Valse noot nul punt drie

Nora Kasrioui (Opzij-columniste, student Bestuurskunde) is 14 oktober jl. gestopt met d'r persoonlijke website. Ze bedankt de duizenden die haar trouw volgden en ze ondertekent met vrijzinnige feminist 3.0.

Over die ondertekening wilde ik het even hebben want na het lezen van Kasrioui's column in het novembernummer van Opzij (de vrouwelijke opinie, voorheen feministisch tijdschrift), vraag ik me toch af wie de verantwoordelijkheid neemt voor wat zij daar schrijft.

Kasrioui beschrijft een bezoek aan haar kapper, niet zomaar een kapper maar, zo opent de
zelfbenoemde vrijzinnige feministe 3.0: “dankzij het gemeentelijk diversiteitsbeleid heeft een wit bolwerk een kleurrijk accent gekregen: een Iraakse kapper en zijn vrouw hebben in een schitterend historisch complex, gelegen in een keurige blanke winkelstraat, een eigen zaak geopend. Het is een goede en goedkope kapper, daarom kom ik er graag.”

Wit bolwerk? Aan welke fobie lijdt Kasrioui om deze term te hanteren? De o-jee-allemaal-witte-mensen-fobie? En wat moet ik me precies voorstellen bij

kleurrijk accent? Ik krijg daar wel associaties bij, bijvoorbeeld met .... bloemschikken maar zeker niet met het beoordelen van bevolkingsgroepen. Hoe eng kun je zijn?

En dat schitterend historische complex, daar zit vast een redelijke huur aan verbonden. Hoelang houdt die goedkope kapper het vol die schitterende huur te betalen? Met wat extra subsidie?

Bravo voor het gemeentelijke diversiteitsbeleid!

Dan lezen we hoe dat kleurrijke accent in dat schitterende historische complex eruit ziet.

Kasrioui:“Helaas moet ik me wel in bochten wringen om in de vrouwenafdeling te komen. De kapper heeft zijn zaak namelijk opgedeeld in een mannen- en een vrouwensalon; het beleid is dat je door personen van je eigen geslacht gekapt wordt. Sommige vrouwen hebben er moeite mee dat ze dan eerst langs de mannenzaal moeten. Dus zetten zij hun capuchon op of trekken ze hun hoofddoek over hun voorhoofd.” (…) “Uiteraard weten de mannen wel dat hun echtgenotes de kapper bezoeken, maar het idee dat mannen het daar samen over hebben, is te intiem, niet in de laatste plaats omdat het laten verzorgen van je 'sieraad' gemakkelijk seksuele associaties oproept.”

Dank je Nora, weten we ook meteen dat al het haar van moslimvrouwen schaamhaar is. Overtuigender bewijs dat we de hoofddoek schaamdoek moeten noemen, heb ik zelden gelezen.

Jammer van dat in bochten wringen maar wat een kleurrijke noot zeg in dat witte bolwerk! Een valse, religieuze welteverstaan! Hernieuwde seksescheiding, echt een verrijking voor die keurige blanke winkelstraat, wat een vooruitgang!

Maar wacht es even. Nora Kasrioui, die ondanks haar vrijwillig en trots gedragen schaamdoek zelf 'geen last heeft van dit soort aangeleerde culturele coderingen', heet het ineens, die Nora is nog niet klaar, want "onwetenden in het huidige maatschappelijk debat" begrijpen er maar weinig van: “Van deze vrouwen eisen dat zij zonder hoofddoek de deur uit gaan, is bijna hetzelfde als vragen in het openbaar in je blootje te verschijnen. Ik vind dat je met deze gevoeligheden rekening moet houden, juist omdat deze vrouwen in een omgeving vertoeven die allerlei associaties heeft bij het kappersbezoek.”

Nu heb ik nog nooit iemand, ook Geert Wilders niet, horen eisen dat vrouwen zonder hoofddoek de deur uitgaan, en het is goddank bij wet verboden om in het openbaar te gaan naaktlopen, maar heeft Kasrioui, geboren in Marokko en opgegroeid in Roosendaal, enig idee in welk land ze hier vertoeft?

Wat kan ons 't schelen wat voor huidskleur iemand heeft?

Wie denkt Kasrioui hier eigenlijk mee te helpen? Mensen van het vrouwelijke geslacht zeker niet.

Net als Fatima Elatik eist Kasrioui van ons allen onvoorwaardelijk respect voor culturele achterlijkheid.

Er zijn in Nederland mensen binnengehaald en/of binnengekomen die niets anders doen dan respect eisen voor hun gedragingen, en nog iets..., o ja respect. En, – had ik het al gezegd? – respect.

In zijn boek De Onzichtbare Ayatollah noemt Carel Brendel in het hoofdstuk De val van de Paarse Burcht Nora Kasrioui een soort koekoeksjong, dat dankzij Opzij-hoofdredactrice Margriet van der Linden het feministische nest kon binnendringen. Inderdaad, Nora Kasrioui is geen vrijzinnig feministe 3.0 maar een van de ontelbaren die respect eist voor intolerantie en voor de multiculturele leugen: een valse noot nul punt drie. Opzij-lezeressen worden door de kulpraatjes van Nora Kasrioui niet meer serieus genomen, die krijgen in deze opinie-rubriek broddelwerk voorgeschoteld.

Misschien dat we het niet genoeg benadrukken, niet vaak genoeg zeggen en schrijven terwijl we het van de daken zouden moeten schreeuwen, want ik ben juist zoo blij dat in Nederland mannen en vrouwen met en door elkaar kunnen werken en dus ook bij de kapper. 

Ik moet er binnenkort weer es naar toe, naar mijn kapper, een kleurrijk bolwerk van homosexuele jongens en een vrouw, aan een keurige Amsterdamse gracht, ik kom er graag, ze zijn niet goedkoop maar errug goed, en ze geven een o zo lekkere hoofdmassage.

AnneliesvanderVeer

Dat Margriet van der Linden als hoofdredacteur van Opzij ruimte biedt aan de islamiserende praatjes van columniste Nora Kasrioui is een uiting van zelfislamisering.