ijskast. En de kapitalistische pers natuurlijk.

Karel van het Reve
6 november 1980

Uit: Karel van het Reve - Luisteraars!
Uitgeverij G.A. van Oorschot
Amsterdam
1995

Vorig jaar verscheen tevens Karel van het Reve leest Luisteraars!. Dit drie cd’s tellende luisterboek bevat columns die Karel van het Reve (1921-1999) tien jaar lang uitsprak voor Radio Nederland Wereldomroep. Een deel van het geluidsmateriaal is recentelijk herontdekt en (nog) ongepubliceerd:

Karel van het Reve leest Luisteraars!,
Uitgeverij G.A.van Oorschot, Amsterdam,
ISBN 9789028260009,
17.50 euro.

[De tekst is met toestemming van de erven Van het Reve geplaatst.]

De Foto: 17 augustus 2008

Gabler, 17.8.2008

Nooit Genoeg

Categorie: "Nooit Genoeg"

Plaats hier uw off topic links of reacties (geen spam en andere onzinnge bijdragen!).

(Hoei Boei is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de geplaatste reacties en/of links. Reacties kunnen op Hoeiboei zonder opgave van redenen verwijderd worden. Reageerders/reacties/links die de wet niet respecteren worden (definitief) verwijderd. Trollen eveneens. Men dient met een geldig emailadres te reageren, en bij voorkeur met de eigen naam.)

Jip en Janneke berichten of andere teksten graag naar hoeiboei@gmail.com

Ex-kraker Jojo doorbreekt de omertà

Ex-kraker Jojo doorbreekt de omertà

De val van Wijnand Duyvendak is niet veroorzaakt door de onthullingen over de poging tot brandstichting bij topambtenaar George Verberg, maar doordat een van zijn maatjes van toen is gaan klappen. Dat is de strekking van een opvallend artikel op de website Ravage Digitaal, de digitale krant van de hedendaagse kraakbeweging.

Onder de kop ‘Ex-bluffer pleegde karaktermoord’ beschrijft auteur Roel van den Bosch, dat de op handen zijnde onthullingen van Jo (‘Jojo’) van der Spek over Duyvendaks actieverleden donderdag de definitieve klap betekenden voor Wijnands politieke carrière als Kamerlid van GroenLinks.

Jo was vol lof over Wijnand, maar in feite gaf hij met deze lof een ‘judaskus’ aan Duyvendak, wiens opmars naar het pluche altijd met argwaan is gevolgd door de harde kern van het activisme. Volgens Ravage waren de opnamen met ‘Jojo’ al gemaakt voordat Duyvendak zijn persconferentie aankondigde. Conclusie: Om een directe en vernietigende confrontatie met zijn mededader bij Nova te ontlopen, besloot Duyvendak de handdoek in de ring te gooien.

Jojo van der Spek heeft nog iets opmerkelijks gedaan. Hij heeft de binnen de kraakmafia geldende omertà doorbroken. Ik citeer nogmaal Ravage: “Jo heeft in dat interview een oude code doorbroken. Het is een publiek geheim dat de bedoelde inbraken door Onkruit zijn gepleegd, en dat Wijnand daarin een organiserende rol vervulde. Maar nooit heeft iemand precies uit de doeken willen doen, wie er welke rol vervuld heeft. Enerzijds omdat het niet om de persoon ging, maar om de actie. Anderzijds, omdat niemand een ander er bij wilde lappen.”

Hier geldt dus de code van de politieke onderwereld, waar ook Wijnand Duyvendak deel van uitmaakte. Om met Femke Halsema te spreken: die man is buitengewoon integer.

Carel Brendel

De Foto: 16 augustus 2008

Gabler, 16.8.2008

Dijen als van een notenkraker

Dijen als van een notenkraker


Madonna wordt vandaag vijftig jaar. Geen reden om bij stil te staan als er vorige week niet zo'n opvallende foto van de bijna vijftigjarige in een van die gratis dagkrantjes stond afgedrukt. Elke foto kan natuurlijk geschikt zijn om iemand er onvoordelig uit te laten zien, dat is niet zo moeilijk, maar je moet wat in huis hebben voor een mooie foto; een beetje fotograaf kan zelfs de jonge Amy Winehouse er fris uit laten zien.

De foto van Madonna, met haar ogen half gesloten, is weinig flatteus. Alsof de fotograaf wil zeggen dat het nu definitief met deze vrouw afgelopen is. Dat is de bijna triomfantelijk aandoende boodschap. Volgens het onderschrift is Madonna ook nog eens zwaar ondervoed en zo goed als uitgeput. Ze ziet er inderdaad wat dunnetjes uit, om niet te zeggen afgetraind want haar blote armen tonen gebundelde armspieren van een atleet die op het punt staat naar de Olympische Spelen af te reizen. Beetje griezelig.

Vorige week zag ik ook haar jongste video clip (Give it 2 me) waarin de beelden zo snel wisselen dat het je moeite kost een eerlijke indruk te krijgen van dit vrouwenlichaam van middelbare leeftijd, ook al beweegt Madonna zich als een hippe, geraffineerde paaldanseres maar dan zonder paal en gaat ze als vanouds gekleed in super sexy, weinig verhullende lingerie setjes en zijn de kruisposes veelvuldig. Maar te kort, te vluchtig dus.

Het lijkt me overdreven haar ondervoed te noemen maar wat moet deze vrouw zich te pletter trainen om haar jeugdige en sexy image in stand te houden. En wat trekt ze er niet allemaal voor aan! Niemand hoeft op latere leeftijd echt dik te worden maar kan het niet wat makkelijker, waardiger en zachter? Wie valt er nu voor dijen als van een notenkraker?

Madonna is nog steeds een hele mooie, begerenswaardige vrouw. In een eenvoudige doch aantrekkelijke jurk zou dat al snel tot uiting komen, veel beter zelfs dan wat ze in zo'n trendy video clip laat zien. Wat een vergeefse moeite! Want voor wie doet ze dat?

Ik herinner me de film In bed with Madonna uit 1991 waarin medewerkers er openlijk aan twijfelen of Madonna vijf jaar later nog steeds dezelfde kruisposes (in meerdere betekenissen) en andere onzedelijke danspasjes op het podium zou brengen. Doet ze het voor hen?

Hoe zit het met haar publiek? Welk publiek bedient ze met zo'n clip? Ray of light is een van haar beste cd's en ik luister er zo nu en dan nog graag naar maar als ik haar jongste video clip zie, kan ik toch niet zeggen dat ik me nog tot haar publiek kan rekenen. En wat denkt een achttienjarige eigenlijk bij die beelden?

Toegegeven, ik zie geen enkele mannelijke muzikant van vijftig haar dit nadoen. Petje af voor Madonna! Nog steeds, maar ik ga wel eens twijfelen als ik haar zo bezig zie, het is toch een beetje hoog gegrepen. Ik vraag me af of ze ooit 'mee gaat groeien' met haar publiek. Of zal het gaan zoals ze in de clip zingt: "No one is gonna show me, how! No one is gonna stop me, I can go on and on and on....!")? Om vervolgens aan het einde uitgevloerd op de grond te gaan liggen...

Of is dat een stille hint?

Fatima de Boer-al-Husayn

Canadese moslim beschuldigd van moord op zijn zuster omdat zij haar hoofddoek afdeed

Canadese moslim beschuldigd van moord op zijn zuster omdat zij haar hoofddoek afdeed

TORONTO - De broer van een Canadese tiener die was vermoord in wat vrienden een familieruzie over de islamitische hoofddoek noemen, werd moord ten laste gelegd, waarmee hij het tweede familielid werd dat schuldig werd bevonden aan haar dood, aldus de politie vrijdag.

Aqsa Parvez, 16, van Pakistaanse afkomst, werd in december gewurgd in haar huis in Mississauga, Ontario. Waqas Parvez, 27, die werd beschuldigd van obstructie van de rechtsgang inzake de dood van zijn zuster, werd donderdag moord met voorbedachten rade ten laste gelegd.

Hun vader Muhammad Parvez, 57, werd eerder deze maand moord met voorbedachten rade ten laste gelegd. Hij werd al direct na haar dood als verdachte beschouwd.

De politie wilde geen details verstrekken van enig nieuw bewijs dat resulteerde in de aanklachten van vrijdag of de invloed die de details zouden kunnen hebben op de zaak tegen de vader. Maar de woordvoerster, Samantha Nulle, zei dat de rechercheurs aan het onderzoeken zijn of ook nog andere personen bij de moord betrokken waren.

De politie wilde niet bevestigen dat ze werd vermoord vanwege de hoofddoek en de advocaat van Muhammed Parvez, Joseph Ciraco, zei dat niet alleen culturele zaken een rol speelden. Vrijdag wilde hij verder geen commentaar geven.

Maar vrienden zeiden dat haar dood kwam door een familieruzie over haar weigering om de traditionele islamitische hoofdbedekking te dragen.

Vertaling: Rudolf

Bron: littlegreenfootballs

De Foto: 15 augustus 2008

Gabler, 15.8.2008

RaRa, wie lijkt er op Gandhi?

Update 3: 15.8.2008: Mijn tragische heldin Femke

Update 2: Na het demoniseren nu het remoniseren (Exit Duyvendak)

Update: GroenLinks heeft voor 19.15 uur (live op radio 1) een persconferentie aangekondigd van fractievoorzitter Femke Halsema en kamerlid Wijnand Duyvendak. In Den Haag wordt aangenomen dat Duyvendak daar bekend zal maken dat hij opstapt. (Bron: teletekst)

RaRa, wie lijkt er op Gandhi?

Wijnand Duyvendak was burgerlijk ongehoorzaam. Hij brak in voor de goede zaak. Daarom moeten we 23 jaar na dato niet zo hard vallen over het Kamerlid van GroenLinks. De opwinding rond zijn inbraak bij het ministerie van Economische Zaken (EZ), waar hij plannen voor de bouw van kerncentrales wist te ontvreemden, is niet meer dan een hetze van rechtse media als De Telegraaf en Geen Stijl. Dat is in het kort de denkwijze van de leiding en het kader van GroenLinks. De partij blijft op een enkele uitzondering na (politicoloog Meindert Fennema) volledig achter de ex-inbreker staan.

Eigenlijk is Duyvendak een held, een gemankeerde winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, die in de voetsporen trad van grote mannen als Mahatma Gandhi en Martin Luther King. Oud-communiste Elsbeth Etty haalt de twee grote namen aan in haar NRC-column.

Max van Weezel van Vrij Nederland, eveneens ex-lid van de CPN, springt ook al in de bres voor de bedreigde GroenLinkser: “Wat (Duyvendak) kennelijk over het hoofd zag, was dat actiemethoden die anno 1985 de normaalste zaak van de wereld werden gevonden, nu als onwettig en onfatsoenlijk worden afgekeurd.”

De in 1985 gestolen documenten werden door Wijnand en zijn koevoetbrigade overigens gepubliceerd in het krakersblad Bluf!, waarvan Wijnand redacteur was. Aan het slot van het Bluf!-artikel kunt u nog eens nalezen hoe Duyvendak in de voetsporen trad van geweldloze helden als Mahatma Gandhi en Martin Luther King.

Citaat:

“INBREKEN KAN IEDEREEN”

Tenslotte geven wij hieronder onder het motto ‘inbreken kan iedereen’ een lijstje van adressen van hoge ambtenaren van EZ en de weken dat ze vakantie opgenomen hebben. Om effe te kontroleren of ze inderdaad weg zijn vermelden we ook de telefoonnummers. Voor mensen met gewetensnood: onderstaande personen zijn de direkteur-generaal van energie, zijn plaatsvervanger en topmedewerkers van de direktie elektriciteit en kernenergie. Als zodanig zijn zij verantwoordelijk voor de bouw van nieuwe kerncentrales. Verstoor de rust van deze onruststokers!”

Hierop volgt een lijstje van namen, adressen, telefoonnummers en vakantieperodes van een aantal ambtenaren. Volgens Duyvendak-verdedigers als Van Weezel waren inbraak, bedreiging en intimidatie kennelijk ‘de normaalste zaak van de wereld’.

Goed, de Nobelprijs voor de Vrede is misschien te hoog gegrepen voor Wijnand, maar misschien kunnen we de Singh Varma-prijs nieuw leven inblazen en een andere bestemming geven, zodat onze gemankeerde Nelson Mandela alsnog de gepaste eerbewijzen ontvangt.

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)

De Foto: 14 augustus 2008

Gabler, 14.8.2008

D.C. Lama (7)

De Foto: 13 augustus 2008

Gabler, 13.8.2008

Verspreking

<

Verspreking

Laatst hoorde ik op een borrel een stel van rond de dertig zeggen dat 't geen televisie-toestel in huis heeft. Daar keek ik toch nog van op maar verder is het natuurlijk geen nieuws te zeggen of te schrijven dat je nauwelijks nog televisie kijkt. Je bent al lang de enige niet meer en dat komt niet alleen doordat internet sneller en gevarieerder (nieuws)berichten levert, het komt ook doordat er op televisie weinig te beleven valt. Er worden gewoon geen spannende, vernieuwende of andere verrassende zaken uitgezonden. Dat is al een paar jaar een feit. En er is iets met Nederland waardoor we geen goede praatprogramma's kunnen maken.

Internet is zo veel leuker. Zo veel onafhankelijker.

Wat overblijft zijn films. Ik koop tegenwoordig zo'n gids die alle mogelijk interessante films voor de komende veertien dagen uitlicht en van die 'sterretjes' voorziet. Daar zitten vaak aardige films bij die ik nog niet gezien heb en daarom opneem of live bekijk. Dat bevalt me goed maar ik zal er geen groot HDTV-scherm voor aanschaffen en - omdat ik nu eenmaal vaker bij de commerciëlen langsga - de reclames neem ik wel op de koop toe. Bovendien kan ik tijdens die reclameboodschappen even naar de computer lopen voor mijn eigen boodschap. Kijk ik toevallig eens een film op een niet-commerciële zender dan kost het mij moeite de film in een ruk uit te kijken. Zo ver is het al met mij.

Onlangs versprak ik me ook nog eens. Ik was het aanbod aan films voor die avond aan het doornemen en ietwat teleurgesteld zei ik tegen W. “Er is geen enkele site die vanavond een leuke film uitzendt!”

Pas toen W. begon te lachen, begreep ik dat ik iets nieuws had gezegd.

Annelies van der Veer

De Foto: 12 augustus 2008

Gabler, 12 augustus 2008

Torture

Torture

'Torture camps minutes from Olympic sites’ kopte de Chinese dissidentenkrant The Epoch Times afgelopen woensdag. Ik citeer uit het artikel het relaas van Annie Yang (dat vreemd genoeg ontbreekt in de on line versie), die vertelt over martelmethodes uitgevoerd op aanhangers van de Falun Gong beweging in de ‘Municipal Women’s Re-education Through Labour (RTL) Camp’: “Every day, one was forced to sit for over 18 hours a day with a strict sitting posture – both knees touching each other tightly, both legs touching each other tightly, both hands resting over the knees, the back must be kept straight, eyes must be open and no movement allowed. After a week or two, many people’s bottoms started to rot.”

Dit verhaal in The Epoch Times is slechts een van de vele berichten die de afgelopen maanden in de media te vinden waren betreffende het perfide regime. Afgelopen week vertelde een in Australië woonachtige dissident dat 1,5 miljoen Chinezen hun huis uit zijn gedreven omdat de woningen plaats moesten maken voor bouwprojecten die direct gerelateerd waren aan de Spelen. Voeg daarbij ook nog de uiterst dubiueze rol die China op de achtergrond speelt in Darfur en mijn afkeer is compleet.

Veelvoudig Australisch Olympisch kampioen Ian Thorpe verklaarde afgelopen week dat de Olympische Spelen geen platform zouden moeten zijn voor politiek, mede omdat de boodschap in het niet zou vallen en meer effect heeft als onderdeel van een jarenlange campagne. Hij verwoordde hiermee een visie die door velen wordt gedeeld. Ik zou me daar graag bij aansluiten, maar het is de vraag op welke wijze de Spelen in Beijing kunnen worden losgezien van politiek. De Sydney Morning Herald kopte in ieder geval zaterdag terecht dat de openingsceremonie een perfecte pr vertoning voor het communistische regime was.

Ik weet dat niet kijken absoluut niets uitmaakt en ik zal de beelden uit Beijing dan ook echt wel eens volgen de komende weken, maar ik merk dat mijn enthousiasme – als sportliefhebber heb ik de Olympische Spelen normaal voortdurend aan staan – tot een nulpunt is gedaald. Die hele Spelen doen me niets. Toen tijdens de openingsceremonie president Hu Jintau in beeld kwam, moest ik onwillekeurig direct denken aan de martelpraktijken waarover The Epoch Times berichtte.

Eerder vorige week vond in de autonome provincie Xinjang een aanslag plaats en ik heb begrepen dat er afgelopen weekend nog een aanslag heft plaatsgevonden. Mijn sympathie neigde voor even over te hellen richting de Chinese autoriteiten toen ik beelden zag van het dagelijks leven in deze regio met een grote moslimpopulatie. Als ik van top tot teen ingepakte vrouwen zie, helt mijn steun al snel over naar de andere partij. Maar het is de vraag wat er precies is gebeurd in Xinjang. Japanse verslaggevers die de zaak verder wilden uitzoeken, werden door de autoriteiten hardhandig tegengewerkt. Ik acht moslimterroristen tot alles in staat, maar het Chinese regime is natuurlijk voor geen cent te vertrouwen. Enkele weken terug zag ik op de Australische tv een interview met activiste Rebiya Kadeeer, die geweldloze actie voert voor de Uyghur, de moslimbevolking in Xinjnag, dat ook bekend is onder de naam Oost-Turkistan. Kadeer kwam op mij sympathiek en integer over, het interview toonde in ieder geval een compleet ander gezicht dan het extremisme dat er deze dagen voor zorgt dat Xinjang volop in de mediabelangstelling staat.

We zullen zien hoe de Spelen verder gaan verlopen. Vooralsnog is het een overwinning voor de autoriteiten. Van de hoop dat de Spelen een verbetering in de mensenrechtensituatie zouden brengen, is tot heden bitter weinig gebleken. Integendeel, het lijkt of het regime de duimschroeven nog wat extra heeft aangedraaid in haar arrogantie de mening van het Westen naast zich neer te kunnen leggen.

Kees Bakhuyzen