René Danen tracteert Margriet-lezeressen op knuffeltolerantie

Met onze vrouwenbladen zit het wel snor. Het feministische Opzij beloonde ooit haar nieuwe abonnees met de fabeltjeskoran van Kader Abdolah. Bij Libelle worden verwilderde reaguursters tegenwoordig gemeulenbelt dankzij het alerte optrede van Tante Anja.

Margriet bracht haar lezeressen onlangs op het rechte pad via een knuffelrepo met René Danen. De voorzitter van Nederland Bekent Kleur (NBK), samen met de salafistische imam Fawaz Jneid een van de grote aanjagers van het proces tegen Geert Wilders, poseert als een beminnelijke bruggenbouwer. “René Danen staat voor: een tolerante samenleving, want Nederland is groot geworden door tolerantie.”

Het is altijd leuk om tolerantieles te krijgen van de NBK-voorzitter, die nauw samenwerkt met de Internationale Socialisten, zo’n beetje de meest intolerante groepering van Nederland. Danen vertelt: “Tolerantie is niet iets nieuws, we leefden in de Middeleeuwen al met verschillende groepen samen. In alle vrede. Nederland is groot geworden door tolerantie.”

Als geschiedenisleraar deugt hij ook al niet. Danen heeft kennelijk nooit gehoord van de Hoekse en Kabeljauwse Twisten. Maar wellicht bedoelt de NBK-voorman niet de zeer gewelddadige Middeleeuwen, en ook niet de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), die niet alleen een bevrijdingsstrijd was tegen Spanje maar ook een burgeroorlog tussen protestanten en katholieken. Dat was de tijd van de Beeldenstorm en de moord op de katholieke Martelaren van Gorcum.

Vanwege het bijbehorende kaderstukje (‘Tolerantie’) moeten we aannemen dat Danen een latere periode bedoelt: “De zeventiende eeuw heeft ons tot op de dag van vandaag roem gebracht, onder andere vanwege de Nederlandse tolerantie. Zo bestond er in de Republiek der Verenigde Nederlanden als enige land in Europa het recht op vrijheid van geweten en was er nergens zoveel religieuze vrijheid als in Nederland. De Nederlandse filosoof Spinoza (1632-1677) vervulde daarin een voortrekkersrol: in zijn boeken had hij het toen al over openstaan voor allerlei culturen en onbegrensde vrijheid van denken voor het individu.”

Een fraai staaltje geschiedenisverfraaiing. Van een onbegrensde vrijheid van denken kon geen sprake zijn. Baruch Spinoza was eerst het doelwit van religieuze intolerantie onder de Portugese joden van Amsterdam. De filosoof werd uit hun gemeenschap verbannen vanwege zijn vrijzinnige opvattingen.

De religiekritiek van de Spinoza en zijn geestverwanten viel vervolgens helemaal verkeerd bij de reformatorische predikanten. De filosoof, arts en jurist Adriaen Koerbagh pleitte voor secularisatie en beperking van de kerkelijke macht. Spinoza’s vriend wekte de toorn van de fundi’s door het schrijven van ‘kwetsende’ boeken. Hij kwam vooral in moeilijkheden toen hij zich rechtstreeks tot het gewone volk richtte. Koerbagh hekelde het toenmalige fundamentalisme in een boek met de (nog altijd actuele) titel Een Ligt schynende in duystere plaatsen, om te verligten de voornaamste saaken der Godsgeleerdtheyd en Godsdienst. In 1668 werd Koerbagh veroordeeld tot tien jaar dwangarbeid in het Rasphuis. Enkele maanden later overleed deze martelaar van het vrije woord daar als gevolg van de zware omstandigheden.

Baruch Spinoza was voorzichtiger als gevolg van het proces tegen zijn vriend. Zijn controversiële werken verschenen of anoniem of bleven op de plank liggen tot na zijn dood. In zijn strijd voor de onbegrensde vrijheid van denken voor het individu werd Spinoza dus behoorlijk belemmerd door de voorlopers van René Danen en Fawaz Jneid.

Onderdeel van de Spinoza-mythe is ook dat hij open zou hebben gestaan voor allerlei culturen. De verbannen filosoof stond namelijk geheel niet open voor godsdienstdwang. In september 1675 stuurde Spinoza een brief naar zijn Amsterdamse vriend Albert Burgh, die zich tot het katholicisme had bekeerd. Alle religies zijn niets anders dan geïnstitutionaliseerd bijgeloof, schreef Spinoza, in het bijzonder de rooms-katholieke kerk. “Ik zou niet geloven dat er ook maar één kerk meer geschikt is voor het bedriegen van de mensen en het controleren van de geest van mensen, behalve dan de Mohamedaanse Kerk, die haar hierin ver overtreft.”

Ongeveer 330 jaar vóór Femke Halsema wist Spinoza al de as van religieus kwaad perfect te benoemen. Die liep wat hem betreft in een rechte lijn van Rome naar Mekka.

PS: Het extremistische netwerk van Danen wordt deze week beschreven door Elsevier-journalist Wierd Duk: “Extremer dan hij lijkt. René Danen met zijn Nederland Bekent kleur is populair bij media en BN’ers. Maar zijn netwerk zit vol extremistische organisaties.”

Carel Brendel

Toespraak Arabist Jansen bij boekpresentatie Martin Bosma

[Bij de foto: Jansen schudt Mickel Aziz de hand. Tramconducteur Aziz nam 't derde exemplaar van “De Schijn-elite van de valse munters” in ontvangst.]

Toespraak Hans Jansen bij boekpresentatie “De Schijn-elite van de valse munters” van Martin Bosma, 29 september 2010, Oude Zaal van de tweede Kamer, Binnenhof, Den Haag.

Voor mijn informatie ben ik grotendeels afhankelijk van de staatsomroep, dus misschien zit ik er helemaal naast, maar als ik het goed begrepen heb, was het gisteren, dinsdag 28 september 2010, voor Nederland D-Day. Er zal nog veel strijd volgen op D-Day, mogelijk zelfs de rivers of blood die Enoch Powell voorspeld heeft, maar het keerpunt in deze strijd ligt op dit mooie moment één dag achter ons.

Maar vandaag willen we onze gedachten ver houden van de moeilijkheden die in het verschiet liggen, want het is feest vanwege het uitkomen van het prachtboek van Martin Bosma.
In mijn studententijd hadden we nog nooit van Job Cohen gehoord. Toch zongen we toen een prachtlied, waarvan de beginregels luidden ‘Op socialisten, sluit de rijen, het rode vaandel volgen wij, ’t is door de jaren wat versleten, ’t heeft nu de kleur van slappe thee.’

Slappe thee inderdaad. Nederland is sinds de jaren zestig opgezadeld met een thee-kleurige, oranjerode elite die de inwoners van dit land schade toebrengt. Het is onze allereerste taak die elite een spiegel voor te houden.

Die elite en haar hulptroepen zijn daar niet blij mee. Iemand die zoals Theo van Gogh of Pim Fortuyn in woord of geschrifte laat blijken hun fabeltjes en verzinsels niet voor zoete koek te slikken, loopt grote risico’s.

Het gaat zoals we allemaal eigenlijk wel al weten om een elite die er een bloedhekel aan heeft als iemand ze een spiegel voorhoudt, een elite die in besloten kring wel wat meer in zijn schild voert dan alleen theedrinken. Het gaat om een elite die bovendien wraakzuchtig is, want niets doet machthebbers zo veel pijn als het verlies van een deel van hun macht.

Het moet daarom worden toegejuicht dat Martin Bosma helder, scherp en leesbaar onder woorden heeft weten te brengen hoe het precies zit tussen die elite en Nederland. Om aan de macht te blijven bedient de schijn-elite zich van ideologische valsemunterij, en dat kan heel lang goed gaan, maar valsemunterij lukt niet zodra de valse biljetten tegen het licht worden gehouden.

In zijn prachtboek richt Martin bladzij na bladzij de schijnwerper op de kletskoek die dagelijks over ons heen gestrooid wordt, en die kletskoek is daar niet tegen bestand.

De ongeveer anderhalf miljoen mensen die op de PVV gestemd hebben, zullen het boek van Martin willen gaan kopen, om op bruiloften en partijen de redelijke argumenten bij de hand te hebben die een mens nodig heeft om zijn politieke voorkeuren gedocumenteerd te verdedigen. Maar ook als maar de helft van alle stemmers op de PVV het boek koopt, is Martin over een paar maanden een man met een bescheiden eigen vermogen.

Dat heeft hij ook wel verdiend, en ach, het meeste gaat toch naar de belasting, moet u maar denken, en kan dan gebruikt worden om subsidies te geven aan kunstzinnige dans, aan windmolens op de Noordzee of een van de andere projecten van de Groene Khmer, of misschien ook wel aan een werkbezoek van Sheikh al-Qaradawi aan het Sultanaat van Amsterdam-West.

Ik vind het dapper van Mai Spijkers van uitgeverij Bert Bakker/Prometheus dat hij het boek van Martin Bosma heeft uitgegeven. Die Spijkers is een rare man, maar dit heeft me nou toch wel voor hem ingenomen. Ik hoop maar dat zijn uitgeverij gebruik heeft gemaakt van de voordelige aanbieding stalen rolluiken waarvoor op de website van de PVV laatst werd geadverteerd.

Toen ik in Egypte woonde, placht ik regelmatig bij islamitische predikanten op bezoek te gaan, om deze heren domme vragen te stellen. Eén van deze vrome mannen zei op een keer tegen me: ‘Ach, weet u, meneer Jansen, ik heb hier regelmatig westerse journalisten op bezoek. Meestal vraag ik ze of zij niet ook vinden dat de koran en de bijbel eigenlijk hetzelfde zijn. Als ze dan met ‘ja’ antwoorden, dan weet ik zeker dat ze van die beide boeken geen letter gelezen hebben’.

Die islamitische predikant had het beter door dan de professionele islam-watchers van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken of die van de Nederlandse gevestigde
politieke partijen. Hoewel, misschien vinden de gevestigde politieke partijen de islam
niet eens belangrijk genoeg om die te watchen. Godsdienst, gelooft de elite van de linkse kerk met benijdenswaardige blijmoedigheid, is immers apekool. Nu, ik heb een slecht bericht: godsdienst is geen apekool. Er is geen enkele daad die mensen niet ooit wel eens een keer hebben gepleegd, of juist nagelaten, omdat ze meenden dat hun godsdienst dat van hen eiste. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel ergens een godsdienst die het oplegt of verbiedt.

Nederland is deel gaan uitmaken van een multiculturele superstaat die ‘de Europese Unie’ heet. De ideologie van de multiculturaliteit onderwijst dat niet alleen individuen gelijk en gelijkwaardig zijn, maar ook collectieven: alle maatschappijvormen en godsdiensten zouden evenwaardig zijn, beweert deze ideologie. Aan de universiteiten worden er ongetelde uren gestoken in het de studenten ervan overtuigen dat maatschappijen die niet eens hun eigen rioolwater kunnen zuiveren, gelijkwaardig zijn aan de onze.

Maar voordat Nederland deel ging uitmaken van die Europese multiculturele heilstaat, kende dit land eigenlijk minstens drie leuzen. Het fiere Je maintiendrai, ‘ik zal handhaven’; het optimistische luctor et emergo, ‘ik worstel en kom boven’; en het wat sentimentele den vaderland getrouwe. Het is niet zo’n goed idee die drie leuzen te vervangen door de multiculturele blinddoek waarop met reuzenletters geschreven staat wir haben es nicht gewusst.

Immers, om te weten te komen wat een godsdienst voorschrijft over de behandeling van vrouwen, kinderen, homosexuelen en religieuze minderheden, of om te weten te komen wat een godsdienst voorschrijft over macht, mensenrechten, wetgeving, oorlog, geweld en sluipmoord, dat is helemaal zo moeilijk niet. Een beroep op onwetendheid gaat hier niet op. Zo’n beroep op onwetendheid is niet alleen belachelijk, het is ook immoreel.

Wanneer u mij dat toestaat, maak ik nu een toespeling op het Hebreeuwse motto van Martins prachtboek: Je kunt alleen ‘duisternis’ ‘licht’ blijven noemen wanneer je je blinddoek stevig vastgeknoopt op je neus houdt. Laat het boek van Martin Bosma ons, ja heel Nederland, van dienst zijn bij het steeds verder losknopen van die idiote oranjerode multiculturele blinddoek.

HansJansen

Bestellen?

Multiculturele Spijsvertering

Multi-culturen-in-één-samenleving, wat vindt U d'r nou van, dat U daar zomaar middenin mag wonen en leven? Bevalt 't een beetje?

U is niets gevraagd?

Niet zo zeuren zeg, had U maar beter op moeten letten de afgelopen pakweg drie decennia. Bovendien, 't is toch geweldig en reuze gezellie? Eerst woonde U zeg maar in een enge, griezelig benauwde spruitjescultuur en at U daadwerkelijk dagelijks spruitjes, aardappels met - als het es een dag meezat - een stukje vleesch erbij, maar nooit es een smakelijke 4-seizoenen-pizza, een bami-speciaal of andere exotische gerechten en sappige vruchten terwijl U dat nu wel kunt doen. U zou toch, net als onze ex-minister voor Wonen, Wijken en Integratie Ella Vogelaar, voor wie de multiculturele liefde voornamelijk over eten en dus door de maag gaat, niet meer zonder willen? Tsss! Alsof dat zou kunnen!

Zegt U? Is dat onzin? U at vroeger ook al pizza's, bami en thais? Friesche Nagelkaas met kruidnagels...?

Hm... ja, goed, goed, een pluriforme samenleving hadden we altijd al, dat is wel zo en 't gaat er ook eigenlijk niet om welk voedsel U eet - hihi, stel je voor - maar verschillende cultúren in één samenleving is even wat anders, da's pas een nieuw recept, da's pas een verrijking, tegenwoordig kunt U halal produkten eten – U hoeft er vaak niet eens naar te vragen - en dat gaat toch wel 'n stapje verder, nietwaar? Is hartstikke populair en gezonder bovendien, dat weet ik vrijwel zeker.

Zit U niet op te wachten, religieuze waren?

Ja hoor es, zo komen we er niet, als volwaardig lid van de multiculturele samenleving behoort U inmiddels begrepen te hebben dat respect een groot goed is. Daar staat en valt 't hele principe mee!

Vroeger was respect voor Uw vader en moeder, de leraar, politie-agent en misschien de dominee voldoende maar in onze Multiculturele... ha,ha... Spijsvertering heeft iedereen respect voor elkaar en elkaars gewoontes. Zo kunnen minderheden toch volwaardig gastrocultureel meedoen (ik verzin ze waar U bijstaat). Dat is uniek hoor, dat is nooit en nergens ergens eerder vertoond en best wel iets om trots op te zijn want hier in Nederland doen wij alles anders. Dit allegaartje kan niet anders dan een daverend succes worden waar iedereen van gaat smullen. 'Normen en waarden' doen er niet meer toe, die zijn overbodig geworden, zolang we maar respect voor elkaar hebben en elkaar dáár constant op aanspreken, dan zijn alle normen en waarden oké.

Dus onze homosexuele medemensen en onze gehoofddoekte moslimvrouwen verdienen allebei even veel respect. In de multiculturele stamppot dondert 't niet dat het bij de een om een geaardheid gaat waarmee je geboren wordt en bij de ander om een keuze, to-taal irrelevant, zolang we maar respect voor 't menu hebben. Zo'n Ahmed Marcouch begrijpt dat, dus waarom U niet? Echt, zo moeilijk is 't allemaal niet, 't Is eigenlijk raar dat het nooit eerder bedacht en toegepast is.

Wat?! U kunt Uw buren niet meer verstaan? Dat is een kwestie van tijd, over drie generaties, na heel veel maaltijden en na heel veel respect lost zich dat vanzelf op. Sommige gerechten hebben nu eenmaal meer tijd nodig. Vergeet niet dat Nederlands een erg moeilijke taal is, een beetje geduld met die arme mensen! Zelf Arabisch leren of zo, wel eens aan gedacht? Zo ziet U maar.

Zegt U? Hun kinderen leren pas Nederlands vanaf 't vierde jaar en houden daardoor 'n blijvende achterstand?

Nee hoor, daar wordt aan gewerkt. Voor dat soort uitdagingen komen speciale trainingen, instanties, noem maar op. In een Multiculturele Spijsvertering wordt aan alles gedacht! Je moet wel weten wat die culturen willen, wat zij lekker vinden. Het is onze plicht naar hun smaken te informeren en ons in hun culturele delicatessen te verdiepen, want waar ook vandaan, 't is allemaal even lekker. Jammie! En kijk eens hoe goed dat gaat want gelukkig geven goed getrainde cultuurvertegenwoordigers steeds vaker en steeds duidelijker aan hoe zij hun kostje gekookt eh gekocht willen hebben. Mooi hè, zo worden deze nieuwe spijsverteerders steeds mondiger, pure integratie eigenlijk.

Een allochtonenkliniek voor Turkse Nederlanders is een fraai voorbeeld. Als Turkse Nederlanders willen dat er beter rekening wordt gehouden met hun culturele achtergrond en de geloofsovertuiging van patiënten, dan is dat toch prachtig dat zoiets kan! Er is geen ander land in de wereld waar dat gebeurt! Een prachtig teken van respect zo'n allochtonenkliniek! Daar mogen we trots op zijn.

Ach, het zijn vaak van die kleine dingen, die met een beetje fantasie, pragmatisch handelen en de juiste kooktijd eenvoudig zijn … hi, hi, te bereiden, U begrijpt me wel. Moeten we niet moeilijk over doen. Wanneer een gearresteerde moslimvrouw in de cel haar hoofddoek niet af wil doen in bijzijn van mannelijke bewakers dan zet je toch gewoon vrouwelijke bewakers in? Het is zo eenvoudig, alweer een kwestie van respect. (Ik vraag me overigens wel af hoe het kan dat een vrouw met hoofddoek gearresteerd wordt. Dat zou niet mogen kunnen.)

Zegt u nu?! Dat dat sharia-regels zijn? Welnee, doe niet zo mal, ik weet niet eens wat sharia betekent en U zeker wel? Komt niet in mijn kookboek voor, maar ik weet wél dat 't gewoon met hun godsdienst te maken heeft, en daar dien je rekening mee te houden, dat is 't beste voor iedereen, het komt allemaal neer op respect en begrip voor elkaar, zodat iedereen z'n eigen ding kan doen. Altijd en overal. Als u met een goede kennis of vriend in een restaurant gaat dineren en die vriend is toevallig moslim, dan haalt U het toch niet in Uw hoofd om varkensvlees te bestellen, nee, dan houdt u rekening met Uw vriend, hij is dat niet voor niets, vriend. Kwestie van respect. Of als Uw kind naar 'n school gaat waar toevallig veel moslimkinderen op zitten, dan geef je je kind toch geen ham maar kaas op brood mee?

Volgt U mij niet meer, vindt u het verwarrend? Laat ik dan dit zeggen, we zijn allemaal mensen, en iedereen schept liever iets anders op maar we willen allemaal een prettig en veilig leven leiden en een optimale Uweetwel iets met vezeltjes... We moeten immers door!
Zodoende bevalt het mij uitstekend, iedereen heeft recht op zijn eigen spijsvertering, zo zit dat!

Wat zegt U? U heeft al last van obstipatie? Luister dan ook naar míj! Ik heb 't goede met U voor, en ik ken U zo goed, ik weet gewoon dat U ook het goede voor hebt met anderen, zo bent U opgevoed en opgeleid in Nederland, en daarom zal het grote gastronomische experiment hier slagen, U bent bereid veel te geven, op te geven zelfs want dan komt alles goed.

Het enige gevaar zit 'm in die rare, nare man met dat opzichtig blond geverfde haar, ja die Geert Wilders en z'n volgelingen bedoel ik. Die weigeren respect te tonen, die laten hun onderbuikgevoelens dag in dag uit dun door de broek lopen, terwijl die hele islam slechts een ordinaire hype is, zoals er zoveel zijn geweest. Nee, die hele islam waait vanzelf weer over, als U en ik ons best doen. Maar Wilders, de respectloze Wilders, die gooit roet in het lekkere eten, die vormt wel degelijk een bedreiging voor de Multiculturele Spijsvertering. Hij is de grote smaakbederver.

‘Hamas, jihad, Hezbollah’ op de Dam

De vrienden van René Danen vervalsen hun eigen geschiedenis

Totalitaire stromingen vervalsen graag de eigen geschiedenis. Het bekendste slachtoffer hiervan was de Russische revolutionair Leon Trotski (1879-1940). Tijdens de Oktoberrevolutie was Trotski de rechterhand van Lenin. Hij was de meedogenloze politieke chef van het Rode Leger tijdens de Russische Burgeroorlog. De volkscommissaris onderdrukte daarna met grof geweld de opstand van de matrozen in Kroonstad.

Gatsjina, waar Trotski in 1919 een militaire overwinning op het Witte Leger behaalde, werd in 1923 omgedoopt tot Trotsk. Daarmee was Trotski de pionier van de persoonsverheerlijking. Nog vóór de andere bolsjewistische kopstukken (Lenin, 1924, Stalin 1925) kreeg hij zijn eigen stad.

Trotsk heeft maar zes jaar op de kaart van de Sovjet-Unie gestaan. Na de machtsgreep van Stalin viel Trotski in ongenade. Hij werd verbannen, eerst naar Alma Ata en later naar het buitenland. Ook daar liet Stalin hem niet met rust. De stalinistische infiltrant Ramón Mercader ruimde de voornaamste linkse criticus van het regime uit de weg in zijn schuilplaats in Mexico.

Ondertussen was Trotski zorgvuldig weggeschreven uit de Sovjet-geschiedenis. Het regime beschikte over vakkundige fotoshoppers, die de voormalige partijleider en zijn echte of veronderstelde aanhangers uit alle foto’s wegretoucheerden.

De Internationale Socialisten (IS), de Nederlandse erfgenamen van Trotski, hebben de kunst van de geschiedvervalsing goed afgekeken van hun bolsjewistische vijanden. Dankzij hun sympathisanten slagen ze er in Wikipedia vrij te houden van slechte publiciteit. Zo valt daar niets meer te vinden over een rapport dat vier wetenschappers eind 2009 hebben geschreven voor het ministerie van Binnenlandse Zaken.

“Tijdens en na de oorlog in Gaza heeft IS haar pro-Palestijnse standpunt in behoorlijk antisemitische termen verwoord”, schreef onderzoeker Hans Moors (blz. 105). Hij vestigde tevens de aandacht op de gewelddadige kanten van deze groepering, ‘de belangrijkste organisatie binnen socialistisch extreemlinks'. Op het bewuste rapport valt wellicht het nodige af te dingen. Het hoofdstuk over de PVV (‘nieuw rechts radicaal’) was bijvoorbeeld zeer omstreden. De IS schreef een protestbrief en dreigde zelfs met juridische stappen. Toch is het vreemd dat er met geen woord hierover wordt gerept, ook niet met de vermelding dat de conclusies worden aangevochten door de IS. Moors ziet namelijk geen reden om de gewraakte passage te wijzigen. Het rapport voor minister Ter Horst staat nog steeds op de website van het onderzoeksinstituut IVA.

Na overleg op Wikipedia is ook de samenwerking met de politieke islam verwijderd uit het lemma Internationale Socialisten. Bezoeken van IS-leiders aan de Cairo-conferentie van de fundamentalistische Moslimbroederschap worden als ‘niet relevant’ beoordeeld door de moderatoren van de internet-encyclopedie.

Verwijderd zijn ook verwijzingen naar de herdenking op 27 maart 2004 van sjeik Achmed Yassin, de oprichter van de Palestijnse terreurbeweging Hamas. In dit geval was het IS-voorman Peyman Jafari himself die dit onderdeel liet schrappen. De activiteit zou ook al niet relevant zijn. Bovendien zou het niet om een herdenking gaan. Bij het lemma over Miriyam Aouragh lukte het echter niet om deze herdenking te verdonkeremanen ondanks hardnekkige pogingen om ook deze episode te herschrijven.

In 2007 leverde Koen Vink van Milieudefensie stevige kritiek op de Hamas-sympathieën van de IS, met name ook op de herdenking van Yassin. Jafari verdedigde zich door te stellen dat het niet om een herdenking ging van de terreursjeik, maar om een protest tegen diens liquidatie door het Israëlische leger.

In dit geval gaat het om geschiedschrijving achteraf. In 2004 was er namelijk wel degelijk sprake van een herdenking van sjeik Yassin, die werd georganiseerd door de IS, de Arabisch-Europese Liga (AEL), het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN) en Emcemo van Abdou Menebhi, voormalig bestuurslid en activist van Nederland Bekent Kleur (NBK). Om die reden trok het Nederlands Palestina Komitee (NPK) zich een dag van te voren terug, zo blijkt uit een persbericht op Indymedia. “Het NPK stond een bepaalde vorm van de actie op 27 maart voor ogen, maar in de loop van donderdag zijn grote twijfels gerezen of deze vorm in samenwerking met IS, AEL, KMAN en EMCEMO nog wel gehandhaafd zou kunnen worden. Er blijkt sprake te zijn van een totale verandering van thema, nl een herdenking van de moord op sheikh Ahmad Yassin in plaats van een herdenking van de Dag van het Land, waarbij de bouw van de Apartheidsmuur centraal zou staan. Uiteindelijk heeft dit het NPK doen besluiten om zich uit de activiteit terug te trekken.”

Ook kort na afloop was er sprake van een herdenking van Yassin. De AEL plaatste op 30 maart een bericht op Indymedia onder de kop ‘Sheikh Ahmed Yassine herdacht op de DAM’. “Zaterdag 27 maart 2004 kwamen enkele honderden mensen bijeen om oprichter en leider van Hamas, Sheikh Ahmed Yassine, te herdenken. Ook was de demonstratie georganiseerd om onze steun te betuigen aan het verzet in Palestina. De demonstatie was in samenwerking georganiseerd met de Internationale Socialisten.”

Daaronder zetten de IS zelf een bericht met de kop ‘Palestina manifestatie Dam inspirerend en strijdbaar’. Het verslag maakt melding van toespraken van onder anderen Menebhi en Aouragh. Jafari zou drie jaar later beweren dat de term ‘herdenking’ door de AEL werd gebruikt, maar nergens blijkt dat de IS daar in 2004 bezwaar tegen maakte.

Alle ‘burgerlijke media’ hadden het over een herdenking. Zo meldde het ANP op 25 maart om 23.40 uur de herdenking door de AEL met steun van de IS en het KMAN, plus de terugtrekking van het NPK. Het Algemeen Dagblad stuurde de ervaren verslaggever Orkun Akinci naar de Dam. “De herdenking van sjeik Ahmed Yassin”, schreef hij, “is zaterdag enigszins ontsierd door een paar akkefietjes. Enkele tientallen jongeren hadden zo hun eigen ideeën over de manifestatie en uitten zich onder meer door het verbranden van een Israëlische vlag. Enkele sprekers, die opriepen terug te slaan naar ‘de zionistische slachters’, spoorden hen daarbij aan.”

Volgens dit verslag (AD, 29 maart 2004) probeerde Moustafa Turky van de Palestijnse Gemeenschap Nederland de jongeren te kalmeren. “Het leed was echter al geschied na de toespraak van leider Marmouch van de Arabisch Europese Liga en Miriyam Aouragh van de Internationale Socialisten. Zij stonden amper stil bij de moord op Yassin, maar gebruikten hun spreektijd vooral voor hatelijkheden aan het adres van Israël, de Verenigde Staten en, in het geval van Aouragh, ook Nederland.”

Akinci schrijft verderop: “Aouragh riep dat ‘Israël zijn eigen graf heeft gedolven’. ‘Iedereen zal nu aanslagen gaan plegen in de hele wereld.’ Haar woorden werden door een deel van de aanwezigen beantwoord met ‘Hamas, jihad, Hezbollah’.”

IS-leider Aouragh is, zo schreef ze zelf op het Allochtonenweblog, actief bij Nederland Bekent Kleur, organisator van de jaarlijkse herdenking van de Kristallnacht, het begin van de Jodenvervolging in Duitsland. NBK duldt dus iemand in haar gelederen, die jongeren opzweepte om Hamas, Hezbollah en de jihad toe te juichen. NBK werkt daarnaast samen met Abdou Menebhi, een tweede spreker op deze beruchte manifestatie.

Waarom maakt de joodse gemeenschap geen einde aan dit schandaal en neemt ze deze herdenking niet in eigen handen? Waarschijnlijk is dit het gevolg van onwetendheid over de banden tussen de Internationale Socialisten en Nederland Bekent Kleur. De Nederlandse trotskisten hebben hun eigen geschiedenis met succes vervalst.

Carel Brendel

Hendrik Jan Bakker: "Wie de Koran serieus neemt,..."

(ingezonden) Uitgelicht: Hendrik Jan Bakker, in Motief, maandblad voor antroposofie:

'Hendrik Jan Bakker vond de weg van de antroposofie weinig houvast bieden. Maar toen ontmoette hij zijn vrouw, een Indonesische moslima. "Omdat een moslimvrouw alleen met een moslimman mag trouwen, vroeg ze mij moslim te worden", vertelt Bakker. "Ik heb me een jaar op haar vraag beraden, ben boeken over de islam gaan lezen en moslims gaan ontmoeten. In tegenstelling tot wat je in de krant leest, waren het allemaal aardige mensen." In de Koran vond Bakker op zeker moment ook teksten die met natuur en milieu te maken hebben. "Wie de Koran serieus neemt, zou biologisch-dynamisch moeten eten." '

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

Pamela Hemelrijk

3.7.1947-28.9.2009
These Boots Are Gonna Walk All Over You

Op de historische dag dat Nederland de facto werd opgeheven, en ingelijfd bij een totalitaire supermacht, opende het NOS Journaal met het nieuws dat Barak Obama de strijd om het lijsttrekkerschap had gewonnen van Hillary Clinton. Over het feit dat ons parlement als een mak schaap had ingestemd met het Verdrag van Lissabon: geen woord. Niks naks. Nada.

De historische misrekening van Lodewijk de Zestiende, die op de dag dat de Bastille werd bestormd in zijn dagboek noteerde: “14 juli 1789. Rien”, is er niks bij. (Het Frankrijk van Louis XVI vertoont trouwens nog meer frappante overeenkomsten met de EUSSR van Barroso: astronomische stijging van de voedselprijzen, en een torenhoge werkloosheid. Maar ik dwaal af.)

Stel je voor dat het kabinet gisteren, geheel buiten ons om, Nederland definitief bij Duitsland zou hebben ingelijfd. Zou het Journaal daar dan ook geen stom woord aan hebben vuilgemaakt? Stel je voor dat de president van de VS voortaan zou worden benoemd door de staf van het Witte Huis en een handvol uitgerangeerde politici. Zou de NOS correspondent in Washington dat dan ook de gewoonste zaak van de wereld vinden, en ijskoud doorgaan met zijn jolige stand-ups alsof er niets was gebeurd?

En dan te bedenken dat het veel erger is dan dat. We zijn een provincie geworden van een pan-Europese dictatuur. Onze grondwet is voortaan volledig ondergeschikt aan die van de EU. Al onze wetten kunnen door dat Kremlin in Brussel worden overruled. De EU is nu officieel getransformeerd van een veredeld overlegorgaan tot een supranationale mogendheid, met alle bevoegdheden van een nationale staat, en een eigen president, een eigen minister van Buitenlandse Zaken, een eigen corps diplomatique en een eigen Openbaar Ministerie. De bevolking van de 27 lidstaten kan op dit monstrum niet de geringste invloed uitoefenen, want het Europees Parlement is net zo’n lachertje als de Doema. Het Duizendjarig Rijk is er toch nog gekomen. Het enige verschil is dat de bezetting niet door soldaten, maar door bureaucraten is uitgevoerd.

De EU blaakt altijd van morele verontwaardiging over de schertsdemocratieën in Rusland en Zimbabwe (en het Journaal komt ook altijd woorden tekort om daar schande van te spreken), maar de Russen en de Zimbabwianen mochten tenminste nog kiezen tussen Medvedev en Medvedev, respectievelijk Mugabe en Mugabe. Wij mochten niet eens voor de show naar de stembus! Barroso is gewoon door de bepoederde hovelingen in Brussel tot koning gezalfd! En straks wordt er eentje benoemd tot president van de EUSSR. (Ik zie nu al voor me hoe het Journaal enthousiast gaat speculeren over de kansen van Balkenende op deze ‘prestigieuze functie’: “Volgens onze correspondent Paul Sneijder wordt er in welingelichte kringen gefluisterd dat….”).

---

“We shall have World Government whether we like it or not. The only question is whether World Government will be achieved by conquest or by consent”, heeft iemand in 1950 in de Amerikaanse senaat verklaard. Hij heette James Paul Warburg. Was die man helderziend, of lag er toen al een zorgvuldig uitgestippeld plan, dat nu zijn voltooiing nadert? Er zijn al een Afrikaanse en een Aziatische Unie in de maak, en Bush heeft onlangs in alle stilte met Mexico en Canada een convenant ondertekend dat moet leiden tot de North American Union, met een eigen munt (de Amero), een eigen vlag, en als het een beetje meezit een eigen Goelag Archipel. (Zie: hier en hier)

Het lijkt erop dat de klus waar die Warburg het in 1950 over had bijna geklaard is. Maar het ergste heb ik u nog niet eens verteld. Het verdrag van Lissabon voorziet ook in een Europees Arrestatie Bevel . Daarin worden de misdaden opgesomd die in de hele Europese Unie strafbaar zijn, inclusief “racisme”, “xenofobie” en last but not least: “islamofobie”. De begrippen worden niet gedefinieerd, zodat je er alle kanten op kunt.

Op grond van dit Arrestatie Bevel mag elke lidstaat die van oordeel is dat iemand waar dan ook in Europa de Europese strafwet heeft overtreden, de uitlevering van dat persoon eisen om hem eigenhandig te berechten. Oftewel: als Hirsch Ballin vindt dat Denemarken te slap optreedt tegen kwetsende cartoons, kan hij eisen dat Denemarken Kurt Westergaard aan hem uitlevert, zodat de goede man hier op water en brood kan worden gezet. Maar het is nog erger, want de EU heeft grote uitbreidingsplannen. Ook de toetreding van Rusland, het midden oosten en noord Afrika staat al op de agenda.

Als het ooit zover komt (en de plannen liggen er, dus het gaat ervan komen), dan kan pakweg Turkije of Jordanië desgewenst in Italië of Denemarken cartoonisten wegens belediging van de Islam van hun bed laten lichten, waarna zij aan ter berechting danwel openbare steniging door Interpol worden overgedragen aan de Turkse of Jordanese autoriteiten. Zei ik daar Jordanië? Sakkerloot! Dat is ook toevallig! Jordanië neemt alvast een voorschotje op de New World Order! Want wat lees ik op 3 juni de Copenhagen Post: “Het Jordaanse OM heeft elf Denen gedagvaard om voor een Jordaanse rechtbank te verschijnen wegens blasfemie en bedreiging van de nationale vrede. Onder hen zijn de tekenaar van de Mohammed cartoons en de hoofdredacteuren van 10 Deense kranten die de gewraakte cartoons hebben gepubliceerd.”

Mijn laatste hoop is nu gevestigd op het referendum in Ierland. Het Verdag van Lissabon moet met algemene stemmen worden aangenomen, dus alleen de Ieren kunnen deze nachtmerrie nog tegenhouden. Doen ze dat niet, dan zijn we met ingang van 1 januari 2009 voorgoed de klos.

Heer, ontferm u over ons.

Pamela Hemelrijk

Sam van Rooy & Wim van Rooy - De Islam. Kritische Essays over een Politieke Religie

Ook zonder leden is de PVV democratisch

Over het “omstreden” feit dat de PVV geen ledenpartij is laait de discussie in linkse gelederen weer flink op nu het PVV-Kamerlid Martin Bosma er in interviews blijk van gegeven heeft geen voorstander te zijn de partij tot ledenpartij om te vormen.

Tegenstanders van de PVV zullen even voorspelbaar als altijd beweren dat hier het totalitarisme om de hoek gluurt. Maar het idee dat een partijlijn bepaald wordt door degenen die ook daadwerkelijk door de kiezer gekozen zijn, is zo gek nog niet. De kiezer stemt namelijk niet op de leden van een partij maar op het politieke beeld dat een partij voorstaat. Nu de term “marionettenregering” uit de kast met kamfergeur getrokken is, wordt ook de vraag actueel of de kiezer het wel zo apprecieert dat de partij van zijn keuze aan de koordjes van partijcongressen hangt en achteraf opeens van koers verandert.

De stichters van de PVV zijn de mensen die de risico’s lopen, die hun carrière op het spel zetten door de moed te tonen controversiële standpunten in te nemen en te verdedigen, en die bovendien de grote offers brengen die de continuering van de partij voor de toekomst moeten verzekeren. Partijleden daarentegen zitten achter de schermen, en zonder daartoe door het electoraat aangesteld te zijn, de partijlijn te beïnvloeden.

Lees hierr verder.

Een test in tolerantie

Het debat rond de “Ground Zero mosque" draait om tolerantie - en nog heel veel meer.

Door Christopher Hitchens

Twee weken geleden schreef ik dat de argumenten tegen de bouw van het Cordoba Initiative centrum in lower Manhattan zo stompzinnig en demagogisch waren dat het niet de moeite waard was notitie van ze te nemen. Sindsdien zijn de zaken alleen maar erger geworden met Newt Gingrich’s vergelijking met een nazi symbool vlakbij het US Holocaust Museum of (u kunt rijkelijk kiezen uit de grabbelton aan hysteria) een Japans cultureel centrum in Pearl Harbour. De eerste van deze pseudo-analogieën raakt kant noch wal omdat het Holocaust museum al in het bezit is van een van de meest huiveringwekkende en gedetailleerde instructies betreffende theorie en praktijk van het nazi regime, inclusief speciale tentoonstellingen over de rassentheorie en partij-ideologie en objectieve studies betreffende de omstandigheden die de partij aan de macht hielpen. Wat betreft het tweede punt; Hawaii huisvest al lange tijd een aanzienlijke groep Japans-Amerikaanse burgers, en ik zie geen enkele reden waarom ze geen cultureel centrum zouden mogen vestigen op een lokatie van hun eigen keuze.

Vanaf het begin heb ik er echter op gewezen dat Imam Feisal Abdul geen fantastische aanwinst was en dat zijn Cordoba Initiative volstond met eufemismen betreffende islamitische jihad en islamitische theocratie. Ik maakte melding van zijn verontrustende overtuiging dat de VS gedeeltelijk verantwoordelijk waren voor de aanval op het World Trade Center en van zijn weigering een standpunt in te nemen betreffende de racistische Hamas dictatuur in Gaza. Hoe meer van zijn beweringen je leest, des te alarmerender het wordt. Als voorbeeld haal ik hier Raufs redactionele stuk aan betreffende het tumult dat volgde op de brute gijzeling van de Iraanse verkiezingen in 2009. Hij adviseerde President Obama het volgende:

"Hij zou moeten zeggen dat zijn regering veel van de leidende basisprincipes van de revolutie van 1979 respecteert – om een regering te vormen die uitrdukking geeft aan de wil van het volk; een rechtvaardige regering, gebaseerd op de idee van Vilayet-i-faquih, dat de rechtsgang bepaalt."

Grofweg gezegd is Vilayet-i-faquih de speciale term die werd opgeworpen door Ayatollah Ruhollah Khomeini om vorm te geven aan het idee dat de gehele Iraanse maatschappij onder permanente leiding (soms ook aangeduid als bescherming) staat van de mullahs. Onder deze beschikking is ‘de wil van het volk’ een uitdrukking zonder betekenis want ‘het volk’ zijn de leerlingen en kinderen van de geestelijken. Het komt neer op het rechtvaardigen van een geestelijk hoogste leider op wiens bestuur verkiezingen geen vat hebben en die kandidaten voor het kiezen heeft, evenals zo nodig de uitslag. Dit idee is buitengewoon controversieel binnen de Shiiete Islam (Grand Ayatollah Sistani in Iraq bijvoorbeeld, is geen aanhanger van dit principe). En wat betreft de talloze Iraniërs die geen Shiiet zijn; zij worden er nogmaals aan herinnerd dat ze niet worden beschouwd als volwaardige burgers van de Iraanse Republiek.

Ik vind Imam Raufs publiekelijke steun aan de meest extreme en repressive versie van moslimtheocratie niet bepaald bemoedigend. Het briefhoofd van de verklaring noemt hem overigens de ‘grondlegger en visionair’ van het Cordoba Initiative. Waarom sta ik daar ook niet over te juichen?

Gesterkt door de weinig fijzinnige aard van de kritiek op het centrum doen de voorstanders ervan inmiddels alsof het geen enkel probleem met zich mee zou brengen en alsof het simpelweg een kwestie is van godsdiensttolerantie. Het zou prettig zijn als het inderdaad zo was. Maar tolerantie is een van de eerste en meest penibele kwesties die worden opgeworpen bij een nader onderzoek van islamisme. We maken een fout als we terrorisme als het enige heikele punt aanhalen. Zoals West-Europa al door schade en schande heeft moeten ondervinden, hebben de plaatselijke moslimleiders de gewoonte om, als zij zich eenmaal sterk genoeg voelen, eisen te stellen van zeer intolerante aard. Soms betreft het censuur van alles wat ‘beledigend’ zou zijn voor de islam. Soms betreft het segregatie van de sexen in scholen en zwembaden. Het draaiboek begint vertrouwd te raken. En zij die deze eisen stellen doen er in de regel natuurlijk alles aan om enige link met geweld te vermijden. Ze willen alleen maar zeggen dat, indien hun eisen niet serieus worden genomen, er vanuit de een of andere niet nader genoemde hoek weleens geweld zou kunnen oplaaien…

En wat betreft dat prachtige mozaïek van godsdienstig pluralisme; het is gemakkelijk genoeg websites en DVD's te vinden die de meest walgelijke aanvallen op Joden, Hindoes, Christenen, ongelovigen en andere moslims uitbraken – om nog maar te zwijgen van de gestoorde scheldtirades aan het adres van vrouwen en homoseksuelen. Dat is de reden dat de bedrieglijke term islamofobie zo gevaarlijk is: het suggereert dat enige bedenkingen betreffende islam van nature ‘fobisch’ moeten zijn. Een fobie is een irrationele angst of afkeer. Islamitische prediking haalt echter juist vaak bovengenoemde aspecten naar boven, reden waarom verdenkingen in haar richting absoluut niet irrationeel zijn.

Vanuit mijn raam kan ik de prachtige minaret zien van de moskee van Washington D.C. aan Washington Avenue. Deze ligt in het hart van de diplomatieke wijk van de hoofdstad en het is de plaats waaraan President Bush na de 11e september direct een bezoek bracht om zijn gebaar te maken richting de ‘religie van de vrede’. Onlangs vertelde de vrouw van een nieuwe ambassadeur mij dat ze een wandeling maakte met haar hond toen een bebaarde man haar aansprak en haar in duidelijke bewoordingen waarschuwde haar hond niet zo dichtbij het heilige gebied te brengen. Moslimtaxichauffeurs hebben al geweigerd om passagiers mee te nemen met ‘onreine’ honden.

Een ander aspect van mijn plaatselijke moskee dat me niet echt bevalt is het vlagvertoon buiten, bedoeld om alle landen te laten zien die al islamitisch zijn. Sommige van deze vlaggen behoren toe aan landen als Maleisië, waar de islam nauwelijks kan bogen op een meerderheid, of van Turkije, dat nog altijd een seculaire grondwet heeft. Bij de Verenigde Naties legt het stemblok van de Organization of the Islamic Conference al een resolutie op tafel die iedere kritiek op religie in het algemeen en islam in het bijzonder aan banden zou leggen. Voordat hij door ons staatsdepartement wordt gebruikt voor nog een paar goodwill missions in het buitenland, zou ik daarom graag zien dat imam Rauf enkele grondige vragen worden gesteld over zijn steun aan religieuze dictators in, voor nu nog slechts, Iran. Laten we van het debat rond ‘Ground Zero’ vooral een testcase van tolerantie maken. Maar dit zal eenrichtingsverkeer blijven tenzij het ook een test wordt voor moslimtolerantie.

Bron: Slate, 23.8.2010

Vertaling: Kees Bakhuyzen, Hoeiboei

”We hebben een hoofddoekverbod op scholen nodig”

De Sarrazin-discussie is nog niet eens weggeëbd of Alice Schwarzer komt met een anti-islamisten-boek. In een interview heeft de feministe er kritiek op hoe vrouwen als politiek symbool worden misbruikt – en hoe Duitse tolerantie nog steeds verkeerd wordt opgevat.

Midden in de verhitte sfeer rondom de integratiethesen van Thilo Sarrazin is afgelopen donderdag het nieuwe boek van Alice Schwarzer verschenen met de titel "De grote versluiering - Voor integratie, tegen islamisme". Dit zou niet uit berekening zijn gebeurd, de publicatie zou al sinds het voorjaar zijn gepland. In het boek bekritiseert de journaliste en feministe de politisering van de islam ten koste van de vrouwen. FOCUS-Online heeft gevraagd wat ze van Sarrazin vindt en waarom ze vooral de hoofddoek en de burqa als integratiehindernis beschouwt.

FOCUS-Online: Mevrouw Schwarzer, wat onderscheidt uw boek van dat van Sarrazin?

Alice Schwarzer: Ik heb het 460 pagina’s tellende boek van meneer Sarrazin nog niet gelezen, maar wel veel wat er omheen gebeurt. Ik denk dat het mij, in tegenstelling tot meneer Sarrazin, niet gaat om ”de” moslims en ”de” islam, maar om de islamisten. Om deze minderheid, die de islam politiek misbruikt. En wiens eerste slachtoffers overigen niet wij zijn, maar de meerderheid van de niet-fundamentalistische mensen in de islamitische cultuurkring.

FOCUS-Online: Op enkele punten bestaan er overeenkomsten. Net als Sarrazin bekritiseert u het bagatelliseren van parallelsamenlevingen, jonge moslims die de islam radicaal interpreteren, de bereidheid tot geweld onder jonge Turkse mannen, vrouwenonderdrukking door de hoofddoek.

Alice Schwarzer: Ja, op deze hele ontwikkeling heb ik inderdaad kritiek. Maar niet met de intentie om te verdedigen, maar met de hoop op echte integratie.

FOCUS-Online: Bent u islamofoob? Of zelfs racistisch?

Alice Schwarzer: Nee. Ik vermoed, dat Sarrazin hiervan ook niet beschuldigd zou zijn als hij niet tegelijkertijd deze theorieën over genen en erfelijke intelligentie zou hebben verspreid. Ik stel vast, dat dit soort biologisme betrokken op Turken enorme verontwaardiging oproept – echter betrokken op vrouwen, die immers zogenaamd anders denken en voelen en inparkeren, nauwelijks iemand stoort.

FOCUS-Online: U waarschuwt tegen ”de versluiering van het islamistische gevaar” door cultuurrelativisten in de Duitse media en politiek. Is dat volgens u zojuist weer gebeurd?

Alice Schwarzer: Juist bij de televisie worden tot op de dag van vandaag als ”tegenhanger” van kritisch moslima’s bijna altijd geschoolde, glimlachende vrouwelijke en mannelijke functionarissen van islamverenigingen uitgenodigd. Maar die zijn vaak islamistisch. Enkele, zoals Milli Görüs, worden terecht door de binnenlandse veiligheidsdienst in de gaten gehouden. Daarmee geeft men steeds opnieuw de radicale minderheid een stem, in plaats van de verlichte meerderheid onder de moslims. Tot de verlichte moslims behoren volgens mij bijvoorbeeld de vicevoorzitter van de Alevietische gemeenschap in Duitsland, Ali Ertan Toprak, de Turkse advocate van hiernaast – of gewoon een gelovige uit de buurtmoskee.

FOCUS-Online: Als nog een voorbeeld van typische Duitse reacties noemt u de storm van verontwaardiging over het Zwitserse minarettenverbod en het burqaverbod in Frankrijk.

Alice Schwarzer: Een burqaverbod in de openbare ruimte zou in heel Europa vanzelfsprekend moeten zijn. Het is al gruwelijk genoeg, dat de vrouwen in islamistisch beheerste landen onder de burqa worden gedwongen. Anders dreigt de dood voor hen. Deze burqa is een wandelende stoffen gevangenis en de uitdrukking van brutale vrouwenverachting. Wat betreft de minaretten in Zwitserland, ligt de zaak gecompliceerder. Eigenlijk is er niets tegen minaretten – zolang ze niet als propagandatorens met geluidsinstallaties worden misbruikt. Maar ik denk, dat in het Zwitserse referendum ook de ontevredenheid van de bevolking over de partijen tot uiting kwam, die het terechte onbehagen van de mensen over de zo fout gelopen integratie gewoon negeren of zelfs afdoen als ”racisme”. Daarmee drijven de partijen uit het midden en van links de mensen in scharen in de armen van de rechtse populisten. Zoals nu in Zweden.

FOCUS-Online: Bent u niet bang dat men zich ook op u, net zoals op Sarrazin, zal storten?

Alice Schwarzer: Nee. Ten eerste ben ik er als feministe aan gewend dat men zich op mij stort. Ten tweede schrijf ik datgene, wat ik hier zeg, in principe al 30 jaar – sinds ik na de machtsgreep van Khomeini in Iran was en gezien heb wat daar aan de hand is. En ten derde zou het me niets interesseren. De waarheid is altijd goed.

FOCUS-Online: U bekritiseert dat Duitse politici en intellectuelen hoofddoeken of speciale behandelingen voor islamitische meisjes bijvoorbeeld i.v.m. het zwemonderwijs tot aan zelfopgave toe verdedigen. Ook in de rechtspraak waarschuwt u tegen een ”naïeve tolerantie”. Waarom is dat volgens u verkeerd?

Alice Schwarzer: Europa heeft democratie en gelijkberechtiging bloedig bevochten. De mensenrechten zijn ondeelbaar. En ook niet in naam van een andere religie of cultuur te relativeren. Het is een enorme vooruitgang, dat bij ons tegenwoordig jongens en meisjes samen en gelijk worden opgevoed. Ik, en niet alleen ik, zou wat dit betreft niet meer willen terugvallen. Wat betreft de rechtspraak: in het Duitse burgerrecht geldt bij buitenlanders het recht van hun land van herkomst. Dat betekent, dat wij al bijna dagelijks rechtspreken volgens de sharia. Gestenigd wordt er in elk geval niet. Maar het familierecht, dat in deze landen vrouwen tot onmondigen maakt, wordt gebruikt. Dat moet dringend veranderd worden. Bovendien bestaat sinds 20 jaar de systematische poging tot de islamisering van het Duitse rechtswezen. Door politiek en media graag uitgenodigde experts zoals prof. Mathias Rohe met zijn ”Centrum voor islam en recht in Europa” zijn daarbij toonaangevend. Maar niemand neemt de moeite om een kijkje achter de coulissen te nemen.

FOCUS-Online: In uw boek is steeds opnieuw sprake van de hoofddoek als politiek signaal. Wat stoort u zo aan dit stuk stof?

Alice Schwarzer: In de jaren-60 en de jaren-70 droegen Turkse meisjes en vrouwen in Duitsland geen hoofddoek, hoogstens oude boerinnen uit Anatolië – net zoals de boerinnen in de Hunsrück of in Beieren. De islamitische hoofddoek echter, die de haren van de vrouw volledig als zondig bedekt – omdat mannen zich anders als dieren op deze vrouwen zouden storten – is iets heel anders. Hij grijpt in Europa om zich heen sinds het midden van de jaren-80, sinds de systematische agitatie van de islamisten in ons midden. Deze mannen werden in Iran of in Pakistan opgeleid, gefinancierd door oliedollars uit Saoedi-Arabië. Deze hoofddoek was vanaf het begin ook in de islamitische landen niet alleen een concrete belemmering voor vrouwen, maar ook het teken, de vlag van het islamisme. Hij heeft dus al lang zijn onschuld verloren – mocht hij deze ooit hebben bezeten. Vrouwen, die in democratieën strijden voor het recht op de hoofddoek, kijken tegelijkertijd de andere kant uit bij het bloedige onrecht dat in islamitische landen onder de hoofddoek plaatsvindt.

FOCUS-Online: Hoofddoekverbod ook voor leerlingen?

Alice Schwarzer: Voor 100% ja! In Frankrijk, waar het hoofddoekverbod voor leerlingen in 2004 werd ingevoerd, heeft men daarmee zeer goede ervaringen opgedaan. Eindelijk een einde aan die eindeloze discussie op school en weer gewoon leren. Eindelijk ook een kans voor de meisjes uit orthodoxe of zelfs islamistische families om zich in ieder geval op school vrij te kunnen bewegen en niet als ”die anderen” te worden gestigmatiseerd. Bovendien staat de hoofddoek immers voor de verhulling van de vrouw als seksueel object – en het is een schandaal, dat kleine meisjes al op deze manier worden geseksualiseerd.

FOCUS-Online: De afgelopen weken waren er tientallen talkshows en podiumdiscussies over dit thema. De minister van binnenlandse zaken ”zal zich ermee bezig gaan houden” en de bondskanselier belooft een einde van de taboes. Denkt u, dat we echt zijn opgeschoten?

Alice Schwarzer: Ja, talkshows en ronde tafels waren er al veel. Ook oneindig veel dialogen, verkeerde dialogen. En steeds opnieuw zijn uitgerekend de propagandisten van het islamisme de aanspreekpartners. Men kan alleen maar hopen, dat er eindelijk iets gebeurt.

FOCUS-Online: Wat is uw voorstel om tot een oplossing te komen?

Alice Schwarzer: Onbeperkte acceptatie door alle migranten en door hun kinderen en kleinkinderen van democratie, rechtsstaat en gelijkberechtiging. Bevrijding van de in hun woning opgesloten echtgenotes uit hun isolering. Duitse testen al voor 4-jarigen, wat ook menig oorspronkelijk Duits kind goed doet. En gratis Duitse les, zodat in de eerste klas alle kinderen met gelijke kansen beginnen, onafhankelijk van hun herkomst.

FOCUS-Online: Welke reacties verwacht u op uw boek?

Alice Schwarzer: Ik hoop, dat het boek impulsen geeft aan een meer eerlijk en meer zelfkritisch debat – en impulsen tot handelen.

Alice Schwarzer is journaliste en richtte in 1977 het onafhankelijke, feministische tijdschrift ”Emma” op. Alice Schwarzer is een van de wegbereiders van de vrouwenemancipatie in Duitsland. Meer informatie op www.aliceschwarzer.de

Interview: Christina Otten

Bron:

http://www.focus.de/politik/deutschland/tid-19905/alice-schwarzer-wir-brauchen-ein-kopftuchverbot-an-schulen_aid_554120.html

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

Poes bovenop

Meer bekend over Maleisische connecties van imam Rauf

“Hoe dan ook: als we onderzoeksjournalistiek bedrijven, richten we ons liever op kansrijker projecten dichter bij huis, Dat zal de kijker (de belastingbetaler, zo u wilt) ook van ons verwachten. We achten de Amerikaanse media prima in staat hun eigen boontjes te doppen. Als het iets oplevert, zullen we de kijker zeker op de hoogte stellen.”

Wim Fortuyn, redacteur van de tv-rubriek Nieuwsuur, stelde mij met deze woorden gerust in een reactie op enkele kritische weblogs. Aanleiding tot de 'fittie' was een nogal eenzijdig Nieuwsuur-interview met Daisy Khan, de echtgenote van imam Feisal Abdul Rauf, de grote man achter het omstreden islamitische centrum (annex moskee) in de buurt van Ground Zero.

In mijn weblog had ik de Maleisische contacten van imam Rauf aan de orde gesteld, zoals de financiële en organisatorische bemoeienis van de regering met het Shariah Index Project, waarmee Rauf landen langs de islamitische meetlat wil leggen.

Welnu, Amerikaanse onderzoekers zijn de afgelopen weken druk aan de slag geweest. Het Investigative Project on Terrorism (IPT) bericht vandaag uitgebreid over de Maleisische connecties van imam Rauf. Volgens dit verslag heeft ‘bruggenbouwer’ Rauf enkele jaren nauw samengewerkt met de voormalige premier Mahathir Mohammed. Deze politicus is berucht door zijn onbeheerste antisemitische en anti-Amerikaanse uitspraken. In 2003 ontvouwde hij in zijn openingsrede van de bijeenkomst van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC) allerlei theorieën over de veronderstelde Joodse wereldheerschappij.

Rauf was volgens het IPT vele jaren betrokken bij Perdana Global Peace Organisation, de militante anti-Amerikaanse vredesbeweging van Mohammed. De imam beweert dat hij slechts één bijeenkomst in 2005 heeft bijgewoond en dat Perdana ten onrechte zijn naam op de website heeft geplaatst. Met diverse links bewijst het IPT dat de samenwerking van Rauf met de organisatie van Mohammed minstens tot en met 2008 heeft geduurd.

Goede contacten heeft Rauf ook met de latere Maleisische premier Abdullah Ahmad Badawi, die in 2008 het openingswoord sprak op een door de Maleisische regering gesponsorde conferentie in Kuala Lumpur. In deze stad hield het Women’s Islamic Initiative in Spirituality and Equity (WISE, het emancipatieproject van Daisy Khan) in 2009 een conferentie. Dit evenement werd gesponsord door de American Society for Muslim Advancement (ASMA), de organisatie van het echtpaar Rauf, die 1 miljoen euro heeft ontvangen van het Nederlandse ministerie van Ontwikkelingssamenwerking. Toenmalig minister Bert Koenders (PvdA) verleende de subsidie om de positie van moslimvrouwen in de Derde Wereld te verbeteren.

Tijdens deze conferentie sprak Rauf over zijn shariaproject. Dat was aanleiding voor een interview met The National, een krant uit Abu Dhabi. Tijdens zijn uiteenzetting vertelde de imam dat zijn Cordoba Initiative werd gefinancierd door de Maleisische regering en andere bronnen in westerse en islamitische landen.

Mocht het nieuws over de Maleisische connectie tot de Amerikaanse media doordringen, dan kunnen we een nieuw item van het onafhankelijke, ongebonden en onpartijdige Nieuwsuur met vertrouwen tegemoet te zien.

Carel Brendel

Of je worst lust

Kunt U niet goed lezen dan is deze tekst niet geschikt voor U!
“.... En ik wil graag nog een bruin broodje, zónder boter, met deze worst,” zegt de man tegen een van de vijf 'slagersvrouwen'. Hij wijst naar de Italiaanse dan wel Spaanse gedroogde worstjes op de toonbank zonder de naam ervan uit te spreken maar de slagersvrouw mist zijn gebaar, ze is al naar de broodjeshoek gelopen.

“Wit of bruin?” vraagt ze met het botermes in de aanslag.

De klant is een bejaarde, deftige man. Zijn zomerse pak verraadt dat; z'n geduldige beleefdheid valt op. Vrijwel iedere zin die hij uitspreekt, eindigt met alstublieft mevrouw.

“Een bruin broodje alstublieft, zónder boter, met déze worst,” herhaalt de deftige man en wederom wijst hij naar het mandje met de buitenlandse gedroogde lekkernijen maar ook deze keer ontgaat 't handgebaar de slagersvrouw, nu omdat ze een bruin broodje aan het klieven is.

De deftige man houdt beleefd vol. Als een paar tellen later z'n bruine broodje wordt belegd, zonder boter, wendt hij zich tot mij, alsof hij mij een verklaring schuldig is: “Wij aten vroeger thuis nóóit boter op brood. Mijn oude moeder zou gezegd hebben: 'boter, dat hebben wij hier nooit gegeten'.” Hij glimlacht even bij de herinnering. “Maar af en toe, als we matzes bij het ontbijt aten – kent u die? – dan smeerden we daar heel dun boter op.” Net als de deftige man zie ik de matzes, die flinterdun met boter zijn besmeerd, haarscherp voor me. Ook deze verre herinnering tovert een glimlach op z'n gezicht.

Er staan nog steeds meer slagersvrouwen in deze biologische slagerij dan klanten, de zomervakantie is zo'n beetje halverwege; de straten zijn nagenoeg verlaten, met zo weinig verkeer is ook het centrum eens een plezierige omgeving. “Wat is het toch stil op straat! Ik houd wel van wat reuring,” zegt de deftige man.

“Ik vind het wel prettig dat het even zo rustig is, 'ze' komen heus wel weer terug hoor!” antwoord ik stellig, waarna we beiden kort lachen. De deftige man neemt z'n vleeswaren en bruine-broodje-zonder-boter-met-Italiaanse-gedroogde-worst in ontvangst en verlaat de slagerswinkel nadat hij iedereen hoffelijk gedag heeft gezegd.

Er komt een nieuwe klant binnengelopen en die is meteen aan de beurt. Het is een jongetje van ongeveer tien jaar. Hij bestelt 1 ons van de een of andere worst en geeft de slagersvrouw het papieren geld in de hand.

“Wil je een stukje worst?” vraagt ze vriendelijk en gewoontegetrouw aan het ventje als ze het wisselgeld uittelt. Maar het ventje reageert niet op haar vraag, wel vraagt hij netjes om een bonnetje. Dat bonnetje krijgt hij meteen aangereikt. Kennelijk is hij voor een boodschap op pad gestuurd. Misschien wel door een zieke buurman of buurvrouw. De slagersvrouw moet denken dat het kind haar niet heeft verstaan, ze vraagt nogmaals vriendelijk of hij een stukje worst blieft. Overtuigd en zelfverzekerd door haar jarenlange ervaring als slagersvrouw, snijdt ze alvast een flink stuk metworst voor de jongen af en legt dat op de toonbank, pal voor z'n neus, zodat het hem niet kan ontgaan.

Het ventje draait zich echter beheerst maar resoluut om en verlaat zonder antwoord te geven, of gedag te zeggen de winkel. Niet parmantig maar meer alsof de slagersvrouw zojuist een enorm domme fout heeft gemaakt. Of hij worst lust? Wie kan nou zoiets stoms aan hem vragen?!

Zeg me dat het niet zo is!

Ik overzie de verwarring die het jongetje zojuist bij het personeel teweeg heeft gebracht. De uitdrukking op het gezicht van de slagersvrouw die de jongen geholpen heeft, is er een van oprechte verbazing. Ze snapt er niets van. Ook de anderen hebben het tafereeltje met stijgende verontwaardiging gevolgd, enkelen schudden het hoofd.

“Die worst is niet halal,” flap ik er dan uit.

Oeps!

Maar ik bluf door: “tenminste, dat hoop ik want anders kom ik hier nooit meer!” De slagersdames verzekeren mij dat ze geen halalvlees verkopen en dat ze dat echt niet van plan zijn - ze houden het graag bij biologisch vlees - maar de verkoopster van het gratis stukje worst zegt wel degelijk met de mogelijke afkomst van het kind rekening te hebben gehouden, want ze legt uit: “maar de worst was geen varkensvlees!”.

Het versmade stukje worst ligt er nog. Ik pak het en zeg:

“Maar ik wil het wel hebben hoor!”

En dan lacht iedereen weer.

Annelies van der Veer
2.8.2009

Hoe ons standpunt te bepalen?

(...) De vraag is dus: welke methode moeten we hanteren om ons standpunt te bepalen, zodat het risico van coginitieve dissonantie beheersbaar blijft? Grofweg zijn er drie strategieën te onderscheiden. De eerste strategie is die van de individuele koppigheid. We hebben een mening en blijven erbij. Dat lijkt mooi, want het geeft geestelijke rust. Maar de nadelen zijn groot: we komen onvermijdelijkerwijs in botsing met zowel feiten als meningen van anderen, zodat de cognitieve dissonantie hoog oploopt. Mensen die deze strategie vaak toepassen, worden daardoor bijzonder verongelijkt.

Om de nadelen van de eerste strategie te verkleinen heeft de mensheid vanouds een tweede toegepast, de methhode van de collectieve koppigheid. Iedereen moet hetzelfde denken en wie anders denkt wordt geliquideerd of geestelijk gelijkgeschakeld, soms op subtiele wijze. Dit is de strategie van de meeste wereldgodsdiensten, met name de monotheïstische, van velerlei sekten, en van alle totalitaire regimes. Wat in het Heilige Boek staat is waar en curie, schriftgeleerden of politbureau hebben het monopolie op de interpretatie van die waarheid. De woorden zijn onmiskenbaar: cognitieve dissonantie ten gevolge van meningsverschillen tussen mensen is uitgesloten.

Helaas blijft de andere bron van cognitieve dissonantie intact: botsing met feiten, die des te pijnlijker wordt naarmate men langer collectief koppig blijft. Zowel wereldgodsdiensten als totalitaire regimes doen hun best om ook die bron uit te schakelen, wat gemakkelijk lijkt, omdat men niet van mening mag verschillen met de Autoriteit. Het is flauw eraan te herinneren dat het Vaticaan in 1633 Galilei veroordeelde met het argument dat het heliocentrisme 'absurd, filosofisch onwaar, ketters, en... in strijd is met de Heilige Schrift'. Maar de pointe is als volgt. Pas meer dan vierenhalve eeuw later was men in Byzantium aan de Tiber bereid te erkennen dat men zich had vergist. Ongelijk bekennen hoort niet bij de strategie van collectieve koppigheid. Gelovigen in een heilige leer zullen de doctrine nooit overboord gooien wanneer is komen vast te staan dat ze met de feiten in botsing komt. Hoogstens 'herinterpreteren' ze de leer, zodat ze onder alle omstandigheden kan worden gehandhaafd.

De methode van collectieve koppigheid brengt weinig schade tweeg als ze zich geheel beperkt tot standpunten die er praktisch niets toe doen. Maar bij standpunten die iets met ons leven op aarde te maken hebben, leidt ze tot rampen, want feiten laten zich niet dwingen en overgeleverde normen kunnen contraproductief worden in nieuwe feitelijke omstandigheden. Daarom is voor het bepalen van onze mening over kwesties van belang een derde strategie te verkiezen: de strategie van de wetenschappelijke houding. We zien onze meningen als hypothesen, die best eens onjuist zouden kunnen zijn. Dan wordt het interessant wat anderen ervan denken; misschien hebben zij gelijk en wij niet! Wie er gelijk heeft, wordt overigens niet door onszelf of een ander bepaald, maar, ruwweg gezegd, door de feiten. Daarom loont het steeds vernuftiger methoden te ontwerpen om te achterhalen hoe de wereld feitelijk in elkaar steekt en onze hypothesen te toetsen. Met deze strategie heeft de mensheid enorme vooruitgang geboekt. In culturen waar de eerste twee strategieën overheersen, zien we daarentegen vooral stagnatie en ellende.

De derde strategie, die van de wetenschappelijke houding, kan cognitieve dissonantie niet uitsluiten. Eerder zoeken we het meningsverschil met anderen juist op en lokken weerleggingen door de feiten bewust uit. Maar de strategie maakt cognitieve dissonantie wel beheersbaar en draaglijk, omdat ze aan regels wordt onderworpen, regels voor zindelijke discussie en voor objectief onderzoek. De wetenschappelijke houding vereist enkele deugden, zoals nieuwsgierigheid, creativiteit in het verzinnen van alternatieve visies, tegendraadsheid, intellectuele autonomie, eerlijkheid, respect voor afwijkende meningen, en bereidheid te leren van kritiek, deugden die volgens de methode van collectieve koppigheid juist zouden zijn. Men geeft hoog op van het morele gehalte van de bijbel of de koran. Maar genoemde deugden, die tot vooruitgang leiden, vindt men er niet in bepleit. Integendeel. Jezus zegt: 'Elke plant die mijn Hemelse vader niet geplant heeft, zal uitgeroeid worden' (Mattheus 15:13).

De koran maakt het wat bonter en verschilt in dezen van het christelijke Nieuwe Testament. Wie werkelijk Christus wil navolgen, zal vredelievend zijn en als hij geslagen wordt op de ene wang, de agressor de andere wang toekeren, want Christus predikt het liefdesgebod en stierf aan het kruis voor de zonden der mensen. Mohammed daarentegen was een veroveraar die de vijanden van de islam over de kling joeg, zodat moslims die Mohammed navolgen militant en militair moeten zijn. Het is voor kritische meningsvorming al een catastrofe dat de islam aan moslims verbiedt vriendschap te sluiten met andersdenkenden. 'Gelovigen, kiest niet de ongelovigen in plaats van de gelovigen als vriend', want 'de huichelaars komen in de laagste verdieping van het vuur en gij zult voor hen geen helper vinden', vermaant ons bijvoorbeeld soera 4:144-145. 'Ongelovigen zijn voor jullie de aartsvijand,' zegt vers 101 nog eens voor de duidelijkheid. Vele andere verzen zeggen hetzelfde, want de koran is niet wars van herhalingen en past steeds de retorica van de kapotte grammofoonplaat toe.

Nog bedenkelijker is dat de koran moslims oproept tot een actieve oorlog tegen andersdenkenden. 'Strijdt tegen hen tot er geen verzoeking meer is en de gehele godsdienst alleen God toebehoort,' trompetteert soera 8:39 de moslim in het oor. Het enige lot de andersdenkenden past is de dood. Zo maant soera 9:5" 'Als de heilige maanden zijn verstreken, doodt dan de veelgodendienaars waar jullie hen vinden, grijpt hen, belegert hen en wacht hen op in elke mogelijke hinderlaag.' Bij zo'n strijd mag het best een beetje bloeddorstig toegaan, zoals soera 22:19-21 uitlegt in een anticiperende beschrijving van het hiernamaals: 'Voor hen die ongelovig zijn, worden kleren geknipt uit vuur, terwijl over hun hoofden gloeiend water wordt uitgegoten. Wat in hun buiken en hun huis is smelt daardoor. Voor hen zijn er knuppels van ijzer.' Het zal dus geen verbazing wekken dat koranscholen hun leerlingen niet opvoeden tot kritische meningsvorming in vriendschap en discussie met andersdenkenden. Is het verwonderlijk dat de islamitische landen geen wetenschappelijke revolutie hebben gekend?

Het lijkt misschien merkwaardig dat een godsdienst die meent de enige en echte Waarheid in pacht te hebben, andersdenkenden zo hardhandig wil bekeren. Schijnt de goddelijke Waarheid niet van zichzelf uit in elk menselijk hart, zodat dwang voor bekering onnodig is? Bewijst dus de islamitische aansporing tot oorlog en geweld tegen andersdenkenden dat de islam de Waarheid helemaal niet in pacht heeft, omdat alleen leugens en dwalingen geweld nodig hebben voor hun verspreiding? Ik ken geen moslim die een goed antwoord heeft op deze objectie. Maar we kunnen de koran enige consistentie niet ontzeggen op het metaniveau van strategieën voor standpuntbepaling. Wie de methode van de collectieve koppigheid volgt, moet cognitieve dissonantie met andersdenkenden tot elke prijs vermijden. Je kunt ze beter vermoorden of hun de tong uittrekken voordat ze de kans krijgen hun mond open te doen.

Een democratie kan pas goed werken als bij politici en burgers de wetenschappelijke houding voor het bepalen van een standpunt overheerst. Pas dan is een open discussie over de te volgen gedragslijn mogelijk. Taboes, zoals op onderzoek over fraude bij uitkeringen of over het fiasco van het multiculturele inburgeringsbeleid, passen niet in zo'n houding. Paradoxalerwijze kan men zeggen dat de politiek in een democratie beter functioneert naarmate er minder kwesties gepolitiseerd worden.

Natuurlijk zijn niet alle meningsverschillen wetenschappelijk te beslechten. Soms spelen normen en waarden een cruciale rol en zijn compromissen onvermijdelijk. Maar zelfs bij discussies over normen zijn feitelijke kwesties meestal belangrijker dan men denkt. Wie bijvoorbeeld betoogt dat we een multiculturele samenleving moeten nastreven, doet er goed aan eerst de cultuurverschillen tussen niet-westerse allochtonen en autochtonen in kaart te brengen, en empirisch na te gaan of groepen met dergelijke cultuurverschillen ooit democratisch en verdraagzaam hebben samengeleefd. Het is typerend voor de tweede strategie, die van de collectieve koppigheid, dat men zorgvuldig vermijdt de relevante feiten op te sporen.

Deze overwegingen hebben consequenties voor het onderwijs. Een democratisch land heeft er geen belang bij religieus gekleurd onderwijs te financieren, indien dit betekent dat daardoor de strategie van collectieve koppigheid wordt bevorderd. Eerder moet bij kinderen van jongs af met grote zorgvuldigheid de wetenschappelijke houding worden aangekweekt. Dit betekent niet dat een groot deel van de bevolking moet kiezen voor een loopbaan in de wetenschap; die is alleen weggelegd voor degenen die excelleren in genoemde deugde. Het betekent wel dat een democratische staat wetenschappelijk onderzoek in engere zin in ere moet houden, want daarin wordt een cognitieve houding ontwikkeld die aan iedereen in de samenleving tot voorbeeld kan strekken. Elke burger moet tenminste kunnen beoordelen of politici een wetenschappelijke houding aan de dag leggen en feitelijke kwesties door wetenschappelijk onderzoek laten beslechten.

Is dit nu een betoog voor een kille technocratie? Zo moet het niet worden opgevat, want bij het bepalen van een standpunt speelt vaak ook engagement met normen en waarden een rol. Dit engagement is niet geheel te herleiden tot feitenkennis, ook al zal kennis van de relevante feiten de betrokkenheid sterk bevorderen. Het is tevens een kwestie van het hart en van verbeeldingskracht, van inlevingsvermogen en van liefde voor anderen. Hier is dus de uitdaging voor de politicus: een diepgevoelde betrokkenheid met mensen en een normatieve oriëntatie op waarden te paren aan een open mind en een wetenschappelijke houding.

Uit: Atheïstisch manifest en De onredelijkheid van religie - Herman Philipse
Pag. 119-124
2004 Uitgeverij Bert Bakker Amsterdam
Bestellen?

Prijzen

"..u en uw volgelingen .."

Uitgelicht: email van Wim Fortuyn (redactie Nieuwsuur) aan Carel Brendel (journalist, blogger) over interview met Daisy Khan in Nieuwsuuruitzending van 7 sept. jl.
over het omstreden islamitisch centrum annex moskee in New York.

"Wat blijft staan is dat u en uw volgelingen op geen enkele wijze ingaan op wat Khan te vertellen had."

"Succes met uw queeste,"

Volledige tekst hierr 'Nieuwsuur antwoordt, maar gaat voorbij aan twee grootste bezwaren'.

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

"Rushdie Rules" Reach Florida

British Muslims burned "The Satanic Verses" in January 1989.

Door: Daniel Pipes

Pastor Terry Jones' plan to burn copies of the Koran at his church in Gainesville, Florida, let it be emphasized, is a distasteful act that fits an ugly tradition. That said, two other points need be noted: Buying books and then burning them is an entirely legal act in the United States. Second, David Petraeus, Robert Gates, Eric Holder, Hillary Clinton, and Barack Obama pressured Jones to cancel only because they feared Muslim violence against Americans if he proceeded. Indeed, despite Mr. Jones calling off the Koran burning, 5 Afghans and 14 Kashmiris died in protests against his plans.

That violence stems from Islamic law, the Shariah, which insists that Islam, and the Koran in particular, enjoy a privileged status. Islam ferociously punishes anyone, Muslim or non-Muslim, who trespasses against Islam's sanctity.

Lees hier verder.

Vleesch

Cartoonist Nekschot niet vervolgd

Nieuwsuur levert het bewijs: argumenteren is uit, zwart maken is in

Plus update: 22.9.2010 Nieuwsuur antwoordt, maar gaat voorbij aan twee grootste bezwaren
Nieuwsuur slaat wild om zich heen na mijn stevige aanval op de kritiekloze uitzending van 7 september over het omstreden islamitisch centrum annex moskee in New York. In een redactieblog voltooit de tv-rubriek de eerder ingezette zelfdiskwalificatie. Het moddergooien gebeurt in een hoofdredactioneel commentaar van Nieuwsuur-chef Carel Kuyl.

NOS-correspondent Eelco Bosch van Rosenthal vond alle kritiek op zijn Nieuwsuur-interview met Daisy Khan, de echtgenote van de New Yorkse moskeebouwer imam Feisel Abdul Rauf, eigenlijk maar ‘onzin’ en geen reactie waard. Bijna twee weken later reageert de redactie* (Zie aanvulling) van Nieuwsuur alsnog Dat gebeurt in een weblog met de titel ’De aanklacht als wapen’.
Nieuwsuur verweert zich niet alleen tegen mijn aanval maar plaatst die in een breder kader. Mijn kritiek op het programma valt volgens de redactie in dezelfde categorie als die van de Amerikaanse islambestrijdster Pamela Geller op president Barack Obama en die van de Elsevier-redactie op CDA-prominenten als Ruud Lubbers en Dries van Agt. Het leven is wonderlijk. Als maker van een marginaal weblog word je opeens in één adem genoemd met de bekendste en meest omstreden blogger van Amerika.
Geller en Elsevier kunnen voor zichzelf spreken, dus beperk ik me me tot de reactie van Nieuwsuur op mijn kritiek. “Argumenteren is uit, zwart maken is in”, aldus ‘de redactie’. “Wie het niet eens is met zijn (politieke) tegenstander, gaat niet in discussie maar kiest voor het sluipende gif van de verdachtmaking, simpelweg door twijfel te zaaien over achtergrond, belangen en motieven van de opponent. Als het kan op grond van ‘feiten’, als het moet door in de bloedbaan van het internet geruchten te injecteren die zich als een virus verspreiden - met als gevolg dat de bewijslast niet meer ligt bij de aanklagers, maar bij de aangeklaagde.”
Dit verschijnsel zou zich ook voordoen rond imam Abdul Rauf en zijn echtgenote Daisy Khan, die exclusief in Nieuwsuur verscheen. De redactie:”Het leek ons tijd om tegenover het verbale geweld van Geller en haar held Geert Wilders ook het geluid van de andere kant te laten horen. De kijker moet immers een evenwichtig oordeel kunnen vormen en dat kan alleen als er ook inzicht is in de bedoelingen en de argumenten van de tegenpartij.
We hebben het geweten. Na de uitzending rolden er louter negatieve reacties zien (sic) uit de mailbox. We hadden ons werk niet gedaan. Inplaats van haar verhaal aan te horen, hadden we onderzoek moeten doen naar de achtergronden van Daisy Khan en haar echtgenoot, imam Feisal Abdul Rauf. We hadden Khan hard moeten confronteren met allerlei berichten over mogelijke (financiële) banden die zij en haar man zouden onderhouden met organisaties als Hamas en de Moslimbroederschap. Dan hadden we tenminste onze journalistieke plicht gedaan.
Had gekund. Maar het is vragen stellen om de vragen; niet om de antwoorden. Het interview was dan gestrand in het moeras van beschuldigingen en verdenkingen, zonder dat de kijker er iets wijzer van was geworden. Natuurlijk, er is niets tegen om alle vragen rond Park51 (de nieuwe naam van het islamitische centrum, CB) op een rij te zetten, maar dat kan geen reden zijn voorbij te gaan aan de intenties en argumenten van Khan en Rauf.”
Inderdaad, het was misschien onhaalbaar om een ingewikkelde reportage te maken van 7,5 minuten, waarin alle achtergronden werden belicht en alle vragen beantwoord. Maar twee kritische vragen in een verder kritiekloos interview, was dat te veel gevraagd voor correspondent Bosch van Rosenthal? Bijvoorbeeld over de financiering door de Maleisische regering van Raufs projecten, en de aansturing vanuit Kuala Lumpur. De aangeklaagde zelf heeft in dit geval het internet geïnjecteerd met het virus, zo blijkt uit de links die ik plaatste op een eerder weblog. Rauf meldde de financiering in een interview met de Arabische krant The National en de aansturing tijdens een presentatie op het International Institute of Islamic Thought, IIIT.
Een andere vraag had kunnen gaan over de kritiek van moslims op de plannen van Rauf. Hun namen staan hier: Mansoor Ijaz, Hussein Rashid, de Arabische columnist Abdul Rahman Al-Rashid, Abdur-Rahman Muhammad, Raheel Raza van het Muslim Canadian Congress, Miss USA Rima Fakih, Zuhdi Jasser van het American Islamic Forum for Democracy, de Engelsman Khaled Al-Haroub, inmiddels gevolgd door de Iraanse vluchtelinge Manda Zand Ervi en niemand minder dan ‘bruggenbouwer’ Tariq Ramadan, die vraagtekens zet bij de gekozen plek en wel de laatste is die van islamofobie kan worden beschuldigd.
Een vraag over het verzet uit moslimkringen had inzicht kunnen geven in de bedoelingen en de argumenten van Khans tegenpartij, die immers niet alleen bestaat uit de fanatieke Pamela Geller en de conservatieve ‘rednecks’ waarvan de dreigtelefoontjes tegen Khan ten gehore werden gebracht in de uitzending van Nieuwsuur.
De redactie van de ‘onafhankelijke, onpartijdige en ongebonden’ tv-rubriek koestert echter de onwrikbare mening dat alle kritiek op de Raufs is weerlegd. Het weblog vervolgt als volgt: “Vast staat bovendien dat alle onderzoek naar dubieuze financiering of duistere bedoelingen tot nu toe niets heeft opgeleverd. Ook Kamervragen van de PVV naar Nederlandse subsidie voor Park51 zijn in het luchtledige opgelost. Maar intussen hebben ze wel een paar krantenkoppen opgeleverd. ‘Nederland subsidieert moskee Ground Zero’.”
De berichten over een mogelijke dubieuze en ondoorzichtige boekhouding van de American Society for Muslim Advancement (ASMA) en het Cordoba Initiative, twee organisaties van Rauf, zijn helemaal niet onderzocht. Rauf heeft nog niet gereageerd op de documenten over mogelijke misleiding van de belastingdienst, die door het Investigative Project on Terrorism (IPT) openbaar zijn gemaakt. Een aantal zaken kwam pas boven water nadat minister Verhagen de PVV-vragen nogal onvolledig had beantwoord. Ze zijn dus niet in het luchtledige opgelost.
Nieuwsuur gaat echter niet inhoudelijk in op mijn weblogs. De redactie verwijst, net als eerder Bosch van Rosenthal deed, opnieuw naar een artikel op de site Factcheck.org, waar slechts één van de acht door mij opgeworpen kwesties werd behandeld. Via de links op mijn weblogs kunnen de lezers alle bronnen nagaan en naar waarde schatten. Veel informatie is afkomstig van de websites van imam Rauf zelf of van organisaties die hem welgezind zijn.
Het IPT is hem inderdaad niet welgezind, maar pleegt zijn artikelen te onderbouwen met feiten en documenten. IPT-directeur Steven Emerson werd onlangs nog als deskundige opgevoerd in een BBC-documentaire over de opmars van de Moslimbroederschap in het Westen. Hij is door het Amerikaanse Congres als expert gehoord in diverse zaken die te maken hebben met het moslimfundamentalisme. Emerson is niet heilig en hij kan er naast zitten, maar hij is toch van een geheel ander kaliber dan de door Nieuwsuur en andere media voortdurend in de schijnwerpers geplaatste Pamela Geller.
Nieuwsuur vervolgt: “Wat blijft hangen is de sfeer van kwade geruchten en verdachtmakingen. Wie gelooft dat Rauf een wolf is in schaapskleren, allen (sic) omdat hij een imam is, laat zich nu eenmaal niet overtuigen van het tegendeel door een gebrek aan bewijzen.”
Ik kan Nieuwsuur gerust stellen. Ik geloof niet dat Rauf een wolf is in schaapskleren, alleen omdat hij een imam is. Ik denk ook niet dat de redactie dit geloof kan aantonen op grond van mijn artikelen. In een van mijn blogs heb ik het beroep op tolerantie en godsdienstvrijheid van burgemeester Michael Bloomberg ’overtuigend’ genoemd. Wel vraag ik me af of Rauf bruggen bouwt door aan de plek in de buurt van Ground Zero vast te houden en alle tegenstanders als islamofoben te brandmerken.
De aanleiding om me in deze kwestie te gaan verdiepen was de gekleurde berichtgeving in de gevestigde media, die blijven vasthouden aan het beeld van de gematigde en bruggenbouwende Rauf die wordt belaagd door een handjevol radicalen, en voorbij gaan aan de breed gedragen kritiek, die nog lang niet is verstomd.
Nieuwsuur klampt zich vast aan het oorspronkelijke beeld. “Het debat over de moskee is om politieke redenen gekaapt door een kleine groep radicalen. Los van de discussie of Park51 nu wel of geen goed idee is: de kritiek op het Nieuwsuur-interview bevestigt zijn gelijk.”


Ineens blijkt het mee te vallen met de mailbox vol negatieve reacties: “Voor de volledigheid: slechts een handjevol kijkers heeft zich beklaagd over het gesprek met Khan, als ze al gekeken hebben. Ze hebben zich in meerderheid laten inspireren door Carel Brendel, die zijn dagen vult met een blog over ‘het verraad van links’. De Nieuwsuurbijdrage staat volgens hem model voor ‘alles wat er mis is met de publieke omroep’.”
Kortom, mijn kritiek kan niet deugen, omdat ik mijn dagen vul met een blog met een foute naam. Nieuwsuur zegt het zelf: Argumenteren is uit, zwart maken is in.
Carel Brendel
Aanvulling: Het aanvankelijk alleen door 'redactie' ondertekende blog van Nieuwsuur is in de loop van de morgen aangepast. Het gaat om een een hoofdredactioneel commentaar van Nieuwsuur-chef Carel Kuyl.