Pinautomaten zijn dom (en dat gaat ten koste van U)

Krijg ik er een in handen dan wil ik er zo snel mogelijk van af: een gescheurd bankbriefje of eentje waar een flinke hap uit is. Gebeurt dit in een supermarkt en heb ik 't bijtijds in de gaten dan vraag ik toch maar om 'n gaver exemplaar, ook al geldt zo'n gehavend briefje volgens De Nederlandse Bank nog steeds als wettig betaalmiddel. Een cassière kan mijn verzoek moeilijk weigeren terwijl er altijd toekomstige anderen zijn die vanwege die hap of scheur uit dat geld wél moeilijk doen. Geld is immers een kwestie van vertrouwen.

Soms loopt het anders, dan heb je geen keuze en krijg je sowieso gedoe, ondanks je oplettendheid.

G. maakte onlangs het volgende mee. In vogelvlucht:

Op de grootste Nederlandse website van tweedehands spullen vindt G. de aankoop waarmee hij zich de koning te rijk waant maar dan voor een derde van de nieuwprijs. Het is nog steeds een flink bedrag van boven de 1000 euro en het ophaaladres ligt een eind uit de buurt maar dit moet 'm zijn. Het lijkt een goede koop. Alleen, hoe gaat G. betalen?

Cash betalen is in deze gevallen natuurlijk de enige optie en je kunt maar beter het geld op zak hebben. Op naar de bank dus om geld te pinnen maar eerst moet de vanwege veiligheid beperkte maximale opnamelimiet verhoogd worden en om dat te bewerkstelligen moet G. bij een bankemployé van vlees en bloed zijn. Hij begeeft zich naar het centrale filiaal van de bank waar hij al zo lang klant is omdat het ooit de enige bank was waar hij terecht kon voor de voorfinanciëring van zijn studie. Vestigingen dichterbij zijn inmiddels gesloten, de bank levert minder service maar is toch duurder geworden. Van binnen ziet de bank er trendy uit; vrolijke kleurtjes en een speciaal speelhoekje voor de kinderen.

De balies zijn eveneens restyled; met het hoogteverschil om te compenseren voor de zittende bankemployé en de staande klant is definitief afgerekend, nu staan ze als het ware gezamenlijk aan de bar. De vrouw die G. achter de balie treft, draagt 'n gestreept mantelpakje dat in harmonie is met het interieur. Hoe ze 't doet is 'n raadsel maar het lukt haar het toetsenbord met d'r lange, strak gelakte nagels vlot te bedienen. Belangrijker is dat ze G's vraag meteen begrijpt en eenmalig zijn maximum pinbedrag verhoogt.

Van de drie pinautomaten binnen de bank (buiten zijn er nog meer) valt de keus op de grootste, die met een groot uitbetalingsvak. Het blijkt behalve 'n uitbetaal- ook een stortingsautomaat te zijn. Voor de uitbetaling van het geldbedrag kiest G. louter briefjes van 100 euro want waarom zou je voor een dubbel aantal briefjes van 50 kiezen en 't betreft hier een betrouwbare bron, nietwaar? Hij telt nog even snel de briefjes na en en gaat dan voorbereidingen treffen voor een aanhangwagen. 's Avonds hertelt hij de briefjes en bemerkt dan dat van één bankbriefje van 100 ongeveer een kwart afgescheurd is.

De volgende ochtend zoekt G de contactgegevens op van het bankfiliaal waar hij de dag ervoor gepind heeft en belt het aangegeven nummer van, natuurlijk, de landelijke centrale servicedesk. De servicedesk-medewerkster verzekert hem dat wanneer de nummers van het bankbiljet zichtbaar zijn het biljet nog steeds geldt als 'n wettig betaalmiddel. Dat is het geval maar een bankbiljet waar iets vanaf is, geeft maar gedoe, zeker een briefje van 100 en G. gaat daarom terug naar het bankfiliaal om het briefje in te wisselen.

Gelukkig treft hij dezelfde vrouw als de dag tevoren en zij herkent hem ook nog. Als de pinautomaat het briefje heeft uitbetaald dan zou deze het gescheurde briefje ook bij een storting moeten accepteren. Na netjes samen in de rij te hebben gewacht, biedt G. het briefje ter storting aan maar de pinautomaat weigert het wettig betaalmiddel terug te nemen. Het advies dat G. nu krijgt, is om 100 euro op te nemen en maandag terug te komen want misschien is dan de snipper van het papiergeld in de pinautomaat gevonden. Verder kan de bankmedewerkster niets betekenen aangezien de kasfunctie is opgeheven.

Ja ja, een uitgesteld probleem is geen probleem.

G. krijgt inmiddels een indruk waarvan de restyling van het interieur is betaald. Het mantelpakje vraagt hem plaats te maken voor andere klanten maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij is immers ook 'n klant en als er geen oplossing kan worden geboden dan wil hij graag een klacht indienen.

Het mantelpakje gaat in overleg en vindt een mannelijke collega die de klacht wil noteren.
De man stelt G. op de hoogte van de standaardprocedure, namelijk het juiste formulier van de site van De Nederlandse Bank downloaden en het gescheurde bankbriefje samen met het ingevulde formulier opsturen. “Aangetekend?” vraagt G. Daar heeft deze bankmedewerker even geen antwoord op.

Ter afsluiting van de klachtopname die zeker 45 minuten in beslag neemt, - ongelooflijk veel velden moeten worden ingevuld terwijl het vak waar 'het verhaal' ingevuld moet worden minuscuul is – wordt wederom onder begeleiding en na netjes wachten in de rij en het beantwoorden van drie vragen van andere klanten met voordehand liggende pinautomaatbedieningsvragen een poging ondernomen de stortingsautomaat het geld terug te laten nemen. Zonder succes. Op de vraag waarom de bankmedewerker geen autoriteit heeft de automaat ervan te overtuigen dat het wel een wettig betaalmiddel betreft, heeft de man geen antwoord. Wel zegt hij: "Ik vind het sterk dat u doorzet met deze klacht, een ieder ander had het er al bij laten zitten".

G. pint alsnog 100 euro, nu twee briefjes van 50.

De aankoop en de overdracht van het geld verlopen soepel. Zoals het G verging, vergaat het de ontvanger van de bankbriefjes. De man, die een groothandelaar in auto-onderdelen blijkt te zijn, (hij is dus gewend met grote coupures om te gaan), bemerkt bij telling niet dat er een gescheurd briefje van 100 tussen zit. G. had het er op aanraden van zijn vriendin op het laatste moment toch maar tussen gestopt want al neemt de automaat het briefje niet terug, het is nog steeds een wettig betaalmiddel en dat scheelt een hoop tijd met De Nederlandse Bankprocedure.

Een kleine week later ontvangt G. voor het eerst van zijn leven 100 euro als compensatie voor zijn klacht. Naar het bewijsmateriaal is niet meer gevraagd.

AnneliesvanderVeer