Het onbehagen van Alice Schwarzer over de islam

De politiek correcte eierdans met de gevaren van de islam schijnt Alice Schwarzer behoorlijk op haar zenuwen te werken. Op 23 september publiceert ze een woedend en wakker schuddend boek met de titel ”De grote versluiering. Voor integratie, tegen islamisme” met bijdragen van haar en andere schrijfsters van het feministische politieke tijdschrift ”Emma”.

Al meer dan 30 jaar lang zou in het westen vanuit verkeerde tolerantie voorbij worden gekeken aan de gruweldaden in naam van de islam. Zijzelf zou na de val van de sjah in 1979 met vertegenwoordigers van de Khomeini-regering in Iran hebben gesproken. Kil glimlachend zou men tegen haar gezegd hebben, dat de sharia met steniging als straf voor homoseksualiteit of overspel van de vrouw zou worden ingevoerd. ”Nee, de islamisten hebben nooit een geheim van hun bedoelingen gemaakt. Net zomin als destijds de nationaalsocialisten”, aldus Schwarzer.

De islamistische volksmenners, vaak opgeleid in Iran, in Afghanistan of Egypte en gefinancierd door Saoedi-Arabië, zouden hier in het land onder verwijzing naar tolerantie en vrijheid van godsdienst heel handig hun ware motieven weten te versluieren. Tegenwoordig zou het steeds moeilijker zijn om verschil te maken tussen de islam als religie en het politieke islamisme.

Islamisering als doel

In Duitsland zouden de islamisten vooral aan de universiteiten, bij de protestanten en in het alternatieve milieu op een luisterend oor stuiten. Want hier zou de angst en het slechte geweten, om wat betreft naastenliefde iets verkeerds te doen, bijzonder groot zijn. ”En groot was ook de bereidheid van gelovige oud-linksen om na de dood van hun goden Mao en Che Guevara nieuwe goden te volgen: Allahu Akbar! Vermoedelijk zouden de jonge bekeerlingen van de ’Sauerlandgroep’ een of twee generaties daarvoor hebben meegedaan met de RAF.”

Maar nog groter dan het gevaar van het terrorisme zou de systematische ondermijning van ons onderwijs- en rechtssysteem zijn, met als doel de islamisering. Dat de derde generatie van de Duitse Turken slechter Duits zou spreken dan de tweede, zou ook liggen aan de infiltratie door de islamisten: ”In de gemarginaliseerde getto’s komt het zaad van hun verachting van democratie en de idealisering van de Godstaat op.”

Dit zou nog worden bevorderd door verkeerd begrepen tolerantie. Zo zou het ongehoord zijn, dat naïeve Duitse rechters zouden hebben ingestemd met verzoeken van ouders tot vrijstelling van zwem- en sportonderwijs, schoolexcursies en lessen seksuele opvoeding en daarmee zouden hebben bijgedragen aan de discriminatie van islamitische meisjes. Zelfs het door de CDU geleide ministerie van integratie van de deelstaat Nordrhein-Westfalen zoud in 2008 handleidingen hebben uitgegeven, waarin de islamitische geboden als religieuze plicht werden voorgesteld. En ouders, die hun dochters wilden verbieden om aan zwemlessen mee te doen, zouden daarin bijzonder ”liefdevol” zijn genoemd. Tot op de dag van vandaag worden de in Turkse en Arabische kringen gepleegde eermoorden versluierend familiedrama’s genoemd.

Tegen zulke verkeerd begrepen tolerantie zet Alice Schwarzer op een knalharde anti-islamiseringskoers. De hoofddoek, voor Alice Schwarzer de ”vlag van de islamisten”, zou op Duitse scholen niet alleen voor leraressen, maar ook voor leerlingen verboden moeten worden. ”Alleen deze consequente daad zou de kleine meisjes uit orthodoxe en fundamentalistische families eindelijk de kans geven om zich in ieder geval binnen de school vrij en gelijk te kunnen bewegen.” Uiteraard dient de ”stofgevangenis burqa” net zoals in Frankrijk ook in Duitsland verboden te worden.

De mantra van het gebrek aan tolerantie

Schwarzer heeft ook niet veel op met de door de minister van binnenlandse zaken georganiseerde islamconferentie, waarbij de islamitische verenigingen – van de Ditib van de Turkse staat tot aan de door de binnenlandse veiligheidsdienst in de gaten gehouden Milli Görüs – het integratiedebat domineerden. De groeperingen, waarin slechts bijna 20% van de hier levende moslims georganiseerd zouden zijn, zouden het verwijt van een gebrekkige tolerantie van de Duitse meerderheidssamenleving en de ontkenning van religieuze geboden naar voren brengen.

Het is niet verrassend, dat Alice Schwarzer en haar medestrijdsters veel begrip hebben voor het Zwitserse minarettenverbod. Want achter dit verbod zou het hele onbehagen van veel burgers in Europa over Godstaten met hun stenigingen en zelfmoordaanslagen, de (gedwongen) versluiering van vrouwen midden in Europa en de gedwongen huwelijken van hier in het land opgegroeide dochters en zonen zitten. Er zou ook onbehagen heersen over het bewezen vaker gebruik maken van geweld in traditionele islamitische families en over de relativering van emancipatie en rechtstaat, ja, van de democratie. Schwarzer: ”Kortom: de bezorgdheid over de in de afgelopen 200 jaar zo moeizaam en bloedig bevochten mensenrechten in het westen.”

Tegen al die schuchtere personen, die hun kritiek op het islamisme uit angst voor de beschuldiging van racisme alleen maar stilletjes achter hun hand fluisteren, roept Schwarzer: ”Met een open en verlichte kritiek op deze ontwikkeling spreekt u de meerderheid van de mensen uit het hart.”

Wilhelm Klümper

Bron: http://www.derwesten.de/nachrichten/politik/Alice-Schwarzers-Unbehagen-ueber-den-Islam-id3647425.html

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron