Angie en de brandstichters

We schrijven het jaar 2010. Bijna 21 jaar geleden viel de Berlijnse Muur. Sinds 20 jaar is Duitsland weer herenigd. Het wordt voor de eerste keer in zijn geschiedenis door een vrouw geregeerd, en wel door eentje, die haar politieke carrière als secretaresse voor agitatie en propaganda bij de Freie Deutsche Jugend (FDJ) van de DDR was begonnen. Duitse troepen staan aan de Hindoekoesj, patrouilleren in de Hoorn van Afrika, in Soedan, op de Balkan en voor de Libanese kust. Duitsland wordt vertegenwoordigd door een homoseksuele minister van buitenlandse zaken, de plaatsvervanger van Christus op aarde is een Duitser. Met voetballen zijn we wereldkampioen van de harten en in de machinebouw wereldkampioen export.

Men zou er dus vanuit kunnen gaan, dat de Duitsers enerzijds volkomen normaal zouden zijn geworden en tegelijkertijd in staat zouden zijn om los van de de last van het verleden met buitengewone situaties om te gaan. Dat zou een foute en te snelle aanname zijn. Wat we op dit moment in Duitsland meemaken, is de uitbraak van een collectieve hysterie, waarbij vooral de leden van de informele en intellectuele elites hun zelfbeheersing verliezen. Duitsland gaat door het lint. De aanleiding is een boek met de titel: ”Deutschland schafft zich ab”.

De toon en de koers werden door de Bondskanselier bepaald, toen ze door haar regeringswoordvoerder liet verklaren, dat zij het boek ”polemisch” en ”kwetsend” zou vinden en ”überhaupt niet behulpzaam” om vooruitgang bij de integratie te boeken. Het was de eerste keer sinds Ludwig Erhard, die in de vlegeljaren van de Bondsrepubliek intellectuelen ”pinchers, oehoes en bekrompen burgermannetjes” had genoemd, dat een zittende Bondskanselier zich een literair oordeel had veroorloofd – niet als privépersoon tijdens een bezoek aan de Frankfurter Buchmesse, maar ex cathedra. En het was voor het eerst, dat niemand haar tegensprak, net alsof het bij de functie van Bondskanselier zou horen om boeken erop te beoordelen of ze bij het doorzetten van de regeringspolitiek behulpzaam zouden zijn of niet. Als dit de maatstaf zou zijn, zou men minstens 99% van de jaarlijkse boekenproductie direct na het verschijnen moeten vernietigen.

En net alsof er in Duitsland weer een Rijksgeschriftenkamer zou bestaan, die verantwoordelijk zou zijn voor officiële terminologie, werd de frase ”niet behulpzaam” intussen enkele duizenden malen herhaald: door andere politici, commentatoren en de grensrechters van de ”Political Correctness”. De interviews, die met de schrijver van het ”weinig behulpzame” boek werden gehouden, lijken op verhoren, waarbij het uiteindelijk vonnis van te voren vaststaat: weinig behulpzaam, contraproductief, schadelijk voor de integratie en slecht voor het Duitse aanzien in het buitenland. Allemaal criteria, waarmee autoritaire en totalitaire regimes proberen hun critici het zwijgen op te leggen. Het idee, dat een democratie vooral van ”foute” meningen leeft, die een discussie bevorderen, is verdwenen in de afgrond van de collectieve verontwaardiging.

Terwijl de Duitsers eraan gewend zijn geraakt zich te wentelen in hun schuldgevoel dat ze verantwoordelijk zijn voor de grootste misdaad van de 20e eeuw, de Holocaust, reageren ze als door een wesp gestoken als het gaat om verkeerd beschouwde uitspraken in het heden. Hier geldt het principe, dat niet zijn kan wat niet zijn mag.

Diegenen, die over Sarrazin heen tuimelen, doen dat niet, omdat hij ernaast zit met zijn thesen, maar omdat hij in principe gelijk heeft. Hij zegt nauwelijks iets dat niet al bekend zou zijn, hij vat alleen vele individuele data tot één levering samen. En zo precies willen de advocaten van de Status quo dit niet weten, want dan zouden ze zich moeten afvragen waarom ze tot nu toe gezwegen of zich achter eufemismen zoals ”burgers met een migratieachtergrond” of ”achtergebleven klassen” verstopt hebben. Het collectieve verlangen om Sarrazin tot zwijgen te brengen heeft ook een naar binnen gerichte functie: de eigen twijfels moeten worden onderdrukt. Sarrazin is de klassieke zondebok. Hij wordt beladen met de zonden van de samenleving en de woestijn ingejaagd. We maken een archaïsch ritueel in High-Tech-formaat mee. De eigengerechtigden van alle klassen en fracties treden aan voor een virtuele steniging.

De plaatsvervangende chef-redacteur van het ZDF zegt: ”Theo Sarrazin verlaat de consensus van de democratie.” De toekomstige president van de Centrale Raad van de Joden in Duitsland verklaart: ”Sarrazin steekt de vrede in het land in de brand.” De feuilletonchef van de Frankfurter Rundschau wil de delinquent eerst veroordelen en daarna psychiatrisch laten onderzoeken: ”Thilo Sarrazin is een apart geval. Voor de rechtbanken al lang en steeds opnieuw… Wie zijn boek leest, denkt aan ”volksophitsing”, aan paragraaf 130 van het Wetboek van Strafrecht… Sarrazin is niet alleen een geval voor justitie.” De linksalternatieve taz (Tageszeitung) gaat dat nog niet ver genoeg: ”Wat te doen, wanneer 65 jaar na het verbod op ’Mein Kampf’ voor het eerst weer een rassentheoretisch traktaat een bestseller in Duitsland dreigt te worden?”. En de conservatieve Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) spreekt het laatste woord: ”De man is niet te helpen”.

Duitsland enig vaderland.

Henryk M. Broder

Bron: http://www.achgut.com/dadgdx/index.php/dadgd/article/angie_und_die_brandstifter/

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

Zie ook: Necla Kelek over Sarrazin: "Een noodsprong"