Maar over de toekomst heeft de Kolonel gelijk

Het bezoek van kolonel Khaddafi met zijn, op zijn zachtst gezegd, ongebruikelijke manier van doen, heeft fundamentele, zeer onaangename principes met zich meegebracht en heeft indruk gemaakt op de publieke opinie vanwege een sterk anti-Europees en antichristelijk ervaren toon. We moeten echter de subjectieve beginselen van deze onaangenaamheid die aan de wezenlijke onverenigbaarheid van het personage met de Italiaanse en Europese publieke opinie verbonden zijn, onderscheiden van de objectieve beginselen. En op dat punt moeten wij helaas kennis nemen van een bittere waarheid: als hij het over de toekomst van Europa en Afrika heeft, heeft de kolonel in de grond van de zaak gelijk.

Tegen de achtergrond van zijn toespraak staan onweerlegbare getallen. In de meest recente demografische statistieken van de Verenigde Naties wordt de bevolking van Europa in zijn geheel geschat op ongeveer 730 miljoen, met inbegrip van Rusland (ongeveer 450 miljoen als wij alleen West Europa beschouwen); van de bewoners van «zwart» Afrika, ofwel Afrika ten Zuiden van de Sahara zijn er ongeveer 860 miljoen. Er is dus iets meer dan één «zwarte» Afrikaan voor elke Europeaan, terwijl er zestig jaar geleden bijna drie Europeanen voor elke Afrikaan waren. Tegen het jaar 2030 zullen er, volgens betrouwbare statistische voorspellingen, bijna twee «zwarte» Afrikanen voor elke Europaan zijn.

De «zwarte» Afrikaanse bevolking neemt namelijk met 20 miljoen per jaar toe en zal in 2017 het miljard bereiken. In 2020 rond het miljard en 80 miljoen en in 2030, bij een gemiddelde groeiveronderstelling, ongeveer 1300 miljoen. De Europese bevolking blijft tot 2020 stationair en zal na die datum ruim een miljoen personen per jaar verliezen. Deze getallen laten al veronderstellen dat de bevolking van Subsahariaans Afrika, vanuit ons gezichtspunt, ongelofelijk jong is en dat is inderdaad zo: ongeveer 60 procent van de «zwarte» Afrikanen is jonger dan 25 jaar, terwijl maar net 8 procent ouder dan 65 is; in Europa zijn de betreffende gegevens gelijk aan ongeveer de helft voor de jongeren --die dus 30 procent van het totaal uitmaken-- en ongeveer het dubbele van de ouderen die dus 16 procent van het totaal uitmaken. Dit verschil is gedoemd op vrij gevoelige wijze te verslechteren gedurende de volgende tien of vijftien jaar.

Dit zijn moeilijk te verwerken gegevens --vooral als ze met simpele toespelingen verteld worden door iemand die een toon gebruikt die ons buitensporig of zelfs minachtend lijkt, of als de spreker beledigend tegen vrouwen is en arrogant tegenover onze religie-- maar ze moeten verwerkt worden. In vergelijking met ons zijn de «zwarte» Afrikanen gemiddeld zeer arm, leven in een realiteit waarin vaak oorlog heerst, zijn ten prooi aan aids, lijden voor een groot deel aan honger en hebben een inkomen per hoofd van de bevolking (voor zover deze meting waarde kan hebben) dat wordt geschat tussen de 800 en 1500 dollar, tegen de 30-40 duizend dollar van de Europeanen. De lezer moet zich even in de schoenen van een Afrikaans gezinshoofd verplaatsen dat de zorg voor de toekomst van zijn kinderen heeft: hij neemt zijn spaargeld op en bezorgt de beste van zijn kinderen een plaats op een ongelofelijk volgepropte autobus, waar kartonnen koffers een luxe zijn.

De autobus gaat over de paden van de savanne die door geografische grillen in twee van de drie gevallen in Libië uitkomen om zowel de bergketens als de moeilijkste woestijnen te vermijden. En hier komt kolonel Khaddafi op het toneel van wie men terecht kan zeggen dat hij, in de ogen van de Afrikanen, de sleutels tot het Europese Paradijs in zijn bezit heeft; en zeer onbeschoft en bars vraagt hij aan de Europeanen hem te betalen om de deur gesloten te houden. Khaddafi heeft verwezen naar de «volksverhuizingen» hetgeen niet helemaal verkeerd is: de barbaren die ongeveer 1700 jaar geleden aan de poorten van het Romeinse Rijk verschenen, hadden slechts zelden vechtlustige plannen, veel vaker waren ze uitgehongerd. En om ze op een afstand te houden, verlieten de Romeinen zich zo veel mogelijk op bevolkingen die als buffer fungeerden; Khaddafi stelt Libië in deze rol voor.

Om «neen» tegen Khaddafi te zeggen zijn woorden niet voldoende; wat nodig is, is een alternatief voorstel. Deze regering lijkt dat niet te hebben, evenmin als de gehele Europese politieke klasse; en men dient te onthouden dat ieder alternatief voorstel een prijs heeft. Die prijs zou aanvankelijk zeer hoog kunnen zijn, vooral als er initiatieven in aanmerking genomen worden die grote investeringen in Afrika met zich meebrengen, misschien met vooruitzichten op wederzijdse economische voordelen voor Afrika en Europa.

De Europese publieke opinie moet ervan overtuigd raken dat op de een of andere manier de prijs betaald moet worden en dat de staat van rust aan de Zuidelijke grenzen niet eeuwig zal duren. En men zou ook tot de conclusie kunnen komen dat, alles bij elkaar genomen, de vijf miljard Euro die de kolonel gevraagd heeft, redelijk zijn: alles welbeschouwd neemt hij de taak op zich de mogelijke migranten tegen te houden, terwijl wij vrij zijn om de andere kant op te kijken, om met grote aandacht de lotgevallen van het voetbal te volgen, een sport waarin de zwarten met achterdocht bekeken worden, ook als ze een Italiaans paspoort hebben. En we zijn verder vrij om te kunnen blijven praten over de principes die Europa groot gemaakt hebben en in naam waarvan de rest van de wereld ons met respect moet blijven behandelen.

MARIO DEAGLIO

Bron: LaStampa.it Editoriaal 1/9/2010

Vertaling: Hans den Hollander

Copyright ©2010 La Stampa