De Egyptische opstand

Ademloos volgde ik de protesten in Egypte gedurende de afgelopen zes dagen. Ik gun Egypte een meer democratische staatsvorm en het Egyptische volk verdient beslist een minder corrupte en onderdrukkende regering. De vraag alleen is: wordt dit alles bereikt plotseling, van de een op de andere dag, door een verandering van het staatshoofd?

Het doet me erg denken aan de Iraanse revolutie in 1979 die als een brede volksopstand begon, met brede steun onder alle lagen van de bevolking. Zelfs de seculiere en linkse oppositie tegen de toenmalige Shah deed er ook aan mee. Kort daarna namen de Ayatollahs de absolute macht over en werd de ruimte voor andere stromingen steeds kleiner.

De rol van de Moslimbroederschap is ook onduidelijk. In eerste instantie hielden de Moslimbroeders zich afzijdig en namen geen leidende rol in de demonstraties. Nu scharen ze zich achter al-Baradei, het voormalige hoofd van het atoomagentschap IAEA die zeer goede contacten met Iran onderhoudt.

In het beste scenario zal hij proberen een seculiere nationale eenheidsregering te vormen die zorgt voor eerlijke en vrije verkiezingen. De kans is dan groot dat de Moslimbroeders de verkiezingen zullen winnen. In de verkiezingen van 2005 wonnen ze maar een vijfde van het totale aantal zetels, toen was er geen sprake van eerlijke verkiezingen. In een interview met de BBC vertelde Isam al-Iriaan, een van de leiders van de Moslimbroeders, dat het Westen respect moet opbrengen voor de religieuze opvattingen en aspiraties van de Egyptenaren.

Misschien moet Egypte dan maar eerst door dezelfde fase heen als Iran toen, om decennia later pas te beseffen dat een islamitische republiek de slechtste vorm van dictatuur is die er maar bestaat en dat ze zelf deze regeringsvorm niet moet willen. Wij weten het, maar kunnen het hen niet duidelijk maken. Soms moet iemand zelf de fouten maken om er lessen uit te trekken, zoals een bekend Frans spreekwoord het zegt: "On ne peut pas bruler les etapes". ('Je kunt de treden niet overspringen'.)

Voorlopig is het niet eens zeker dat Mubarak gaat vertrekken. Ik verwacht het eigenlijk zelf niet. Maar je weet het maar nooit. Wat ik wel weet is dat de chaos en de wetteloosheid die momenteel in Egypte heerst verschrikkelijk is. Duizenden gevangenen zijn ontsnapt. Politiebureaus zijn overal in brand gestoken en de wapens zijn door opstandelingen meegenomen. Geweld en plunderingen bedreigen de veiligheid van iedereen.

Ik ben dus minder euforisch over de opstanden in Egypte dan menigeen. Maar zelfs als Mubarak niet vertrekt, zal hij hopelijk lessen moeten trekken uit deze opstand en begrijpen dat hij na dertig jaar plaats moet maken voor een ander. Zijn termijn loopt toch af over negen maanden.

Nahed Selim

HvA: Karel van der Toorn: Handenschudden met vrouwen hoeft niet

(ingezonden) Uitgelicht: Karel van der Toorn in Havana, weekblad voor de Hogeschool van Amsterdam, 'Handenschudden hoeft niet'. 28.1.2011.

Het College van Bestuur vindt dat het ‘moet kunnen’ dat een docent uit geloofsovertuiging weigert vrouwen de hand te schudden. Dat zegt voorzitter Karel van der Toorn.
(...)
Na overleg heeft het College van Bestuur besloten dat de onderwijsinstelling hier geen probleem van maakt. ‘We hebben dat in het College uitgebreid besproken en we hebben ook met allerlei deskundigen hierover van gedachten gewisseld,’ aldus Van der Toorn in de rubriek Wat doet Karel voor de HvA.

‘Onze conclusie is dat dit bij ons moet kunnen. We zijn immers een publieke en vooral open hogeschool. We staan open voor alle religies en dan is acceptatie van dat wat afwijkt van de norm een groot goed. Kortom, wij accepteren het dat er bij ons mensen werken die uit geloofsoverwegingen geen hand aan vrouwen willen geven.

Bron/volledige bericht hierr.

 Heeft  u ook voorbeelden van       Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's  gehoord/gezien      op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met  bronvermelding,     dan  naar hoeiboei@gmail.com .

Feit en fictie

Door: Dick Gilsing

Boer Richard doorbreekt de codes van het tv-programma Boer zoekt vrouw en haalt het concept ervan onderuit. Dat is de strekking van veel commentaren op de laatste uitzendingen van dit veel bekeken dating programma, inmiddels reality-soap. Het programma had zich al ontwikkeld van romantiek tot fun (iedereen verkneukelde zich of wond zich op – al of niet twitterend - bij het zien van boer Marcel in boxershort met sokken eronder die zijn drie dames welterusten zegt en bij de constatering dat de drie mannen van kaasboerin Annemarie niet weten wat tiramisu is – Oh Oh Agraria), nu lijkt er ook nog met de spelregels gespot te worden door de boeren (ook van boer Marcel weten we eigenlijk al dat hij kiest voor de Poolse - in de tijd tussen opnamen en uitzendingen is zij regelmatig gesignaleerd op zijn bedrijf, - ook hij heeft zich daarmee niet aan de regels gehouden). In ieder geval plaatste dit losbandig gedrag van de twee boeren in kwestie Yvonne Jaspers voor een interessant dilemma. Ze heeft nu bepaald, dat Richard zijn misstap moet opbiechten. Hij mag geen toneel meer spelen. Ze kiest daarmee voor authenticiteit in plaats van enscenering. Of toch ook weer niet? Want heel duidelijk is nu geregisseerd dat boer Richard uit de kast moet komen. En dat levert natuurlijk extra kijkers op. Zes miljoen?

Met de komst van Big Brother (199) deed reality tv op grote schaal zijn intrede en was een tv-programma voor het eerst ingebed in een hele crossmediale omgeving. De elkaar in hoog tempo opvolgende reality-formats wilden ons doen geloven, dat alles wat we te zien kregen echt was. Niet gespeeld, niet geënsceneerd, niet geregisseerd. Inmiddels weten we wel

Mubarak

Mubarak en zijn vrienden kijken waarschijnlijk even verbaasd naar de opstandelingen in de straten van Cairo als Hare Majesteit Koningin Beatrix naar de VVD en het CDA heeft gekeken toen het huidige kabinet in elkaar werd gezet. Ja, Egypte is heftiger, maar dat is het verschil. De overeenkomst is interessanter.

Al jaren doen de Egyptische staatsmedia, staatspolitiediensten, staatsjustitiediensten en staatsonderwijsinstellingen niets anders dan uitleggen hoe slecht en achterlijk de islamitische ‘radicalen’ wel niet zijn. Dat heeft hen het zicht op de rest van het Egyptische landschap een beetje ontnomen.

Al jaren doen de Nederlandse gelijksoortige instanties ongeveer hetzelfde: de ambtenaren van de staatsmedia enzovoort beschouwen het bashen van de PVV als hun hoofdtaak. Ze komen daardoor aan het gewone werk niet toe, en zijn misschien zelfs nauwelijks nog op de hoogte van wat er in Nederland omgaat.

In de luwte van die onwetendheid kon in Nederland links de macht kwijtraken. Als het spel rustig en zuiver volgens de regels verder gespeeld wordt, is Geert Wilders de volgende minister-president, als tenminste Peter Breedveld van de Vrije Universiteit te Amsterdam hem niet voor de grap doodschiet. In Egypte ligt het niet veel anders: Een islamitische ‘radicale’ leider zou de opvolger van de opvolger van Mubarak kunnen worden. Als er niet wordt ‘ingegrepen’ door aanhangers van het heersende, vallende regime.

Er is tot op heden nog weinig inbreng van islamitische groeperingen in de Egyptische of Tunesische onrust. Zelfs over een vorm van gedoogsteun is nog niets vernomen. (Ook de Iraanse Ayatollahs gedoogden enige tijd een halfseculiere regering voor ze hun dictatuur invoerden).

Tevreden of triomfantelijk doen over de stilte uit het Egyptische radicale islamitische kamp is voorbarig, want we weten natuurlijk niet wat er in de gevangenissen en concentratiekampen gezegd en gedacht wordt. We weten wel wat er op de begraafplaatsen gebeurt; daar is het rustig, en islamitische ‘radicalen’ zijn daar oververtegenwoordigd.

Al millennia is het in Egypte steeds de machtigste militaire commandant die de macht grijpt als de zittende commandant het opgeeft. Soms probeert zo’n commandant een dynastie te stichten, maar dat lukt nooit lang. Uiteraard heeft zo’n nieuwe sultan bondgenoten nodig.

Er is maar één politieke organisatie in Egypte die daarvoor in aanmerking komt: de Moslimbroederschap, de moederorganisatie van alle islamitische radicaliteit, terreur en ellende. Maar een coalitie van zware jongens uit de veiligheidsdiensten is ook een goede bondgenoot. Met steun van zo’n coalitie kunnen de staatszaken even goed afdoend geregeld worden.

Na de islamitische revolutie van 1979 in Iran hebben de seculiere politici de tango met de islamitische ‘radicalen’ en hun organisaties verloren. In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw heeft Nasser in Egypte de tango met de radicalen gewonnen. Wat Egypte anno nu betreft is het opnieuw kruis of munt. De triomf van de islam is niet waarschijnlijk want anders dan de meeste Nederlandse politici zijn de Egyptische militairen goed op de hoogte van de aard en de aspiraties van de islamitische ‘radicalen’, en ze zullen de nodige maatregelen nemen, ook al zal Amnesty International dat heftig afkeuren.

De verfijnde verwesterde Iraanse elite van 1979-1980 daarentegen had niet zo veel idee van de islam, en vond die Ayatollahs maar rare haatbaarden. Een soort Tokkies, eigenlijk. Maar die Tokkies hebben het toch gewonnen in Iran. Maar ook die Ayatollahs zijn na een kwart eeuw hun macht langzaam aan het kwijt raken aan de traditionele coalitie van zware jongens die afkomstig zijn uit leger, politie en veiligheidsdiensten die in het Midden-Oosten meestal op den duur goedschiks of kwaadschiks de macht in handen krijgt.

Dat Egypte ‘bevriend’ is met Amerika, is een misverstand dat alleen leeft onder mensen die denken dat er naast de officiële wereld van ambtenarij, diplomatie en staatsmedia verder niets bestaat. Dat misverstand is, helaas, wijdverbreid in de wereld van ambtenarij, diplomatie en staatsmedia.

Onder alle lagen van de bevolking van het islamitische Midden-Oosten is de haat jegens Amerika immens, zelfs onder de nu nog heersende elite. Met zulke bevriende mogendheden heb je geen vijanden meer nodig. Sterker nog, vijanden als China zijn voor Washington te prefereren boven vrienden als Pakistan en Egypte. Veel nette mensen kunnen het zich niet indenken, eigenlijk maar gelukkig ook, maar die vriendschap is geveinsd. In het islamitische en in de Arabische wereld wordt het westen gehaat.

Die haat is grotendeels afgunst. Een van de vorige keren dat de mobiele eenheid in Cairo in actie moest komen, was bij de opening van een Amerikaans fast-food restaurant, Kentucky of Burger of Mac of Pizza World, maar in ieder geval een eetgelegenheid waar de Nederlandse elite niet dood of levend gezien wil worden. In Cairo daarentegen trok de opening zo veel enthousiastelingen aan die begeerden dit buitenissige heerlijke westerse voedsel te gaan proeven, dat de ordediensten hard moesten ingrijpen.

Dat was een flauwe afschaduwing van de opmars van boze jongens die ons te wachten staat als de islamitische wereld blijft zoals hij is: geen vrijheden, geen concurrentie, geen rechtszekerheid en niemand wordt gelaten in het ongestoorde genot van de vruchten van zijn arbeid.

De Mubarak’s, de moslimtheologen en de multiculti’s van deze wereld weten helaas niet eens dat die vier voorwaarden wezenlijk zijn voor het ontstaan en in stand houden van welvaart en welzijn. Anderzijds, hun onwetendheid is een kans die de rest van de wereld niet aan zich voorbij moet laten gaan.

HansJansen

Hanneke Groenteman maakt zich er griezelig gemakkelijk vanaf

(ingezonden) Uitgelicht: Hanneke Groenteman website 23.1.2011: 'Symbool van afkeer', bron.

(...) Het hoofddoekje staat volgens de PVV symbool voor onderdrukking van de vrouw. Zegt Hero Brinkman!! Waar bemoeit hij zich mee, wie maakt uit wie wie onderdrukt.
Kijk hoe mensen zich GEdragen in plaats van wat ze dragen. 
Ik stel voor dat iedereen, maar dan ook iedereen, die na een PVV-overwinning op 2 maart een stap in het provinciehuis zet, een hoofddoek gaat dragen. Mannen, vrouwen, kinderen, kom allemaal met een hoofddoek op naar het provinciehuis, als symbool van afkeer van de PVV. Want symbolen zijn belangrijk, zegt Brinkman.

Volledige bericht hierr. 

Heeft  u ook voorbeelden van       Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's  gehoord/gezien      op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met  bronvermelding,     dan  naar hoeiboei@gmail.com .

Een sprong in het duister met de veelzijdige Moslimbroeders

Door de geslaagde revolutie in Tunesië en de lopende volksopstand in Egypte horen we de laatste tijd veel over de Moslimbroederschap. De meest uiteenlopende voorspellingen vallen te lezen. Doemdenkers vrezen dat Egypte en andere landen in handen vallen van de politieke islam, als Hosni Mubarak en andere Arabische tirannen omvallen als dominostenen. Optimisten veronderstellen dat de opstandige massa’s vooral uit zijn op sociaal-economische verbeteringen en meer democratische zeggenschap. Daardoor zou het allemaal wel eens mee kunnen vallen met de gevreesde islamisering van het Midden-Oosten. Hoe dan ook zullen de Moslimbroeders bij een ondergang van corrupte militaire dictaturen meer ruimte krijgen in de Arabische wereld. 

Meer kennis over de al-Ikhwan al-Muslimeen, de in 1928 door de Egyptische onderwijzer Hassan al-Banna opgerichte politiek-religieuze beweging, kan daarom geen kwaad. Met enige regelmaat verschijnen er boeken over de meest flexibele en hervormingsgezinde beweging binnen de politieke islam. Ook op de boekenplank varieert de inhoud, van zeer naïef tot zeer alarmistisch.

Tot geen van beide categorieën hoort The Muslim Brotherhood, the Burden of Tradition van Alison Pargeter (Uitg. Saqi, Londen), onderzoekster aan het Centre of International Studies van de Universiteit van Cambridge. Mede aan de hand van interviews met enkele kopstukken van de Moslimbroederschap schetst Pargeter een genuanceerd beeld. Daarbij gaat ze de knelpunten - de opvattingen van de beweging over het gebruik van geweld en hun interpretatie 

Kloofje

Zendelingen en propagandisten voor de islam proberen het voor christenen makkelijker te maken om tot de islam toe te treden door hen wijs te maken dat die overgang maar zo’n klein stapje is.
In de discussie wordt dan liever niet betrokken dat hetzelfde stapje in omgekeerde richting te zetten, van de islam naar het christendom, volgens de leer van de islam een misdaad is waar de doodstraf op staat.

Propagandisten voor de ideologie van het multiculturalisme proberen de autochtone bewoners van Europa wijs te maken dat het met de integratie van die nieuwe migranten wel goed zal aflopen: het is immers maar een klein stapje, van de islamitische cultuur naar de westerse.

In de discussie wordt dan maar liever niet betrokken dat hetzelfde stapje in de omgekeerde richting, een Nederlandse gymnasiaste die in Afghanistan wordt gedropt, als onmenselijk en tegen de wet wordt beschouwd door de vrienden van het multiculturalisme.

Gaat het bij de tegenstellingen tussen West en Oost nu om een kloof of om een kloofje?

HansJansen

Monotheïsme en hedendaagse burgerlijke vrijheden

Discussies over religie roepen veel emoties op, maar zelden een accurate samenvatting van het standpunt van de opponent. Helaas geldt dat ook voor de wijze waarop Asher Ben Avraham de teneur van mijn onlangs verschenen boek Het monotheïstisch dilemma probeert samen te vatten. En hoewel Yoram Stein het beter doet, mist toch ook hij het centrale punt dat ik wil maken. Dat punt is dat ik mij niet bezighoud met hoe Ben Avraham, Stein, Karen Armstrong en de overgrote meerderheid van de gelovigen de heilige schrift lezen, maar hoe die schrift wordt gelezen door extremisten als Abdulmutallab, Jigal Amir en Scott Roeder. Ik benader de schrift dus door de ogen van een terrorist en wil dan laten zien dat de verhaallijn die hij daarin onderkent aanknopingspunten heeft in de tekst zelf. Die ambitie herhaal ik om de tien bladzijden in mijn boeken (ook The Secular Outlook) en staat zelfs op kaft van Het monotheistisch dilemma als waarschuwing vermeld. ‘Pas op, dit gaat niet over godsdienst maar over radicale interpretaties van godsdienst!’ Maar Ben Avraham, Stein en trouwens ook Amanda Kluveld en Bart-Jan Spruyt hebben niet gezien dat ik geen bijdrage lever aan de vergelijkende godsdienstwetenschap. Ik zeg dus ook niet dat alle drie de monotheïstische godsdiensten ‘even erg’ zijn. De enige recensenten die mijn boek op dit punt goed hebben gelezen zijn Carel Brendel en Dirk Verhofstadt.

Ben Avraham is de slordigste van allen wanneer hij denkt mijn argumentatie te kunnen samenvatten met ‘religion sucks’. Waarbij hij wel eerlijk aangeeft dat dit ‘kort gezegd’ is. En ‘met een beetje fantasie’. Inderdaad, want één zin verder moet hij al constateren dat het mij natuurlijk niet gaat om religie in het algemeen, maar om radicalisering in de drie monotheïstische godsdiensten. Dat is dus iets heel... lees hierr verder.


Paul Cliteur - Het Monotheïstisch Dilemma: Bestellen?

Politiemissie Afghanistan vraagt om cultuuromslag

Op hogeschool gaat de integratie prima

(ingezonden) Uitgelicht:  Foto bij 'Op hogeschool gaat de integratie prima' in Het Parool, 27.1.2011  (bron).

De integratie op de hogescholen gaat goed. Foto Marc Driesse
Heeft  u ook voorbeelden van       Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's  gehoord/gezien      op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met  bronvermelding,     dan  naar hoeiboei@gmail.com .

het wordt veel te duur, als je dat zelf allemaal moet uitwerken

Huize 'Het Gras', 1 Julij 1670
Greonterp, Post Oudega W., Friesland

(...) Mijn leven is ongehoord zwaar geweest, en dat is het nog, maar de laatste zes, zeven jaren ben ik gaan inzien, dat men de onoplosbare problemen althans moet zien te vereenvoudigen, en doorzichtig moet maken om er mede te kunnen voortleven. Mijn liefdeleven en liefdesverlangens zijn waarschijnlijk nog verknoopter en waanzinniger dan de jouwe, maar ik heb de zaak kunnen vereenvoudigen en tot de kern terugbrengen: van biseksualiteit naar homoseksualiteit, en die nog openlijk beleden, en van het zinloos rondhoereren naar een degelijke, burgerlijke huwelijksband met twee Jongens. Elders in mijn leven ben ik opgeschoten van de eeuwige armoede naar een bescheiden middenstandertjesinkomen; van bezitloosheid naar het bezit van 150 m2 grond met een huis erop plus 14000 m2 grond zonder huis erop; van leven in de stad èn op het land, naar een leven uitsluitend op het land. Mijn onoplosbare religieuze problematiek heb ik ondergebracht in de Rooms-Katholieke Kerk, niet omdat zij mij enig heil kan bieden, maar omdat alles, wat mensen met te veel vrije tijd in de loop der eeuwen aan krankzinnigheid hebben uitgedokterd, daar ordelijk in laden, dozen en kasten is ondergebracht; het wordt veel te duur, als je dat zelf allemaal moet uitwerken; de grote, eeuwige waarheden zijn daar wel ongeveer ideaal verwoord. Mijn panische, uitputtende vlucht voor de Dood ben ik bezig te vervangen door een poging, de Dood toe te laten in mijn leven, en hem te integreren. Of alles lukt en goed blijft gaan, moeten we nog afwachten, maar voorlopig ziet het er naar uit, dat ik niet gek word, en ook kan blijven schrijven. (...)

Gerard Reve - Brieven Aan Mijn Lijfarts (1963-1980)
Pagina 77
Uitgeverij Veen - Amsterdam/Antwerpen

Bestellen?

Drieslag

Afgelopen week werd ik geattendeerd op de rede die Jolande Sap, de kersverse voorzitster van Groen Links, hield op een bijeenkomst over progressieve samenwerking op 16 januari jl. De toespraak ziet er op papier goed uit. Maar het uitspreken van de rede, het brengen van de woorden, het inspelen op een volle zaal, dat is andere koek. Verschillende cd‘s (communicatiedeskundigen) op internet betogen, dat haar toespraak duidelijk maakt hoe het niet moet en bestempelen haar performance daarmee tot geschikte leerstof voor workshops en trainingen als presenteren, jezelf voor het voetlicht brengen en ik en mijn publiek. Zo zou ze de bekende drieslag niet goed uitbuiten, de applausmomenten verkeerd inschatten en zich te veel uitleveren aan de zaal. Voor elke komiek is timing het belangrijkste instrument en hij (zij) weet dat hij bepaalt wanneer het publiek lacht. Niet andersom. Zo werkt het ook met applaus. Je moet ernaar toewerken en het op het juiste moment halen. Niet te vroeg. Niet te laat. Goed gedoseerd over de totale toespraak. Je moet er zeker niet op wachten of erom vragen. En je moet je niet dankbaar tonen voor applaus. Het moet er volkomen natuurlijk uitzien. Alsof het niet anders kan dan dat op dat, dat en dat moment de spreker een weldadig, enthousiast en klaterend applaus ten deel valt. Verschillende verhalenvertellers, communicatiedeskundigen en psychoterapeuten zijn de laatste jaren in het gat gedoken dat de crisis in de markt heeft geslagen. Die leemte noemen zij gebrek aan leiderschap. In doorwrochte en dure cursussen brengen zij de deelnemers de kneepjes van het leiderschap bij. Vaak aan de hand van modellen die gebaseerd zijn op The Hero with hte Thousand Faces van Joseph Campbell. Hoe kun je je eigen levensverhaal en carriѐre definiëren als een verhaal en ze op basis van dat besef verder ontwikkelen? Hoe kun je je eigen identiteit (als persoon, als leider, als merk, als organisatie) opvatten als een effectief verhaal en daarmee anderen aanspreken, inspireren en overtuigen. Ze vinden dus niet opnieuw het wiel uit (zoals de titel van het boek van één van hen suggereert) maar borduren voort op Campbell’s bijbel en bouwen deze, gelardeerd met filmfragmenten en ander beeldmateriaal, uit tot modellen als ‘Double Healix’. Laat ik me, de drieslag indachtig, beperken tot drie filmfragmenten waaraan Jolande Sap iets zou kunnen hebben.

In de Hollywoodfilm (er komt water en geen gas uit de douches) Schindler’s List (1993) laat Spielberg ons in het zwart wit van de archiefbeelden uit de tijd van de Tweede Wereldoorlog (alleen het Joodse meisje heeft rood in haar kleding en het slot waarin de overlevenden bloemen leggen op het graf van Schindler in Jeruzalem, is in kleur gefilmd) zien, hoe ruim 1100 Poolse Joden deze verschrikkelijke periode overleven dankzij de inspanningen van nazi-zakenman Schindler. Deze handelt aanvankelijk

Brandend huis & grote jongen

De democratische rechtsorde in Nederland wordt onhoudbaar gemaakt, en dus ondermijnd, niet door de islam maar door twee complexen van haast algemeen aangehangen opvattingen. Hoewel die opvattingen misschien niet links zijn, zien ze er wel zo uit.

Het eerste complex van redeneringen noem ik voor het gemak ‘brandend huis’. Het is algemeen bekend dat het niet mogelijk is een brandend huis te verzekeren. Een maatschappij die dat wel doet zou al snel merken dat er niemand meer premie komt betalen. Als het mogelijk is een brandend huis alsnog te verzekeren, wacht een verstandig mens immers tot zijn huis in brand staat, en dan belt hij de verzekeraar.

Je bent natuurlijk zielig als je huis in vlammen opgaat en je hebt geen verzekering. Maar de rijke verzekeringsmaatschappij die het makkelijk missen kan, betaalt niks aan een arme zielepoot wiens huis is afgebrand en die alleen maar dat ene papiertje niet kon overleggen. Als brandende huizen verzekerd konden worden, zouden er geen brandverzekeringen bestaan en zouden huizen die niet in brand staan, niet tegen brand verzekerd kunnen worden. Het is beledigend voor de intelligentie van de lezer om dit verder uit te leggen.

Het toestaan van ongereguleerde massa-immigratie is een variant op het verzekeren van een brandend huis. De rijke maatschappij waar die ene zielige migrant zich vestigt, kan de uitkering aan die ene migrant makkelijk missen, bovendien is het gemeen om hem niet te helpen. Er is ook nog zoiets als naastenliefde! Maar voor de maatschappij als geheel zijn de consequenties niet anders dan voor de brandverzekeraar die een brandend huis verzekert, nl. opheffing.

Het tweede complex noem ik voor het gemak ‘grote jongen’. Elke Nederlandse ouder gaat er vanuit dat hij zijn kinderen wanneer die volwassen zijn niet meer hoeft te onderhouden. Maar door het huidige overheidsbeleid ten aanzien van ongereguleerde migratie onderhoudt elke volwassen Nederlander niet zijn eigen volwassen kinderen maar wel onbekende aantallen hem vreemde volwassenen uit andere landen. Het is de verdienste van Pamela Hemelrijk (1947-2009) hier al vele keren op gewezen te hebben. Het heeft niet geholpen.

Toch blijft de vraag bestaan: Waarom moet iemand van 9 tot 5 naar kantoor of fabriek, om daar te werken voor een volwassene die hij niet kent, die 24 uur per dag vrij heeft, maar die niet beschikt over kwalificaties om aan het Nederlandse arbeidsproces deel te nemen? Waarom gedwongen werken voor willekeurige, uit het buitenland afkomstige volwassenen die zelf nooit de voor de arbeidsmarkt benodigde kwalificaties zullen verwerven, en die ook geen voornemens koesteren om zulke kwalificaties te gaan verwerven, of de lust daartoe voelen? De eigen kinderen worden ooit grote jongens, of meisjes, maar een grote groep migranten en hun nazaten worden dat kennelijk nooit.

Omdat een groot percentage van de migranten moslim is, heeft er zich ook een kleine maar agressieve en welbespraakte islamitische voorhoede in Nederland gevestigd die de centrale stellingen van de islam bevorderd wil zien. Die voorhoede opereert geraffineerd, en meestal binnen de ruimte die Nederlandse rechtsorde biedt, hoewel de dreiging met geweld sinds de moord op Theo van Gogh nooit ver weg is. De doelstellingen waarvoor die voorhoede zich ‘inspant', zijn regelrecht in strijd met de Nederlandse democratische rechtsorde. Het Arabische woord jihaad betekent zoals iedereen weet, ‘inspanning’.

Het betreft onder andere de volgende aspiraties: geen concurrentie tussen meningen en dus afschaffing van de vrije meningsuiting; geen concurrentie op de markt van liefde en relaties maar uithuwelijking; geen concurrentie in de economie maar een ‘islamitische economie’, die mogelijk gemaakt moet worden door ‘islamitisch bankieren’; geen religieuze concurrentie maar een verbod op uittreding uit de islam; geen politieke concurrentie tussen politieke partijen maar invoering van de islam en de wetgeving van de sharia.

Het is wel duidelijk wat een grote jongen in zo’n brandend huis te doen staat.

HansJansen

Oproepertje: wie nomineert U voor de Hoeiboei Hoofddoekprijs 2011?

Ook in 2011 reikt Hoeiboei op 8 maart de Hoofddoekprijs uit aan degene die het zotste excuus verzint om dit malle en discriminerende symbool in onze seculiere samenleving te promoten. Dat zijn er tallozen zult U zeggen en daar heeft U volkomen gelijk in. Het wordt dan ook elk jaar makkelijker of eigenlijk moeilijker de beste kandidaat te kiezen.

Waardige winnaars van de Hoeiboei Hoofddoekprijs (niet te verwarren met allerlei nep hoofddoekprijzen), zijn inmiddels:

2007: Anja Meulenbelt  (hierr), wegens haar bijzondere bijdrage aan het wegkapen van het ware feminisme.

2008: Job Cohen (hierr). De ex-burgemeester, die elke (vorm van) kritiek moeiteloos weerlegt, die a-sociaal gedrag tot halal gedrag promoveert, deze man begrijpt dat alleen uit liefde en respect voor de vrouw de boel bij elkaar kan worden gehouden. En die liefde begint bij de hoofddoek, zo eenvoudig is het.

2009: Margriet van der Linden (hierr)  Nog geen half jaar is Margriet van der Linden  hoofdredactrice van het feministische tijdschrift OPZIJ of er is daar al een gehoofddoekte columniste werkzaam: Nora Kasrioui.
Van der Linden: “Voor vrouwen met hoofddoekjes was bijvoorbeeld letterlijk geen plaats. Ik wil hen juist een stem geven en met ze in discussie gaan. Daarom hebben we nu een Marokkaanse columniste met Brabantse tongval. Er zijn zoveel nieuwe groepen Nederlanders, daar kun je niet aan voorbij gaan.”

2010: Jeltje van Nieuwenhoven (2010) (hierr). Van Nieuwenhoven: "Accepteer die hoofddoek gewoon. Of kiest u ervoor om, net zoals de Duitsers, die muts van mijn grootmoeder te weigeren?"

Wie o wie krijgt de Hoeiboei Hoofddoekprijs 2011 toegewezen? Hoeiboei discrimineert niet, dus het mag gerust weer eens een man zijn.

Wie heeft zich volgens U het afgelopen jaar het beste ingezet voor de promotie van dit symbool? De lap stof, die in Nederland door een minderheid in vrijheid kan worden gedragen maar die op wereldschaal (al eeuwen) geldt als symbool van vrouwenonderdrukking?


Laat de Jury in de reactieruimte weten wie dit jaar de felbegeerde Hoofddoekprijs verdient en motiveer Uw nominatie, liefst voorzien van een sappige quote. Voelt U zich niet op Uw gemak tussen andere reageerders, email dan Uw nominatie naar hoeiboei@gmail.com

Rapport over Turkije, de Moslimbroeders en de Gazavloot

Op 31 mei 2010 werd het Turkse schip Mavi Marmara, een van de schepen van een vloot met hulpgoederen voor de Palestijnse enclave Gaza, op volle zee geënterd door het Israëlische leger. Aan boord brak een gevecht uit, waarbij negen opvarenden om het leven kwamen. Over de toedracht kwamen gisteren twee rapporten uit. Een Israëlische commissie stelt dat de commando’s terecht aan boord gingen. Ze zouden uit zelfverdediging hebben gehandeld.

De Turkse regering is daarentegen ‘ontsteld en verbijsterd’ over dit resultaat. Een Turkse commissie, die haar voorlopige bevindingen eveneens gisteren naar buiten bracht, noemt het Israëlische optreden op haar beurt ‘excessief’. Het Israëlische rapport werd overigens ook zwaar bekritiseerd door mensenrechtenorganisaties in eigen land. Medici voor Mensenrechten noemde de commissieleden ‘moreel en juridisch blind’.

Over de politieke achtergronden van de Gazavloot verscheen gisteren eveneens 

De Franse film

Ooit ontmoette ik haar in het Bretonse Quimper. Ze gaf ons, afkomstig uit verschillende landen van Europa, les in de Franse taal. Ik was tijdens de voorafgaande test ingeschat op ‘moyen’. Niet goed. Niet slecht. Ter introductie vroeg onze lerares ieder zich voor te stellen met een sprookje uit eigen land. Ik vertelde in mijn ‘moyen’ een sprookje uit Sprookjes van de Lage Landen. Hoe de boer de heren beet had. Of Hoe de boer de Dame beet nam. Dat kan ook. Een onsmakelijk verhaaltje in ieder geval, waarin een boer in een voornaam en adellijk gezelschap spot met iedere vorm van etikette. Wie niet sterk is, moet slim zijn. Zoiets. En dan op bijzonder boerse wijze. Bepaald geen specimen van Franse wellevendheid. Ze moest haar lachen inhouden. Deze Amélie avant la lettre, zoals ik me haar veel later nog herinnerde. Voor mij een voorafspiegeling van de Amélie in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (2001), het filmsprookje waarmee Audrey Tautou en Jean-Pierre Jeunet de Franse film weer op de wereldkaart zetten. Bij de verkiezing van de film, waarin het publiek het grootste geluk heeft herkend, tijdens De avond van de Grote Filmquiz in september 2010, kwam La vita ѐ bella als derde uit de bus. De Zweedse film As it is in heaven (2004) als tweede. En als eerste: Amélie. De verpersoonlijking van het mooie Franse naïeve meisje dat het geluk van alle mensen nastreeft. Maar zich daarbij overigens wel beperkt tot een stukje Parijs (rond Montmartre) waarin zich verder geen buitenlanders, en al helemaal geen mensen van buiten Europa, ophouden. Een zoete kermis van

Amsterdamse troetelmoskee dwarsligger bij onderzoek

Wethouder Andrée van Es wil snel een gesprek met de leiding van de Amsterdamse moskee El-Ouma. Dat vertelde de GroenLinks-politica deze week tegen de stadszender AT5. Het Verwey-Jonker Instituut wilde een onderzoek doen naar het pedagogisch klimaat tijdens de koranlessen in twee moskeeën. Daarvoor hebben de onderzoekers twee jaar lang tevergeefs aangeklopt bij El-Ouma. Ook de Tilburgse vader en zoon Ahmed en Suhayb Salam wilden geen pottenkijkers in hun koranschool. Het onderzoek is daardoor gestrand, zo meldde minister Piet Hein Donner onlangs aan de Tweede Kamer.

Het onderzoek bij de moskee in Slotervaart kwam mede tot stand na opmerkingen van toenmalig stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch. Het tegenwoordige PvdA-Kamerlid liet deze week weten ‘het spijtig en teleurstellend te vinden dat de El-Ouma niet wil meewerken’. Hij roept ouders op om misstanden te melden en zo nodig hun kinderen van de weekendscholen te halen”, aldus AT5.

In de berichtgeving komt niet naar voren dat deze moskee jaren lang 

Het probleem van het waarheidscriterium

(...) Het probleem van het waarheidscriterium speelt  niet alleen tussen de wereldgodsdiensten. Het kan ook het intermenselijk gesprek binnen een godsdienst zoals het christendom of de islam bederven. De reden is dat elke openbaring voor velerlei interpretaties vatbaar is. Wat is het criterium voor de religieus ware interpretatie? De katholieke kerk heeft een institutioneel criterium opgesteld: wat pausen en concilies besluiten, is de waarheid voor alle christenen. Getergd door verschillende disputationes met zijn katholieke broeders werd Luther er in 1519 toe gebracht dit institutionele criterium door een ander te vervangen: elk individu dat gewetensvol de bijbel leest, wordt bij zijn interpretatie direct door God geïnspireerd en heeft dus de waarheid in pacht. Ook dit binnenchristelijke dispuut over het criterium voor ware bijbelinterpretatie is onoplosbaar.

Zoals we op grond van het bovenstaande verwachten, is namelijk het katholieke argument voor het Vaticaanse waarheidscriterium circulair. Het stelt dat pausen en concilies de ware interpretatie van de bijbel vaststellen omdat de katholieke kerk het lichaam van Christus is en daardoor het universele sacrament van het heil voor alle mensen vormt. Maar hoe weten we dat? Het is vastgesteld door pausen en concilies (onder meer in de constitutie Lumen gentium). Luthers argument voor het protestantse waarheidscriterium is al even circulair. Het komt hierop neer: 'Dit is mijn standpunt en ik kan niet anders.' Dat wil zeggen: 'Bij het opstellen van mijn nieuwe waarheidscriterium werd mijn geweten direct door God geïnspireerd en daaraan moet ik me onderwerpen.' Omdat protestanten en katholieken de wederpartij nooit van het eigen waarheidscriterium zullen kunnen overtuigen, zal de oecumenische beweging altijd weer in elkaar storten zodra men het echt eens wil worden over geloofszaken.

Het verschil tussen de waarheidscriteria bepaalt de vorm die de verschillende kerken hebben aangenomen. Het katholieke criterium is institutioneel en autoritair: er is een politbureau voor het vaststellen van religieuze waarheid. Dat heeft als voordeel dat de doctrinaire eenheid van de wereldkerk bewaard blijft maar als nadeel dat de kerk onverenigbaar is met democratie. Het protestantse criterium is individualistisch en egalitair: iedereen heeft zijn eigen waarheid in pacht. Dat heeft als voordeel dat protestanten zonder moeite democraat kunnen zijn maar als nadeel dat protestantse kerken de tendens hebben zich op te splitsen. Dat die opsplitsing niet doorgaat totdat elk protestants individu zijn eigen kerk heeft opgericht, is slechts te danken aan de kuddementaliteit van de mens. Het zou bijster ongezellig zijn als elke gelovige op zijn eentje thuis zijn eredienstje celebreerde.

We kunnen dus concluderen dat een echte dialoog tussen monotheïstische openbaringsgodsdiensten altijd schipbreuk zal leiden op het probleem van het waarheidscriterium. Ik zou me hier geen zorgen over maken, ware het niet dat enkele nijpende problemen van de mensheid, zoals overbevolking, waarschijnlijk onoplosbaar zijn zonder constructieve samenwerking tussen de wereldgodsdiensten. Er is maar één manier om het probleem van het waarheidscriterium uit de weg te ruimen. Openbaringsgodsdiensten zouden de aanspraak op waarheid van hun religie radicaal moeten opgeven en de verhalen over het bovennatuurlijke die hun traditie bepalen, moeten nemen voor wat ze zijn: mythen die stammen uit een vroegere cultuurfase van de mensheid en die ons soms nog beroeren omdat ze getuigen van menselijke verlangens en tekortkomingen.

Ik acht het niet waarschijnlijk dat het Vaticaan of de islam deze stap ooit zal zetten, ofschoon veel protestantse auteurs een eind in de goede richting gaan. Laten de Nederlandse bisschoppen dus eens aan onze multiculturele bevolking uitleggen hoe ze zich een constructieve dialoog met andere religies voorstellen zolang ze vasthouden aan het autistische waarheidscriterium van de kerk van Rome. En laten alle religieuze leiders van de wereld ons verklaren hoe ze de tolerantie die ze meestal met de mond belijden, denken te verenigen met de absurde waarheidspretenties van hun heilige boeken.

Herman Philipse - Atheïstisch manifest en De onredelijkheid van religie
Pag. 133-135
Met een voorwoord van Ayaan Hirsi Ali
2004 Uitgeverij Bert Bakker - Amsterdam

Bestellen?

'Zeg: ...

'Zeg: "Wij geloven in God en in wat op ons is neergezonden en in wat op Ibrahiem, Isma'il, Ishaak, Ja'koeb, en de stammen is neergezonden en in wat Moesa, Isa en de profeten is gegeven van de kant van hun Heer. Wij maken geen enkel verschil tussen hen en aan Hem hebben wij ons overgegeven'" (Koran 3:84)

Met het vorige vers ('Er is geen dwang in de godsdienst') en dit vers maakt men in het Westen vaak de blits in debatten over verdraagzaamheid tussen religies. Het is natuurlijk prachtig dat de islam de boodschap van Jezus (Isa) en Mozes (Moesa) en alle andere Bijbelse profeten en stamvaders als ware religies erkent en geen enkel verschil tussen hen zegt te maken. Wat kun je je nog meer wensen voor de verdraagzaamheid tussen verschillende geloven? Logischerwijs zou je dan verwachten dat de islam alle profeten en hun boodschappen evenveel waardeert als de Profeet Mohammed en zijn boodschap, aangezien de Koran verklaart: 'Wij maken geen enkel verschil tussen hen..' Dit zou de islam werkelijk een voorsprong in verdraagzaamheid hebben gegeven boven andere geloven die alle claimen de enige ware godsdienst te zijn.

'Er is geen dwang in de godsdienst' (Koran 2:256)

Deze zin komt uit de Koran en wordt vaak aangehaald om de vrijheid van godsdienst in de islam te beargumenteren. Het wordt vaak gebruikt door liberale of niet-praktiserende moslims die zelf willen bepalen in hoeverre ze aan bepaalde (vermeende) plichten, zoals het dragen van een hoofddoek, het bidden of het vasten in de maand Ramadan, wensen te voldoen. Het idee is dat het aan de gelovige zelf is om de vermeende plichten wel of niet toe te passen. Een gebed dat met tegenzin wordt uitgevoerd, komt immers niet uit het hart en mocht hij of zij daarmee toch in overtreding zijn, dan is het aan God alleen om dit te beoordelen en niet aan familieleden of aan een geestelijke autoriteit. Men gelooft dat er voor elke overtreding een straf zal zijn in het hiernamaals, zoals er voor elke goede daad een beloning zal zijn, en dat de uiteindelijke balans tussen de goede en slechte daden bepaalt of iemand in de hemel of in de hel komt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze liberale visie niet wijdverbreid is onder moslims. Er zijn zelfs landen waar mensen worden gestraft wanneer ze niet bidden, vasten of een sluier dragen, zoals Saudi-Arabië en Iran.

Zandweg

Leuke 'mediterrane' ontwikkeling

Wederom actueel! CDA wil kliklijn voor tegengaan illegaal roken in cafés

Als je zelf rookt heb je meestal geen idee hoe ongehoord smerig de sigarettenrook voor een niet- of ex-roker kan zijn. Je hebt gewoon niet door dat het genotsstokje waarvan je er dagelijks steeds meer vrijwillig tussen je lippen steekt door een ander gezien en ervaren wordt als een kankerstaaf die een stank verspreidt die eigenlijk met niets te vergelijken is. Ik kan tenminste geen vergelijking bedenken. Het heeft wel een flink aantal sigaretten gekost voordat je roken lekker bent gaan vinden maar dat ben je vergeten. Dat is uit je geheugen gewist want zó lang geleden en nu je geheel vrijwillig aan de nicotine verslaafd bent, is roken heerlijk en iedereen die anders beweert, is gek en een enorme zeurkous. Je weet dat het slecht voor je gezondheid is maar mag je alsjeblieft zelf bepalen wat je met je lichaam doet?

Toen ik nog rookte dacht ik er ongeveer zo over. Nu ik niet meer rook, begrijp ik nog steeds hoe heerlijk het voor rokers is om te roken. Ik gun iedereen dat plezier en ik vind het krankzinnig dat

Cinema paradiso?

De Nederlandse bioscopen hebben in 2010 ruim 28 miljoen bezoekers over de vloer gekregen. Dat las ik in een krant, toen ik in café De Snor in ’s-Heerenberg zat te wachten op mijn familie. Wij zijn er allen geboren – in ’s-Heerenberg – naast café De Snor. Dat wil zeggen: café De Snor plus feestzaal was in onze kindertijd een bioscoop, gedreven door Gerrit Schuurman, ook wel de Snor genoemd. Op foto’s in het café kun je nog zien hoe weelderig en zwierig hij ‘m droeg. Die snor. Zijn kleinzoon beheert nu de uitspanning. De bioscoop heeft lang bestaan: van 1913 tot 1986. Ik moet er destijds een aantal keren geweest zijn, maar ik kan het mij niet meer herinneren. Ik was vier, toen we verhuisden. Misschien heb ik onbewust beelden opgeslagen van films die er draaiden. Met Chaplin, Buster Keaton, Laurel & Hardy, de Marx Brothers, De Drie Stooges, Martin en Lewis en al die andere komieken uit de gouden tijd van Hollywood. Maar ook met Fernandel, Tati, Valentin en andere Europese equivalenten. Citizen Kane zal er niet gedraaid hebben. Eerder publieksfilms als Tarzan the Ape Man en Cobra Woman. Of westerns met John Wayne. Hoeveel mensen daarop afkwamen in Nederland, en in ’s-Heerenbergh in het bijzonder, is me niet bekend.

De mooiste film over film, die ik gezien heb, is

Welk islamdebat?

In Vlaanderen debatteert men nog steeds niet ten gronde over de islam 

Men zegt wel eens dat het in Vlaanderen de goede kant op gaat met het debat over de multiculturele samenleving en de islam. Men vergist zich. Nederland is op dat vlak - onder anderen dankzij Geert Wilders - gidsland. Terwijl Nederlandse islamkritische columnisten - Nahed Selim, Elma Drayer, Nausicaa Marbe, Amanda Kluveld, Michiel Hegener, Afshin Ellian, Sylvain Ephimenco, Hafid Bouazza, Carel Brendel, Machteld Allan, Hans Jansen, etc. - man en paard noemen over de islam, gaat men in Vlaanderen nog steeds een debat ten gronde over dit belligerent en totalitair systeem uit de weg.

NRC Handelsblad publiceerde in juli van dit jaar een opinie van 1500 woorden met als titel: ‘Moslims, bevrijd uzelf en u kunt alles’. Daarin stond geschreven: ‘De islam ontneemt moslims hun vrijheid. Dat is jammer, want vrije mensen zijn in staat tot grote dingen, zoals de geschiedenis heeft geleerd. De Arabische, Turkse, Iraanse, Indiase, Indonesische volkeren hebben een enorm potentieel. Als ze niet de gevangenen van de islam zouden zijn, als ze zich konden bevrijden van het juk van de islam, als ze Mohammed niet meer tot rolmodel zouden nemen en zich zouden ontdoen van de duivelse Koran, dan zouden ze in staat zijn tot grote dingen, niet alleen ten bate van zichzelf, maar van de hele wereld.’ Het zou een citaat kunnen zijn van een groot filosoof, maar het is van de leider van de Nederlandse Partij Voor de Vrijheid, Geert Wilders. De brief verscheen later, licht ingekort, in De Standaard. Arthur Schopenhauer, Gustave Flaubert, Jacob Burckhardt, Winston Churchill, Czesław Miłosz, Aldous Huxley, Michel Houellebecq, Claude Lévi-Strauss en anderen wisten al dat de islam niet deugt, maar ze zouden vandaag zoals Geert Wilders op een schandelijke wijze worden berecht. En ze zouden door mensen als Jean-Luc Dehaene en Rob Riemen - een fascist vermomd als antifascist - “een gevaar voor de democratie” worden genoemd. Men vergist zich helaas van vijand. Er zijn immers gutmenschliche politici die verklaren dat de sharia bij een twee derde meerderheid moet kunnen worden ingevoerd (de Nederlandse Minister van Justitie Piet Hein Donner in 2006). Ook zijn er domme en/of opportunistische arabisten die, gesponsord door bepaalde olielanden, op geruststellende toon opperen dat de sharia voor 98 procent overeenkomt met het Nederlandse recht (de Nederlandse arabist Maurits Berger in 2007). De verschrikkelijke beelden van de geseling van een vrouw die ons pas bereikten uit Soedan, laten zien wat er zoal in dat verschil van ‘slechts 2 procent’ zit.

Het feit dat er naast de VN een Organization of the Islamic Conference (OIC) bestaat, die 57 (islam)landen telt met inbegrip van de Palestijnse Autoriteit, en inclusief landen zoals Mozambique en Togo waar moslims niet eens een meerderheid vormen, zou al

Verhoor

Donderdagochtend 13 januari 2011 ben ik op de Nederlandse Ambassade in *** verhoord door twee rechercheurs van de rijksrecherche, A*** B*** en A*** M***, over het etentje bij Bertus Hendriks op 3 mei 2010, waar raadsheer Tom Schalken aanwezig is geweest. Raadsheer Schalken was de opsteller van het bevel dat het Amsterdamse Gerechtshof heeft afgegeven aan het Openbaar Ministerie van de Amsterdamse Arrondissementsrechtbank om over te gaan tot vervolging van Geert Wilders. Tijdens dat etentje van 3 mei, zo was me gevraagd, zou ik een praatje over de islam moeten houden, en dat heb ik ook inderdaad gedaan.

Op 6 mei 2010 zou ik door de Rechter-Commissaris als getuige in de zaak tegen Wilders gehoord worden. Alle genodigden bij deze eetpartij wisten dat, ook Raadsheer Schalken. Behalve de gastheer, Bertus Hendriks, kende ik geen der aanwezigen. Toen ik kort na binnenkomst werd voorgesteld aan een zekere Tom Schalken, en toen me even later verteld werd dat Tom Schalken de raadsheer was die ‘had meegewerkt’ aan het vervolgingsbevel, was ik van oordeel dat ik beter onmiddellijk weer naar huis kon gaan. Ik heb me laten ompraten om dat niet te doen. De rest is geschiedenis: het Wilders-proces moet opnieuw gevoerd worden.

Het verhoor van 13 januari ging over de vraag of Schalken mogelijk een strafbaar feit heeft gepleegd door met mij te praten en door te zeggen wat hij in die gesprekken gezegd heeft. Ik was geen verdachte (denk ik), maar het verhoor heeft weinig bijgedragen aan mijn zelfrespect. Het begon al meteen verkeerd. Ik werd de ambassade niet binnengelaten, en ben maar weer naar huis gegaan. Ik vermoedde dat de uitnodiging verhoord te worden een practical joke was geweest. Leuk. Moet kunnen. Daar is de e-mail voor.

Eenmaal weer thuis, werd ik op mijn Nederlandse mobiele telefoon opgebeld door rechercheur A*** M***, die geïrriteerd was: ‘We zitten hier op u te wachten’. Hoewel ik nog steeds rekening hield met de mogelijkheid van een practical joke, ben ik toch maar naar de Ambassade teruggegaan, wat ik natuurlijk nooit had moeten doen.

De tweede keer werd ik wel binnengelaten, en van ongeveer half tien tot ongeveer kwart over twee met korte pauzes voor WC-bezoek verhoord. Dit is voor een niet-professional te lang. Ik bedoel: Dat was voor mij te lang. Ik wilde bovendien de ondervragers te veel ter wille zijn, wat bijvoorbeeld blijkt uit mijn antwoord op de vraag wie de voorzitter geweest was op de avond van 3 mei. Na enige aarzeling antwoordde ik ‘Bertus Hendriks?’ Dat was onjuist: zoals de ondervragers al wisten, was dat de officier van justitie in het stadje X, de heer Y.

De functie van de heer Y. is in deze context van groot belang. Het gedrag van Schalken was ongewoon, maar dat iemand waar een officier van justitie bij zit, zich aan mogelijk strafbare feiten schuldig maakt, ging ook mijn voorstellingsvermogen te boven. Bij mijn verdere gedragingen en publicaties ter zake heb ik dan ook geen moment overwogen dat deze effect zouden kunnen hebben op de procesgang tegen Geert Wilders.

Mijn ondervragers op die ambassade hebben mij niet om geheimhouding of vertrouwelijkheid gevraagd. Ze hebben mij wel onder druk gezet om antwoorden te geven op vragen waarop ik het antwoord niet wist. Dat zal wel bij hun taak horen, maar ik had daar meer weerstand aan moeten bieden. Ik heb het gevoel dat ik dat de eerste uren nog wel gedaan heb.

Tot mijn verrassing beschikten ze over e-mails die ik ooit verstuurd heb aan Bertus Hendriks. Niet al die e-mails hadden met de zaak te maken, voor zo ver ik in de gauwigheid kon zien. Hadden ze die van Bertus Hendriks gekregen? Interessant, en als het zo is, goed te weten voor wie met deze vrome activistische mensenvriend mailverkeer onderhoudt: de politie leest mee.

Eén van de mails had als onderwerp ‘Ockham’. Het ging om de toepassing van de wet van het ‘mes van Ockham’ op godsdienstige terreur. Deze wet luidt, vereenvoudigd gezegd, dat de simpelste verklaring altijd de beste is. Eén van de twee speurders begeerde van mij te horen waar dat ‘Ockham’ op sloeg. Wilde hij me in de war brengen, of koesterde hij echt een of andere argwaan? Zo ja, welke?

Er werd ook weer zo’n gevreesde 1-2-3-noem-maar-eens-op-vraag gesteld. Tegenover Jeroen Pauw en Tofik Dibi had ik me al eens door zo’n vraag volstrekt in de war laten brengen, en dat tijdens live tv. ‘Noemt u maar eens op waar u het soort dingen dan hebt geschreven, die u op die avond bij Bertus aan tafel verteld hebt’, luidde de opdracht. Het kostte me inmiddels grote moeite om op de titels van mijn eigen boeken te komen.

En, welk justitieel onderzoek kan er in vredesnaam worden vlotgetrokken door het antwoord te weten op de vraag ‘Meneer Jansen, hoe vaak publiceert u een boek?’. Het moet een belangrijk punt geweest zijn, want lang niet alle vragen en antwoorden hebben het officiële verslag van het verhoor gehaald. Deze vraag daarentegen, en een antwoord erop, wel. Of was dat ook om me in de war te maken? Maar waarom zou ik in de war moeten worden gemaakt.

De inhoud van mijn verklaring van 13 januari was ongeveer gelijk aan wat ik al geschreven heb in een artikel over het Wildersproces, ‘De Tokkies en de Takkies', in: Carel Brendel, Hans Jansen en Nahed Selim, De Onzichtbare Ayatollah. Uiteraard is het verslag van dit verhoor geheim. Dat was bij de Inquisitie ook altijd zo, en het zal zijn nut wel hebben. Het is zo geheim dat het zelfs niet vanaf een ambassadecomputer via internet naar de Officier van Justitie in Den Haag verstuurd kon worden. Desalniettemin heeft Uitgever René van Praag het opnameapparaat met daarop het verhoor (en misschien wel veel meer dan dat) opgehaald bij Gevonden Voorwerpen van Schiphol, in de nacht van 16-17 januari. Later op die dag heeft hij het aan een politiefunctionaris overhandigd, op een politiebureau in Amsterdam.

Ik ben niet gewoon dom, ik ben driedubbeldom. Ik had bij het eetpartijtje op 3 mei mijn instinct moeten volgen en weg moeten gaan. Ik had toen ik 13 januari 2011 niet op de Ambassade werd toegelaten, die dag verder aan het zwembad moeten doorbrengen. Ik had toen ik desalniettemin terugkwam, na een aantal uren verhoor om een flinke pauze moeten vragen.

Toch moeten we maar volhouden en ons naar vermogen verzetten tegen de verdere islamisering van Nederland, waarvoor rechters als Schalken zich zo enthousiast inzetten. We zullen het individueel moeten doen, het justitieapparaat doet immers niet mee: dat drinkt liever thee in de moskee en woont in eerbiedige poses iftaar-maaltijden bij, maar bestrijdt tegelijkertijd burgers van wie niemand iets te vrezen heeft en probeert gekozen politici het zwijgen op te leggen.

HansJansen

Arabist Hans Jansen laat weten (3)

Naar aanleiding van de opwinding over de bewering dat ik vanwege bedreigingen in het buitenland verblijf, wil ik graag laten weten dat deze bewering niet van mijzelf afkomstig is, maar in de nacht van de geagiteerde zoektocht naar een opnameapparaat van de Rijksrecherche een eigen leven is gaan leiden. Geen enkele instantie die zich met bedreigingen bezig houdt heeft mij geadviseerd om maar uit Nederland te vertrekken. Dat is mijn eigen keuze. Ik zit nu eenmaal liever onder palmbomen dan achter de geraniums.

Mijn verklaring tegenover de Rijksrecherche was ruwweg gelijk aan de inhoud van mijn artikel over het Wilders-proces: 'De Tokkies en de Takkies', in Carel Brendel, Hans Jansen & Nahed Selim, De Onzichtbare Ayatollah, Uitgeverij Van Praag.

HansJansen

Het ongemak van hoofddoeken gaat niet voorbij

Ik ken ze wel hoor, mannen die niets van de islamitische hoofddoek moeten hebben, die donders goed begrijpen dat die doek een belediging voor hen is. Die mannen zijn er, maar het is toch wel eens leuk om een bekende Nederlander (ex-politicus) zich hierover te horen uitspreken. Nog wel op de televisie. Daar moet je toch een beetje lef voor hebben. Hulde voor Arend Jan Boekestijn.

"Een hoofddoekje betekent niets anders dan dat een vrouw haar schoonheid moet verbergen, omdat mannen hun libido niet onder controle zouden hebben", aldus Boekestijn 12 januari jl. in het WNL-programma Ochtendspits. [filmpje: (1 minuut) hierr, inclusief meer dan 800 reacties.]

Daar valt wel iets aan toe te voegen maar weinig op af te dingen. Boekestijn raakt hiermee een zekere kern.

De interviewer, een vrouw, komt helaas niet verder dan het multicultureel volledig geaccepteerde tegenargument dat die vrouwen zelf iets anders zeggen, dat het iets is wat ze zelf willen, om vervolgens over verbieden te beginnen, of dat dan echt moet, ook op scholen?!

Alsof daarmee het onderwerp weer mooi wordt afgesloten, alsof een verdere diepgaande discussie over de hoofddoek onzinnig is. Zoals altijd stopt een hoofddoekdiscussie abrupt.

Want verbieden doe je niet, nee, inderdaad – al is het niet meer dan normaal om overheidsinstellingen en kinderen voor de hoofddoek te behoeden – maar, … wel eens van ontmoedigen gehoord? Vanwege

Maar waar ging het ook weder over?

(...) Maar waar ging het ook weder over? O, ja: dat het hem niet gelukt was om te biechten. Men kon dat een onbetekenend incident noemen, maar het zat waarschijnlijk veel dieper. Het was helaas alom verval wat de klok sloeg, ook in die Kerk. Het gelul bijvoorbeeld dat je daar steeds vaker moest aanhoren: dat God eigenlijk een automobiel was, bijvoorbeeld, dat bij vochtig weder moeilijk startte; dat Christus niet waarlijk God was; dat het Brood en de Wijn niet waarlijk - vere, realiter, substantialiter - het Lichaam en het Bloed van God waren, maar dat je één en ander 'symbolisch' diende op te vatten. En dan werd er zowaar aan de glorievolle en gezegende Maagd niet gerefereerd met 'Moeder van God', maar met 'Moeder van de Heer', alsof iemand behalve een stel verdoverskoppen, arbeidsschuwen of gewoontedrinkers daarop zat te wachten. 'Heer o Heer,' mompelde Treger, na een flinke slok uit zijn nieuwgevulde glas te hebben genomen, 'twee kloten op een leer. Een lul op twee schragen, en een kut in een kruiwagen.' Neen, leuk was het allemaal niet. (...)

Uit Bezorgde Ouders - Gerard Reve
Pagina 311
Uitgeverij Veen

Grote en kleine verhalen

Begin januari las ik ergens, dat Reinout Oerlemans deze zomer zijn tweede speelfilm gaat regisseren. “Het gaat om een groot verhaal uit de Nederlandse geschiedenis”, zegt hij. Er stond bij, dat zijn eerste film goed was voor meer dan 1,2 miljoen bezoekers en dat zijn bedrijf Eyeworks daarnaast vier van de vijf best bezochte bioscoopproducties in 2010 maakte. Dus met deze nieuwe film zal het ook wel lukken. Ik vroeg me wel af wat dat is: een groot verhaal uit de Nederlandse geschiedenis. Zijn er ook kleine verhalen? Zo ja, kunnen die dan een groot publiek trekken?

Ruim voor sluitingstijd van het jaar 2010 liet ik me overhalen mee te gaan naar een debatavond in Utrecht over Poncke Princen, die tijdens de Indonesische dekolonisatieoorlog deserteerde uit het Nederlandse leger en zich aansloot bij de republikeinen. Filmmaker Arend Steenbergen wil onder de werktitel Soldaat tegen Oranje een speelfilm maken over Princens desertie van omstreeks 1948. Over individuele keuzes maken in plaats van andermans bevelen blind opvolgen, zoals hij het noemde. De reacties in de zaal waren zeer divers. Van ‘ordinaire deserteur’ en ‘die gast heeft niets bijgedragen aan de geschiedenis’ tot ’een vrijheidsstrijder’ en ‘ik weet dat ik in een verkeerde oorlog heb gevochten’. Zou dit een groot of een klein verhaal zijn uit de Nederlandse geschiedenis? Of hangt de typering groot of klein af van de vraag hoe je Princen ziet: als held of als landverrader? En of de betreffende gebeurtenissen het begin of het einde van nationale macht aankondigden?

Een paar dagen na het artikeltje over Oerlemans las ik in de Volkskrant een kort

Foutje

Een historicus moet wegens denigrerende opmerkingen over de islam voor de rechtbank verschijnen,..

”Het moderne islamisme is een radicale ideologie” 

Een historicus moet wegens denigrerende opmerkingen over de islam voor de rechtbank verschijnen, terwijl islamisten een bijeenkomst houden in de Koninklijke Bibliotheek. Er klopt iets niet in Denemarken.

Door: Henryk M. Broder
 
De publicist Lars Hedegaard steekt zijn mening niet onder stoelen of banken. »Het moderne islamisme, zoals dit door de meeste Deense imams wordt vertegenwoordigd, is geen religie, maar een politieke ideologie in de traditie van het communisme en het nazisme.«
In 1942 in Horsens bij Århus geboren, kan hij zich de tijd vlak na de oorlog nog maar vaag herinneren, toen de Denen zich ervan bewust werden dat er ongeveer 6000 vrijwilligers aan Duitse zijde in de Waffen-SS hadden gevochten. Zijn ouders hadden alleen maar verachting voor de »collaborateurs«. En de »nieuwe collaborateurs«, zegt Hedegaard, zijn tegenwoordig diegenen, die bij de islamisten in ’t gevlij trachten te komen, zoals de hoofdredacteur van het dagblad »Politiken«, Toeger Seidenfaden, die zich in 2010 ten overstaan van de hele wereld bij de moslims

Praten of gehoorzamen

De vrienden en de vriendinnen van de islam beschouwen islamkritiek als een eigentijds soort fascisme, en dat zullen we weten ook. Er zijn columnisten die wat dit aangaat hun lezers echt niets meer besparen.

Fascisme is politiek, islam is volgens velen een godsdienst. Als dat laatste klopt, is het een grove schending van de scheiding tussen kerk en staat en de scheiding tussen godsdienst en politiek om islamkritiek fascisme te noemen.

Of zou hier juist de schoen wringen, en is de islam ook volgens de vrienden en vriendinnen van de islam ten diepste een politiek-maatschappelijk systeem? Jammer dat alleen God in de harten kan kijken.

Iemand die over een godsdienst spreekt, of zijn verhaal nu in positieve of negatieve termen is gesteld, maakt gebruik van twee grondrechten: de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting.

Door kritiek op de islam te verbieden, maakt de verbieder duidelijk dat de islam inderdaad geen gewone godsdienst is waar over te praten valt, maar een politiek systeem dat gehoorzaamd moet worden – indien ten minste die verbieder de normale westerse regels van godsdienstvrijheid onderschrijft, of hoort te onderschrijven omdat hij, bijvoorbeeld, politiecommissaris is.

Wie de islam bespreekt, of hij nu wel of niet om de drie regels in gejubel uitbarst, moet natuurlijk laten zien dat de islam inderdaad leert wat hij (over de schouders van moslims meelezend of meeluisterend) beweert dat de islam leert.

Daartoe citeert hij of zij uit een zo breed mogelijk scala van oude en recente teksten, inscripties, preken, shariahandboeken, fatwa’s, de koran, artikelen in islamitische opiniebladen, korancommentaren, leuzen op muren geschilderd, wat hij maar te pakken kan krijgen.

Als volleerde judoka’s reageren de vrienden en vriendinnen van de islam daarop door te zeggen dat ‘de meeste moslims die preek/dat koranvers/dat shariahandboek/die fatwa niet kennen’. Zo weten ze de kracht van hun tegenstander te gebruiken voor een mooie heupworp. De ‘pedante’ tegenstander gaat toch maar mooi onderuit met zijn knipselboek vol citaten!

Het is natuurlijk waar dat de meeste moslims die citaten niet kennen. Daar is weinig of niets tegen in te brengen. Maar wie de islamitische ideologie wil beschrijven, moet steeds naar bronnen verwijzen, anders is zijn beschrijving niet precies genoeg. Voor elk citaat hadden er in principe tien andere kunnen staan.

De gelovigen kennen, als het goed is, de inhoud en de strekking van zo’n citaat uit de mondelinge overlevering aan tafel in het theehuis, uit gesprekken binnen de familie, uit andere preken dan de toevallig geciteerde, en zo voort.

Niet alle protestanten in Nederland weten wat er afgelopen zondag in de kerk in Harderwijk gezegd is. Toch is wat er daar en toen gezegd is, wel zeker representatief voor protestants Nederland en het christendom in het algemeen. Wie iets over het protestantisme wil zeggen, mag die preek uit Harderwijk voor de voetnoten gebruiken.

Wanneer een dominee in Harderwijk iets raars zegt, kan hij er bovendien op rekenen dat de weldenkende columnisten van het koninkrijk der Nederlanden hem con brio aan het kruis van de publiciteit zullen nagelen.

Het zou goed zijn als de islamitische predikanten in binnen- en buitenland wat dit aangaat niet langer gediscrimineerd zouden worden, ook niet door de vrienden en vriendinnen van de islam.

HansJansen

De eigenlijke motivatie van het boerkaverbod

(...)De eigenlijke motivatie van het boerkaverbod wordt behoedzaam buiten de discussie gehouden. Wie houdt wie voor de gek? Iedereen weet waar het eigenlijk over gaat. En vergis je niet: wie hier zijn mond houdt is medeplichtig. Wie hier zwijgt is medeplichtig aan de stille misdaad die hier begaan wordt. Het gaat hier niet om de boerka. De boerka is een bijzaak. Het gaat hier om een eerste stap op een weg naar het systematisch afzonderen en uitdrijven van moslims en hun geloof. Niets minder dan dat! Het is het georganiseerd treiteren, beledigen en zwartmaken van een bevolkingsgroep. Hier wordt doelbewust haat gezaaid. En wie hier aan meedoet, is medeplichtig. Wie hier zwijgt is medeplichtig. Wie een stap zet op deze weg is medeverantwoordelijk voor waar deze weg uiteindelijk toe zal leiden. En het is niet zo, dat wij dit in de geschiedenis niet eerder hebben meegemaakt. Juist Nederland zou moeten weten waar dit toe leidt.(...)

Lees hierr de volledige tekst.

Heeft  u ook voorbeelden van      Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien      op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding,     dan  naar hoeiboei@gmail.com .

Alles was een vergissing geweest.

Bij het binnengaan van de kapel overviel Treger, zoals altijd bij het betreden van een katholiek Godshuis, een gevoel van bange onzekerheid. Het was niet één bepaald ding, en ook niets dat tastbaar werd of onder woorden gebracht kon worden, dat hem beklemde en zich vernederd en bedreigd deed gevoelen. Het scheen een diepe, niet te onderdrukken of terzijde te schuiven gewaarwording te zijn van het vergeefse en futiele van het leven, niet alleen van zijn eigen leven, maar van alle bestaan. En het verschrikkelijke daarbij was, dat Treger bepaald geen atheïst of een gemakzuchtig belijder was die alles 'symbolisch opvatte' om niets meer ernstig te behoeven nemen. Neen, Treger ontkende allerminst de grote, immers onfeilbaar geopenbaarde waarheden, maar wat maakte het uit? God was mens geworden, had geleden, was gestorven en begraven, en opgestaan van de doden. Maar waarom en waarvoor? Eens immers zoude alles terugkeren tot wat het geweest was: het eeuwig niets. De sterren zouden uitdoven en met vernietigende vaart uit het hemelgewelf nederstorten. Alles zoude vergaan. Nee, niet verwoest zoude het worden: het zoude tot niets worden, het niet zijn van het niet bestaan en nooit bestaan hebben. Tijd, ruimte en stof zouden niet meer zijn, en zelfs God zoude het niets zijn. Er zoude, voor eeuwig, geen tijd meer zijn waarin God kon scheppen. Alles was een vergissing geweest. 'De kindertjes hebben hun best gedaan, de kindertjes mogen naar huis toegaan,' dacht Treger. 'De overledene heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld van de wetenschap.'

Uit Bezorgde Ouders - Gerard Reve
Pagina 143/144
Uitgeverij Veen

De uitgaven van Hamas

In 2005 was Hamas nog een betrekkelijk kleine organisatie van 4.000 tot 7.000 personen aan militair personeel, met een klein liefdadigheids- en onderwijsnetwerk en een partijbureaucratie in wording. Maar van 2006 tot 2010 groeiden de middelen die de organisatie tot haar beschikking had, naar verluidt van 40 tot 540 miljoen USD. Tegelijkertijd kreeg Hamas de volledige controle over alle ministeries en de gemeenteraden in de Gazastrook, evenals over vele civiele agentschappen. De organisatie heeft ook een machtsmonopolie over alle veiligheids- en inlichtingendiensten in Gaza, zoals de 10.000-sterke "blauwe" politie. In totaal betaalt Hamas de salarissen van minstens 35.000 werknemers, onder wie veel van de ruim 20.000 man aan gewapend personeel. Op grond van deze loonlijst en een geschat gemiddeld maandsalaris van NIS 1500 ($ 425), betaalt de organisatie - volgens premier Ismail Haniyah - maar liefst $ 300 miljoen per jaar aan salarissen, een bedrag dat groter is dan de gehele loonlijst van de Palestijnse Autoriteit. Hamas beweert ook dat zij 30 miljoen dollar per jaar aan activiteiten in de Westelijke Jordaanoever besteedt, zonder dat zij duidelijkheid verschaft over de wijze hoe het geld daar aankomt.

Lees hierr verder.

Vrouwentongen

Op den Nieuwendijk gaat onze jeugd te gronde

Avond aan avond schuift de menigte over den smallen Nieuwendijk. Pikdonker is het tussen de hooge, smalle huizen, maar dat geeft niets, men laat zich voeren door anderen. Giechelgeluidjes van meisjes, gegrinnik van jongens, gefluister en dan weer de stem van de kooplieden met hun mandjes: ‘Paling, broodje ei, sigaretten!’ Café-deuren slaan open en toe, even kiert een smalle streep licht over de straat, dan gaat de pantoffelparade weer in het duister voort…

Het ziet er onschuldig uit. Een eindje om des avonds na het werk, wat schuilt daarin? En al die vaders en moeders, die hun kinderen toestaan een ommetje te maken, vinden dat helemaal niet erg. Annie wandelt met haar vriendinnetje en Piet met zijn vriendjes. Over de Nieuwendijk, welja, wat steekt daarin? Daar is het druk en gezelllig!

Wanneer die ouders eenig begrip hadden van de gevaren die hun kroost bedreigen, op den gezellig-drukken Nieuwendijk, dan was de Nieuwendijk morgenavond precies zoo uitgestorven als de Leliegracht bij avond. Maar zij weten het niet.

Zij weten het niet, dat een deel van onze jeugd avond aan avond verknoeid wordt op den Nieuwendijk, dat daar dingen gebeuren, waarvan iedere moeder zou moeten huiveren. Of is het geen schandaal, dat daar meisjes van veertien, vijftien jaar door troepen jongens belaagd worden in de donkere Passage? Is het geen schandaal dat jongens van zeventien, achttien jaar, handelaartjes in gestolen sigaretten, loopjongens, die hun baas bestelen, borrels drinken van twee, drie gulden? Dat meisjes van dertien jaar daar loopen en niet veilig zijn voor de rondslenterende mannen?

De burgemeester heeft de laatste dagen een aantal beruchte café’s, ook op den Nieuwendijk, doen sluiten, want in die kroegen werden onder dure borrels gestolen fietsen verkocht en bonnen verhandeld, daar werden meisjes binnengetroond, die om negen uur naar bed zouden moeten gaan.

Veeg den Nieuwendijk schoon, sluit de café’s, maak een einde aan dit schandaal. De tijd dringt!

(Uit Het Volk, 26 augustus 1943)

Wat betekent islam?

Islam is de naam die de jongste van de drie monotheïstische godsdiensten heeft gekozen voor zichzelf en betekent letterlijk 'onderwerping' of 'overgave'. Veel moslims zeggen dat het 'vrede' betekent, wat in het Arabisch 'salaam' is. Hoewel het woord vrede ook aan dezelfde woordstam is ontleend, zijn de meeste moslimgeleerden het erover eens dat 'onderwerping' of 'overgave' de juiste vertaling is. In vroege westerse geschriften over de islam werden moslims meestal mohammedanen genoemd, de volgelingen van Mohammed. Moslims zelf maken bezwaar tegen deze benaming omdat het klinkt alsof Mohammed hun God zou zijn, terwijl ze hem eerder zien als de boodschapper van God. In vele Koranteksten wordt de religie 'De Islam' genoemd en deze is ontstaan in de zevende eeuw op het Arabische schiereiland, een gebied dat even groot is als India, Pakistan en Bangladesh samen en voornamelijk bestaat uit woestijn. Ook in de tijd van Mohammed was dit gebied erg dunbevolkt.

Van patatbakker tot vriend van Yusuf al-Qaradawi

De Bekeerlingendag 2011 was gisteren (8 januari) een doorslaand succes. Op het forum van Ontdek Islam kwamen halverwege de avond al de eerste enthousiaste berichten van bezoekers. De jaardag voor bekeerlingen werd georganiseerd door Ontdek Islam in samenwerking met het Landelijk Platform Nieuwe Moslims (LPNM).

Volgens het programma konden de nieuwe moslims luisteren naar lezingen van de Jezus-lookalike Abdurraheem Green, de voormalige rappers Mutah Napoleon en Muslim Belal en de Nederlandse prediker Al Khattab. De Amsterdamse jongerenimam Yassin Elforkani, bestuursvoorzitter van de binnenkort te openen FION-moskee in Amsterdam-Slotervaart, hield een lezing voorafgaand aan de gezamenlijke afsluiting. In het Haagse zalencentrum Opera was een tweede zaal beschikbaar ‘met catering en stands van diverse islamitische organisaties, maar ook voldoende ruimte om te zitten en elkaar te leren kennen’. Aan de mogelijkheden tot kennismaking waren echter duidelijke grenzen gesteld: “In deze zaal zijn broeders en zusters geheel gescheiden middels een 

De Zaak Gregorius N.

Eind vorig jaar verscheen De Zaak Gregorius N., een fraai vormgegeven boekje met daarin een chronologisch verslag van alle relevante gebeurtenissen voor, tijdens en na de arrestatie van cartoonist Gregorius Nekschot. Het boekje is een absolute must voor iedereen die Satire en de Vrijheid van Meningsuiting serieus neemt.

Centrale conclusie: godsdienstwaanzinnigen en linkse medemensen met een heilig geloof in de zegeningen van een Multiculturele Heilstaat vormen een dodelijk gevaar voor de Vrijheid van Meningsuiting.

Ex-minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin (CDA) was de drijvende kracht achter de arrestatie maar, erger nog,

Sociale workshop: boerka’s maken in Doetinchem

 
(ingezonden) Uitgelicht: Ester van de Haar van de Gruitpoort in weekblad Liemers Vizier (bron), 6.1.2011.

DOETINCHEM - Nu het boerkaverbod opnieuw landelijk tot commotie leidt, vindt de Gruitpoort Doetinchem het tijd voor een tegengeluid. De Gruitpoort organiseert op vrijdagavond 4 (19.00-22.00 uur) en zaterdagochtend 5 februari (10.00-13.00 uur) een workshop sluiers ontwerpen.

In deze Workshop ontwerp en maak je zelf een besluiering, waarbij de vraag ‘wat is een besluiering en welke functie heeft het?’ onderzocht wordt. Er kan geëxperimenteerd worden in materiaal, vorm en volumes. Denk hierbij aan een extravagant geplooide hoofddoek

Politietrainingsmissie

Bron: Gooi- en Eemlander  7.1.2011

Nina Hagen is in de Here

Zangeres Nina Hagen (55) is in de Here en niet zo'n klein beetje ook. Ze is bezig met een boek over hoe dat heeft kunnen gebeuren en niet zo lang geleden heeft ze zich laten dopen. Een verstandige beslissing van la Hagen. Als ik - net als Nina - op latere leeftijd tijdens een LSD-trip 'een ontmoeting met Jezus' zou mogen meemaken, dan wist ik het wel, dan zou ik me ook laten dopen. En wel direct! Zoiets unieks maak je zelden mee, alleen iemand als Johnny van Doorn kon daar over mee praten – “We hebben het geweten!” – maar Johnny is dood en mister LSD Simon Vinkenoog eveneens.

Jammer genoeg ben ik al gedoopt, zo heb ik begrepen, en LSD heb ik nimmer gebruikt, laat staan dat ik daar op latere leeftijd aan begin, dat verkleint mijn kans om Jezus alsnog te ontmoeten aanzienlijk. Vrees ik. 

(Kun je je eigenlijk ook laten 'ontdopen'? Bestaat zoiets? Gewoon voor de zekerheid. Dat ik straks niet voor verrassingen kom te staan..)

Maar Nina Hagen dus, de zangeres die schijnbaar alles met haar stem kan uithalen en die in 1979 de Nederlandse popmuziek verraste met haar gitzwarte punkkapsel, idem lippenstift en nagels, en een laag uitgesneden balletachtig zwart t-shirt, en die teksten zong als ich schaff' mir keine kleinen Kinder an. Nein, nein, nein, warum soll ich meine Pflicht als Frau erfüll'n? Für wen? Für die? Für dich? Für mich? en die evengoed twee kinderen kreeg, die Nina Hagen heeft Jezus in haar volwassen hart gesloten en daar schrijft en zingt ze nu blijmoedig over.

Prachtig toch?

Nina zou Nina niet zijn als ze haar liefde voor Jezus niet op eigen wijze vertolkt - “a holy kick in the ass!” Op creatieve wijze wat een wereld van verschil maakt. Dat soort gelovigen mag ik graag.

O ja, ik gun Nina Jezus volkomen, en Jezus gun ik Nina misschien nog wel meer. Echt jaloers ben ik niet, noch voel ik me bedrogen want nu ik het filmpje heb gezien geloof ik maar een ding: Nina blijft toch echt Nina, daar kan geen lieve Jezus iets aan veranderen.

AVe

Stop de Verweltering van de samenleving!

Korpschef Bernard Welten heeft foute supporters en lastige tegenstanders. Na het tv-interview met Jeroen Pauw, waarin hij aankondigde boerkadraagsters niet te zullen verbaliseren na de invoering van het boerkaverbod, kreeg hij een warm applaus van As-Soennah. Dat is de stichting van de gelijknamige salafistische moskee, die onder leiding staat van de Haagse imam Fawaz Jneid.

Op hun site Al-Yaqeen schieten de salafisten woorden te kort om de Amsterdamse hoofdcommissaris de de hemel in te prijzen. “Blijkbaar heeft Nederland nog mensen op vooraanstaande posities waarop het trots kan zijn. De moedige uitspraak van korpschef Welten getuigt van hoog niveau, visie en een groot verantwoordelijkheidsgevoel.” De critici ‘begrijpen niet de wijsheid achter zijn woorden’, aldus As-Soennah. Imam Fawaz geniet nationale bekendheid als bedreiger en verwenser van onder anderen Ayaan Hirsi Ali, Theo van Gogh, Ahmed Marcouch en (maar dat is minder bekend) van de Haagse SP-fractie.
“Met zulke vrienden…”, zei Theo van Gogh altijd. Vervelend voor Welten is dat niet alleen de Telegraaf maar ook de Volkskrant zijn uitspraken