“Lekker hè!”

“Lekker hè!”

Een half jaar geleden begon het. Zonder dat ik erom gevraagd had en zonder dat het werd aangekondigd, kreeg ik bij de kapper waar ik al jaren kom een hoofdmassage tijdens de verplichte haarwasbeurt. Even dacht ik nog dat het aan de nieuwe, nog jongere kapper lag maar ook de keer daarna duurde de wasbeurt van zijn collega drie keer zo lang als strikt noodzakelijk.

De jongens waren duidelijk op cursus geweest en omdat het geen types zijn om het uit boeken te leren, vermoed ik dat ze flink op elkaar geoefend hebben want het effect van de massage is bij beiden nagenoeg hetzelfde.

Of je wilt of niet.

(Hoe te zeggen 'vandaag even niet'?

'Ik heb hoofdpijn.'?)

Maar vandaag gaat het hem sowieso niet lukken, denk ik als ik de kapperszaak binnenloop. Mijn rechteroor gloeit na van het vrijwel onafgebroken mobiel bellen van de laatste pakweg anderhalf uur; daar blijft je hoofd niet koel bij. Het hoofd tolt van al die gesprekken en het is dat ik de afspraak al eerder gemaakt heb want door ongeplande beslommeringen komt die nogal ongelegen.

Ik neem plaats in de speciale stoel bij de wastafel en ik leg mijn hoofd gewillig in mijn nek. Omdat ik vrij lang ben, blijft dat in die setting altijd een beetje een ongemakkelijke houding. Mijn ogen houd ik open en ik denk aan wat me na de knipbeurt allemaal nog te doen staat. Ik ben met mijn gedachten overal maar niet bij de kapper en ik merk nauwelijks dat mijn haar wordt ingezeept, gewassen en weer uitgespoeld.

Zie je nou wel. Niks aan de hand.

Maar dan begint hij voor de tweede keer mijn haar in te zepen en verandert het ritme van zijn bewegingen. Hij maakt langzame, masserende bewegingen bij mijn slapen en op plekken waar helemaal niet zo veel haar zit en daar blijft hij voor mijn gevoel minutenlang met zijn vaardige vingers drukken en dralen.

Precies op de goede plek.

Daar lig ik dan. Ik bevind me inmiddels volledig in het hier en nu. Ik heb niets anders meer aan mijn hoofd dan die handen.

De jonge kapper begint aan de derde ronde. Nu krijgt mijn haar een conditionerbeurt. Weer neemt hij alle tijd. Zijn vingers raken plekken aan die hij bij de vorige rondes blijkbaar heeft overgeslagen.

Ik houd me vreselijk stil. Ik moet nu niet meer of minder met mijn ogen gaan knipperen, weet ik. Anders betekent dat iets.

Het is al de vierde keer dat ik dit meemaak en nog steeds went het niet. Net als ik denk dat het te gênant wordt, net op tijd dus, houdt hij ermee op. Hij knoopt de handdoek strak om mijn hoofd en stuurt me naar de knipstoel, naar zijn collega.

Ik bedank hem maar het is beter dat ik hem nog even niet aankijk.

Terwijl ik op de knipbeurt wacht, neemt de volgende klant alweer plaats voor een wasbeurt. Het is een vrouw van achter in de vijftig, zie ik via de spiegel. Hele verhalen vertelt ze aan de jonge kapper die met haar aan de slag gaat. De vrouw is van bescheiden lengte, zij heeft haar ogen wél direct gesloten en misschien had ik dat ook beter kunnen doen. Ze ligt er ontspannen bij zie ik aan haar benen die ietsjes uiteen vallen.

Het duurt niet lang voordat de vrouw tot zwijgen is gebracht. Zou het de eerste keer zijn dat ze hier komt?

Ik kan het niet laten en roep haar toe:

Lekker hè!

Annelies van der Veer

Reacties “Lekker hè!”