Met de handleidingen proberen wij te voorkomen dat moslims zich beledigd voelen.Waarom, zo vraag ik me af, komt Ikea met deze vreemde uitleg? Het is niet aannemelijk dat Ikea 60 jaar geleden een veronderstelde moslimcultuur als uitgangspunt heeft genomen bij de vormgeving van haar handleidingen. Niettemin wordt dit thans als een geldend argument gepresenteerd.
Dit is geen excuus. Het is belangrijk om de houding ten opzichte van gelijkwaardigheid te bevorderen, niet in het minst in moslimlanden.Ikea maakt gebruik van het door haar opgedane inzicht dat de islamieten het niet zo op hebben met zelfstandig sleutelende vrouwen, zelfs niet in een handleiding. Maar wat daar ook van zij, dat argument is een gekunstelde invulling achteraf. De Noorse premier onderkent dit echter niet en trekt de lijn onmiddellijk door naar de moslimlanden zelf. Hierdoor krijgt deze klucht zelfs een politieke lading. De onderliggende suggestie dat moslims over lange tenen beschikken dan wel een ongeëmancipeerd concept vertegenwoordigen wordt nu door Kjell ondubbelzinnig bevestigd.
Plus update, 28.8.2009:'Poldermoskee verandert steeds meer in een woestijnmoskee' hierr.Deze links-liberale kranten berichten volgens Bawer niet of nauwelijks over de radicale islam in de Verenigde Staten. Zeer orthodoxe, maar niet gewelddadige moslimleiders krijgen in de Amerikaanse verslaggeving al gauw het predikaat ‘gematigd’. Wie de terreur van Osama bin Laden afwijst, wordt al snel geprezen als ‘bruggenbouwer’.
Zo laat Bawer niets over van een rooskleurig profiel in de New York Times van de lokale imam Reda Shata, volgens verslaggeefster Andrea Elliott een ‘echte bruggenbouwer, met één voet in de islam en één voet in de westerse cultuur'. De serie bezorgde Elliott de Pulitzerprijs voor de beste feature. Bawers oordeel is vernietigend: “Elliott’s artikel was een schoolvoorbeeld van de manier waarop de gevestigde media tegenwoordig de islam behandelen: de nadruk ligt op persoonlijke en oppervlakkige details, die de sympathie opwekken, terwijl men opzij gaat of witwast als het gaat om de kern van het geloof, het gezinsleven, culturele gewoonten, sociale regels en politieke doelen op lange termijn, waarmee men de lezers kan informeren, helderheid verschaffen en wellicht alarmeren.”
Bawer wijdt een hoofdstuk aan ‘de islamitische superster’ Tariq Ramadan en zijn westerse verdedigers, voorop de essayist Ian Buruma, die zich in allerlei bochten heeft gewrongen om Ramadan als progressief te kunnen afschilderen. Ook hier komen we al-Qaradawi weer tegen als de man, die door Ramadan wordt geëerd als ‘het ultieme voorbeeld van de moderne verlichte islam’.
Bawers retoriek is op zijn sterkst als hij de bijna Orwelliaanse manier beschrijft waarop een man als de Anglicaanse aartsbisschop Rowan Williams de werkelijkheid op zijn kop zet in zijn pleidooien voor het toelaten van de sharia. De laatste stap in het verhullen van de vervelende werkelijkheid is het invoeren van een nieuwe woordenschat (newspeak). De Europese Unie denkt over richtlijnen aan politici, waarbij woorden als ’jihad’, ’islamitisch’ en ’fundamentalist’ bij voorkeur worden vermeden. Europa is volgens een functionaris op zoek naar ’een gemeenschappelijke woordenschat en definities’ als het gaat om terrorisme. Bawer: “In 1984 voorspelde Orwell eveneens een maatschappij met een gemeenschappelijke woordenschat en definities."
Hartstochtelijk is Bawer als het gaat om de rechten van homo’s, die op veel plaatsen in de uitverkoop gaan om tegemoet te komen aan wensen uit radicaal-islamitische hoek. Tot zijn spijt stelt hij vast dat homo-organisaties zwijgen over het lot van homo’s in de islamitische wereld, en dat het onderwerp weinig aandacht heeft van westerse regeringen.
Het is te gemakkelijk om Surrender als ’alarmistisch’ af te doen. Bawers betoog is gedocumenteerd met talloze voorbeelden. Slechts een enkele keer betrap ik hem op een slordigheid. Zo schrijft Bawer dat Ramadan als hoogleraar islamologie in Leiden is benoemd op een leerstoel, die volledig wordt gefinancierd door de sultan van Oman. Het is hem ontgaan dat Ramadan zich hiervoor heeft teruggetrokken.
De politieke correctheid van de media valt dagelijks waar te nemen. Wellicht is het in landen als Groot-Brittannië en Noorwegen hiermee nog ernstiger gesteld dan in Nederland. Tegelijk moet ik vaststellen dat op veel plaatsen de politieke correctheid wel degelijk wordt doorbroken. In Nederland bijvoorbeeld zorgen een krachtige publieke opinie, en niet-correcte media zoals De Telegraaf en Elsevier voor een krachtig tegengeluid tegen de gevestigde multiculturele opinies. Voor- en tegenstanders discussiëren er lustig op los op de opiniepagina van De Volkskrant. Wat dat betreft is de situatie een stuk verbeterd sinds het tijdperk-Fortuyn. Bawer komt zelf in zijn boek met talloze voorbeelden van dwarse verslaggevers en bloggers, die in diverse landen tegen de mainstream in aan bod weten te komen.
Bawer stelt terecht vast dat de vrije westerse samenleving op veel plaatsen wordt aangevreten door de religieuze intolerantie van de radicale islam. In die zin is zijn boek een niet mis te verstane waarschuwing. Dat aanvreten hoeft in mijn ogen niet per se tot overgave en ondergang te leiden. Maar het is dan wel zaak dat het Vrije Westen ontwaakt en de rug recht als het gaat om de verdediging van waardevolle vrijheden en mensenrechten. Bawers boek is daaraan een belangrijke bijdrage.
Nog is Polen niet verloren.
Carel Brendel
Fragmenten uit Terwijl Europa Sliep hierr.
+ Ian Buruma ongeloofwaardig (maar ontvangt wel Erasmusprijs 2008) door R. Marres hierr.
De begrippen Dhimmitude en Eurabia zijn in de gehele wereld gemeengoed geworden en dat is geheel te danken aan het jarenlange onderzoek van de historica Bat Ye’or. Hoogtepunten uit haar omvangrijke werk zijn: The Decline of Eastern Christianity waarin zij de geschiedenis van de ondergang van het christendom onder de islam beschrijft en Eurabia, waarin zij de medeplichtigheid van Europese politici aan de huidige islamisatie documenteert.
Wat betreft de voortschrijdende ondermijning van Israel hebben de EU en de OIC elkaar echt gevonden. Wij zien in Europa een geconcerteerde desinformatiestrijd tegen Israel, gepaard met bedreigingen en het zaaien van ressentimenten, die zich inmiddels op dezelfde wijze voltrekt als in de islamitische wereld. Uiteindelijk moet dit terugslaan op het Westen zelf omdat het de grondwaarden waarop de Europese beschaving gegrondvest is, aantast en perverteert.
Jezus, aan Harry denk ik nou werkelijk nooit meer. De man die, getrouwd met een gemeenschappelijke vriendin, uiterst verbolgen reageerde toen ik eens vraagtekens plaatste bij het feit dat ze hun dochtertje naar een gehoofddoekte peuterjuffrouw brachten. (Niet dat ze in hun gezellige stadsdeel veel keus hadden.) Zelfs nadat ik had uitgelegd waaróm ik daar naar vroeg, of ze er bij stil hadden gestaan welke bijzondere rechten er samen gaan met dat kledingstuk, had hij mij aangekeken alsof ik hem zojuist de oorlog had verklaard. Die geüniformeerde was zó lief voor hun dochtertje, ze was zó aardig. Hoe had ik het ter sprake durven brengen! (Vroeger was het rooms-katholicisme binnenshuis nog wel eens bespreekbaar maar dat kun je tegenwoordig wel vergeten als het over koran of islam gaat. Laat staan een grapje maken. Volstrekt taboe.) Het aantal 'Harry's' is de laatste jaren flink gestegen, zij kennen inmiddels allemaal aardige gehoofddoekte collega's, zorgverleners, ambtenaren, winkeljuffrouwen, leraressen, buurvrouwen, noem maar op en daar maak je geen grapjes over natuurlijk. Dat kan niet (meer). Dat is niet respectvol. Ze gaan volledig voorbij aan waar de hoofddoek voor staat, of mompelen iets over 'vrije keuze'.
"En ook de reacties op vragen die jij wel stelt maar anderen nooit," spiegelt de vriendin, met wie ik eigenlijk nooit van mening verschil, me voor. "Volgens mij confronteer je ze op die manier met iets waar ze bang voor zijn, waar ze zelf eigenlijk ook mee zitten, want ook zij voelen aan dat er iets niet klopt. Ze zijn toch niet gek, zij zien toch ook dat er hele nieuwe generaties jonge, geüniformeerde vrouwen ontstaan en dat dat een krankzinnige ontwikkeling is voor Nederland! Zij zien echt wel het absurde daarvan in, maar ze willen het eigenlijk niet weten. Ze zijn bang er iets anders van te vinden dan wat hun geleerd is en ze vinden dat jíj er niets van mag vinden. In plaats van dat de samenleving beschermd wordt tegen de boodschap van dat kledingsvoorschrift, wordt het naleven van deze middeleeuwse dwingelandij juist omarmd en verdedigd! En jij benoemt het en daar kunnen ze niet tegen. Ze zijn allang gecapituleerd zonder het zelf te weten omdat ze willen blijven geloven in een geordende multiculturele samenleving .... in het multiculturele sprookje. Want als je zo doorredeneert hebben ze angst voor het onstaan van chaos, voor vreselijke massa-slachtingen. Men weet maar al te goed hoe dat ten tijde van Hitler is gegaan. Tja, van onwetendheid ga je rare dingen denken. Intussen wil men de problemen die ontstaan door de oprukkende islam in Nederland en Europa niet zien en dat oprukken heeft niet alleen met het groeiend aantal moslims te maken.
Ik kijk de spreekster, mijn vriendin, peinzend aan, er valt weinig tegen haar woorden in te brengen, hoe graag ik dat ook zou willen, en ze is nog niet klaar:
"Kijk, jij bent geen racist en je schrijft gewoon op wat je ziet en hoe je erover denkt. Eigenlijk zijn al die weldenkende 'ex-vrienden' van jou bang voor beter inzicht. Als ze namelijk gaan begrijpen wat de oprukkende islam betekent, trekken ze mogelijk harde conclusies. Dan zullen we nog eens wat meemaken! Dan pas zal racisme op grote schaal ontstaan. De weldenkenden zijn bang voor de angst die in hén schuilt. Dat is hun probleem. Maar nu sluiten ze nog liever hun ogen – voor zolang dat kan – en schelden ze jou uit voor racist en bestempelen ze jou als een hopeloos geval waarmee niet te praten valt”.
Hmm. Hopeloos geval? Verzetloos kapituleren voor de intocht van de islam, dat noem ik pas hopeloos.
Annelies van der Veer
As Siddieqschool is geen rolmodel meer voor de PvdANiet-moslims werden door het onderwijzend team systematisch uitgesloten, stelt Metsemakers. “In de pauzes moesten we apart eten. Wij mochten niet hetzelfde begroet worden als moslimonderwijzers, niet met het woord salem, vrede, want niet-moslims kunnen niet weten wat vrede is. Andersdenkenden worden bestempeld als ongelovig.”
Metsemakers werd geschorst omdat zij in haar lessen de gebruiken van andere religies noemde. Ze zou ook de opdracht hebben gekregen aan de kinderen te vertellen dat het christendom zal worden afgeschaft.
De schrik was groot in de Amsterdamse politiek. Voorzitter Fatima Elatik (PvdA) van stadsdeel Zeeburg had al enige tijd signalen ontvangen dat het niet goed gaat met de school, zei ze tegen Het Parool. “Er is al een afspraak gepland. Maar ik neem vandaag nog contact met de school op.”
Wethouder van onderwijs Lodewijk Asscher (PvdA) vindt dat de As Siddieqschool desnoods dicht moet als die de integratie tegenwerkt. “Er is meer actie nodig. Ik sluit geen enkel scenario uit, ook sluiting van de school niet.”
Aleid Truijens, onderwijscolumniste van De Volkskrant, dringt zonder slag om de arm aan op sluiting. Alle ogen zijn gericht op Sharon Dijksma (PvdA), staatssecretaris van onderwijs, die niet heeft geschroomd om andere islamitische scholen aan te pakken als daar aanleiding voor was. Maar we zitten - met dank aan CDA, ChristenUnie en SGP en alle seculiere partijen die dit brisante onderwerp nooit durfden aan te pakken - nu eenmaal met Grondwetsartikel 23, waarmee in Nederland het religieuze onderwijs wordt gepamperd en gekoesterd.
Truijens: “De vrijheid van onderwijs, gevoegd bij de krankzinnige almacht van de schoolbesturen, leidt tot deze gevaarlijke situaties. De overheid is machteloos: een quasi-werkgever, niet bij machte haar zijn werkgevers te beschermen tegen discriminatie en morele terreur. Staatssecretaris Dijksma zou scholen als As Siddieq onmiddellijk moeten sluiten, maar de wet maakt ingrijpen op grond lesstof onmogelijk. Zo sijpelt de haat langzaam duizenden argeloze hoofdjes binnen, jaar na jaar, en blijkt straks de hel toch te bestaan.”
De schok is dus groot in PvdA-kringen. Nog geen half jaar geleden had het partijcongres een daverend applaus over voor een uitblinkster van de As Siddieqschool. De partij discussieerde over de integratienota. Deze nota viel slecht bij de Vogelaristische vleugel van de partij. De toon was te hard. Partijleider Wouter Bos zou zich bezondigen aan ‘eng nationalisme’. De nota riekte naar Wilders en extreemrechts, volgens partijveteraan Jacques Wallage.
De positieve zaken rond immigratie en integratie werden volgens de critici te weinig belicht. Kort voor het congres deed zich een uitgelezen kans voor om de opposanten gerust te stellen. NRC Handelsblad schreef over de uitstekende resultaten, die enkele allochtone scholieren hadden gehaald bij de CITO-toets. Een van de uitblinkers was een 12-jarige leerlinge van basisschool As Siddieq in het stadsdeel De Baarsjes.
Partijvoorzitter Lilianne Ploumen benaderde de school. Het meisje werd uitgenodigd naar Utrecht, zodat ze als rolmodel in het zonnetje kon worden gezet. In de hoogste klassen van As Siddieq krijgen jongens en meisjes gescheiden onderwijs. Maar voor één keer mocht de leerlinge naast ‘een enge man’ zitten, op een ereplaats naast partijleider Wouter Bos.
Op 16 maart 2009 schreef ik op deze website: “Zo kregen we het treurige beeld te zien van een socialistisch congres dat juicht voor een minderjarig meisje, dat op grond van religieuze dwangvoorschriften in zwarte lappen is gehuld.”
Een half jaar later zijn de socialisten geschokt. Het kan verkeren.
Carel Brendel
Afgelopen vrijdag had de Epoch Times onder andere een artikel over Gaza, waar een voorstel voor nog scherpere ‘zedelijkheids’wetten Staphorst in vergelijking een waar Sodom en Gomorra maakt, terwijl op dezelfde pagina een artikel stond over de wanhopige situatie voor vrouwen in Afghanistan, waar vrouwen die niet langer elke dag in elkaar willen worden geslagen door hun echtgenoten en besluiten tot een echtscheiding alles verliezen – eer, kinderen, huis, familie – en riskeren te worden vermoord door vaders en broers. Bepaald vrolijk word ik er niet van, maar al met al weinig nieuws onder de zon, hoe cynisch dat ook klinkt.
Maar het was een specifieke foto die me het meest opviel in deze editie. Boven een artikel over de toenemende spanningen tussen Venezuela en de (door de VS gesteunde) regering van Colombia stond een foto van een muurschildering in Venezuela, waarop een Amerikaanse vlag in de vorm van een hand stond afgebeeld, en uit die hand rees een soldaat op met een Davidster op zijn helm. ‘Een illustratie van Amerikaanse en Israelische soldaten die op Venezuela schieten’, zo luidde het onderschrift. Pardon? Sinds wanneer is Venezuela in oorlog met Israel? Mij is er althans niets van bekend, dus wat doet die Israelische soldaat hier?
Maar misschien valt alles op zijn plaats als we ons realiseren dat Hugo Chavez, evenals Fidel Castro, dikke maatjes is met Ahmadinejad. ‘De vijand van onze vijand is onze vriend’, begrijpt u? In hun blinde haat voor alles wat met Amerika te maken heeft sluiten Chavez en Castro de fascisten in Teheran graag in de armen. En dan gooien ze natuurlijk graag Israel op een hoop met de VS. ‘De vijand van onze vriend is ook onze vijand’, begrijpt u? In dit licht bezien is het verwijt van ‘fascisme’ en ‘terrorisme’, gericht tegen de gehate Satan en zijn kleine broertje, wel heel cynisch.
Bij het zien van deze foto vroeg ik me af: Wie heeft dit geschilderd? Een willekeurige burger? Is de haat richting Israel er zo diep ingedrild bij het Venezoleaanse volk (ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde burger aldaar zich druk maakt om Israel, of hij nou rijk of arm is)? Of is het van bovenaf gestuurd, wat me logischer lijkt gezien Chavez’ steun aan en bewondering voor Ahmadinejad.
Soms zijn het die kleine dingen die opvallen, juist omdat ze een illustratie zijn van veel grotere ontwikkelingen.
Kees Bakhuyzen
Dat wil nog niet zeggen dat de moslims onze vijand zijn zoals de Duitsers of de Russen onze vijand geweest zijn. Maar de terroristische moslims en hun theorieën over de zuivere islam – die zijn dat wel degelijk. Die willen ons tot slaaf of dood maken. Als wij niet slaaf of dood willen zijn, zullen we ons een beetje moeten verdedigen. Daar hebben we moeite mee, omdat verdediging tegen agressie al snel tot bittere conflicten leidt die nauwelijks van oorlog te onderscheiden zijn. Verdediging en conflict zullen zeker tot chaos leiden. Voor chaos zijn we banger dan voor de islam.
Zodra er moslims (of anderen) met chaos gaan dreigen, slaan alle stoppen bij ons door. De eerste pogingen tot dreigen zijn verkeerd uitgevallen: een amateur-moslimleider riep een aantal jaren geleden dat als alle moslims een dag gingen staken, dat heel Nederland dan plat lag. Maar helaas, de cijfers over werkeloosheid onder moslims zijn van dien aard, dat de goede man alleen maar gegrinnik opriep.
Tegenwoordig lukt het beter. Geef ons invloed, roepen ‘gematigde’ beroepsmoslims, anders kunnen we ‘de jongens’ niet in het gareel houden. Er is geen enkele aanwijzing dat gematigde beroepsmoslims ook maar enige invloed kunnen uitoefenen op de terroristen. Uit de publicaties van de terroristen blijkt eerder het tegendeel. Maar wat waren de ongelovige bestuurders blij dat er een maatregel voor ze bedacht was die leek bij te dragen aan de oplossing van het probleem van de moordenaars die zich onder ons verbergen. Daaraan moest immers iets gebeuren, en dit was iets.
Het was ook nog een maatregel die indien uitgevoerd zou bewijzen dat zij niet anti-moslim waren en dus ook geen rassisten. Het beste van twee werelden: de moordenaars werden bestreden en tegelijkertijd groeiden betere kontakten met de moslims.
Van dat bestrijden is natuurlijk nooit niets terecht gekomen. Het enige resultaat van het aan boord halen van ‘gematigde moslims’ was: Gratis macht, aanzien en invloed voor de zelfbenoemde gematigde beroepsmoslims. Deze ontwikkeling heeft zich in heel Europa voorgedaan, niet alleen in Nederland. Het ligt dus echt niet aan onze kaaskoppendomheid. Het ligt aan de tactiek die onze vijand op ons los laat.
Hoe kwalijk de opstelling van die gematigde beroepsmoslims is, wordt onmiddellijk duidelijk als we hun praatjes vergelijken met wat de legendarische goede Duitsers over het Nazisme en Duitsland plachten te zeggen. Een academisch geschoolde islamograaf krijgt haast onmiddellijk een sterk verhoogde bloeddruk als hij naar de fantasietjes en onwaarheden van mensen als Tariq Ramadan moet luisteren. De ‘goede Duitsers’ logen niet. Voor ‘gematigde beroepsmoslims’ is daarentegen ‘waarheid’ wel heel makkelijk te definiëren: alles is waar wat de weerstand tegen de islam bij de ongelovigen doet afnemen.
Academisch getrainde islamografen zetten uit verbijstering over al dat gelieg zichzelf deels buiten spel. Het ongelovige publiek kan zich in meerderheid immers niet voorstellen op welke schaal en over hoeveel details er door de gematigde beroepsmoslims gelogen wordt. Islamografen die daar op wijzen brengen alleen maar voor de zoveelste keer een ongeloofwaardig slecht bericht.
HansJansen
Plus Update: Het echte schandaal was de benoeming van Tariq Ramadan hier.GroenLinks in Rotterdam lijkt tot elke prijs vast te houden aan het dure adviseurschap van de Tariq Ramadan, de fundamentalist in progressieve verpakking. Wethouder van Apartheid Rik Grashoff haalde Henk Krol, hoofdredacteur van de Gay Krant, door het slijk om Ramadan te redden. Hij beweerde in strijd met de waarheid dat Krol uitspraken van Ramadan uit zijn verband had gerukt. Een meerderheid van de Rotterdamse gemeenteraad slikte de leugens van Grashoff voor zoete koek.
Zelfs de medewerking van Ramadan aan een staatszender van het Iraanse beulsregime brengt GroenLinks niet tot inzicht. Veelzeggend is de reactie van GL-raadslid Arno Bonte op de nieuwste affaire, waarover twee CDA-Kamerleden vragen hebben gesteld aan het kabinet. “Uit electoraal oogpunt schiet het CDA nu ook in een Wilders-kramp. Daar doen wij niet aan mee.”
Zie daar het beperkte denkraam van mensen als Arno Bonte. Zijn partij GroenLinks trekt graag ten strijde tegen joods of christelijk fundamentalisme, maar is blind voor het moslimfundamentalisme. Kritiek op de ‘islamgeleerde’ en ‘bruggenbouwer’ Ramadan is voor hem per definitie rechts en deugt dus niet. Discussie gesloten.
Ramadan-verdedigers als Bonte gaan er aan voorbij, dat niet alleen de PVV van Wilders, of de lokale partij Leefbaar Rotterdam, maar ook de VVD en de linkse SP zich tegen Ramadan heeft gekeerd. Waarom zegt Bonte dan niet dat het landelijke CDA in een Marijnissen- of Kant-kramp is geschoten?
Linkse kritiek op de islam en de intolerante uitingen of vertegenwoordigers ervan past niet in het wereldbeeld van mensen als Bonte. Toch komt de meest wezenlijke kritiek op iemand als Tariq Ramadan juist uit de linkse hoek. Op deze site heb ik vaker gewezen naar een artikel van de Franse marxist Yves Coleman, waarvan de Engelse versie staat op de website van de Alliance for Workers’ Liberty (AWL).
De AWL is een trotskistische splintergroep in Groot-Brittannië, net als de Socialist Workers Party (SWP), de moederorganisatie van de Internationale Socialisten (IS). In tegenstelling tot SWP en IS (‘met de islamisten soms, met de staat nooit’) moet de AWL echter niets hebben van het moslimfundamentalisme.
Speciaal voor Bonte en verstokte gelijkgezinden geef ik hier enkele citaten uit de inleiding op het artikel van Coleman.
“Coleman gelooft dat het bijna onmogelijk is om Ramadan te ‘vangen’ of ‘klem te zetten’. Hij valt moeilijk vast te pinnen. De oorzaak is simpel: Tariq Ramadan zegt vaak één ding tegen één groep, en iets anders, of tegenstrijdigs, ergens anders.”
“Het is niet afdoende om de reactionaire uitspraken van Ramadan over het onderwerp vrouwenrechten, bijvoorbeeld, te weerleggen met andere citaten over dat onderwerp (en door te suggereren dat Ramadan nooit de door Coleman geciteerde uitspraken kan hebben gedaan en dus niet direct op die uitspraken in te gaan). Ramadan kan zowel reactionaire als liberale standpunten verkondigen. Zoals Yves Coleman laat zien, heeft Ramadan dat over veel onderwerpen inderdaad gedaan.”
“Het heeft ook geen zin om te verkondigen dat Ramadan liberaler gezind en niet zo star reactionair is als extreme islamitische groepen als Hizb-ut Tahrir. Dat is hij inderdaad. Mainstream katholieke ideologen zijn niet zo star reactionair als de Tridententijnen (een ultra-conservatieve katholieke stroming, CB). Maar dat maakt ze nog geen bondgenoten van links.”
“Het probleem is dat grote delen van de linkse beweging zo ontworteld en in verval zijn geraakt, dat ze niet meer in staat zijn om het verschil te zien tussen critici van de bestaande maatschappij die een positief alternatief bieden voor het kapitalisme (de arbeidersklasse, de op klassenstrijd gerichte linkse beweging), en critici die niets anders zijn dan achterom kijkende reactionairen.
Nep-links is schijnbaar vergeten waar het positief voor staat, en herinnert zich alleen waar het tegen is (Blair, Israël en, het allermeest, Amerika). Omdat islamisten tegen Israël en de VS zijn, en katholieke reactionairen in het algemeen niet, denkt nep-links dat islamisten progressief zijn.”
“Ramadan mag dan geen fundamentalist van de ergste soort zijn maar hij leidt duidelijk een hele generatie op van religieuze kaderleden die proberen het secularisme in Frankrijk te veranderen in een meer pro-godsdienstige richting.”
“Achter de modern en redelijk klinkende Ramadan staan de islamisten van de Moslimbroederschap. Hij is het redelijke gezicht van de politieke islam, en de smalle kant van de wig.”
“Tenslotte moeten we begrijpen dat pogingen om marxistische critici van Ramadan weg te honen met beschuldigingen van ‘islamofobie‘, en zelfs van ‘racisme’, absurd zijn. Discriminatie van en geweld tegen moslims bestaan. We keren ons tegen zulke kwezelarij. Maar we staan ook voor emancipatie van vrouwen en homo’s. De AWL is een atheïstische organisatie, en vecht voor seculiere waarden. Daarom gaan we niet voorbij aan Ramadans kwezelarij of achterlijkheid.”
Hierna volgt een gedetailleerde opsomming van veertig punten, waarop Ramadan ingaat tegen fundamentele linkse waarden. Net als de inleiding is de kritiek soms verpakt in trotskistisch jargon, maar voor de rest is de kritiek van Coleman feitelijk, beargumenteerd en daarom zeer de moeite waard.
Ramadans samenwerking met een Iraans bewind, dat moordt, martelt en verkracht, dat homo’s aan hijskranen ophangt en overspelige vrouwen stenigt, kunnen we als 41ste punt toevoegen aan de lange lijst van redenen, waarom Tariq Ramadan een reactionair is.
Zal Arno Bonte, als hij al de moeite neemt om kennis te nemen van de feiten, nu ook roepen dat de Franse marxist Coleman en zijn trotskistische Britse vrienden, in een Wilders-kramp zijn geschoten?
Gelukkig begint nu ook het college van B. en W. in Rotterdam te twijfelen aan de moslimfundamentalist Taqiq Ramadan. SP-senator Anja Meulenbelt, Ramadan-groupie tot de laatste snik, adviseert hem nu om de eer aan zichzelf te houden. De bruggenhoofdbouwer in bruggenbouwerskleren zelf lijkt er ook niet meer in te geloven. Hij zal ongetwijfeld verkondigen dat hij in Nederland slachtoffer is geworden van een ‘hetze’. Dat deed hij ook toen hij na protesten afzag van het hoogleraarschap, dat hem was aangeboden door de Universiteit Leiden (devies: Praesidium Libertas, bolwerk van de vrijheid)
Ik vrees voor Ramadan dat hij ramadan niet haalt in Rotterdam. Misschien nog wel het begin, maar zeker niet het einde.
Carel Brendel
Doet de PVV van Geert Wilders slechts in twee gemeenten mee aan de gemeenteraadsverkiezingen, is het weer niet goed. Je zou denken dat de politieke tegenstanders blij en opgelucht de vlag uithangen na het wegvallen van een gevaarlijke concurrent. Zonder de deelname van de PVV zal de slachting onder de gevestigde politiek aanzienlijk minder groot zijn. Reden dus om niet te zeuren maar de handjes dicht te knijpen.
