Er wordt benadrukt, dat Sarrazin zijn mening toch vrij zou hebben kunnen verkondigen. Men verwijst naar de boekverkopen, naar de vele interviews en talkshows op televisie, waarin de non-conformist zijn standpunten mocht verdedigen tegen de regenteske woede van critici die hem bijna nooit lieten uitspreken. De vrijheid van meningsuiting, wordt er gezegd, zou op ieder moment aanwezig zijn geweest.
Fout. Dit sussen ontkent de kern van de zaak of versluiert deze met opzet. Uiteraard kon Sarrazin rekenen op tegenspraak en heftig verzet. Vanzelfsprekend is het oké, dat men zijn boek meedogenloos afslacht. De aanvallen op de schrijver echter gingen veel verder dan dat.
Tegen Sarrazin werden geen argumenten, maar politieke sancties in stelling gebracht. Het ging er niet om de bankier tegen te spreken. Het ging erom hem binnen het kader van een snel proces politiek en maatschappelijk kapot te maken. Men had het vanaf het begin voorzien op de persoon, om zich niet bezig te hoeven houden met zijn opvattingen.
We hebben het hier niet over de hatelijke opmerkingen van de tv-presentator Michael Friedmann of het eigenaardige televisietribunaal, dat Rheinhold Beckmann tegen Sarrazin in scene zette. We bedoelen de standpunten van de bondskanselier en van de ministers Westerwelle, Schäuble en Guttenberg. Zij allen eisten meer of minder direct het oneervolle ontslag van Sarrazin uit zijn functie. De meeste kranten becommentariëren gewillig achteraf. Ja, men mag zijn mening geven in Duitsland. Maar wie een mening heeft waarmee de overheid het niet eens is, kan zijn baan verliezen en wordt uitgestoten. Hij botst daarbij op de samengebalde macht van de staat.
Achteraf werd nog het argument toegevoegd, dat het voor een bestuurslid van de Bundesbank gewoon niet zou kunnen om zulke pittige uitspraken te doen. De schijnheiligheid is duidelijk. Wanneer Sarrazin met de publicatie zo duidelijk de regels van zijn werk overtrad, waarom wordt dan de beslissing over zijn ontslag een staatsaffaire op een onveilig juridisch terrein?
Een feit is toch: als Sarrazin in zijn boek de misstanden mooier zou hebben voorgesteld dan ze in werkelijkheid zijn, dan zouden dezelfde mensen die hem nu demoniseren, hem als ”verantwoordelijke intellectueel” prijzen, die een ”belangrijke bijdrage zou hebben geleverd aan de betere integratie van buitenlanders”. Eigenlijk zou de bondskanselier een staatsambtenaar dankbaar moeten zijn die de moed opbrengt om explosieve feiten op tafel te leggen.
Duitsland is een jonge democratie. De politici wantrouwen het volk door wie ze gekozen werden. De veelheid van meningen wordt van bovenaf gestuurd en met dreigende coulissen beperkt. Men herinnert dan altijd aan de speciale Duitse geschiedenis, maar de verwijzing naar traumatiserende ervaringen is al lang een welkom alibi geworden om democratische politiek te bedrijven onder uitsluiting van het volk. Het regeert gewoon gemakkelijker wanneer het spectrum van de toegestane gedachten er van tevoren toe tot wordt beperkt wat de regerenden als juist beschouwen.
Dat zijn geen futiliteiten. Democraten leven van meningsverschillen. Des te meer controvers de discussie zijn, des te beter worden de beslissingen die eruit voortkomen. Iedereen moet mogen zeggen wat hij wil, zonder bang te hoeven zijn voor uitstoting of het verlies van zijn baan. In democratieën moet het nadrukkelijk zijn toegestaan om dingen te zeggen die aanstoot geven en de machtigen of andere minderheden niet bevallen. Zelfs wanneer Sarrazin het volledig fout zou hebben: het zou ondemocratisch zijn om hem daarvoor politiek af te straffen.
Als vergissingen door de staat vervolgd zouden moeten worden, dan zou nu niemand meer een openbaar ambt mogen bekleden die in Duitsland voorstander was van toetreding van Griekenland tot de eurozone.
Roger Köppel
Bron: http://www.achgut.com/dadgdx/index.php/dadgd/article/maulkorb_fuer_deutschland/
Auteur: Roger Köppel
Roger Köppel is uitgever en chef-redacteur van de Zwitserse ”Weltwoche”
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
Zie geen enkel verschil met Nederland!Hier heerst zogenaamd ook vrijheid van het woord tenminste,als je zich aansluit bij partijen die Nederland finaal naar de afgrond hebben gebracht! Leest eens de artikelen van ene Siebert en je staat verbaasd van de vieze ,schandelijke maar vooral lage streken die met des burgers geld worden gefinancieerd zoals thans gaat gebeuren met het a.k. rechtse kabinet!Links staat meer op een terroristiese grond dan een demokratie plan.Bedenk dat Fortuyn vanuit die hoek is neer geknalt!!
BeantwoordenVerwijderenMesscherp. Weinig aan toe te voegen.
BeantwoordenVerwijderenSinds hedenmorgen ben ik overigens de gelukkige bezitter van een exemplaar van Sarrazin's boek. Het gaat wat tijd nemen om het helemaal te lezen maar al bladerend heb ik kunnen vaststellen dat het een serieus te nemen boek is van iemand die weet waar hij het over heeft en ook nog goed, helder en vermakelijk kan schrijven.
Ik heb ook met verbijstering zitten kijken naar de ARD uitzending, twee of drie weken geleden, die Köppel hier in het voorbijgaan benoemt als "het eigenaardige televisietribunaal, dat Rheinhold Beckmann tegen Sarrazin in scene zette." Dat programma heet "Hart aber fair". Nou, fair was het dus allesbehalve.
Zoals ik hier al eens eerder opmerkte: zo bont maken televisiepresentatoren het in Nederland toch zelden. Je weet natuurlijk nooit hoe hier de receptie zou zijn geweest van een soortgelijk boek, geschreven door een socialist en topambtenaar, maar zulke taferelen als ik daar in Duitsland zag kan ik me in Nederland toch slechts met moeite voorstellen. Wat is dat toch met die Duitsers?
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenNog een verslagje van bovengenoemde ARD-uitzending op Weltwoche Online (het blad waar Roger Köppel hoofdredacteur is):
BeantwoordenVerwijderenFünf gegen einen
In der TV-Sendung „Beckmann“ auf ARD wurde am 2. September 2010 der Fall Sarazzin verhandelt. Es war eine Gerichtssitzung mit Personal, das an Schneewittchen erinnerte.
Von Gunter Sachs
Sarrazin
Anzeige Gestern Nachmittag wollte ich das Buch von Thilo Sarrazin kaufen, um mir ein Bild über Inhalt und die entbrannten Diskussionen zu machen.
Das Buch war schlechthin in allen Buchhandlungen inkl. Amazon bereits Stunden nach Veröffentlichung ausverkauft. Es sieht so aus, dass Leser der Deutschen Sprache überdurchschnittlich daran interessiert sind.
Als Schweizer mache ich hier fleissig Gebrauch von dem Schild unserer Neutralität.
Buchens ohne sah ich mir gestern Abend mit Interesse die Talkshow von Beckmann im Ersten an.
Es geht mir hier nicht darum, Recht oder Unrecht der einzelnen Akteure subjektiv zu bewerten – sondern als neutraler Zeuge der Gesprächsrunde von meinen Eindrücken zu berichten.
Bei der Vorstellung der Talk–Gäste und deren Titel, Berufe und Herkunft beschlich mich ein eigenartiges Gefühl, dass die Heftigkeit von Herrn Beckmann – mehr noch als beim Dokumentieren des allerschlimmsten Fussball-Fouls seiner Karriere als Sportmoderator – vehement wuchs.
Als Pfadfinder wäre mir aufgefallen: fünf gegen einen; dann dachte ich zunächst: fünf Gutmenschen gegen einen Bösewicht; und gegen Ende vier „Staatsanwälte“ gegen einen „Angeklagten“ – ohne Verteidiger aber mit einem voreingenommenen „Richter“.
Die Logik lehrt und bewies, fünf können einen leichter unterbrechen als einer fünf. Dazu konnten sie eben auch mehrhalsig sprechen.
Die Staatsanwälte schnitten sich gegenseitig während der Kulmination ihrer Ausführungen das Wort ab – um den Kollegen mit noch besseren Argumenten zu stützen – und alle dem Angeklagten. Der kam über Ansätze von Erklärungen nicht heraus – da unterbrach ihn schon Mann oder Frau, oft vom Moderator verbal unterstützt. „Richtiges Zahlenwerk“ wurde nur der Anklage zugebilligt und Sarrazins Statistiken als zwielichtig und menschenverachtend abgelehnt. Dagegen wurden bekannte und unbekannte ethnische Vergleiche des Autors durch Vorlesen ans Licht gebracht.
Nicht genug wurden noch zwei weitere Staatsanwälte durch perfekte Elektronik in den Raum gebeten. Das erhöhte die Zahl der virtuellen Talare auf sieben. Meine Gedanken streiften Schneewittchen.
Nach dem annähernd 50:0 für die Anklage – zu Ende geführte Gedanken des Angeklagten gab es wegen Wortunterbrechungen, lauten Empörungen und mittleren Entgleisungen kaum.
Sarrazin hätte nur durch das Bewahren der Ruhe und Höflichkeit punkten können. Aber beide Eigenschaften liefen ausser Konkurrenz.
Da dachte ich etwas verwirrt an den perfektes Deutsch schreibenden Frankfurter Geheimrat, der dichtete:
„Ich kann mich nicht bereden lassen:
Macht mir den Teufel nur nicht klein,
ein Kerl, den alle Menschen hassen
– der muss was sein."
Morgen werde ich mir „Deutschland schafft sich ab“ von einem Freund borgen.
Nog een verslagje van bovengenoemde ARD-uitzending op Weltwoche-Online (Die Weltwoche is het blad waarvan Roger Köppel hoofdredacteur is):
BeantwoordenVerwijderenFünf gegen einen
In der TV-Sendung „Beckmann“ auf ARD wurde am 2. September 2010 der Fall Sarazzin verhandelt. Es war eine Gerichtssitzung mit Personal, das an Schneewittchen erinnerte.
Von Gunter Sachs
Sarrazin
Gestern Nachmittag wollte ich das Buch von Thilo Sarrazin kaufen, um mir ein Bild über Inhalt und die entbrannten Diskussionen zu machen.
Das Buch war schlechthin in allen Buchhandlungen inkl. Amazon bereits Stunden nach Veröffentlichung ausverkauft. Es sieht so aus, dass Leser der Deutschen Sprache überdurchschnittlich daran interessiert sind.
Als Schweizer mache ich hier fleissig Gebrauch von dem Schild unserer Neutralität.
Buchens ohne sah ich mir gestern Abend mit Interesse die Talkshow von Beckmann im Ersten an.
Es geht mir hier nicht darum, Recht oder Unrecht der einzelnen Akteure subjektiv zu bewerten – sondern als neutraler Zeuge der Gesprächsrunde von meinen Eindrücken zu berichten.
Bei der Vorstellung der Talk–Gäste und deren Titel, Berufe und Herkunft beschlich mich ein eigenartiges Gefühl, dass die Heftigkeit von Herrn Beckmann – mehr noch als beim Dokumentieren des allerschlimmsten Fussball-Fouls seiner Karriere als Sportmoderator – vehement wuchs.
Als Pfadfinder wäre mir aufgefallen: fünf gegen einen; dann dachte ich zunächst: fünf Gutmenschen gegen einen Bösewicht; und gegen Ende vier „Staatsanwälte“ gegen einen „Angeklagten“ – ohne Verteidiger aber mit einem voreingenommenen „Richter“.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen(Vervolg bovenstaande)
BeantwoordenVerwijderenDie Logik lehrt und bewies, fünf können einen leichter unterbrechen als einer fünf. Dazu konnten sie eben auch mehrhalsig sprechen.
Die Staatsanwälte schnitten sich gegenseitig während der Kulmination ihrer Ausführungen das Wort ab – um den Kollegen mit noch besseren Argumenten zu stützen – und alle dem Angeklagten. Der kam über Ansätze von Erklärungen nicht heraus – da unterbrach ihn schon Mann oder Frau, oft vom Moderator verbal unterstützt. „Richtiges Zahlenwerk“ wurde nur der Anklage zugebilligt und Sarrazins Statistiken als zwielichtig und menschenverachtend abgelehnt. Dagegen wurden bekannte und unbekannte ethnische Vergleiche des Autors durch Vorlesen ans Licht gebracht.
Nicht genug wurden noch zwei weitere Staatsanwälte durch perfekte Elektronik in den Raum gebeten. Das erhöhte die Zahl der virtuellen Talare auf sieben. Meine Gedanken streiften Schneewittchen.
Nach dem annähernd 50:0 für die Anklage – zu Ende geführte Gedanken des Angeklagten gab es wegen Wortunterbrechungen, lauten Empörungen und mittleren Entgleisungen kaum.
Sarrazin hätte nur durch das Bewahren der Ruhe und Höflichkeit punkten können. Aber beide Eigenschaften liefen ausser Konkurrenz.
Da dachte ich etwas verwirrt an den perfektes Deutsch schreibenden Frankfurter Geheimrat, der dichtete:
„Ich kann mich nicht bereden lassen:
Macht mir den Teufel nur nicht klein,
ein Kerl, den alle Menschen hassen
– der muss was sein."
Morgen werde ich mir „Deutschland schafft sich ab“ von einem Freund borgen.
Hoop gedonder om zo'n stukje tekst erop te krijgen; eerst lukt het niet in één keer, dan verschijnt het in 3- of 4-voud; dan vraag ik me af of ik nou zo'n sufferd in de omgang met de computer ben of dat toch het gedrag van computers soms intrinsiek oncontroleerbaar is.
BeantwoordenVerwijderenKees Rudolf.
BeantwoordenVerwijderenVaak gebeurt zoiets als je de pagina refresht om je comment te lezen/bekijken, het comment verschijnt dan nog een keer terwijl het reactievak op je scherm leeg is. Waarom dat gebeurt weet ik niet.