Links

Bovenaan gezet, op gezag van Anil Ramdas 'Het culturele drama' hierr.

“Ik maak me wel zorgen over wat jullie, kinderen, allemaal nog mee zullen moeten maken.” De oorlog in Irak is zojuist uitgebroken maar mijn vader heeft daar geen weet van, het moeten andere redenen zijn geweest waarom hij tot twee keer toe in de weken voor zijn overlijden, deze woorden, waar ik toen nog zorgeloos om lachte, tot mij sprak. Alzheimer heeft ervoor gezorgd dat hij de dreiging en de aanslagen in naam van de islam in het Westen niet bewust heeft meegemaakt. Ik kan me niet herinneren het ooit met hem over moslims, hoofddoekjes of Mohammed, profeet der profeten, te hebben gehad.

Wel herinner ik me dat ik als kind met mijn vader naar 'onze slager' liep, hand in hand. We kwamen door een straat waar relatief veel Turken woonden. Ik zie het grijnzende gezicht van mijn vader nog naast me toen hij naar een Turkse man en vrouw wees. Zij liepen achter elkaar op dezelfde stoep als waarop wij liepen, de vrouw enkele stappen achter haar man. Het grapje dat mijn vader toen maakte was niet racistisch maar toonde aan dat het 'enkele stappen achter de man lopen van de echtgenote' een vreemde en misplaatste gewoonte is. In Nederland. Toen. Zo traditioneel als mijn vader was, dit werkte ook op zijn lachspieren, die goed ontwikkeld waren.

We zijn een paar jaar verder en er is géén oorlog in Nederland, verzekeren vrienden en familieleden mij, zij lachen mij uit en berispen mij, maar geen van hen heeft één boek, hoe flinterdun ook (zoals De Zoontjesfabriek van Ayaan Hirsi Ali) over de ware islam gelezen. Er is hier toch nog niets gebeurd? Er is maar één man vermoord, en dat kun je geen terrorisme noemen, dus ik moet niet overdrijven, het valt allemaal wel mee. Zo eenvoudig is het volgens hen.

Maar waarom heb ik dan wél het gevoel midden in een oorlog te zitten? Een oorlog tegen een min of meer onzichtbare vijand, die zich toch in ons midden bevindt. Een laffe vijand die zijn ware aard verbergt, die zich niet openlijk laat zien, maar die wél steeds dichterbij komt. Een vijand die zich gesteund weet door het overgrote deel van mijn medelanders, passief of actief.

Kun je nog wel van vrede spreken als er duizenden medeburgers zijn (als de AIVD gelijk heeft, want hoeveel zijn het er wel niet in werkelijkheid?) die, als ze de kans krijgen, hun eigen rechtsstaat en diens inwoners willen vernietigen? Dit is toch niet van alle tijden? Is dit niet een unieke situatie voor Nederland?

Wat heb ik inmiddels een hekel aan linkse mensen gekregen! Linkse mensen die helemaal niet links zijn! Terwijl ik het in de termen links en rechts denken allang achter me heb gelaten, want hoe kan iemand zichzelf links noemen als hij of zij een religie/doctrine steunt die onze westerse verworvenheden verafschuwt en op zijn minst gebruikt om die verworvenheden beetje bij beetje de nek om te draaien?

Stond links niet voor emancipatie van vrouwen? Hoe moet ik dat rijmen met vrouwen die zich openlijk (moeten) verbergen? Stond links niet voor 'verzet tegen racistische en xenofobe denkbeelden en tegen etnocentrisch nationalisme'? Waarom vechten die linkse mensen er dan voor dat 'allochtonen' wél racistisch, xenofoob, etnocentrisch, homo-haters en vrouwendiscrimineerders mogen zijn? Stond links niet voor het afschaffen van traditionele regels die door hen als onderdrukkend worden ervaren? Maar waarom dan de religie/doctrine de islam, die nota bene onderwerping betekent, heilig verklaren?
Links staat voor zelfhaat, en het zijn juist deze linkse mensen die discrimineren. Ik zou het wel willen maar ik kan het niet anders interpreteren.

Goed nieuws. Er is een kleine groep van huis uit linkse mensen, die inmiddels wél het gevaar van de oprukkende islam in het Westen met alle gevolgen van dien is gaan inzien. Wat mij echter bij hen opvalt is dat weer een tamelijk groot deel van hen, ondanks die wetenschap, die van de islam dus, toch, als het maar even kan, voor het oude vertrouwde kiest omdat deze 'islamcritici' zo dolgraag in het 'goede' willen blijven geloven. Het is er niet uit te rammen, voor je het weet zijn ze weer tolerant voor intolerantie. Want die en die en dat en zus en zo is toch eigenlijk wel héél zielig... Gek word je ervan.

Een voorbeeld. Als Paul Scheffer zich kandidaat zou stellen voor het lijsttrekkerschap van de PvdA, dan zullen deze mensen opgelucht ademhalen en hun kans schoon zien om weer op die PvdA te kunnen stemmen, gezien Paul Scheffers ferme uitspraken over de islam, terwijl iedereen kan weten dat Scheffer het nooit maar dan ook nooit voor het zeggen zal krijgen bij de PvdA. Zijn ideeën, mijns inziens lang niet altijd consequent: hij omhelst Mo. Benzakour en de hoofddoek, zullen niet het beleid worden van de PvdA.

Ander voorbeeld. Men wil dat de immigratie stopt, dat heeft de hoogste prioriteit. Wilders zijn partij (Partij voor de Vrijheid) is de enige partij die dat wil en uitdraagt. Toch stemt men niet op Wilders partij omdat hij, ik noem een dwarsstraat, ook als agendapunt heeft dat de maximumsnelheid in Nederland fors verhoogd mag worden. Voor linkse mensen, hoewel islamkritisch, een pijnlijke kwestie, want scheuren op de autobaan is slecht voor het milieu en zonder milieu geen leven, met of zonder islam. Het milieu gaat boven alles! En dat komt weer door onze opvoeding en scholing van de afgelopen pakweg 30 jaar.
Of men is bang voor racist te worden uitgemaakt. Wilders die nota bene zelf allochtoon is (Indo) en volgens het CBS zelfs moslim omdat één van zijn ouders uit Indonesië komt.

Nog een voorbeeld. Hoewel deze kritische linkse mensen de hoofddoek terecht beledigend, een anachronisme of volstrekt belachelijk vinden, toch willen ze niet de concrete gevolgen er van onder ogen zien. “Iedereen heeft recht op zijn of haar eigen onderdrukking, daar heb ik niets over te vertellen.” Of: “daar heb ik niet zo veel problemen mee. Het is maar een symptoom”. Zeggen zij dan. Ja, het is een symptoom maar wat voor één! Ik gun ook iedereen zijn of haar eigen onderdrukking maar niet als die aantoonbaar ten koste gaat van mijn vrijheid of die van mijn 'dochters'.

Het allerlaatste voorbeeld maar er zijn er veel meer. Eigenlijk weten deze kritische ex-linkse mensen niet of schurkenstaat Iran geen recht heeft op een kernwapen omdat Israël en nog enkele andere landen er wél één hebben. Men ziet het gevaar van de islam maar men gunt Iran toch een kernwapen. Een gevaarlijk staaltje cultuurrelativisme als je het mij vraagt. Want hoe kun je een toch enigszins transparante democratie-mét-kernwapen vergelijken met een land als Iran? Natuurlijk, het liefst wil men dat alle kernwapens, hup foetsie, de wereld uit gaan. Een lovenswaardig streven maar een illusie.

Er zijn ook mensen, van welke pluimage dan ook, die alles wat met de islam te maken heeft meer dan spuugzat zijn en er niets meer over willen weten en er niet meer over willen praten. Die mensen, die begrijp ik heel goed. Zij willen plezierig leven, alsof er niets aan de hand is. Gezellige dingen doen, met de kinderen, of zonder de kinderen. Maar zij weten wel! Ze negeren alleen die hele islam en diens toekomst in ons land. Want dan heet het dat zij zich niet te veel willen vastbijten op de islam. Een enkeling zegt zelfs dat "'ze' pas over vijftig jaar hier in de meerderheid zullen zijn en dat maken wij niet meer mee Annelies." Ik neem mijn petje af voor die mensen, want mij lukt dat negeren niet zo, tenzij ik censuur en zelfcensuur normaal ga vinden en ik een kluizenaar word en in een of ander hol ga wonen in de duinen. (Niet te dicht bij Wim de Bie natuurlijk.)

Wat ik me wel eens afvraag is hoe de mensen in de jaren voor de tweede wereldoorlog dat deden. En tijdens die oorlog. Gewoon maar oogkleppen op, totdat die Duitsers boven hun hoofden vlogen? Marten Toonder, van wie ik een groot bewonderaar ben, schrijft in zijn autobiografie Het geluid van bloemen ergens: “Het was gemakkelijk om in het werk te verdwalen wanneer de radio zweeg. Natuurlijk was dat een soort vlucht, want we waren doordrongen van het feit dat dit het einde van een tijdperk was – en dat we geen enkel beeld of idee van de toekomst hadden. Toekomst bestond niet, bezit telde niet en het enige wat we hadden, was elkaar. Maar daar stonden we toen niet bij stil.”

Veel mensen staan niet stil bij het feit dat voor Nederland 2 november 2004 een einde van weer een ander tijdperk is.

Maar dit keer kan men, als men zijn verstand gebruikt, wél weten hoe de toekomst er uit ziet.

“Wacht maar tot je wat ouder bent,” zei mijn vader toen ik nog een puber was, “dan stem je geen links meer”. Die pa. Ja, we gaan nog wat meemaken. Ik ben maar voor één ding bang en dat is dat wanneer er een aanslag plaatsvindt – en natuurlijk gaat dat wéér gebeuren, het houdt niet op bij die laffe rituele afslachting – als dat dus gebeurt en Mijn Geliefde zou daarbij het leven laten, dan is mijn grote angst dat zelfs dán nog mensen, familie, vrienden of wie dan ook zullen zeggen dat het niets met de islam te maken heeft, dat die terroristen niet de ware islam vertegenwoordigen. Dat we moslims niet allemaal over één kam mogen scheren. Dat het gewoon pech is maar dat we niet mogen discrimineren. U weet wel.

Dat te weten, neemt alle hoop weg.

Annelies van der Veer

15 augustus 2006

Eerdere reacties