Nieuwsuur levert het bewijs: argumenteren is uit, zwart maken is in

Plus update: 22.9.2010 Nieuwsuur antwoordt, maar gaat voorbij aan twee grootste bezwaren
Nieuwsuur slaat wild om zich heen na mijn stevige aanval op de kritiekloze uitzending van 7 september over het omstreden islamitisch centrum annex moskee in New York. In een redactieblog voltooit de tv-rubriek de eerder ingezette zelfdiskwalificatie. Het moddergooien gebeurt in een hoofdredactioneel commentaar van Nieuwsuur-chef Carel Kuyl.

NOS-correspondent Eelco Bosch van Rosenthal vond alle kritiek op zijn Nieuwsuur-interview met Daisy Khan, de echtgenote van de New Yorkse moskeebouwer imam Feisel Abdul Rauf, eigenlijk maar ‘onzin’ en geen reactie waard. Bijna twee weken later reageert de redactie* (Zie aanvulling) van Nieuwsuur alsnog Dat gebeurt in een weblog met de titel ’De aanklacht als wapen’.
Nieuwsuur verweert zich niet alleen tegen mijn aanval maar plaatst die in een breder kader. Mijn kritiek op het programma valt volgens de redactie in dezelfde categorie als die van de Amerikaanse islambestrijdster Pamela Geller op president Barack Obama en die van de Elsevier-redactie op CDA-prominenten als Ruud Lubbers en Dries van Agt. Het leven is wonderlijk. Als maker van een marginaal weblog word je opeens in één adem genoemd met de bekendste en meest omstreden blogger van Amerika.
Geller en Elsevier kunnen voor zichzelf spreken, dus beperk ik me me tot de reactie van Nieuwsuur op mijn kritiek. “Argumenteren is uit, zwart maken is in”, aldus ‘de redactie’. “Wie het niet eens is met zijn (politieke) tegenstander, gaat niet in discussie maar kiest voor het sluipende gif van de verdachtmaking, simpelweg door twijfel te zaaien over achtergrond, belangen en motieven van de opponent. Als het kan op grond van ‘feiten’, als het moet door in de bloedbaan van het internet geruchten te injecteren die zich als een virus verspreiden - met als gevolg dat de bewijslast niet meer ligt bij de aanklagers, maar bij de aangeklaagde.”
Dit verschijnsel zou zich ook voordoen rond imam Abdul Rauf en zijn echtgenote Daisy Khan, die exclusief in Nieuwsuur verscheen. De redactie:”Het leek ons tijd om tegenover het verbale geweld van Geller en haar held Geert Wilders ook het geluid van de andere kant te laten horen. De kijker moet immers een evenwichtig oordeel kunnen vormen en dat kan alleen als er ook inzicht is in de bedoelingen en de argumenten van de tegenpartij.
We hebben het geweten. Na de uitzending rolden er louter negatieve reacties zien (sic) uit de mailbox. We hadden ons werk niet gedaan. Inplaats van haar verhaal aan te horen, hadden we onderzoek moeten doen naar de achtergronden van Daisy Khan en haar echtgenoot, imam Feisal Abdul Rauf. We hadden Khan hard moeten confronteren met allerlei berichten over mogelijke (financiële) banden die zij en haar man zouden onderhouden met organisaties als Hamas en de Moslimbroederschap. Dan hadden we tenminste onze journalistieke plicht gedaan.
Had gekund. Maar het is vragen stellen om de vragen; niet om de antwoorden. Het interview was dan gestrand in het moeras van beschuldigingen en verdenkingen, zonder dat de kijker er iets wijzer van was geworden. Natuurlijk, er is niets tegen om alle vragen rond Park51 (de nieuwe naam van het islamitische centrum, CB) op een rij te zetten, maar dat kan geen reden zijn voorbij te gaan aan de intenties en argumenten van Khan en Rauf.”
Inderdaad, het was misschien onhaalbaar om een ingewikkelde reportage te maken van 7,5 minuten, waarin alle achtergronden werden belicht en alle vragen beantwoord. Maar twee kritische vragen in een verder kritiekloos interview, was dat te veel gevraagd voor correspondent Bosch van Rosenthal? Bijvoorbeeld over de financiering door de Maleisische regering van Raufs projecten, en de aansturing vanuit Kuala Lumpur. De aangeklaagde zelf heeft in dit geval het internet geïnjecteerd met het virus, zo blijkt uit de links die ik plaatste op een eerder weblog. Rauf meldde de financiering in een interview met de Arabische krant The National en de aansturing tijdens een presentatie op het International Institute of Islamic Thought, IIIT.
Een andere vraag had kunnen gaan over de kritiek van moslims op de plannen van Rauf. Hun namen staan hier: Mansoor Ijaz, Hussein Rashid, de Arabische columnist Abdul Rahman Al-Rashid, Abdur-Rahman Muhammad, Raheel Raza van het Muslim Canadian Congress, Miss USA Rima Fakih, Zuhdi Jasser van het American Islamic Forum for Democracy, de Engelsman Khaled Al-Haroub, inmiddels gevolgd door de Iraanse vluchtelinge Manda Zand Ervi en niemand minder dan ‘bruggenbouwer’ Tariq Ramadan, die vraagtekens zet bij de gekozen plek en wel de laatste is die van islamofobie kan worden beschuldigd.
Een vraag over het verzet uit moslimkringen had inzicht kunnen geven in de bedoelingen en de argumenten van Khans tegenpartij, die immers niet alleen bestaat uit de fanatieke Pamela Geller en de conservatieve ‘rednecks’ waarvan de dreigtelefoontjes tegen Khan ten gehore werden gebracht in de uitzending van Nieuwsuur.
De redactie van de ‘onafhankelijke, onpartijdige en ongebonden’ tv-rubriek koestert echter de onwrikbare mening dat alle kritiek op de Raufs is weerlegd. Het weblog vervolgt als volgt: “Vast staat bovendien dat alle onderzoek naar dubieuze financiering of duistere bedoelingen tot nu toe niets heeft opgeleverd. Ook Kamervragen van de PVV naar Nederlandse subsidie voor Park51 zijn in het luchtledige opgelost. Maar intussen hebben ze wel een paar krantenkoppen opgeleverd. ‘Nederland subsidieert moskee Ground Zero’.”
De berichten over een mogelijke dubieuze en ondoorzichtige boekhouding van de American Society for Muslim Advancement (ASMA) en het Cordoba Initiative, twee organisaties van Rauf, zijn helemaal niet onderzocht. Rauf heeft nog niet gereageerd op de documenten over mogelijke misleiding van de belastingdienst, die door het Investigative Project on Terrorism (IPT) openbaar zijn gemaakt. Een aantal zaken kwam pas boven water nadat minister Verhagen de PVV-vragen nogal onvolledig had beantwoord. Ze zijn dus niet in het luchtledige opgelost.
Nieuwsuur gaat echter niet inhoudelijk in op mijn weblogs. De redactie verwijst, net als eerder Bosch van Rosenthal deed, opnieuw naar een artikel op de site Factcheck.org, waar slechts één van de acht door mij opgeworpen kwesties werd behandeld. Via de links op mijn weblogs kunnen de lezers alle bronnen nagaan en naar waarde schatten. Veel informatie is afkomstig van de websites van imam Rauf zelf of van organisaties die hem welgezind zijn.
Het IPT is hem inderdaad niet welgezind, maar pleegt zijn artikelen te onderbouwen met feiten en documenten. IPT-directeur Steven Emerson werd onlangs nog als deskundige opgevoerd in een BBC-documentaire over de opmars van de Moslimbroederschap in het Westen. Hij is door het Amerikaanse Congres als expert gehoord in diverse zaken die te maken hebben met het moslimfundamentalisme. Emerson is niet heilig en hij kan er naast zitten, maar hij is toch van een geheel ander kaliber dan de door Nieuwsuur en andere media voortdurend in de schijnwerpers geplaatste Pamela Geller.
Nieuwsuur vervolgt: “Wat blijft hangen is de sfeer van kwade geruchten en verdachtmakingen. Wie gelooft dat Rauf een wolf is in schaapskleren, allen (sic) omdat hij een imam is, laat zich nu eenmaal niet overtuigen van het tegendeel door een gebrek aan bewijzen.”
Ik kan Nieuwsuur gerust stellen. Ik geloof niet dat Rauf een wolf is in schaapskleren, alleen omdat hij een imam is. Ik denk ook niet dat de redactie dit geloof kan aantonen op grond van mijn artikelen. In een van mijn blogs heb ik het beroep op tolerantie en godsdienstvrijheid van burgemeester Michael Bloomberg ’overtuigend’ genoemd. Wel vraag ik me af of Rauf bruggen bouwt door aan de plek in de buurt van Ground Zero vast te houden en alle tegenstanders als islamofoben te brandmerken.
De aanleiding om me in deze kwestie te gaan verdiepen was de gekleurde berichtgeving in de gevestigde media, die blijven vasthouden aan het beeld van de gematigde en bruggenbouwende Rauf die wordt belaagd door een handjevol radicalen, en voorbij gaan aan de breed gedragen kritiek, die nog lang niet is verstomd.
Nieuwsuur klampt zich vast aan het oorspronkelijke beeld. “Het debat over de moskee is om politieke redenen gekaapt door een kleine groep radicalen. Los van de discussie of Park51 nu wel of geen goed idee is: de kritiek op het Nieuwsuur-interview bevestigt zijn gelijk.”


Ineens blijkt het mee te vallen met de mailbox vol negatieve reacties: “Voor de volledigheid: slechts een handjevol kijkers heeft zich beklaagd over het gesprek met Khan, als ze al gekeken hebben. Ze hebben zich in meerderheid laten inspireren door Carel Brendel, die zijn dagen vult met een blog over ‘het verraad van links’. De Nieuwsuurbijdrage staat volgens hem model voor ‘alles wat er mis is met de publieke omroep’.”
Kortom, mijn kritiek kan niet deugen, omdat ik mijn dagen vul met een blog met een foute naam. Nieuwsuur zegt het zelf: Argumenteren is uit, zwart maken is in.
Carel Brendel
Aanvulling: Het aanvankelijk alleen door 'redactie' ondertekende blog van Nieuwsuur is in de loop van de morgen aangepast. Het gaat om een een hoofdredactioneel commentaar van Nieuwsuur-chef Carel Kuyl.